Ανακοίνωση της Φοιτητικής Ομάδας ΟΚΔΕ-Σπάρτακος για τα αποτελέσματα των φοιτητικών εκλογών

Βρισκόμαστε σε μια περίοδο μειωμένης ταξικής πάλης, καθώς η εργατική τάξη και η νεολαία είναι απογοητευμένη και δυσκολεύεται να πιάσει το νήμα των αγώνων του προηγούμενου διαστήματος και να αντισταθεί στην ολομέτωπη επίθεση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Αντιλαμβανόμαστε ότι οι συσχετισμοί που αποτυπώθηκαν στις φοιτητικές εκλογές δεν μπορούν παρά να είναι αναντίστοιχοι της ταξικής πάλης μέσα και έξω από το πανεπιστήμιο. Αυτό γίνεται ξεκάθαρο από την μεγάλη πτώση της εκλογικής κάλπης. Η άνοδος της αποχής επιβεβαιώνει ότι οι συλλογικές διαδικασίες έχουν σε μεγάλο βαθμό απαξιωθεί και ο ατομικός δρόμος επιβάλλεται, τουλάχιστον προς στιγμήν. Η ηγεμονία σ’ αυτές τις εκλογές κερδήθηκε από το κομμάτι εκείνο που δεν έδινε απαντήσεις στα ερωτήματα του καταπιεσμένου και αγωνιζόμενου της νεολαίας και του φοιτητικού σώματος. Ανησυχητικά είναι ιδιαίτερα τα αποτελέσματα των ΤΕΙ, όπου οι αντιδραστικές δυνάμεις είχαν μεγάλη άνοδο.

Παρόλα αυτά, η διατήρηση των σχημάτων της ΕΑΑΚ ως τρίτη δύναμη πανελλαδικά στα ΑΕΙ και τέταρτη στα ΤΕΙ φανερώνει ότι υπάρχει μια δυναμική και μια μερίδα μέσα στις σχολές που αντιστέκεται, παρά την ηττοπάθεια που κυριαρχεί στη νεολαία, και είναι ικανή να δώσει μάχες ενάντια στην επίθεση της κυβέρνησης, του κεφαλαίου και της ΕΕ. Παρά τη διατήρηση αυτής της θέσης, όμως, η συνεργασία ΕΑΑΚ-ΑΡΕΝ-ΑΡΔΙΝ δεν απέφερε σε καμία περίπτωση τα εκλογικά οφέλη που οι υποστηρικτές της ανέμεναν. Η συνεργασία δεν κέρδισε το κομμάτι εκείνο του φοιτητικού σώματος που δεν καλυπτόταν από τα ήδη υπάρχοντα σχήματα. Αντίθετα, τα σχήματα της ΕΑΑΚ που αναλώθηκαν σε ατέρμονες συζητήσεις για την εκλογική συνεργασία δεν είχαν εξωστρεφή δράση, και αυτό τους κόστισε στις εκλογές αλλά, ιδιαίτερα, σε επίπεδο κινηματικών και πολιτικών δεσμών μέσα στις σχολές.

Παρά τη διάλυση της ΟΝΝΕΔ και την κρίση στο εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας, η ΔΑΠ κατάφερε να κρατήσει τα ποσοστά της και να αναδειχθεί για ακόμα μια φορά πρώτη δύναμη πανελλαδικά σε ΑΕΙ-ΤΕΙ. Η ΔΑΠ αποτελεί τον γνήσιο εκφραστή των επιδιώξεων της αστικής τάξης, της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης και των αντιδραστικών πολιτικών στο πανεπιστήμιο, και παρά την μικρή αλλά σταθερή πτώση της τα τελευταία χρόνια έχει εδραιώσει έναν κομματικό μηχανισμό που συνεχίζει να αναπαράγει το πρότυπο πολιτικοποίησης της ανταποδοτικών σχέσεων, την ίδια στιγμή που εξοπλίζει οργανωτικά την πολιτική συναίνεση της μνημονιακής πολιτικής.

Η ΠΑΣΠ, από την άλλη, προσπάθησε να εκμεταλλευτεί την κρίση της ΔΑΠ και κατάφερε να ανεβάσει τα ποσοστά της. Η αύξηση αυτή δεν σημειώθηκε τόσο πολύ στα ΑΕΙ, όπου η ΠΑΣΠ παίζει το ρόλο της ΔΑΠ στις σχολές στις οποίες αυτή δεν υπάρχει, έχοντας κατά τα άλλα σχεδόν εξαφανιστεί από το πολιτικό σκηνικό, αλλά στα ΤΕΙ, όπου έχει ισχυρότερο εκλογικό μηχανισμό. Η ΠΑΣΠ ως βασικός εκφραστής της μνημονιακής πολιτική του ΠΑΣΟΚ τα τελευταία χρόνια, από το οποίο παρά τη ρητορική της αποστασιοποίησης ποτέ δεν απομακρύνθηκε, είναι σήμερα ένα συμπληρωματικό εργαλείο αστικής πολιτικής, επιβιώνοντας εν μέρει και λόγω της αδυναμίας της σημερινής κυβέρνησης να εκφραστεί μια δική της φοιτητική νεολαία.

Η ΠΚΣ τα τελευταία χρόνια καταφέρνει να σημειώνει μικρή άνοδο στα ποσοστά της και να κατοχυρώνει τη δεύτερη θέση πανελλαδικά, γεγονός που δεν είναι ξέχωρο από την κατάσταση του φοιτητικού κινήματος. Η προηγούμενη περίοδος, κατά την οποία επικρατούσε κινηματική νηνεμία, έδωσε χώρο στην ΠΚΣ να παίζει το ρόλο του επίσημου διεκδικητή επιμέρους αιτημάτων και να υποβαθμίζει τις συλλογικές διαδικασίες με την αντικατάσταση των φοιτητικών συλλόγων από τα γραφειοκρατικά ΔΣ και την προβολή αυτών ως γνήσιους εκφραστές της βούλησης της βάσης. Για να εξασφαλίσει τη δεύτερη θέση πανελλαδικά, το τελευταίο διάστημα η παρέμβασή της ήταν ακόμα πιο καιροσκοπική από ό,τι προηγούμενες περιόδους, επιδιώκοντας πολλές φορές συνειδητά να τραβήξει και να εκφράσει τα αντιδραστικά κομμάτια των αμφιθεάτρων που αντιτίθενται σε καταλήψεις και κινητοποιήσεις. Η λογική της ήρεμης διαμαρτυρίας που δεν διαταράσσει την ομαλότητα βολεύει και τους μηχανισμούς της ΠΚΣ και τα συντηρητικά μπλοκ.

Όσον αφορά το ΜΠΛΟΚΟ, τη νεοσύστατη κυβερνητική νεολαία, δεν κατάφερε να πλησιάσει το 1%. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το πρώτο κυβερνητικό κόμμα που δεν έχει καμία απευθείας επιρροή στα φοιτητικά αμφιθέατρα. Το ΜΠΛΟΚΟ δεν έχει κανένα πολιτικό πρόγραμμα εκτός από τη χυδαία υπεράσπιση της κυβέρνησης και της μνημονιακής της πολιτικής, καθαρός εκφραστής του ρεύματος αυτού παραμένουν οι ΔΑΠ-ΠΑΣΠ, τόσο πολιτικά , όσο και σε επίπεδο μηχανισμού.

Και η ΑΡΕΝ, ωστόσο, παρά το διαχωρισμό της από το ΣΥΡΙΖΑ, αποτέλεσε ακόμα ένα κενό κέλυφος αδυνατώντας να εκφράσει ένα ρεύμα ταξικής αντίστασης. Η συνεργασία με τα σχήματα της ΕΑΑΚ αποκρύπτει εν μέρει το γεγονός ότι η ΑΡΕΝ βαδίζει προς την υποκατάστασή της από την λειτουργία της Αριστερής Ανατρεπτικής Συνεργασίας και του διαλυτικού ρόλου που ενδέχεται αυτή να διαδραματίσει στα αγωνιστικά πλαίσια νίκης του φοιτητικού κινήματος. Η επί χρόνια ταύτισή της με το κυβερνητικό σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ, η υποστήριξη της κυβέρνησης για 6 μήνες, κατά τους οποίους λήφθηκαν αντιδραστικές αποφάσεις όπως η συμφωνία του Φλεβάρη, και η αποξένωσή της από τα κινήματα στο όνομα της “μεγάλης πολιτικής” την έκαναν να φαίνεται αναξιόπιστη και συνένοχη. Οι πανελλαδικές αποφάσεις της ΑΡΕΝ, άλλωστε, δείχνουν ότι καμία σοβαρή πρόοδος δεν έχει γίνει στις θέσεις της, επιμένοντας στη λογική της συνδιοίκησης, της συνδιαχείρισης και του διαλόγου με τα Υπουργεία. Ήταν για αυτό το λόγο που πιστεύαμε και πιστεύουμε ότι τα σχήματα των ΕΑΑΚ δεν έχουν τίποτα να κερδίσουν από τη συνεργασία με μια τέτοια παράταξη.

Οι αγωνιστές και οι αγωνίστριες των σχημάτων της ΕΑΑΚ έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους στις φοιτητικές εκλογές, παρά τις εσωτερικές διεργασίες που μας πήγαν πίσω το προηγούμενο διάστημα. Πρέπει αφήσουμε πίσω λογικές συνεργασιών χωρίς αρχές, ειδικά όταν αυτές έρχονται να καλύψουν το κενό πολιτικής απάντησης στα σημερινά ερωτήματα, και να προτάξουμε τον αντικαπιταλιστικό, αντιδιαχειριστικό, αντισυστημικό χαρακτήρα των σχημάτων της ΕΑΑΚ. Πρέπει να ξαναχτίσουμε τους δεσμούς στο εσωτερικό των σχολών, με συστηματική παρέμβαση και δουλειά. Για να οργανώσουμε ένα μαχητικό και μαζικό φοιτητικό κίνημα που δεν υποτάσσεται και αντιστέκεται στις επιθέσεις χρειάζεται και συστηματική οργάνωση των καθημερινών διεκδικήσεων στις σχολές, και εμπλοκή στο ταξικό κίνημα εντός και εκτός πανεπιστημίου, και ασυμβίβαστο αντικαπιταλιστικό σχέδιο. Τα σχήματα της ΕΑΑΚ έχουν αποδείξει ότι μπορούν να κάνουν και τα τρία.