αντιφασιστικό - αντιρατσιστικό κίνημα
αντιφασιστικό κίνημα
διεθνή
Ε.Α.Α.Κ.
Πατριαρχία - Αντισεξισμός
Όταν γράφονταν οι παρακάτω γραμμές η
κατάσταση έμοιαζε αρκετά διαφορετική. Τα σχήματα θα συζητούσαν στα πλαίσια ενός
διημέρου, του πρώτου εαρινού μετά το 2011. Δυστυχώς αυτό δεν κατέστη εφικτό.
Θεωρούμε ότι πρέπει να διαχωρίσουμε τη στάση μας από τις δυνάμεις που οδηγούν de facto στον εκφυλισμό
των ήδη προβληματικών διαδικασιών συντονισμού των σχημάτων. Η επιβολή της
ατζέντας των οργανώσεων πάνω στις διαδικασίες της ΕΑΑΚ έρχεται σε πλήρη
αντίθεση με την όποια επιδιωκόμενη αυτοτέλεια του μορφώματος. Εκτός αυτού,
είναι τουλάχιστον υποκριτικό να εμφανίζονται ως θεματοφύλακες της δημοκρατίας
οι πάσης φύσεως εμπλεκόμενοι ή ανεχόμενοι τις εκάστοτε αντιδημοκρατικές
συμπεριφορές που βαρύνουν το εσωτερικό μας, οι ίδιοι που τόσα χρόνια βολεύονταν
μοιράζοντας τα σχήματα σε καταλόγους οργανώσεων, οι ίδιες δυνάμεις που
προτίμησαν να υπάρχουν δύο σχήματα ΕΑΑΚ σε μια σειρά σχολών προκειμένου να μην
έρθουν σε σύγκρουση με τις δομικές πολιτικές και οργανωτικές προβληματικές του
μορφώματος, καθώς αυτές εξυπηρετούσαν το στενό τους οργανωτικό σχεδιασμό. Μια
διαδικασία που δε μπορεί να εμπλέξει όλα τα σχήματα στερείται
αποτελεσματικότητας, ωστόσο είναι καλύτερα να γίνει έστω μια προσπάθεια λειψού
συντονισμού από μια οριστική ακύρωση του διημέρου για τους δεδομένους
οργανωτικούς λόγους. Η κρίση του μορφώματος επιτείνεται και είναι αναγκαίο κάθε
υγιής δύναμη μέσα στο μόρφωμα να αναλάβει τις ευθύνες της, ώστε να γίνουν
αποφασιστικά βήματα για την υπέρβαση αυτής της κατάστασης, για δημοκρατικές δομές
συντονισμού της ΕΑΑΚ, για μια ΕΑΑΚ που να μπορεί να αναδείξει τη δημοκρατία του
εσωτερικού της ως πρότυπο δημοκρατίας για το κίνημα, ως πρόπλασμα των δομών που
θέλουμε να χτίσουμε αλλάζοντας την κοινωνία.
Η φετινή εαρινή απόπειρα διημέρου έρχεται σε
μια κρίσιμη περίοδο, που τα σχήματα της ΕΑΑΚ καλούνται να διαδραματίσουν
πρωταγωνιστικό ρόλο, τόσο στο εσωτερικό των σχολών τους, όσο και σε κεντρικό
επίπεδο, ως δύναμη οργάνωσης και έκφρασης του πρωτοπόρου μέρους του φοιτητικού
σώματος.
Και ενώ πλέον το ζήτημα της εσωτερικής μας
δημοκρατίας έχει πάψει να αποτελεί ταμπού, ο τρόπος που συνήθως ανοίγει μέσω
γενικόλογων διαπιστώσεων για οργανωτικά προβλήματα, οδηγεί σε
προτάσεις-καρικατούρες, που ευαγγελίζονται αναβαθμισμένη λειτουργία μέσω της
αλλαγής των δομών, παραβλέποντας-σκόπιμα ή μη- ότι πίσω από τις οργανωτικές
ανεπάρκειες που αντιμετωπίζουμε υποκρύπτονται κατά βάση πολιτικά αίτια.