Προσφυγικό: Μια αναγκαία απάντηση σήμερα!

Ο θάνατος μιας ηλικιωμένης γυναίκας και του εξάχρονου εγγονού της στο στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Μόρια της Λέσβου από πυρκαγιά, που συγκλόνισε τις τελευταίες μέρες την κοινή γνώμη, αντιμετωπίστηκε από τον αρμόδιο υπουργό και την κυβέρνηση εν συνόλω σαν ένα τυχαίο γεγονός. Δικαιολογήθηκε μάλιστα και σαν κάτι που θα μπορούσε να συμβεί οπουδήποτε. Η πραγματικότητα, όμως, είναι επίμονη και μας αναγκάζει να δούμε ότι οι άνθρωποι αυτοί κάηκαν ζωντανοί σε μια προσπάθεια να ζεσταθούν, αφού η κυβέρνηση συνεχίζει να κρατάει ομήρους χιλιάδες προσφύγων σε ακατάλληλες δομές και χωρίς τα απαραίτητα για να ζήσουν. Μας αναγκάζει ακόμα, να δούμε την πλήρη ευθυγράμμισή της κυβέρνησης με τις πολιτικές των προηγούμενων κυβερνήσεων και στο ζήτημα του προσφυγικού. Πιστή στην υπογεγραμμένη συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας, η ελληνική κυβέρνηση ουσιαστικά φυλακίζει πρόσφυγες σε κατ' επίφαση δομές φιλοξενίας μέσα σε άθλιες συνθήκες ψύχους, υποσιτισμού, έλλειψης υγιεινής κτλ, ενώ συγχρόνως κλείνει τα σύνορα σε τόσους άλλους, οι οποίοι γλίτωσαν από τη φρίκη του πολέμου, και τους παραδίδει στο “ασφαλές” κράτος της Τουρκίας.

Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα ανασφάλειας και αγωνίας στο οποίο ζουν οι πρόσφυγες κάνουν την εμφάνιση τους διάφορες ομάδες “αγανακτισμένων” πολιτών πίσω από τις οποίες βρίσκονται οι φασίστες της Χ.Α., οργανώνοντας ρατσιστικές κινητοποιήσεις με στόχο την απομάκρυνση των προσφύγων με κάθε τρόπο. Απειλούν πρόσφυγες και μετανάστες και τους προπηλακίζουν. Δεν διστάζουν ακόμα και να τρομοκρατούν ντόπιους αλληλέγγυους ή και να τους ξυλοκοπούν. Αργά και μεθοδικά οι φασίστες επιχειρούν να αναδειχθούν σε πολιτικούς εκπροσώπους των κατοίκων των νησιών και να αποκτήσουν την πολιτική ηγεμονία. Δημιουργούν προβοκάτσιες σε βάρος των προσφύγων, οι οποίοι αμύνονται, και σε αγαστή συνεργασία με τον αστικό Τύπο προβάλλουν τους πρόσφυγες σαν απειλή. Δεν πέρασε πολύς καιρός από τότε που τα κανάλια και οι εφημερίδες μιλούσαν για αδικαιολόγητη έκρηξη βίας των προσφύγων του στρατοπέδου συγκέντρωσης της Σούδας στη Χίο. Η πραγματικότητα είναι ότι πριν την “έκρηξη” των προσφύγων είχε προηγηθεί φασιστική επίθεση με πέτρες και ξύλα που εκτοξεύονταν από “αγανακτισμένους” προς το κέντρο φιλοξενίας. Και όλα αυτά, βεβαίως, συμβαίνουν υπό τη βουβή συγκατάθεση της “αριστερής” κυβέρνησης.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν εντείνει μονάχα την αθλιότητα στην οποία ζουν πρόσφυγες και μετανάστες στην Ελλάδα αλλά επιπλέον συντελεί στην συνέχιση του πολέμου στη Μέση Ανατολή, είτε μέσω της υπογραφής απάνθρωπων συμφωνιών, είτε με την επέκταση των NATOικών βάσεων. Ο πόλεμος είναι απόρροια των πρακτικών των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων προκειμένου ο καπιταλισμός να ξεπεράσει την κρίση του. Οι επεμβάσεις γίνονται προκειμένου να βρεθούν νέα πεδία επένδυσης και εκμετάλλευσης σε βάρος των λαών.

Οι λαοί αυτοί, μέσα στη δίνη του πολέμου, αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την χώρα τους και να αναζητήσουν ένα καλύτερο μέλλον, κάτι που δεν συνέβη φτάνοντας στις χώρες της ΕΕ. Συγκεκριμένα, η ελληνική κυβέρνηση τους “υποδέχθηκε” ως απειλή, περιθωριοποιώντας τους και χρησιμοποιώντας τους ως “αποδιοπομπαίο τράγο” για την οικονομική κρίση. Αντίθετα, ο κόσμος δεν τρομοκρατήθηκε αλλά έκανε την αλληλεγγύη πράξη με το σύνθημα “refugees welcome”, με την συλλογή ειδών πρώτης ανάγκης, το άνοιγμα του σπιτιού τους ακόμη και την απαίτηση για την ένταξη των προσφυγόπουλων στα σχολεία. Όλα τα παραπάνω είναι οι νίκες του κινήματος αλληλεγγύης, δεν είναι όμως αρκετά. Ως επαναστατική αριστερά, χρέος μας είναι να βάλουμε στο προσκήνιο τον αγώνα για να αποκτήσουν οι πρόσφυγες και οι μετανάστες/τριες πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα (δικαίωμα στην εργασία,

στην μόρφωσή, ίσες απολαβές, ασφάλιση, δικαίωμα ψήφου, συνδικαλιστικά δικαιώματα κτλ.). Ταυτόχρονα, πρέπει να καταστεί ξεκάθαρο ότι τον αγώνα αυτόν θα τον κάνουμε μαζί, εννοώντας ότι θα αγωνιζόμαστε πλάι πλάι λόγω της κοινής μας ταξικής προέλευσης. Ένα παράδειγμα της λογικής αυτής ειναι οι καταλήψεις στέγασης και δομές αλληλεγγύης. Σε όλη τη χώρα έγιναν καταλήψεις κτιρίων, στις οποίες συνυπήρχαμε ντόπιοι και πρόσφυγες. Λόγω της επιτακτικής ανάγκης για να καλυφθούν τα προβλήματα της καθημερινής ζωής των προσφύγων και μεταναστών/τριων, δημιουργήθηκαν μια σειρά από καταλήψεις στέγης. Οι καταλήψεις αυτές δεν προσπάθησαν να λύσουν το “πρόβλημα” στέγασης για χάρη του κράτους, αλλά προσπάθησαν, παράλληλα με την διεκδίκηση της κάλυψης των αναγκών των προσφύγων από το κράτος, να καλύψουν τις άμεσες ανάγκες αυτών. Οι δομές αυτές, λειτουργούσαν με συνελεύσεις ντόπιων και μεταναστών/τριων και προσπάθησαν να εμπλέξουν τους κατοίκους τους στη λογική της αυτοοργάνωσης και της αυτοδιαχείρισης. Ένα ακόμη χαρακτηριστικό είναι ότι οι διαφορετικές κουλτούρες και πολιτισμοί συναντιούνται και συνυπάρχουν με έναν προωθητικό τρόπο γιατί αναγνωρίζεται ότι οι πολιτισμικές διαφορές δεν μπορούν να χωρίσουν άτομα με κοινή ταξική καταγωγή.