Στις 16 Μάη
του 2018, ο Victor Mendez, έδωσε συνέντευξη περιγράφοντας πλήρως την πολιτική
κατάσταση στην Γαλλία αυτή την στιγμή και τις προοπτικές του κινήματος. Όντας ο
ίδιος ενεργό μέλος της αντικαπιταλιστικής αριστεράς και διωκόμενος από την
κυβέρνηση Macron για την συνδικαλιστική του δράση, απαντά στις ερωτήσεις της ΟΚΔΕ-Σπάρτακος και
δίνει μία ολοκληρωμένη εικόνα χρήσιμη και για τους δικούς μας αγώνες.
Καλησπέρα,
μπορείς να μας πεις ποιος είσαι; Είσαι μέλος σε κάποια πολιτική οργάνωση, και
αν ναι σε ποιά; Σε ποιο Γαλλικό πανεπιστήμιο σπουδάζεις;
Ονομάζομαι Victor Mendez, φοιτώ στο πανεπιστήμιο της
Nanterre, είμαι μέλος του ΝΡΑ και της UNEF στην τάση TACLE.
Tο (φοιτητικό)
κίνημα στην Γαλλία έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον ολόκληρης της Ευρώπης. Ποια
είναι η πολιτική του Macron στις οποία
αντιτίθεστε; Θα μπορούσες να περιγράψεις τις μεταρρυθμίσεις τις οποίες
προτείνει για το εκπαιδευτικό σύστημα αλλά και για άλλους τομείς στην Γαλλία;
Η ατζέντα της κυβέρνησης Macron περιλαμβάνει την εφαρμογή
της επιλεκτικής εισαγωγής στην τριτοβάθμια. Στην Γαλλία, σε αντίθεση με πολλές
άλλες χώρες, το φοιτητικό κίνημα έχει κατορθώσει σε διάφορες ιστορικές
περιόδους να μπλοκάρει τις πολιτικές που
έχουν ως στόχο τον αποκλεισμό της εργατικής τάξης από την πανεπιστημιακή εκπαίδευση
μέσω της εφαρμογής κριτηρίων εισαγωγής. Πράγμα το οποίο σημαίνει ότι μέχρι και
σήμερα κατοχυρώνεται δια νόμου, μέσα από τον Κώδικα εκπαίδευσης, ότι όποιος
κάνει την ανάλογη αίτηση μπορεί de facto να κατοχυρώσει μια θέση στο
πανεπιστήμιο και την ειδικότητα που επιθυμεί. Προφανώς κάτι τέτοιο δεν
εφαρμόζεται στην πράξη, αλλά με το σχέδιο Macron, η όποια δυνατότητα υπάρχει θα
εξαλειφόταν και τα δημόσια πανεπιστήμια θα μπορούσαν πλέον να επιλέξουν μόνο
τους άριστους φοιτητές/ριες. Ως εκ τούτου υπάρχουν φοιτητές/ριες οι οποίοι
μένουν στα προάστια, τις εργατικές γειτονιές, οι οποίοι απορρίπτονται από το
πανεπιστήμιο, δέχονται τον αποκλεισμό από όλες τις επιλογές τους ή παραμένουν
σε λίστες αναμονής, σε ατέλειωτες λίστες αναμονής, μέσω των οποίων γνωρίζουν ότι
δεν θα εισαχθούν ποτέ. Αλλά πάνω απ’ όλα, ξέρουν ότι δεν πρόκειται να εισαχθούν
σε κάποια από τις ειδικότητες της επιλογής τους, οι οποίες είναι συνήθως οι
ειδικότητες μέσω των οποίων οι σπουδαστές πιστεύουν ότι θα βρουν δουλειά, ή
κάτι τέτοιο. Επομένως, τελικός σκοπός αυτής της μεταρρύθμισης είναι τόσο ο
περιορισμός της εισαγωγής στο πανεπιστήμιο, δηλαδή η μείωση των εισακτέων για
να εξοικονομηθούν πόροι από την δημόσια εκπαίδευση, όσο και η προσαρμογή των
προγραμμάτων σπουδών στις ανάγκες του κεφαλαίου και των αφεντικών, για να
ικανοποιηθούν με το καλύτερο τρόπο τα συμφέροντα των αφεντικών με βάση τους όρους της αγοράς
εργασίας και να πάψουν τα παιδιά της εργατικής τάξης, που υποτίθεται ότι έχουν
λιγότερες διανοητικές και άλλες ικανότητες από όσες απαιτούν οι καπιταλιστές,
να αποκτούν την ειδίκευση που οι ίδιοι/ες επιλέγουν.
Πότε και από πού ξεκίνησε το κίνημά; Ήταν οι φοιτητές οι πρώτοι
που κινητοποιήθηκαν; Με ποια κομμάτια της κοινωνίας ενώσατε την πάλη σας και
πως έχει η κατάσταση τώρα;
Ο νόμος “O.R.E” και το σύστημα “Parcoursup”, δηλαδή η
πολιτική της "Διαλογής", ανακοινώθηκαν τον Νοέμβρη ή τον Οκτώβρη.
Τότε υπήρξαν προσπάθειες κινητοποίησης της νεολαίας, και
συγκεκριμένα των μαθητών λυκείου, με καταλήψεις, διαδηλώσεις και άλλα μέσα. Το
κίνημα στην πραγματικότητα ξεκίνησε στα τέλη Μαρτίου, στις 22 Μαρτίου, που ήταν
ημέρα απεργίας των εργαζόμενων στους σιδηροδρόμους και
των δημοσίων υπαλλήλων, με μεγάλη συμμετοχή των φοιτητών στις
κινητοποιήσεις. Ο θυμός συσσωρευόταν για αρκετούς μήνες αλλά η έναρξη της απεργίας
των σιδηροδρομικών, μετά την δημοσιοποίηση της αναφοράς Spinetta και του
"συμφώνου σιδηροδρόμων", έδωσε μια ώθηση στους σπουδαστές, κυρίως των
πανεπιστημίων, να βγουν στους δρόμους, να αποκλείσουν και να
καταλάβουν τις σχολές τους, και τότε ήταν που αρχίσαμε να
βλέπουμε γενικές συνελεύσεις με τη συμμετοχή 1600,1800,2000 κα 3000
ατόμων, μαζικές και μαχητικές καταλήψεις και αποκλεισμούς.
Υπήρξε ένα γεγονός ορόσημο: η επέμβαση φασιστών στο πανεπιστήμιο
του Montpellier για να εκκενώσουν την κατάληψη των φοιτητών της νομικής, η
οποία αντιμετωπίστηκε με ιδιαίτερη οργή στα πανεπιστήμια και προκάλεσε
σημαντικές αντιδράσεις. Στην Nanterre, εκείνη την περίοδο, δυσκολευόμασταν να
κινητοποιήσουμε τους φοιτητές και να “τρέξουμε" την απεργία. Στις
9 Απρίλη, και ενώ κάποια άλλα πανεπιστήμια απεργούσαν ήδη, όπως το Le Mirail
(στη Τουλούζη), το Montpellier, η Tolbiac (στο Παρίσι), η επέμβαση της CRS (τα
αντίστοιχα ΜΑΤ) στις 9/4, στην οποία υπήρξαν 7 συλλήψεις φοιτητών, βίαιη
καταστολή, απαγγέλθηκαν κατηγορίες σε 3 φοιτητές, ανάμεσά κι εγώ,
για άσκηση βίας κατά της αρχής, οδήγησε σε ένα νέο γύρο μαζικών γενικών
συνελεύσεων και στον ολικό αποκλεισμό του πανεπιστημίου από τους
φοιτητές, καθιστώντας το ένα από τα λίγα που αποκλείστηκαν εντελώς.
Επομένως, μετά από αυτό, είχαμε ένα πολύ ισχυρό κίνημα τον Απρίλη
και τον Μάη, το κίνημα ήρθε αντιμέτωπο στις τελικές εξετάσεις. Σε πολλές
σχολές, και αυτό είναι κάτι το καινούργιο, οι φοιτητές απείχαν
από τις εξετάσεις, γεγονός το οποίο είναι παράνομο στο λύκειο, και
το έκαναν για να επιτρέψουν στην απεργία να συνεχιστεί μέχρι τα τέλη Μαΐου. Για
παράδειγμα στην Nanterre, πετύχαμε την ακύρωση όλων των εξετάσεων,
αλλά και των online και όλων των άλλων εργασιών. Αρκετοί καθηγητές απείχαν από
τις εξετάσεις και πέρασαν αυτόματα όλους τους φοιτητές τους, επιτρέποντας στον
κόσμο να συνεχίσει το κίνημα. Ταυτόχρονα οι σιδηροδρομικοί όξυναν την πάλη
τους, ξεκινώντας με αποσπασματικές απεργίες από τις 3 Απρίλη,
με έναν προγραμματισμό που δεν βοηθάει τους σιδηροδρομικούς, αλλά
τουλάχιστον προσδίδει ένα κλίμα πανεθνικό, παρά το γεγονός βέβαια ότι είναι
αρκετά επιζήμιος για την ίδια την απεργία. Επιπλέον, υπήρξε και ένα τρίτο
κίνημα. Μία σειρά εργατών απήργησαν με τοπικά αιτήματα: Οι
ταχυδρομικοί, οι εργαζόμενοι στην ενέργεια, οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι
εργαζόμενοι στην υγεία κτλ Επομένως είχαμε ένα πολύ ισχυρό και πλειοψηφικό
φοιτητικό κίνημα το οποίο κράτησε καθ’ όλη τη διάρκεια του Μάη, το κίνημα των
σιδηροδρομικών το οποίο συνεχίζεται, με μεγάλα ποσοστά απεργιών, ιστορικά υψηλά
μάλιστα, και ένα μωσαϊκό απεργιών άλλων κλάδων οι οποίες υποστήριζαν το κίνημα.
Άρα έχουμε μία σημαντική πολυδιάστατη σύγκρουση με την κυβέρνηση Macron: με
αγώνες αντιρατσιστικούς, αγώνες για τις ZAD (οικολογικοί αγώνες), αγώνες στα
πανεπιστήμια, με μετανάστες να καταλαμβάνουν πανεπιστήμια
απαιτώντας νομιμοποίηση, να αγωνίζονται να περάσουν τα σύνορα, με
αγώνες ενάντια στο νέο άσυλο και στον μεταναστευτικό νόμο που επαναφέρει τον
συνοριακό έλεγχο και τον έλεγχο μετανάστευσης. Έτσι βλέπουμε μία σειρά αγώνων
να ενοποιούνται απέναντι στην κυβέρνηση Macron.
Όπως έχουν τα πράγματα τώρα, τα πανεπιστήμια είναι κλειστά λόγω
διακοπών, αφού έληξαν οι τελικές εξετάσεις. Στα περισσότερα πανεπιστήμια, το
κίνημα βρίσκεται σε αναμονή και όλοι περιμένουν το επόμενο ακαδημαϊκό έτος για
να απαιτήσουμε την εγγραφή όλων των υποψήφιων που τους αρνήθηκαν την είσοδο στο
πανεπιστήμιο. Έχουμε δει ότι υπάρχουν αρκετές απορρίψεις. Περιμένουμε την
έναρξη του ακαδημαϊκού έτους τον Σεπτέμβρη. Αυτή τη στιγμή τα πάντα εστιάζονται
στον αγώνα των σιδηροδρομικών. Βασική μας επιδίωξη είναι να προσπαθήσουμε να
βοηθήσουμε αυτήν την απεργία Να κρατήσει μέχρι το τέλος του καλοκαιριού, να
ενισχυθεί και να χτίσει δεσμούς και με τους υπόλοιπους κλάδους που απεργούν.
Είναι κρίσιμο να στηριχθούν όλοι οι τομείς που απεργούν. Ειδικά όσοι βρίσκονται
σε απεργία διαρκείας. Ελπίζουμε στους ταχυδρομικούς υπαλλήλους. Ειδικά σε
αυτούς του 92ου παραρτήματος, να αφήσουν τις απεργίες να
επιβιώσουν το καλοκαίρι. Και να επανέλθουν δυναμικά το φθινόπωρο, ώστε να
αποτελέσουν μια μεγάλης κλίμακας σύγκρουση ενάντια στον Macron. Αυτή τη στιγμή,
δίνεται προτεραιότητα στο να ανασυνταχθούν οι κινητοποιημένοι κλάδοι, οι κλάδοι
οι οποίοι απεργούν. Να αποτελέσουν το αντίβαρο στην συνδικαλιστική
γραφειοκρατία η οποία επιζητά την λήξη του αγώνα των σιδηροδρομικών. Κυνηγάει
να αποσπάσει ψίχουλα από το τραπέζι των διαπραγματεύσεων ώστε να βρει την
αφορμή να δώσει τέλος στη διαμάχη.
Εμείς προσπαθούμε να εκφράσουμε κάτι άλλο. Υπερασπιζόμαστε την
γενίκευση της απεργίας, να τελειώνουμε με τις αποσπασματικές απεργίες και να
πάμε σε απεργία διαρκείας η οποία θα μεταφερθεί και στους υπόλοιπους τομείς.
Για μια ακόμα πιο ισχυρή μάχη το φθινόπωρο. Πόσο μάλλον όταν η κυβέρνηση έχει
ανακοινώσει ότι θα φέρει νέα απεχθή μέτρα. Κατ’ αρχάς, αλλαγές στο συνταξιοδοτικό,
οι οποίες θα μπορούσαν να περάσουν την επόμενη άνοιξη. Αλλά και στα
πανεπιστήμια με την κατάργηση πολλών δικαιωμάτων, τα οποία αφορούν στη
βαθμολόγηση και τις συνθήκες εξέτασης, και έχουν αποτελέσει κατακτήσεις του
φοιτητικού κινήματος, και τώρα θέλουν να τα καταργήσουν το συντομότερο μέχρι
τον Σεπτέμβρη. Υπάρχει ενδιαφέρον, εκτιμούμε ότι οι φοιτητές θα
ξαναρχίσουν τις κινητοποιήσεις τους με την έναρξη του ακαδημαϊκού έτους με
τρόπο σαφή και δυναμικό.
Μιας και που ο φοιτητικός συνδικαλισμός στην Ελλάδα
και την Γαλλία διαφέρουν αρκετά, θα μπορούσες να μας περιγράψεις τις
μορφές οργάνωσης των φοιτητών που επικρατούν στο πανεπιστήμιο σήμερα;
Γεννήθηκαν νέες δομές κατά την διάρκεια αυτού του κινήματος;
Στην Γαλλία έχουμε κατά βάση 3 φοιτητικές οργανώσεις. Έχουμε την
UNEF, την Εθνική Ένωση Φοιτητών Γαλλίας, όπου την πλειοψηφία σήμερα την έχει η
πρώην νεολαία του Σοσιαλιστικού Κόμματος (PS) και το οποίο βρίσκεται σε βαθιά
κρίση. Στην UNEF υπάρχουν διάφορες τάσεις. Υπάρχει μία τάση του Γαλλικού ΚΚ,
και υπάρχει και μία τάση η οποία καθοδηγείται από εμάς, τους συντρόφους του
«Anticapitalisme & Revolucion” (Αντικαπιταλισμός κ' Επανάσταση) η οποία
ονομάζεται TACLE και έχει παρουσία σε πολλά πανεπιστήμια. Υπάρχει
επίσης και η FAGE, η συντεχνιακή ένωση φοιτητών η οποία υποστηρίζει ότι είναι
προοδευτική αλλά στην πραγματικότητα είναι μία ένωση προδοτών, η
οποία συνυπογράφει κάθε κυβερνητική μεταρρύθμιση. Υπάρχει και η “Solidaires
Etudiants” η οποία είναι πολύ μικρή και συνενώνει ένα μέρος του αναρχικού και
αυτόνομου χώρου, ένα μικρό κομμάτι ρεφορμιστών και είναι αρκετά σεχταριστική
και γραφειοκρατική. Έχουμε και έναν αριθμό τοπικών ενώσεων σε αρκετά
πανεπιστήμια.
Στις φοιτητικές ενώσεις στη Γαλλία σήμερα, μπορούμε να δούμε
ξεκάθαρα μία αναδιάταξη των δυνάμεων. Βρισκόμαστε στην κλιμάκωσή της
για την ακρίβεια. Είναι δύσκολο να προβλέψουμε που θα καταλήξει καθώς βλέπουμε
ότι η κύρια προοδευτική φοιτητική δύναμη, η UNEF, δεν είναι πλέον πρώτη, αφού
στις εκλογές ηττήθηκε από την συντεχνιακή ένωση. Επιπλέον, συρρικνώθηκε
δραματικά από το κίνημα του 2016 ενάντια στον Εργατικό Νόμο και μετά, επειδή
πρόδωσε το φοιτητικό κίνημα αρκετές φορές. Σαν αποκορύφωμα, είναι συνδεδεμένη
με το Σοσιαλιστικό Κόμμα το οποίο κατέρρευσε και επομένως σήμερα βρίσκεται σε
βαθιά κρίση. Η France Insoumise , η οποία γίνεται η κύρια ρεφορμιστική δύναμη
στην νεολαία, δεν οικοδομεί την UNEF, αλλά αντίθετα την μποϊκοτάρει. Δεν
γνωρίζουμε τι θα συμβεί. Αλλά μάλλον βαδίζουμε στην κατεύθυνση της αναδιάταξης
των δυνάμεων του φοιτητικού συνδικαλισμού. Δεν γνωρίζουμε πως θα διαμορφωθεί.
Η δική μας πολιτική γραμμή είναι να πιέσουμε όλους του αγωνιστές
και τα προοδευτικά στοιχεία του φοιτητικού κινήματος, οι οποίοι θέλουν να είναι
μέρος του φοιτητικού και εργατικού κινήματος να συνυπάρχουν στην ίδια
φοιτητική ένωση, ώστε να συνενωθούν όλα αυτά τα διαφορετικά στοιχεία και να
αποκτήσουμε μία δομή ενιαίου μετώπου για να δουλέψουμε σε κάθε πανεπιστήμιο.
Και να διαμορφώσουμε στο εσωτερικό αυτής της ένωσης μία τάση ταξική η οποία να
είναι κομμάτι του εργατικού κινήματος, Να υπερασπίζεται την γενική απεργία και
την προοπτική της, να μην συμβιβάζεται με τις αστικές κυβερνήσεις και να
χρησιμοποιεί τα επαναστατικά μέσα πάλης: Την διαμόρφωση ευνοϊκών
συσχετισμών δύναμης, την χρήση της απεργιακής δράσης, να πετυχαίνει νίκες για
τα αιτήματα του φοιτητικού κινήματος, Και να χτίζει ταξική συνείδηση στο κίνημα
αυτό.
Υπάρχουν κομμάτια της εργατικής τάξης τα οποία να αγωνίζονται στο
πλευρό του φοιτητικού κινήματος; Για παράδειγμα, ποια είναι η σχέση ανάμεσα
στους φοιτητές και τις απεργίες στους σιδηροδρόμους και στα ταχυδρομεία;
Αυτό που προκαλεί ενδιαφέρον και ενθουσιασμό για αυτό το κίνημα,
και αποτελεί και μία ομοιότητα με το κίνημα απέναντι στον Εργασιακό Νόμο, είναι
το γεγονός ότι η συνένωση των αγώνων είναι πολύ πολύ ισχυρή. Πράγμα
το οποίο σημαίνει ότι είναι σχεδόν κεκτημένο. Δεν χρειαστηκε καν να
παλέψουμε για να το κατακτήσουμε. Για το φοιτητικό κίνημα, η αναγκαία συμμαχία
με την εργατική τάξη είναι αναντίρρητη. Γνωρίζουμε ότι δεν είναι έτσι η
κατάσταση σε πολλές χώρες. Δεν υπήρξε κατ' ανάγκη σε κάθε κίνημα. Αλλά αυτή τη
φορά, για παράδειγμα, υπήρξε πραγματική θέληση να καλέσουμε τους
σιδηροδρομικούς, τους ταχυδρόμους, τους εργάτες στην ενέργεια, στα νοσοκομεία,
τους δασκάλους στις γενικές μας συνελεύσεις. Και σε κοινή συμμετοχή στις
διαδηλώσεις, να απεργήσουμε μαζί, να παλέψουμε μαζί. Για παράδειγμα μπορούμε να
δούμε ότι κάποιοι εργαζόμενοι των σιδηροδρόμων, οι οποίοι σε καμία περίπτωση
δεν επηρεάζονται από επαναστάτες, έρχονται αυθόρμητα στις γενικές
μας συνελεύσεις για να τις ενισχύσουν, και οι οποίοι έρχονται κάθε φορά. Καλούν
φοιτητές για να έρθουν και στις δικές τους δράσεις. Συντονισμοί οργανώνονται
μεταξύ όλων αυτών των συντρόφων. Η ιδέα των κοινών αγώνων διατυπώθηκε με τόση
επιμονή καθ' όλη την διάρκεια του κινήματος που ακόμα και τα αστικά
μέσα μιλούν για αυτή ώστε να την καταπολεμήσουν. Ακόμα και μέλη της
κυβέρνησης αναγκάστηκαν να κάνουν δηλώσεις για το πόσο «ανόητη» ήταν. Και οι
συνδικαλιστικές ηγεσίες την αντιμάχονται, λέγοντας ότι είναι λανθασμένη
στρατηγικη αφού δεν επιτρέπει στον κάθε τομέα να διατυπώσει τα δικά του
αιτήματα. Έχουμε μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα από κοινούς
αποκλεισμούς, όπως για παράδειγμα ο αποκλεισμός του εξεταστικού
κέντρου στην Arcueil. To πανεπιστήμιο της Nanterre, στην προσπάθεια του να
κάμψει την κινητοποίηση, οργάνωσε τις εξετάσεις εκτός του πανεπιστημίου.
Κι εμείς, οι φοιτητές της Nanterre, καλέσαμε όλους τους εργάτες που
ενδιαφέρονταν να έρθουν για να αποκλείσουν το εξεταστικό κέντρο μαζί μας.
Υπάρχουν αρκετοί σιδηροδρομικοί, αρκετοί ταχυδρόμοι, εργαζόμενοι στην ενέργεια
και στην υγεία οι οποίοι ήρθαν μαζί μας στον αποκλεισμό. Ακόμα και βουλευτές
ήρθαν να συμβάλουν στον αποκλεισμό του εξεταστικού κέντρου στην Arcueil. Και
φυσικά κερδίσαμε πολύ εύκολα σε αυτόν τον αποκλεισμό, καταφέραμε να αναβληθεί η
εξέταση και να υπάρξουν καλύτεροι όροι. Στην Tolbiac (Paris) υπήρξαν μεγάλες
εκδηλώσεις στήριξης στους σιδηροδρομικούς οι οποίες μάζεψαν αρκετά χρήματα για
το απεργιακό ταμείο. Είχαμε κοινά μπλόκ στις πορείες, κοινές δράσεις, όταν
είχαμε να αντιμετωπίσουμε την αστυνομία. Εκείνες τις μέρες είχαμε κοινές
συγκεντρώσεις για να σταματήσουμε τις διώξεις εναντίον συνδικαλιστών και
μαθητών.
Ο κοινός αγώνας είναι όντως πολύ βαθιά ριζωμένος στο κίνημα. Και
αυτό είναι πολύ θετικό καθώς πιστεύουμε ότι αυτές οι απεργίες στις οποίες
έχουμε φοιτητές και εργάτες να αγωνίζονται μαζί ενάντια στην κυβέρνηση που
επιτίθεται σε όλους μας είναι η εμβρυακή μορφή, ένα παράδειγμα, ένα μικρό
παράδειγμα του πως μπορεί να μοιάζει η μελλοντική κομμουνιστική κοινωνία. Που
θα πάρει πνοή από μια επανάσταση με την οποία θα ξεφορτωθούμε όλους αυτούς τους
καπιταλιστές. Για την ακρίβεια οι κομμουνιστές και οι επαναστάτες, αυτό το
κομμάτι της εργατικής τάξης, έπαιξαν ένα σημαντικό ρόλο στο κίνημα καθώς ήταν
οι πρώτοι μετέφεραν το μήνυμα και κατάφεραν, παρά το μικρό τους μέγεθος, να το
καταστήσουν παρόν στα εθνικά συντονιστικά, στο οργανωμένο εργατικό κίνημα, στις
οργανώσεις που ελέγχονται από την συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Αυτό είναι ένα
πραγματικό όφελος το οποίο κατά την άποψή μας στρώνει τον δρόμο για ένα πολύ
σημαντικό αγώνα και είναι ξεκάθαρα ένα θετικό στοιχείο στην προοπτική μιας
γενικής απεργίας, ικανής να ξεπεράσει τις συνδικαλιστικές ηγεσίες και να
νικήσει την κυβέρνηση.
Ποιες πολιτικές δυνάμεις παρεμβαίνουν σε αυτό το κίνημα; Ποια από
αυτές ηγεμονεύει αυτή τη στιγμή; Ποιο είναι το πολιτικό πρόγραμμα εκείνο το
οποίο είναι ικανό να ενώσει το εργατικό και το φοιτητικό κίνημα σε έναν αγώνα
μακράς διάρκειας ενάντια στις πολιτικές του Macron?
Μέσα στο κίνημα, οι διάφορες τάσεις εντός του, έχουν αντιπαραθέσει
τις απόψεις του και έχουν ανταγωνιστεί για την ηγεσία του κινήματος. Για την
ακρίβεια, τουλάχιστον κατά τη δική μου άποψη αυτοί οι οποίοι ηγούνται του
κινήματος των σιδηροδρομικών και των φοιτητών, του διακλαδικού κινήματος,
είναι, προς το παρόν τουλάχιστον, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, κυρίως της CGT
και η πολιτική ηγεσία της France Insoumise. Γιατί ήταν εκείνοι που καθόρισαν
τον ρυθμό του κινήματος, καθ' όλη τη διάρκεια των κινητοποιήσεων Εκείνοι οι
οποίοι κατέβαζαν πλειοψηφικά τους φοιτητές Στον δρόμο. Αυτή είναι και μία από
τις αδυναμίες του κινήματος, παρά τον πολύ μαζικό του χαρακτήρα. Στα
πανεπιστήμια είδαμε συστηματικά στα εθνικά φοιτητικά συντονιστικά
και στις τοπικές γενικές συνελεύσεις να γίνονται ισχυρές αντιπαραθέσεις ανάμεσα
στις διάφορες τάσεις, του φοιτητικού κινήματος. Στην Γαλλία υπάρχει η παράδοση
του συντονισμού εθνικής εμβέλειας, επομένως κάθε κίνημα έχει εθνικά φοιτητικά
συντονιστικά. Με εκπροσώπους από κάθε γενική συνέλευση οι οποίοι βρίσκονται και
συντονίζονται. Σε αυτές τις γενικές συνελεύσεις, το πρώτο πράγμα που θα
παρατηρήσει κανείς είναι ότι η UNEF όπως την γνωρίζαμε, ως μια μεγάλη απεργιακή
δύναμη στα κινήματα, στην πραγματικότητα έχασε ένα μεγάλο μέρος της βάσης της.
Έπαιξε έναν πραγματικά πολύ μικρό ρόλο στο κίνημα. Έκανε ελάχιστες εμφανίσεις
στα media αλλά δεν μπορούσε να ηγηθεί παρά σε μερικά μόνο πανεπιστήμια και να
κάνει ότι θέλει σε εκείνες τις δομές.
Εμείς, το ΝΡΑ, ήμασταν για την ακρίβεια μια πολύ σημαντική δύναμη
η οποία όμως λειτουργούσε με έναν ανοργάνωτο τρόπο. Γιατί είμαστε για την
ακρίβεια μία αρκετά ετερογενής οργάνωση η οποία δεν υπερασπίζονταν κατ’ ανάγκη
τον ίδιο προσανατολισμό. Παρ΄ όλα αυτά υπερασπιζόμασταν συστηματικά και από
κοινού μία προοπτική: Να καλέσει το φοιτητικό κίνημα τους εργάτες, να πορευθούν
από κοινού στην απεργία και ότι αυτή η απεργία πρέπει
να είναι διαρκείας. Ότι χρειαζόταν να πολλαπλασιάσουμε τους
αποκλεισμούς και τις απεργίες και να συνεχίσουμε να διαδηλώνουμε μαζί. Να
βγάλουμε τους μαθητές στους δρόμους. Να αποδομούμε συστηματικά την πολιτική της
διαλογής, την επίθεση στους σιδηροδρομικούς και την επίθεση σε όλες τις
δημόσιες υπηρεσίες, γιατί αυτό είναι το καίριο σημείο των μεταρρυθμίσεων του
Macron.
Η France Insoumise για παράδειγμα Προσπαθούσε συστηματικά να
υπερασπιστεί τι δεν θα έπρεπε να καλούμε τους εργάτες να ενωθούν μαζί μας γιατί
δεν θα πρέπει να δίνουμε μαθήματα στο εργατικό κίνημα. Για την
ακρίβεια προσπαθούσε να περιορίσει τα αιτήματα των εθνικών φοιτητικών
συντονιστικών σε αμιγώς φοιτητοκεντρικά αιτήματα και προσπάθησε να εμποδίσει το
συντονιστικό να γίνει η πραγματική ηγεσία του κινήματος γιατί σε αυτήν την
περίπτωση Η France Insoumise και η CGT θα είχαν μικρότερο βαθμό ελέγχου.
Δυστυχώς δεν καταφέραμε να καταστήσουμε τον συντονισμό αυτό ικανό να
επιβάλει τον ρυθμό των κινητοποιήσεων, ικανό να πολώσει και να προσελκύσει το
εργατικό κίνημα. Παρόλα αυτά είμαστε ακόμα ικανοί να πετύχουμε
ενός κάποιου επιπέδου εθνικής εμβέλειας συντονισμό και να του δώσουμε
ρυθμό και προοπτικές. Αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό στοιχείο και οι δεσμοί που
χτίστηκαν σε αυτή την κλίμακα είναι κρίσιμοι.
Υπάρχει άλλη μία δεύτερη πολιτική δύναμη Η οποία έπαιξε έναν ρόλο:
οι αυτόνομοι Οι οποίοι έπαιξαν έναν πολύ πιο σημαντικό ρόλο απ' ότι συνήθως. Κυρίως
επειδή για πρώτη φορά ήταν σε θέση να κινητοποιήσουν μία σειρά πανεπιστημίων,
την Tolbiac και τη Rennes II μεταξύ άλλων. Η πολιτική τους ήταν να
δοκιμάσουν να καταλάβουν πανεπιστήμια και να δημιουργήσουν εναλλακτικούς χώρους
εντός τους. Πράγμα το οποίο σημαίνει ότι είχαν αντιπαραθετική γραμμή με εμάς
που υπερασπιζόμαστε ότι πρέπει να βγούμε από τα πανεπιστήμια και να
συναντήσουμε το εργατικό κίνημα και να προσπαθήσουμε να φέρουμε και τους
μαθητές και τους εργάτες στον αγώνα. Οι βλέψεις τους ήταν να καταλάβουμε κάποια
κτήρια, να δημιουργήσουμε τοπικές ZAD στα πανεπιστήμια και εναλλακτικούς
τρόπους ζωής Πρακτικά δεν άνοιγαν το ζήτημα μαζικοποίησης του κινήματος ώστε να
μπορέσει να προκαλέσει μια ριζική αλλαγή στο συσχετισμό δυνάμεων με
τους καπιταλιστές και τα αφεντικά. Αλλά απεναντίας να διαμορφώσουν κάτι άλλο.
Όπως το αποκαλούν οι ίδιοι αυτοδιαχειριζόμενους χώρους οι οποίοι
στην πραγματικότητα δεν είναι ούτε αυτό. Επίσης αποφάσισαν να μποϊκοτάρουν τα
εθνικά συντονιστικά με το να κατηγορούν αυτές τις δομές ως γραφειοκρατικές,
Παρά το γεγονός ότι ήταν οι μόνες δομές που εκπροσωπούσαν το κίνημα,
δημιούργησαν παράλληλες δομές στις οποίες συγκεντρώνονταν μόνο οι
αυτόνομοι, τις ονόμασαν εθνικά συντονιστικά πάλης, παραβλέποντας ότι αυτά τα
συντονιστικά απλά συγκέντρωναν το δικό τους ρεύμα που ήταν πολύ μειοψηφικό,
πολύ μικρό. Δεν συζητούσαν κάποιο σχέδιο μάχης με το οποίο θα έκαναν το κίνημα
πιο μαζικό.
Αυτές είναι οι δυνάμεις που συναντήθηκαν στο κίνημα. Τώρα οι
συντονισμοί βρίσκονται σε επιφυλακή, μιας και τα πανεπιστήμια δεν απεργούν πια
λόγω διακοπών. Αλλά μπορούμε να πούμε ότι ανάμεσα στις διάφορες δυνάμεις που
παρεμβαίνουν το NPA έπαιξε έναν εξαιρετικά σημαντικό ρόλο. Μερικά μέλη του
είναι αναγνωρίσιμα σε όλη την χώρα, μέλη από την Nanterre, την Tolbiac, την
Toulouse. Αλλά δεν καταφέραμε το μέγιστο και δεν θα το παραδεχόμουν εύκολα αλλά
αν έπρεπε να πω μία δύναμη που όντως κατάφερε να έχει την ηγεσία και να
επιβάλλει τον ρυθμό, ήταν η CGT και η France Insoumise. Όμως η μάχη για την
ηγεσία στο κίνημα δεν έχει κερδηθεί ούτε από τους αυτόνομους, ούτε από εμάς,
ούτε από την France Insoumise. Κατά την γνώμη η μάχη κερδήθηκε από την ηγεσία
του εργατικού κινήματος, κυρίως από την CGT.
Για μας η κεντρική πολιτική γραμμή πρέπει να συνηγορεί υπέρ της
νίκης του δικού μας στρατοπέδου. Πρώτον, να καταφέρουμε να συντονίσουμε όλα τα
πανεπιστήμια και να καλέσουμε απεργία. Δεύτερον, να φέρουμε όλη τη νεολαία μαζί
στον δρόμο, που σημαινει να βάλουμε τα λύκεια στην απεργία για κάνουν την πάλη
τους μαζική και ορατή. Τρίτον, να απευθυνθούμε στο εργατικό κίνημα για να μπει
στον αγώνα μαζί μας. Αν το (νεολαιίστικο) κίνημα είναι μαζικό και ορατό στον
δρόμο και μιλήσει στο εργατικό, όχι μόνο στα πρωτοπόρα κομμάτια του, αλλά στο
σύνολο του, αυτό θα είχε ως αποτέλεσμα την διεύρυνση της απεργίας και θα
γεννούσε την προοπτική της γενικής απεργίας. Αυτό θα έφερνε τον Macron σε πολύ
δύσκολη θέση, γιατί δεν θα μπορούσε να διαχειριστεί κάτι τέτοιο στους τομείς
“κλειδιά” της οικονομίας. Άρα αυτή την πολιτική γραμμή υπερασπιζόμαστε στα
συντονιστικά και έχει δώσει καρπούς αφού κατάφερε να δώσει διάρκεια στον αγώνα
των σιδηροδρομικών, και να φέρει κι άλλα κομμάτια στην απεργία, ακόμα και
επιμέρους. Φυσικά είχαμε ζητήματα, αλλά η συσσωρευμένη εμπειρία και οι σχέσει
που είχαμε χτίσει σε πανεπιστήμια, σχολεία και χώρους εργασίας είναι πολύ
σημαντική για το μέλλον. Το βασικό καθήκον σήμερα είναι να διατηρηθούν αυτοί οι
δεσμοί, να ενωποιήσουμε την πρωτοπορία της νεολαίας και της εργατιάς για να
αναλάβουν δράση και στο μέλλον. Τυπικά τώρα πρέπει οι σιδηροδρομικοί, τα
ταχυδρομεία, τα νοσοκομεία να κρατήσουν την απεργία και να νικήσουν. Αυτός
είναι ο κύριος στόχος τώρα.
Είναι ενδιαφέρον να συμβαίνει όλο αυτό πενήντα χρόνια από τον Μάη
του 68'. Αποτελεί έμπνευση για το σημερινό κίνημα;
Ξεκάθαρα ναι, αν και δεν είναι ο σκοπός μας να επαναλάβουμε τον
Μάη του 68 γιατί ο Μάης ήταν ένα κίνημα γενικής απεργίας που δεν έφτασε μέχρι
το τέλος. Πολλοί από τους προηγούμενους ηγέτες έγιναν το αντίθετο από αυτό που
εύχονταν να είναι. Ωστόσο, υπάρχουν πολύ σημαντικά μαθήματα για μας: να έχεις
απέναντι σου μία κυβέρνηση που επιτίθεται επί χρόνια, όπως η κυβερνηση του Ντε
Γκολ, απέναντι στις διεκδικήσεις του εργατικού κινήματος, απέναντι στους
φοιτητές κτλ το κοινωνικό κίνημα κατέληξε να απαντά ως ένα σύνολο με
10 εκατομμύρια εργάτες σε απεργία καταλήψεις εργοστασίων, μαζικές
διαδηλώσεις. Μια κυβέρνηση που ήταν τόσο τρομαγμένη από την απεργία που
κατέφυγε στην Γερμανία, για να δει αν στρατεύματα θα ήταν έτοιμα να επέμβουν σε
περίπτωση μιας εξέγερσης, μιας επανάστασης. Έτσι, αυτή είναι η προοπτική προς
στην οποία θέλουμε να κατευθυνθούμε, ένα συνολικό μπλοκάρισμα της οικονομίας,
μία μαζική, δραστήρια απεργία όλων των εργαζομένων που θα μπλοκάρει την
οικονομία, επιβάλλοντας μια αλλαγή στον συσχετισμό δύναμης. Βέβαια, αν θέλουμε
να πάμε πιο πέρα από αυτό που ήταν ο Μάης του 68,οι επαναστάτες σε αυτή την
κατάσταση πρέπει να πείσουμε ολόκληρη την εργατική τάξη ότι χρειαζόμαστε μια
απεργία που να κάνει κάτι παραπάνω από το να βάζει αναχώματα ή να κάνει
καταλήψεις, μια ζωντανή απεργία με την οποία θα πάρουμε την δύναμη πίσω στα
χέρια μας. Που θα αμφισβητήσει ριζικά το κράτος που θα προσπαθεί να το
καταστρέψει, να το υπονομεύσει, να πάρει την εξουσία, να διώξει τους
καπιταλιστές, να αναδιοργανώσει την παραγωγή και να βοηθήσει την εργατική ταξη
σε όλο τον κόσμο να φτάσει στη νίκη. Γι΄αυτό σήμερα δεν θέλουμε να επαναλάβουμε
τον Μάη του 68, αλλά θέλουμε τον δικό μας Μάη του 2018, την δική μας
γενική απεργία μέχρι τέλους, την δική μας επανάσταση που θα προκαλέσει ριζικούς
τριγμούς στο σύστημα. Πιστεύουμε ότι σήμερα έχουμε 50 περισσότερους τρόπους να
το καταφέρουμε. Η ανεργία είναι πολύ υψηλότερη, η εξέγερση της νεολαίας είναι
πολύ ισχυρότερη, η εργασιακή ανασφάλεια είναι πολύ χειρότερη, η βαρβαρότητα
στον κόσμο είναι όσο σκληρή ήταν την δεκαετια του 60. Έχουμε πολύ περισσότερους
τρόπους να αντιταχθούμε στο καπιταλιστικό σύστημα, περισσότερους τρόπους να το
ξεφορτωθούμε, καλύτερες βάσεις από πριν. Οπότε για εμάς, αυτό που είναι κρίσιμο
είναι βεβαίως να ξαναχτίσουμε ένα κίνημα γενικής απεργίας. Εργάτες και νεολαία
παίζουν το αποφασιστικό ρόλο για να ξεφορτωθούμε τα αφεντικά.
Τι λέει η κοινή γνώμη για αυτό το κίνημα; Υποστηρίζει ο κόσμος τον
Μακρόν; Ποιος είναι ο ρόλος της ακροδεξιάς και του "Εθνικού Μετώπου"
σε όλο αυτό;
Η νεολαία και οι εργαζόμενοι δεν υποστηρίζουν τον Μακρόν
σε καμία περίπτωση. Δεν είναι καθόλου δημοφιλής ανάμεσα στους νέους και τους
εργαζόμενους,όχι απλά δεν είναι δημοφιλής αλλά μισητός. Είναι η προσωποποίηση
των χειρότερων πραγμάτων, είναι ο Πρόεδρος των πλουσίων καθημερινά ακούμε
για ένα νέο αποκρουστικό νόμο ή μεταρρύθμιση απλά για να κόψει
χρήματα από την κοινωνική πρόνοια, να αυξήσει τα κέρδη των καπιταλιστών, να
ρίξει τα εισοδήματά μας και να μας αποδυναμώσει. Με όρους καταστολης, έχει
γίνει ακραία σκληρός. Μαθητές λυκείου κατέλαβαν ένα σχολείο και 102 συλλήφθηκαν
και κρατήθηκαν για 48 ώρες. Είναι μία πραγματικά μισητή κυβέρνηση.
Βαδίζοντας έτσι, έχει την υποστήριξη της αστικής τάξης και των μικροαστών.
Για την ακρίβεια, στο δικό μας κοινωνικό στρατόπεδο, υπάρχει μία
τεράστια υποστήριξη στην απεργία στους σιδηροδρόμους σε αντίθεση με ό,τι
μεταδίδουν τα αστικά MME. Για παράδειγμα, το απεργιακό ταμείο στους
σιδηροδρόμους που έχει πάνω από ένα εκατομμύριο ευρώ, οι δημοσκοπήσεις που
δείχνουν πολύ υψηλά επίπεδα υποστήριξης κτλ Το 61% των νέων μεταξύ 18 και 25
ετών είναι ενάντια στο νόμο για την "Διαλογή" και αυτό είναι μια
ισχυρή πλειοψηφία. Μπορεί να το δει κανείς στα πανεπιστήμια, κόσμος έρχεται για
να μπλοκάρει, για να συμμετέχει στις γενικές συνελεύσεις και να αντιταχθεί στην
αναδιάρθρωση. Η πλειοψηφία του στρατοπέδου μας στηρίζει το κίνημα ακόμα και
όταν δεν είναι απαραίτητα σε απεργία.
Όσον αφορά την ακροδεξιά και τους φασίστες, το "Εθνικό
Μέτωπο" ήταν ανύπαρκτο κατά την διάρκεια του κινήματος. Βρίσκονται σε
κρίση από τις πρόσφατες προεδρικές εκλογές, άλλαξαν το όνομα τους σε National
Rally, έχουν εσωτερικές διαφωνές για να ξαναχτίσουν την οργάνωση τους. Από την
άλλη, οι φασίστες όντως προσπάθησαν, περισσότερο από ότι σε προηγούμενα
κινήματα, να παίξουν ένα ρόλο στην κινητοποίηση. Για παράδειγμα, με το να
εμφανίζονται σε πανεπιστήμια να προσπαθούν να σπάσουν με την βία τις
καταλήψεις. Για παράδειγμα στην Tolbiac, προσπάθησαν να παρέμβουν. Εκδιώχθηκαν
από τους φοιτητές και τους καταληψίες. Στο Montpellier, έγινε μία πολύ άγρια
επίθεση σε μια φοιτητική κατάληψη, με ξυλοδαρμούς, φασίστες που
ήρθαν μετά από αίτημα και υπό το βλέμμα του Κοσμήτορα της Νομικής Σχολής.
Δηλαδη ένα αποκρουστικό γεγονός πράγματι. Και επίσης κατάφεραν, σε πολλά
πανεπιστήμια, να ξυλοκοπήσουν ακροαριστερούς και να εκθέσουν ακτιβιστές, στις
βόρειες και τις ανατολικές περιοχές της Γαλλίας συγκεκριμένα. Ωστόσο, ωστόσο
κάθε φορά, αποκρούστηκαν εντελώς. Για παράδειγμα, εκδιώχθηκαν από την Tolbiac.
Στο Montpellier η παρέμβαση τους πυροδότησε το κίνημα στην πόλη και σε όλη την
χώρα. Εννοώντας ότι οι επιθέσεις των φασιστών προκάλεσαν μία αντίδραση στο
κομμάτι του φοιτητικού κινήματος και της στήριξης από το εργατικό κίνημα. Οι
φασίστες στην πραγματικότητα δεν κατάφεραν να σπάσουν το κίνημα καθόλου, μάλλον
το αντίθετο, το έκαναν ισχυρότερο. Έτσι, ρεζίλεψαν τους εαυτούς τους κάθε φορά.
Αυτό αποτελεί ένα πολύ σημαντικό στοιχείο για την ριζοσπαστικοποίηση των νέων.
Είσαι κι εσύ ο ίδιος ένα από τα θύματα της καταστολής στο
Πανεπιστήμιο της Nanterre τον Απρίλη, ήταν ένα από τα γεγονότα που πυροδότησαν
το κίνημα στο πανεπιστήμιο σου. Πες μας λίγα λόγια γι' αυτό.
Ναι, με συνέλαβαν, μαζί με άλλους 7 φοιτητές του
πανεπιστημίου της Nanterre, στις 9 του Απρίλη, γιατί ο πρόεδρος του
πανεπιστημίου Jean-Francois Balaude, κάλεσε την CRS (MAT) στο πανεπιστήμιο για
να εκκενώσει την κατάληψη που είχε ξεκινήσει την ίδια μέρα. Δεν είχαμε άλλη
επιλογή πέρα από την κατάληψη. Κάναμε συγκέντρωση διαμαρτυρίας, και πήγαμε σε μία
αίθουσα με τα μέλη της κατάληψης, και η CRS ήρθε στην αίθουσα, ενώ κάναμε
γενική συνέλευση, για να μας διώξουν και συλλάβανε 7 από εμάς. Κατηγορήθηκα για
εθελούσιες πράξεις βίας κατά της αστυνομίας, μαζί με άλλους δύο συντρόφους, και
θα βρεθώ ενώπιον του δικαστηρίου στις 20 του Ιούνη. Ετσι, για μας αυτή ήταν μία
κρίσιμη στιγμή, επειδή πράγματι κινητοποίησε τον κόσμο στο πανεπιστήμιο.
Την επόμενη μέρα υπήρχαν εκατοντάδες φοιτητές μπροστά από την διεύθυνση
της αστυνομίας για να απαιτήσουν την απελευθέρωση μας. Βουλευτές απαιτούσαν την
απελευθέρωση μας από το βήμα της βουλής. Την επόμενη μέρα διεξήγαμε γενική
συνέλευση με περισσότερους από 1000 φοιτητές. Την επόμενη εβδομάδα, το
πανεπιστήμιο είχε καταληφθεί πλήρως από τους φοιτητές, όχι μόνο μία αίθουσα. Αυτό
το γεγονός πυροδότησε την απεργία. Και ακόμα και στην υπόλοιπη χώρα, όλοι
μιλούσαν για τη Nanterre, το οποίο δεν εμπόδισε την κυβέρνηση να στέλνει την
CRS όποτε θέλει για να εκκενώνει καταλήψεις, να σπάει τα μπλοκ, να διαλύει την
απεργία, να δέρνει φοιτητές στις διαδηλώσεις, να δέρνει μαθητές λυκείου, να
διαλύει καταλήψεις μαθητών κτλ Η καταστολή έχει γίνει πολύ σκληρή επειδή
φοβήθηκαν να δουν το κίνημα να πηγαίνει ακόμα παραπέρα και ακόμα το φοβούνται,
γι' αυτό γίνονται δίκες τώρα και θα δούμε πως θα πάει. Πιστεύουμε ότι απέναντι
στην καταστολή, η μόνη απάντηση είναι να κινητοποιούμε το δικό μας στρατόπεδο
και είμαστε πεπεισμένοι ότι θα καταφέρουμε την απόσυρση των κατηγοριών για
όλους τους συντρόφους που δέχονται αυτή την καταστολή. Η κυβέρνηση προετοιμάζεται
να ενισχύσει την αστυνομία και το δικαστικό της μηχανισμό για να χτυπήσει
μελλοντικές κινητοποιήσεις ακόμα περισσότερο. Αυτό που λέμε ξεκάθαρα στην
κυβέρνηση είναι ότι δεν φοβόμαστε καθόλου αυτή την κατάσταση και περιμένουμε
οτι θα γίνει δυσκολότερη. Αλλά έχουν δίκιο να φοβούνται απεργίες και
κινητοποιήσεις στο μέλλον.
Ένα μήνυμα αλληλεγγύης στους συντρόφους και τις συντρόφισσες
της ΟΚΔΕ-Σπάρτακος στην Ελλαδα. Ευχαριστώ για την
συνέντευξη. Εδώ στην Γαλλία οι σύντροφοι του ρεύματος "Αντικαπιταλισμός
και Επανάσταση" σας εύχονται δύναμη και θάρρος στους αγώνες σας
ενάντια στην "αριστερή" λιτότητα της κυβέρνησης Τσίπρα ο
οποίος, εδώ και αρκετό καιρό, επιτίθεται σε όλους αυτούς που αγωνίζονται
ενάντια στον καπιταλιστικό ζυγό και στις αντικοινωνικές μεταρρυθμίσεις της
κυβερνησης. Ένα μήνυμα στήριξης και αλληλεγγύης στους συντρόφους της
ΟΚΔΕ-Σπάρτακος, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και όλους αυτούς που παλεύουν ενάντια στις
αναδιαρθρώσεις, ενάντια στον καπιταλισμό, ενάντια στην εκμετάλλευση και για μία
άλλη κοινωνία!
