νεολαία ΟΚΔΕ-Σπάρτακος

Το δημοψήφισμα της 5^ης Ιούλη αποτέλεσε έναν σημαντικό κόμβο στην ταξική πάλη. Φάνηκαν ξεκάθαρα τα ταξικά χαρακτηριστικά της ψήφου που ανέδειξε το ΟΧΙ, το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ μετέτρεψε σε λιγότερο από 12 ώρες σε μία επαχθή συμφωνία-μνημόνιο για τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα, με την στήριξη των παλιών και νέων μνημονιακών κομμάτων. Μπροστά στο νέο πολιτικό τοπίο που θα οδηγούσε η εφαρμογή των μέτρων του 3^ου μνημονίου, ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την επιλογή να πάει σε εκλογές. Σχετικά με τα αποτέλεσμα των εκλογών στεκόμαστε ιδιαίτερα στο γεγονός ότι ο λαός επέλεξε διαχειριστή για την εφαρμογή του μνημονίου με τη λογική του μικρότερου κακού. Ο ΣΥΡΙΖΑ εκμεταλλεύτηκε την αδυναμία των παραδοσιακών κομμάτων της αστικής τάξης, την κρίση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και το αντιδημοφιλές νεοφιλελεύθερο προφίλ του Ποταμιού. Το 95% του μνημονιακού κοινοβουλίου και το αυξανόμενο ποσοστό της ΧΑ σε συνδυασμό με την αποτυχία των μικρών ρεφορμιστικών-αντιμνημονιακών σχηματισμών να μπουν στη βουλή δείχνει μια εικόνα πολύ χειρότερη από τις προηγούμενες. Η αποτυχία της ΛΑΕ οφείλεται στο γεγονός ότι δεν είχε ξεκάθαρο προσανατολισμό και ταξική γείωση κι απεύθυνση, δεν έκανε καμιά αυτοκριτική για το ρόλο που έπαιξαν εντός ΣΥΡΙΖΑ μέχρι χτες και επέλεξε να επαναλάβει ένα ρεφορμιστικό πρόγραμμα που έχει χρεοκοπήσει. Ο ΣΥΡΙΖΑ εξέφραζε και εκφράζει πολύ καλύτερα το ακροατήριο του ρεφορμισμού και ως κυβερνητική δύναμη φάνταζε πολύ πιο πειστικός για την υλοποίηση ενός κεϋνσιανού προγράμματος (ακόμα και με υπογεγραμμένη τη συμφωνία) από τις ασάφειες της ηγεσίας της ΛΑΕ. Τα ποσοστά της ΧΑ δείχνουν την παγιοποίηση ενός δυναμικού που συνεχίζει να την στηρίζει παρά το γεγονός ότι πλέον είναι ξεκάθαρα τα ναζιστικά και δολοφονικά της χαρακτηριστικά. Οι δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς κατάφεραν να δείξουν μια σημαντική δυναμική, παρά τις αντιφάσεις του πολιτικού τους σχεδίου. Σ’αυτό το τοπίο, η κυβέρνηση προχωρά ολοταχώς προς την εφαρμογή του τρίτου μνημονίου, από την οποία το 60% των μέτρων πρέπει να έχουν περάσει μέχρι το Δεκέμβριο. Το περιεχόμενό του αφορά περαιτέρω μείωση των συντάξεων και των κοινωνικών δαπανών, απολύσεις στο δημόσιο, ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, αύξηση του ΦΠΑ, κ.ά.

Ταυτόχρονα, τους τελευταίους μήνες η εισροή προσφύγων/μεταναστών και μεταναστριών από τις χώρες της Μέσης Ανατολής έχει κορυφωθεί. Η κυβέρνηση, ευθυγραμμιζόμενη απόλυτα με τις πολιτικές της ΕΕ εμποδίζει την είσοδο των ανθρώπων αυτών στην χώρα και στη περίπτωση που καταφέρνουν να εισέλθουν δεν τους παρέχει καμία βοήθεια, παρά τα προγράμματα στήριξης που παίρνει από την ΕΕ για τον σκοπό αυτό. Αυτός ο χειρισμός δημιουργεί μια άσχημη κατάσταση για τους πρόσφυγες και χρησιμοποιείται για να ενεργοποιήσει τα πιο αντιδραστικά αντανακλαστικά της κοινωνίας. Το μεγάλο κίνημα αλληλεγγύης που σηκώθηκε όλο το προηγούμενο διάστημα μέσα από καταλήψεις, πορείες και συλλογές ειδών πρώτης ανάγκης κατάφερε να βοηθήσει έμπρακτα τους πρόσφυγες/μετανάστες/μετανάστριες και πρέπει να παραμείνει στην ημερήσια ατζέντα. Ωστόσο, είναι αναγκαίο να ανοίξει συνολικότερα το ζήτημα στην κοινωνία σε όλες τις προεκτάσεις του και να αναδειχτούν τα βαθύτερα αίτιά του. Η αντικαπιταλιστική αριστερά είναι σημαντικό να έχει μια ξεκάθαρη στάση σε σχέση με το ζήτημα αυτό, δηλαδή να διεκδικήσει την παύση των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων στις περιοχές αυτές όπως και ανοιχτά σύνορα και νομιμοποίηση όλων των προσφύγων, μεταναστών/στριών, πλήρη πολιτικά-κοινωνικά-εργασιακά δικαιώματα κοκ.

Στον χώρο της εκπαίδευσης θα συνεχιστεί η περαιτέρω υποχρηματοδότηση η οποία θα προσπαθήσει να αντισταθμιστεί μέσα από την ιδιωτική πρωτοβουλία. Αν και μέχρι στιγμής δεν έχει γίνει γνωστό το ακριβές περιεχόμενο του νομοσχεδίου του Φίλη για την παιδεία, γνωρίζουμε ότι θα επιχειρήσει την περαιτέρω σύνδεση του πανεπιστημίου με την αγορά, κάτι το οποίο μεταφράζεται σε απλήρωτη εργασία των φοιτητών και κατευθυνόμενη έρευνα που θα ωφελεί ακόμα περισσότερο την ιδιωτική πρωτοβουλία. Με δεδομένες τις ήδη αντικειμενικά δύσκολες συνθήκες φοίτησης και τη διαρκή προσπάθεια των δυνάμεων του κεφαλαίου να εκμεταλλευτούν το πανεπιστήμιο, είναι επιτακτική η ανάγκη να συζητήσουμε με ποιους όρους μπορεί το φοιτητικό κίνημα να παίξει ρόλο στην ανάσχεση της επίθεσης.

Σ’αυτά τα πλαίσια, θα πρέπει να δούμε το ρόλο των σχημάτων της ΕΑΑΚ και την πρόταση που θα κληθούν να διατυπώσουν προς τις άλλες δυνάμεις της φοιτητικής αριστεράς ενόψει των μαχών του επόμενου διαστήματος. Για εμάς είναι σημαντικό τα σχήματα να διατυπώσουν μια ενιαιομετωπική πρόταση, η οποία να αναδεικνύει πώς μπορεί να οργανωθεί η θιγόμενη πλειοψηφία στα πανεπιστήμια και να διεκδικήσει δυναμικά τα δικαιώματά της. Η πολιτική και οργανωτική αυτοτέλεια των σχημάτων της ΕΑΑΚ είναι αδιαπραγμάτευτη και τα σχήματα θα πρέπει να παραμείνουν το μόρφωμα που θα πρωταγωνιστήσει στο φοιτητικό κίνημα της επόμενης μέρας.

Βάσει της παρούσας κατάστασης των διαφόρων αριστερών μορφωμάτων στο φοιτητικό κίνημα, η πρόσφατη εμπειρία αποδεικνύει ότι αυτή η αντιπαράθεση κρίνεται απαραίτητη. Το ζήτημα της αστικής διαχείρισης, τόσο στο κυρίαρχο θέμα της ανάγκης εργατικής αντιπολίτευσης που έλειπε ενάντια στην κυβέρνηση Σύριζα, όσο και στο επιμέρους θέμα της συμμετοχής στα όργανα συνδιοίκησης και του ρόλου των καθηγητών, μας διχάζει σε βαθμό που δεν θα επιτρέψει μια κοινή κατεύθυνση στροφής στους ταξικούς αγώνες.

Είναι αναγκαία μια μάχιμη πολιτική πρόταση η οποία θα αποτελέσει το νεύρο των αγώνων που έρχονται. Γι’ αυτό το λόγο, αν θέλουμε να δώσουμε αυτή την κατεύθυνση στις πολιτικές ζυμώσεις που έρχονται οφείλουμε να το επικεντρωθούμε σε τρείς άξονες. 1)Ποιος είναι ο ρόλος του κρατικού μηχανισμού στην σημερινή συγκυρία και ποια η στρατηγική των κινημάτων που οικοδομούμε για να τον ανατρέψουμε. 2) Πιο εξειδικευμένα, ποιος ο ρόλος του Αστικού Πανεπιστημίου, του φοιτητικού κινήματος, στρατηγική και τακτική. 3) Το οργανωτικό μοντέλο του πολιτικού μορφώματος που θα είναι ικανό να επιτρέψει την διάχυση της επιμέρους εμπειρίας με τον καλύτερο τρόπο στα συντονιστικά όργανα.

Τα σχήματα της ΕΑΑΚ έχουν εφαρμόσει πολύ καλά την τακτική της οικοδόμησης συμμαχιών σε κινηματικό επίπεδο με τις δυνάμεις που δείχνουν την αντίστοιχη διάθεση, παρά τις αντιφάσεις τους, με σημαντικά αποτελέσματα. Εκτός από τον άμεσο κινηματικό στόχο που αυτή η κίνηση εξυπηρετεί, υπάρχει ένας έμμεσος, που συχνά οφείλουμε να υπενθυμίζουμε στις συνειδήσεις των συντρόφων μας. Ο στόχος της πολιτικής ενοποίησης που επιφέρεται, αν ένα μόρφωμα που επιλέγει κυρίαρχα αγωνιστική κατεύθυνση αντιληφθεί τον ρόλο του στο να συμπαρασύρει σε αυτή την κατεύθυνση αυτές τις δυνάμεις. Με αυτό τον γνώμονα πρέπει να κινηθούμε, προκειμένου κάθε πολιτική αντιπαράθεση που ανοίγεται στα φοιτητικά αμφιθέατρα, να αποτελεί ένα θετικό βήμα προς την κατάρρευση των διαχειριστικών αυταπατών.

Αρχίζοντας από τις πολιτικές πρωτοβουλίες σε επίπεδο βάσης για την εκπλήρωση με τον καλύτερο τρόπο της ανάγκης πολιτικοποίησης της προσφυγικής αλληλεγγύης, μέχρι το μπλοκάρισμα οποιασδήποτε αναδιαρθρωτικής κίνησης στις σχολές επιδιώκουμε να φυσήξει ένας άλλος αέρας στα φοιτητικά αμφιθέατρα. Το ποτάμι της κοινωνικής οργής που βράζει γύρω μας δεν πρέπει να μείνει ακηδεμόνευτο όταν βρει μια δίοδο για να καταρρεύσει το μνημονιακό φράγμα, πόσο μάλλον να βρει αντιδραστικούς εκφραστές.

Στην πρώτη γραμμή , τσακίζουμε τους κήρυκες της κινηματικής νηνεμίας και της ταξικής ήττας!

Ανακοίνωση της φοιτητικής ομάδας της ΟΚΔΕ-Σπάρτακος για τις φοιτητικές εκλογές

Μαΐου 21, 2015

Οι φοιτητικές εκλογές αποτελούν μια στιγμή του φοιτητικού κινήματος, μια στάση όπως και όλες οι άλλες. Η διαφορά των φοιτητικών εκλογών σε σχέση με μια Γενική Συνέλευση είναι ότι οι καθεστωτικές δυνάμεις έναν ολόκληρο χρόνο δουλεύουν για τις πρώτες και ποτέ για τις δεύτερες. Δεν αρνούμαστε ότι το αποτέλεσμα των φοιτητικών εκλογών δείχνει έναν κάποιο πολιτικό συσχετισμό που υπάρχει στα ελληνικά πανεπιστήμια, ο οποίος όμως δεν είναι παγιωμένος και φυσικά εξελίσσεται εντός των φοιτητικών αμφιθεάτρων και διαμορφώνεται συνεχώς ανάλογα με την συγκυρία.

Με βάση τα εκλογικά αποτελέσματα βλέπουμε πως δεν υπήρξαν ούτε φέτος ιδιαίτερες έως και καθόλου μετατοπίσεις στον συσχετισμό δυνάμεων μέσα στις σχολές, παρόλη τη δύσκολη κατάσταση που υπάρχει, λόγω της κρίσης. Πιο συγκεκριμένα:

Η αποτύπωση της ΕΑΑΚ ως 3^η δύναμη πανελλαδικά στα ΑΕΙ και ως 4^η στα ΤΕΙ δείχνει ότι υπάρχει μία δυναμική μέσα στα πανεπιστήμια. Ήταν η δύναμη που το προηγούμενο διάστημα έδωσε μάχες ενάντια στις διαγραφές, στον Φορτσάκη και τις αυταρχικές διοικήσεις, πάλεψε ώστε το άσυλο να ανήκει στο λαό και στη νεολαία. Μένει βέβαια αυτό να αξιοποιηθεί και το επόμενο διάστημα στις επόμενες μάχες και αγώνες. Η ΕΑΑΚ στις σχολές που υπήρχε συνεχής πολιτική παρουσία κατάφερε να πάρει ένα καλό αποτέλεσμα (π.χ ΕΜΠ).Παρόλες τις εσωτερικές της αντιφάσεις, που έφτασαν μέχρι και σε φαινόμενα διάλυσης, οι αγωνιστές και οι αγωνίστριες που τη στηρίζουν είναι πεπεισμένοι ότι η αντιπαράθεση δεν μπορεί να γίνει μόνο στο επίπεδο της εκπαίδευσης, είναι πεπεισμένοι ότι όπως συνολική είναι η επίθεση, το ίδιο συνολική πρέπει να είναι και η απάντηση. Οι αγωνιστές και οι αγωνίστριες που στρατεύονται και στηρίζουν τα σχήματα της ΕΑΑΚ έχουν διαλέξει την πλευρά του οδοφράγματος και είναι έτοιμοι να συγκρουστούν μέχρι το τέλος. Είναι όμως στοίχημα για το μέλλον, τα σχήματα της ΕΑΑΚ να μείνουν πιστά στον αντικαπιταλιστικό και αντισυστημικό τους λόγο και ρόλο!

Παρά την πτώση του ποσοστού της ΔΑΠ κατά 1% συνεχίζει ναι είναι πρώτη δύναμη διατηρώντας την μαζική της απεύθυνση και παραμένει ο βασικός αντίπαλος μέσα στις σχολές ως γνήσιος εκφραστής της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης και των αντιδραστικών πολιτικών. Είναι ο κομματικός μηχανισμός, είναι οι καλές σημειώσεις, είναι η προσφορά κοινωνικοποίησης, είναι φυσικά οι πελατειακές σχέσεις που την κρατάνε τόσα χρόνια στην πρώτη θέση. Το γεγονός ότι η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ παραμένει εκλογικά πρώτη δύναμη σε ΑΕΙ-ΤΕΙ και η κατ' επίφαση συναίνεση το φοιτητικού σώματος στις προτάσεις της πρέπει να αποτελέσουν πεδίο αντιπαράθεσης για την ΕΑΑΚ το επόμενο διάστημα. Η συνεχής πρώτη θέση της ΔΑΠ, παρά τη μικρή, αλλά σταθερή πτώση της τα τελευταία χρόνια δείχνει μια συντηρητικοποίηση της νεολαίας, που θα έπρεπε να έχει αποτραπεί και τώρα μένει να ανατραπεί!

Η ΠΑΣΠ έχει αρχίσει να εξαφανίζεται από το πολιτικό σκηνικό των ΑΕΙ διατηρώντας πολύ μικρά ποσοστά, εκτός από μερικές σχολές στις οποίες έχει παραδοσιακά δύναμη και ο ρόλος της είναι ταυτόσημος με της ΔΑΠ. Ωστόσο στα ΤΕΙ έχει ισχυρό εκλογικό μηχανισμό και τα ποσοστά της πέφτουν με χαμηλότερους ρυθμούς. Η κάτω βόλτα που έχει πάρει η ΠΑΣΠ τα τελευταία χρόνια είναι αποτέλεσμα τόσο της μνημονιακής πολιτικής του ΠΑΣΟΚ από την οποία όσο και να προσπάθησε, σε κάποιους συλλόγους δεν μπόρεσε να διαχωριστεί, όσο και της ταύτισής της με τη ΔΑΠ, σε άλλους συλλόγους.

Η ΠΚΣ τα τελευταία 2 χρόνια σημειώνει μία άνοδο στα ποσοστά της γεγονός που δεν είναι ξέχωρο από την συνολικότερη κατάσταση που επικρατεί στο φοιτητικό κίνημα. Η προηγούμενη περίοδος με την σχετική κινηματική νηνεμία έδωσε τον χώρο στην ΠΚΣ είτε να παίρνει τον ρόλο του υπεύθυνου διεκδικητή επιμέρους αιτημάτων χωρίς μεγάλη κινητοποίηση της βάσης της είτε, την περίοδο πριν τα Χριστούγεννα με τα γεγονότα της νομικής και τις καταλήψεις που άρχισαν σε μια σειρά σχολές, να παίζει το χαρτί «ανοιχτή σχολή» συσπειρώνοντας το κομμάτι του αμφιθεάτρου με τα πιο συντηρητικά αντανακλαστικά.

Παρόλο την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε κυβέρνηση με αρκετά υψηλά ποσοστά, η ΑΡΕΝ κατάφερε μόνο μια μικρή άνοδο στα ποσοστά της. Φαίνεται πως η φιλοκυβερνητική της στάση δεν βρίσκει εύφορο έδαφος μέσα στα πανεπιστήμια. Η ΑΡΕΝ έχει απομακρυνθεί όλο το προηγούμενο διάστημα από οποιαδήποτε αγωνιστική στάση μέσα στο αμφιθέατρο ενώ παράλληλα αδυνατεί να συσπειρώσει οποιονδήποτε κινούνταν στους ενδιάμεσους χώρους με ένα πρόσημο έστω και πρόσκαιρης στήριξης στην κυβέρνηση.

Και στις φετινές εκλογές σημειώθηκαν απρόκλητες επιθέσεις από κομμάτια του Α/Α χώρου σε διάφορες σχολές του κέντρου. Αυτές οι πρακτικές πέραν των προθέσεων των αρχικών εμπνευστών τους (που έτσι κι αλλιώς μέχρι σήμερα δεν τις έχουμε μάθει) αυτονομούνται από αυτούς μέσα στην συγκυρία και δημιουργούν μία κατάσταση που ο μόνος που βολεύεται από αυτή είναι το κράτος. Χτυπώντας ταυτόχρονα το δικαίωμα των φοιτητών να διεξάγουν ελεύθερα τις εκλογές τους και συναινώντας σε μία κυρίαρχη ρητορική για το τι συμβαίνει μέσα και γύρω γύρω από το πανεπιστημιακό άσυλο. Οι δυνάμεις της ΕΑΑΚ σωστά υπερασπίστηκαν τον χώρο και διασφάλισαν την συνέχιση των διαδικασιών, ωστόσο δε γίνεται σε πρακτικές που παγιώνονται τελικά και λειτουργούν με διαλυτικούς και τραμπουκικούς όρους προς το φοιτητικό σώμα εμείς να κρατάμε μόνο αμυντική στάση.

Καταληκτικά, τα σχήματα της ΕΑΑΚ έδωσαν την μάχη των εκλογών και κατάφεραν ένα καλό αποτέλεσμα ωστόσο αυτό πρέπει να μας κρατήσει μακριά από λογικές επανάπαυσης και αντιμετώπισης των εκλογών ως αυτόνομης μάχη. Πρέπει στο επόμενο διάστημα να «ζυμώσουμε» στους συλλόγους τις προτάσεις που δεν χωράνε σε καμία κυβερνητική συμφωνία, προετοιμάζοντας τους για τις μάχες που μένουν να δοθούν.

Θέλουμε ένα φοιτητικό κίνημα που θα βασίζεται στην αυτοοργάνωση των φοιτητών μέσα από τις Γενικές Συνελεύσεις και τις καταλήψεις, ένα φοιτητικό κίνημα που δε θα αρνείται να κάνει πολιτική εντός των δομών του, που θα στηρίζεται στις συντονιστικές επιτροπές και θα πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Χρειαζόμαστε ένα φοιτητικό κίνημα που θα καταφέρει να ριζοσπαστικοποιήσει το φοιτητικό σώμα και θα καταφέρει να πολιτικοποιήσει το κίνημα στο σύνολό του.

Μόνο με την ανάπτυξη του φοιτητικού κινήματος θα καταφέρουμε να μιλάμε για πραγματική αλλαγή συσχετισμών μέσα στα ελληνικά πανεπιστήμια και όταν αναφερόμαστε σε συσχετισμούς, εννοούμε τις δύο διαφορετικές πλευρές εντός των φοιτητικών συλλόγων, την πλευρά του κινήματος που είναι έτοιμη να δώσει τη μάχη μέχρι το τέλος και την πλευρά της αντίδρασης που είναι όχι μόνο οι υποστηρικτές της αντίδρασης, αλλά και αυτοί που με τη στάση τους δε δίνουν καμία ελπίδα στο κίνημα.

μαθητικό κίνημα

Στα σχολεία της ύπνωσης, τα όνειρά μας, μας κρατάνε ξύπνιους

Νοεμβρίου 19, 2014

Χθες, 3 Νοέμβρη από την Αθήνα ως την Κρήτη, τη Βέροια, τη Θεσσαλονίκη ως και την Ξάνθη μπήκαμε σε νέο κύκλο κινητοποιήσεων με καταλήψεις, αποχές και πορείες.

Τα συνθήματα στα πανό των σχολείων μας το κάναν ξεκάθαρο:

«10 ώρες φροντιστήριο, 7 ώρες σχολείο

τα 17 μας αλλιώς τα είχαμε φανταστεί

μας καταστρέφουν τα καλύτερά μας χρόνια»

«Όχι παιδεία για λίγους κι εκλεκτούς»

«Στα σχολεία της ύπνωσης, τα όνειρά μας μας κρατάνε ξύπνιους»

Λόγια και συνθήματα μαθητών που εξεγείρονται, που διεκδικούν, που αντιλαμβάνονται την αδικία και την αντιπαλεύουν, που δεν την χαρίζουν στους «από πάνω» και στους «βολεμένους» που δεν τρομοκρατούνται από τις επιθέσεις και συνεχίζουν αταλάντευτοι, μεγάλοι ήδη, στα 17 τους.

Το κύμα των μαθητικών καταλήψεων που έχει σαρώσει την χώρα μιλάει για όλους μας. Για εκείνους που τόσο καιρό σωπαίνουν και υπομένουν , έρχονται τα παιδιά, να βάλουν τέρμα στην απάθεια και την κατήφεια και να τους θυμίσουν πως δεν πάνε «όλα καλά» και πως σημασία δεν έχει το «πότε θα βγει η ύλη» αλλά οι παιδικές ψυχές και τα όνειρα που καρατομούνται και αλέθονται από την καπιταλιστική μηχανή.

Το «Νέο Λύκειο» κάθε άλλο παρά «νέο» είναι. ‘Έχει ως βάση του την παλιά, νεοφιλελεύθερη συνταγή του ακραίου ανταγωνισμού, της εντατικοποίησης και εν τέλει του αποκλεισμού μεγάλου κομματιού της κοινωνίας από την εκπαίδευση. Μέσα από μια χαώδη ύλη και από την αναγκαστική προετοιμασία τριών ολόκληρων χρόνων σπρώχνει τα παιδιά στη φυσική και πνευματική τους εξόντωση.

Η μετακύλιση του κόστους εκπαίδευσης στους γονείς περνάει σε μια νέα διάσταση, μέσα από την αναγκαιότητα για φροντιστήρια και προετοιμασία για πανελλαδικές ήδη από την Α’ Λυκείου. Ακόμη, ένας μεγάλος αριθμός μαθητών σπρώχνεται είτε στα υποστελεχωμένα τεχνικά λύκεια με ένα μέλλον σκοτεινό και αβέβαιο είτε στο καθεστώς της μαύρης εργασίας. Το σύμφωνο πρώτης απασχόλησης δείχνει τον δρόμο που χαράσσει η κυβέρνηση, καθώς εκμεταλλεύεται το ανήλικο δυναμικό για να αυξήσει την κίνηση της αγοράς, φθηνότερα χέρια με λιγότερες απαιτήσεις.

Το νέο λύκειο κηρύσσει τον πόλεμο σε μαθητές και γονείς. Η λογική του έγκειται στη θέσπιση ταξικών και εξεταστικών φραγμών μέσα στην ίδια την εκπαίδευση, πετώντας έξω όσους «περισσεύουν». Το μόνο σίγουρο είναι ότι όλο και λιγότεροι θα δικαιούνται μια θέση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Ενισχύεται η αντίθεση μεταξύ αυτών που θα είναι εξειδικευμένοι και θα αμοίβονται με πενιχρούς μισθούς ενώ η μεγάλη μάζα θα περιφέρεται από αφεντικό σε αφεντικό χωρίς ούτε τα στοιχειώδη δικαιώματα. Μια μάζα ευέλικτη, που θα έχει μάθει να σκύβει το κεφάλι , πράγμα για το οποίο θα έχει φροντίσει η αναπαραγωγή της αστικής ιδεολογίας μέσα στο σχολείου, με το ίδιο να συνιστά έναν ακόμα θεσμό κρατικής καταπίεσης (ελάχιστα ανθρωπιστικά μαθήματα, καθημερινή θρησκευτική κατήχηση, καμία πολιτική συζήτηση-διαπαιδαγώγηση).

Απέναντι στο ζοφερό μέλλον που τους σερβίρουν, οι μαθητές εξεγείρονται και είναι πολλοί και οργισμένοι. Βλέπουν να ξετυλίγεται μπροστά τους ένα ατελείωτο κουβάρι εντατικοποίησης και πειθάρχησης στο οποίο θα αναγκάζονται να λειτουργούν πειθήνια και νωχελικά, ως απλοί «κουβαλητές» μιας γνώσης και μιας εξειδίκευσης στη μετέπειτα επαγγελματική τους ζωή, κατακερματισμένης, κομμένης και ραμμένης στα μέτρα του καπιταλισμού που δεν έχει ανάγκη από σκεπτόμενους πολίτες αλλά από απλούς εκτελεστές συγκεκριμένων καθηκόντων.

Με άλλα λόγια, η εξέγερση των μαθητών δεν είναι μόνο δίκαια, είναι επιβεβλημένη. Έχει δύναμη που μπορεί να σαρώσει τα πάντα, γι’αυτό και τρομάζει το Υπουργείο και την κυβέρνηση. Ήδη η εισαγγελία του Άρειου πάγου διέταξε να επέμβει η αστυνομία στα κατειλημμένα σχολεία και να συλλάβει τους μαθητές που αγωνίζονται και τους γονείς τους. Στο 1ο Γενικό Λύκειο Λαμίας η αστυνομία με τον εισαγγελέα εισέβαλαν στην κατάληψη του σχολείου συλλαμβάνοντας 9 μαθητές και 8 γονείς. Την Κυριακή 2/11 οι μαθητές του 3ου ΓΕΛ Νικαίας αποφάσισαν να κάνουν κατάληψη στο σχολείο τους και ο δειυθυντής του σχολείου προσπάθησε να την «σπάσει», αρχικά κόβοντας την αλυσίδα και καλώντας την αστυνομία, ενώ παράλληλα απείλησε τους μαθητές με μηνύσεις. Οι αστυνομικοί κατέγραψαν τα ονόματα των μαθητών και προμηθεύτηκαν από τον διευθυντή τους φωτογραφίες τους, ο οποίος λειτουργώντας ως σύγχρονος δοσίλογος, τις έδινε στην αστυνομία.

Η τρομοκρατία των μαθητών, είτε από την αστυνομία και την κυβέρνηση είτε από υποστηρικτές της πολιτικής της αποτελεί πλέον σύνηθες φαινόμενο. Οι πυροβολισμοί και οι συλλήψεις μαθητών στην Καισαριανή, οι δηλώσεις και απειλές του Λοβέρδου για μαθήματα το Σάββατο και τα Χριστούγεννα, η 24 επιτήρηση των σχολείων από την αστυνομία για αποτροπή κάθε ''έκνομης ενέργειας'', οι «προληπτικές προσαγωγές και οι βιαιοπραγίες εναντίον μαθητών (βλ. περίπτωση Χολαργού) δείχνουν ότι η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να χτυπήσει οποιαδήποτε αγωνιστική κινητοποίηση. Έχουν την θράσος να τα βάζουν με τα ίδια παιδιά τα οποία πετούν έξω από τις τάξεις τους, τους στερούν μια υγιή εφηβεία, τους αρπάζουν τα βιβλία από το χέρι…

Όσο όμως και να προσπαθήσουν , τα δίκαια αιτήματα των παιδιών για κριτική και απελευθερωμένη γνώση, για δημοκρατία και ελευθερία στο σχολείο τους, για ένα μέλλον που θα είναι δικό τους και όχι μοιρασμένο αναλόγως των αξιώσεων του κάθε αφεντικού, αίρονται πάνω από κάθε γκλοπ μπάτσου, από κάθε διευθυντή και εισαγγελέα που κουνά περιφρονητικά στο δάχτυλο στην νεολαία, από κάθε Υπουργό που την ίδια ώρα που αφήνει χιλιάδες σχολεία στην χώρα να υπολειτουργούν με κενά και χιλιάδες εκπαιδευτικούς άνεργους, επιδίδεται σε ακραία κατασυκοφάντιση και επιστράτευση μεθόδων «σωφρονισμού» χουντικής εμπνέυσεως.

Η δυναμική και η αποφασιστικότητα των μαθητών να ενωθούν με μαχόμενους καθηγητές και γονείς. Όλοι μαζί, να κλείσουμε τα αυτιά μας και να συγκρουστούμε με αυτούς που μας θέλουν να πιστεύουμε ότι για τα τωρινά μας δεινά φταίνε οι πλέον αδύναμοι και οι ξένοι συμμαθητές μας. Παλεύουμε να οργανωθούμε συλλογικά, να κινητοποιηθούμε μαχητικά, να συντονιστούμε οριζόντια και αδιαμεσολάβητα, να γίνουμε εμείς η σπίθα που θα βάλει φωτιά σε ολόκληρη την κοινωνία!

Να πούμε:

ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΣΥΓΧΩΝΕΥΣΕΙΣ

ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ

ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΑΥΤΑΡΧΙΣΜΟ

ΟΧΙ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟ ΡΑΤΣΙΣΜΟ

ΟΧΙ ΣΤΗ ΦΤΩΧΕΙΑ

Να παλέψουμε για:

ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΨΡΕΑΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ

ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗ ΖΩΗ

καταλήψεις – απεργίες – διαδηλώσεις

ΠΑΝΤΟΥ ΤΩΡΑ!

μαθητικό κίνημα

Το νέο σχολείο έρχεται από τα παλιά

Οκτωβρίου 17, 2014

Ένα μαύρο σύννεφο πλανιέται πάνω από τα σχολεία: το σύννεφο της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης. Εδώ και ένα μήνα περίπου εφαρμόζεται στα σχολεία της Ελλάδας ένα από τα πιο βάρβαρα εκπαιδευτικά μοντέλα που έχουν εφαρμοστεί από τη χούντα και έπειτα. Χαώδης ύλη, ακραίος ανταγωνισμός, εντατικοποίηση των μαθημάτων, νέα ώθηση στην παραπαιδεία, ενώ όλο και περισσότερο η μοίρα των μαθητών θα επαφύεται στην εξουσία των καθηγητών τους. Ούτε λίγο ούτε πολύ, το σχολείο γυρίζει δεκαετίες πίσω, στις πιο μαύρες εποχές μαθητικής καταπίεσης.

Οι μαθητές των οποίων οι οικογένειες δε μπορούν να ανταποκριθούν στις οικονομικές απαιτήσεις αποκλείονται με γεωμετρική πρόοδο. Η μετακύλιση του κόστους εκπαίδευσης στους γονείς περνάει σε μια νέα διάσταση, μέσα από την αναγκαιότητα για φροντιστήρια και προετοιμασία για πανελλαδικές ήδη από την Α’ Λυκείου. Οι μαθητές που ακολουθούν τους σχολικούς ρυθμούς εξοντώνονται φυσικά και πνευματικά, ενώ ένας μεγάλος αριθμός μαθητών σπρώχνεται στα υποστελεχωμένα τεχνικά λύκεια με ένα μέλλον σκοτεινό και αβέβαιο. Το νέο λύκειο κηρύσσει τον πόλεμο σε μαθητές και γονείς. Η λογική του έγκειται στη θέσπιση ταξικών και εξεταστικών φραγμών μέσα στην ίδια την εκπαίδευση, πετώντας έξω όσους «περισσεύουν» στο σύστημα που γέννησε 60% ανεργία στους νέους και τις νέες. Το μόνο σίγουρο είναι ότι όλο και λιγότεροι θα δικαιούνται μια θέση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Ενισχύεται η αντίθεση μεταξύ αυτών που θα είναι εξειδικευμένοι και θα αμοίβονται με πενιχρούς μισθούς ενώ η μεγάλη μάζα θα περιφέρεται από αφεντικό σε αφεντικό χωρίς ούτε τα στοιχειώδη δικαιώματα. Η αναπαραγωγή της αστικής ιδεολογίας ενισχύεται μέσα στους κόλπους του σχολείου, με το ίδιο να συνιστά έναν ακόμα θεσμό κρατικής καταπίεσης (ελάχιστα ανθρωπιστικά μαθήματα, καθημερινή θρησκευτική κατήχηση, καμία πολιτική συζήτηση-διαπαιδαγώγηση).

Είτε μιλάμε για παλιό είτε μιλάμε για νέο λύκειο, το εκπαιδευτικό σύστημα που γνωρίζουμε μας βρίσκει κάθετα αντίθετους. Ένα πραγματικό σχολείο για μας οφείλει να χαρακτηρίζεται από την αυτοοργάνωση μέσα στις ίδιες του τις δομές, αυτενέργεια κι έλεγχο των μαθητών και των καθηγητών στη διαμόρφωση του προγράμματος μαθημάτων. Ένα σχολείο που δε θα είναι ταξικό αλλά θα έχει χώρο για όλους και θα απευθύνεται στα ενδιαφέροντα και τις ανάγκες των μαθητών. Ένα σχολείο με το μάτι στραμμένο στις ανάγκες της κοινωνίας. Ένα σχολείο ίσων και όχι ίδιων.

Για να μην περάσει αυτή η αναδιάρθρωση είναι αναγκαίο να υψωθεί ένα τείχος αντίστασης και ένα κύμα διεκδίκησης που να υπερβαίνει τους τοίχους του σχολείου. Επιδιώκουμε ενιαίο μέτωπο όλων των βαλλόμενων από αυτήν την επίθεση. Αγκαλιάζουμε καθηγητές και γονείς ενάντια στο υπουργείο «Παιδείας» και την κυβέρνηση. Κλείνουμε τα αυτιά μας και συγκρουόμαστε με αυτούς που μας θέλουν να πιστεύουμε ότι για τα τωρινά μας δεινά φταίνε οι πλέον αδύναμοι και οι ξένοι συμμαθητές μας. Παλεύουμε να οργανωθούμε συλλογικά, να κινητοποιηθούμε μαχητικά, να συντονιστούμε οριζόντια και αδιαμεσολάβητα, να γίνουμε εμείς η σπίθα που θα βάλει φωτιά σε ολόκληρη την κοινωνία.

Όλοι και όλες στην κινητοποίηση στο Υπουργείο Παιδείας την Παρασκευή 17/10 στις 11.00!