Από τις 19 Μαρτίου η τουρκική αστυνομία και συνολικά το τουρκικό κράτος έχει εξαπολύσει πραγματικό πογκρόμ στο Πανεπιστήμιο του Βοσπόρου σε όσους φοιτητές και φοιτήτριες εκφράζουν την αντίθεσή τους στο καθεστώς Ερντογάν. Αφορμή στάθηκε μια προβοκάτσια από μια ομάδα ακροδεξιών φοιτητών, οπαδών του Ερντογάν, που έστησαν πάγκο στο χώρο του πανεπιστημίου και μοίραζαν λουκούμια «για τη νίκη του στρατού μας στο Αφρίν». Οι φοιτητές και οι φοιτήτριες που αντέδρασαν λέγοντας ότι δεν πανηγυρίζουν για κανέναν πόλεμο και καμία σφαγή αμάχων χαρακτηρίστηκαν από τον ίδιο τον Ερντογάν ως τρομοκράτες που δεν σέβονται το δικαίωμα λόγου και που δεν έχουν καμία θέση στα πανεπιστήμια.

Η ακραία εθνικιστική, φονταμενταλιστική και αυταρχική ρητορική Ερντογάν βρήκε σύντομα το πρακτικό της αντίκρυσμα. Τα ξημερώματα της 22 Μαρτίου η αστυνομία εισέβαλε στις εστίες και έκανε συλλήψεις, ενώ αργότερα την ίδια ημέρα εισέβαλε μέσα στο Πανεπιστήμιο (κάτι που έχει να συμβεί πάνω από 20 χρόνια) και χτύπησε διαδήλωση υποστήριξης των συλληφθέντων, προσάγοντας και βασανίζοντας (ξυλοδαρμοί, κακοποιήσεις, δέσιμο ματιών) και άλλους φοιτητές και φοιτήτριες.

Οι συλλήψεις και η τρομοκρατία (παρακολουθήσεις, περικύκλωση πανεπιστημιακών χώρων, εξακριβώσεις στοιχείων) συνεχίζονται καθημερινά. Αυτή τη στιγμή στα κρατητήρια βρίσκονται 12 φοιτητές και φοιτήτριες, μεταξύ των οποίων και σύντροφοι-σσες του MFT (Όμιλος Μαρξιστικής Σκέψης). Στους συλληφθέντες δεν έχουν απαγγελθεί κατηγορίες, δεν τους επιτρέπεται η επικοινωνία, ενώ δεν έχει ορισθεί καν πότε θα παραστούν στον ανακριτή.

Συλλήψεις έγιναν και σε άλλα Πανεπιστήμια (πχ Άγκυρα), τουλάχιστον όμως εκεί όλοι αφέθηκαν ελεύθεροι.

Τις επόμενες μέρες το θέμα ήταν στην κορυφή της επικαιρότητας με τα στελέχη της κυβέρνησης να πλειοδοτούν στη ρητορική μίσους και στους χαρακτηρισμούς ως τρομοκρατών και προδοτών. Η αστική αντιπολίτευση περιορίστηκε στο να προτείνει η τιμωρία να γίνει από τις πρυτανικές αρχές και όχι από τον πρόεδρο. Το θέμα φιγουράριζε σε όλες τις μεγάλες εφημερίδες και τον ηλεκτρονικό τύπο στην Τουρκία και το εξωτερικό.

Την ίδια στιγμή όμως, δημιουργήθηκε ένα τεράστιο κύμα αλληλεγγύης σε εσωτερικό και εξωτερικό. Αριστεροί βουλευτές του HDP έφεραν το θέμα στην Βουλή, σπάζοντας το μονοπώλιο του κυβερνητικού λόγου. Ακόμα περισσότερο όμως, φοιτητές, ακαδημαϊκοί, συνδικάτα και πολιτικές οργανώσεις από τη Γερμανία μέχρι την Αργεντινή δηλώνουν την αλληλεγγύη τους. Οι σύντροφοί μας οργανώνουν καθημερινά δεκάδες διαδηλώσεις, συνεντεύξεις τύπου και συνεντεύξεις σε κανάλια, περιοδικά και ιστοσελίδες ενώ η καταχώρηση #BoğaziçineÖzgürlük κάνει διεθνώς πάταγο.

Το καθεστώς Ερντογάν, διεξάγοντας διπλό πόλεμο σε εσωτερικό και εξωτερικό, και με την οικονομική και πολιτική κρίση στη χώρα να σοβεί, στοχοποιεί τον πραγματικό του εχθρό. Είναι η νεολαία που δεν υποτάσσεται, που δεν συμβιβάζεται με την απουσία οποιασδήποτε προοπτικής, που δεν δέχεται να γίνει κρέας για τα κανόνια στους πολέμους που υπαγορεύουν οι ντόπιες αστικές τάξεις και οι ιμπεριαλιστές σύμμαχοι, που αρνείται τον ρόλο του σφαγέα και καταπιεστή των Κούρδων και των άλλων εθνικών και θρησκευτικών μειονοτήτων, που δεν πιστεύει στο «έθνος και τη θρησκεία». Είναι ιδιαίτερα το πιο πολιτικοποιημένο και συνειδητό κομμάτι της νεολαίας, οι σύντροφοι και οι συντρόφισσές μας, που στο πρόσωπο του τελευταίου πολέμου στο Αφρίν, αντιτάσσεται συνολικά στο σάπιο καπιταλιστικό σύστημα που γεννά οικονομική εκμετάλλευση, αυταρχισμό, ρατσισμό, εθνική καταπίεση και πολέμους. Είναι η νεολαία, η εργατική τάξη και ο λαός της Τουρκίας με τις μεγάλες αγωνιστικές παραδόσεις, που ξεσηκώθηκε στο πάρκο Γκεζί, που έκανε μεγάλες απεργίες στην Προύσα και αλλού, που είπε στην πραγματικότητα ένα μεγάλο ΟΧΙ στο περσινό δημοψήφισμα.

Οι σύντροφοί μας και οι συντρόφισσές μας, οι νεολαίοι της Τουρκίας ετοιμάζονται να πουν ξανά ένα μεγάλο ΟΧΙ. Σε αυτή τη μεγάλη μάχη στεκόμαστε δίπλα τους, δείχνοντας ότι δεν μας χωρίζει τίποτα αλλά αντίθετα έχουμε κοινά προβλήματα, κοινά συμφέροντα, κοινούς εχθρούς.

- ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΩΝ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΤΟΥ ΒΟΣΠΟΡΟΥ

- ΚΟΙΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΑΥΤΑΡΧΙΣΜΟ-ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ-ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ-ΜΙΛΙΤΑΡΙΣΜΟ-ΠΟΛΕΜΟ

- ΖΗΤΩ Η ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΚΑΙ Η ΦΙΛΙΑ ΤΩΝ ΛΑΩΝ

Αυτές τις ημέρες κατατίθεται στην βουλή ο νόμος για το Πανεπιστήμιο Δυτική Αττικής¹, που σ’ αυτόν προβλέπονται και άλλες διατάξεις για την τριτοβάθμια. Το ΠΔΑ² εναρμονίζεται με τον Νόμο Γαβρόγλου, που ψηφίστηκε το καλοκαίρι και υλοποιείται από 1/1/2018. Με τις αλλαγές που φέρνει η συγχώνευση ΤΕΙ Αθήνας-ΤΕΙ Πειραιά είναι η συγχώνευση σχολών από 7 σε 5 και οι συγχωνεύσεις-καταργήσεις τμημάτων από 37 σε 27. Με διάτρητο τρόπο καθορίζεται ποια τμήματα θα συγχωνευτούν, καταργηθούν ή θα κλείσουν, αυτό καθορίζεται μέσω των αξιολογήσεων για τα ιδρύματα, εσωτερικών και εξωτερικών. Μετέωρο παραμένει το ζήτημα των επαγγελματικών δικαιωμάτων των αποφοίτων, το μόνο σίγουρο είναι ότι οι υπάρχοντες απόφοιτοι θα εισαχθούν στα νέα διαμορφωμένα τμήματα που φέρνει η συγχώνευση, ενώ καμία εγγύηση δεν υπάρχει από πλευράς Υπουργείου και διοικήσεων των δύο ιδρυμάτων για αύξηση της χρηματοδότησης στο νέο Πανεπιστήμιο. Στο νέο ίδρυμα υπάγεται ο υπάρχον κτιριακός και τεχνολογικός εξοπλισμός και το προσωπικό των δυο ΤΕΙ. Υπάρχει δικαίωμα επιλογής οι ήδη φοιτητές/ριες των ΤΕΙ Αθήνας-Πειραιά να επιλέξουν εάν θέλουν να πάρουν πτυχίο ΤΕΙ, με υποβολή έγκρισης -μη ανακλητής- μέχρι 30/9/2018, ή να κάνουν έγκριση για να αποκτήσουν πτυχίο ΑΕΙ, με μια ειδική επιτροπή τμήματος αποτελούμενη από μέλη ΔΕΠ, που θα καθορίσει τον αριθμό των νέων μαθημάτων. Αντίστοιχα, θα αλλάξουν τα προγράμματα σπουδών και οι νέοι απόφοιτοι του Λυκείου θα εισάγονται στα νέα τμήματα του ΠΔΑ, θα παίρνουν πτυχίο ΑΕΙ και στο μηχανογραφικό τους θα δουν να συμπεριλαμβάνονται τα νέα τμήματα.

Με διαδικασίες fast track το Υπουργείο θέλει να γίνει το ΠΔΑ και αυτό φάνηκε πολλές φορές από τις υποσχέσεις του Υπουργού. Στην μεταβατική εποχή του νέου Ιδρύματος θα υπάρχει μια διοικούσα επιτροπή που θα καθορίσει τις εκλογές και την σύσταση των νέων οργάνων του όπως: Πρυτανεία, σύγκλητος, πρόεδροι σχολών, συγχωνεύσεις τμημάτων. Το υπάρχον εκπαιδευτικό προσωπικό κατακτά τις ήδη θέσεις και αρμοδιότητες που προβλέπονται για τους καθηγητές σ’ ένα πανεπιστήμιο, αλλά υπάρχουν εξαιρέσεις για τους έκτακτους συνεργάτες των ιδρυμάτων που ένα μέρος θα προσληφθεί στο νέο ίδρυμα σε σχέση με το εάν έχουν διδακτορικό τίτλο σπουδών. Το νέο πανεπιστήμιο θα φέρει και διετή προγράμματα σπουδών για απόφοιτους ΕΠΑΛ με δωρεάν πρόσβαση. Θα έχουν αυτά μια ειδική επιτροπή με ανάλογες αρμοδιότητες για το καθορισμό των προγραμμάτων σπουδών και τα πιστοποιητικά που θα κατοχυρώνει.

Από τις εξελίξεις που έρχονται κατανοεί κανείς τι φέρνει το Νέο Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής που είναι πλήρως εναρμονισμένο με τον Νόμο Γαβρόγλου. Με βάση τις περικοπές και την λιτότητα που έχουν φέρει τα μνημόνια προωθείται ο πλήρης «εξορθολογισμός» των ιδρυμάτων. Μια συγχώνευση των δύο ιδρυμάτων που γίνεται για δημοσιονομικούς λόγους μειώνει κονδύλια για την παιδεία πηγαίνοντας τα για πολεμικούς εξοπλισμούς και για το χρέος. Οι ανάγκες μας δεν καλύπτονται και με τις επιταγές του Νόμου για την Τριτοβάθμια θα εναρμονίζονται τα ιδρύματα πλήρως με τις ανάγκες του κεφαλαίου και της αγοράς. Με τον Νόμο Γαβρόγλου εισχωρούν όλο και πιο πολύ οι επιχειρήσεις στις δομές και στην λειτουργία του ιδρυμάτων εκμεταλλευόμενοι/ες την τζάμπα έρευνα και εργασία των φοιτητών. Τέτοιες αντίστοιχες ρυθμίσεις υπάρχουν και για την λειτουργία των διετών προγραμμάτων σπουδών μαζί, αντίστοιχα, με την ένταξη σ’ αυτά χορηγιών για την κάλυψη των χρηματικών κενών τους. Ενώ, πρέπει να σημειωθεί ότι οι συγχωνεύσεις-καταργήσεις γίνονται με κριτήρια σύμφωνα με τις ανάγκες του κεφαλαίου και υποβαθμίζονται επιστημονικά πεδία που δεν βγάζουν κέρδος ή γίνεται απόσβεση κέρδους σε πιο αργό διάστημα. Οι συγχωνεύσεις «κουμπώνουν» μαζί με τα νέα προγράμματα σπουδών που φέρνουν είτε την πλήρη εξειδίκευση ή την πλήρη γενίκευση, την μετακίνηση μαθημάτων από τον προπτυχιακό κύκλο σπουδών στα μεταπτυχιακά, που εντείνονται και είναι επί πληρωμή, την εντατικοποίηση των σπουδών και τον κατακερματισμό των γνωστικών αντικειμένων.

Όλα αυτά οδηγούν σε απόφοιτους πιο ευέλικτους και πειθήνιους, φθηνούς και εξατομικευμένους. Ενώ, θα αυξηθούν οι απόφοιτοι πολλαπλών ταχυτήτων με την δημιουργία του Κέντρου Επαγγελματικής Εκπαίδευσης που σ’ αυτό υπάγονται τα διετή προγράμματα και την δυναμική που παίρνουν όλο και περισσότερο τα μεταπτυχιακά. Αντίστοιχα, οι αλλαγές αυτές κάνουν απόφοιτους όλο και πιο εξειδικευμένους και η υψηλή ανεργία οδηγεί πια την πλειοψηφία των αποφοίτων σε ένα συνεχόμενο και διαρκές κυνήγι προσόντων, πτυχίων και πιστοποιητικών. Ακόμη, ενισχύεται η ιδιωτικοποίηση των ιδρυμάτων, οι ταξικοί φραγμοί, που το ΠΔΑ φέρνει από του χρόνου μείωση των εισακτέων, και η όλο και πιο εντεινόμενη νεοφιλελεύθερη επέλαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Με το άλλοθι του ότι «λεφτά δεν υπάρχουν» η κυβέρνηση κάνει κανονικότητα τις αλλαγές αυτές που συγκλίνουν με την καπιταλιστική αναδιάρθρωση και την αστική στρατηγική για την εκπαίδευση, όπως προβλέπονται από τους νόμους για την παιδεία, τους κανονισμούς της ΕΕ και τις ντιρεκτίβες του ΟΟΣΑ. Αυτό που συμβαίνει στα ΤΕΙ της Αττικής είναι πείραμα για να γίνει και στα υπόλοιπα ΤΕΙ, που θα γίνουν είτε πανεπιστήμια ή θα συγχωνευθούν με τα ήδη υπάρχοντα ΑΕΙ, και η «ανωτατοποίηση» αυτή γίνεται με σκοπό να πέσουν όλο και πιο πολύ τα δικαιώματα όλο των αποφοίτων προς τα κάτω, με την εναρμόνιση πτυχίων ΑΕΙ-ΤΕΙ στην εργασιακή ανασφάλεια και στην αποξένωση-τεμαχισμό του γνωστικού αντικειμένου μέσω των skills απέναντι στην κριτική αντίληψη για την γνώση/επιστήμη.

Πέραν από αυτά, οι αλλαγές δεν έγιναν νωρίτερα και υπήρξε πίεση από τους φοιτητές μέσω των συλλογικών τους διαδικασιών να μην γίνουν όλα όσα προβλέπονταν αρχικώς από το Υπουργείο Παιδείας. Πολλά από τα τμήματα που θα συγχωνεύονταν θα παραμείνουν αυτόνομα. Αυτή αποτελεί μια μικρή νίκη που θα πρέπει να απλωθεί στο τωρινό διάστημα, όσο πιο δυνατόν γίνεται. Οι φοιτητικοί σύλλογοι ΣΕΥΠ, ΣΓΤΚΣ έδειξαν με τις Γενικές τους Συνελεύσεις ότι μπορούν να γίνουν ενοχλητικοί στα σχέδια του υπουργείου και των διοικήσεων των δύο ιδρυμάτων. Ακόμη, πρέπει να εκκινήσουν οι προσπάθειες αυτές και στις άλλες σχολές των δύο ΤΕΙ. Είναι σκόπιμο να συντονιστούν οι σύλλογοι σε μια αποφασιστική μάχη διαρκείας, μ’ έναν μαχητικό τρόπο διεκδίκησης και με μαζική συμμετοχή των φοιτητών. Αντίστοιχα, πρέπει να γίνει θρυαλλίδα για ένα φοιτητικό κίνημα που θα συνολικοποιεί τις αντιστάσεις, διότι η αναδιάρθρωση περνάει με διαφορετικό ρυθμό και τρόπο ανά ίδρυμα, και με αιχμές θα στρατεύεται κόσμο στον αγώνα. Σε μια μάχη, που δεν είναι χαμένη, το φοιτητικό κίνημα θα πρέπει να ενωθεί με τους εργαζόμενους και να αγωνιστούν από κοινού για τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις που στο φόντο της κρίσης του κεφαλαίου και της οικονομικής στασιμότητας χάθηκαν και όπου οι νεότερες γενιές παραμένουν μετέωρες σε όλο και πιο δυσμενείς όρους εργασίας, ζωής και αξιοπρέπειας. Με συλλογικές μορφές οργάνωσης και αγώνα μπορούμε να τους ανατρέψουμε και να σπάσουμε την βιτρίνα της συναίνεσης και του κομφορμισμού, να αντιπαραβάλουμε αιτήματα και πρόταση απέναντι στην βολή, στα λίγα δικαιώματα ή/και στον καριερισμό. Αυτά αλλάζουν μέσω των συλλογικών αγώνων και μορφών διεκδίκησης. Εν προκειμένω, ως αιχμές το φοιτητικό κίνημα, και με την δυναμική που αναπτύσσεται εντός φοιτητών ΤΕΙ, προτείνει:

Την Πέμπτη 25/10, κατά τη διάρκεια του συντονιστικού ΕΑΑΚ στη Θεσσαλονίκη, γίναμε για άλλη μια φορά αυτόπτες μάρτυρες κινήσεων έντονης βίας και στρατιωτικής επιβολής στο εσωτερικό του μορφώματος με πρωτοπόρα τα μέλη της ΑΡΑΣ. Κατά τη διάρκεια των πρώτων τοποθετήσεων στο συντονισιτκό, τα μέλη της ΑΡΑΣ εμφανίστηκαν με τον συνηθισμένο –πλέον- τρόπο στη διαδικασία (για λόγους αυτοπροστασίας από την ΑΡΙΣ όπως δήλωσαν οι ίδιοι) οδηγώντας σε εντάσεις, διακοπή της ροής και απαίτηση των υπόλοιπων σ/σ για απομάκρυνση των καδρονιών ως προϋπόθεση για να συνεχιστεί η διαδικασία. Παρά το γεγονός ότι η ΑΡΑΣ (…και τα καδρόνια) αποχώρησαν εν τέλει από τη διαδικασία, η προσπάθεια διάλυσης δεν τελείωσε εκεί. Μετά την αποχώρηση της ΑΡΑΝ από το συντονιστικό, η ΑΡΑΣ επιχείρησε την επιστροφή της στο χώρο της διαδικασίας, με αναβαθμισμένου τύπου εξοπλισμό, που και ο πιο αφελής καλοπροαίρετος άνθρωπος δε θα πειθόταν ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί για αμυντικούς λόγους. Η σύγκρουση που ακολούθησε από εκείνη τη στιγμή και μετά, είναι κάτι περισσότερο από κατακριτέα και επικίνδυνη για τα μέλλον των σχημάτων της επαναστατικής αριστεράς.

Πρώτη φορά στα χρονικά, μία δύναμη καταφέρνει να διακόψει και να διαλύσει συντονιστικό των σχημάτων. Η προσπάθεια επίλυσης των διαφωνιών με οργανωτικού και στρατιωτικού τύπου λογικές, βρίσκεται πολύ μακρυά από την αντιπαράθεση πολιτικών σχεδίων που θα δοκιμάζονται στις μάζες, θα αποτιμώνται, και θα κρίνονται ως τέτοια. Μέσω αυτής της καταγγελίας, προσπαθούμε να αναδείξουμε την αναγκαιότητα να ξεφύγουμε από λογικές «μαγαζιού», οργανωτικής επιβολής, στρατιωτικού τύπου αντιπαράθεση. Πρέπει να μείνει σαν κεκτημένο από όλη αυτή την ιστορία, όχι ότι απλά καταδικάσαμε τα ξύλα και την βία, αλλά ότι δεσμευόμαστε να μην επιτρέψουμε να ξανασυμβούν. Απαιτούμε από κάθε οργανωμένη αντίληψη να λογοδοτήσει στα σχήματα για τα “ραντεβού θανάτου” που έδωσε την εκάστοτε φορά, για όλες τις φορές που μετέφερε την οργανωτική αντιπαράθεση με γηπεδικούς όρους, στους συλλόγους και τα σχήματα. Τέτοια περιστατικά δεν είναι απλά ατυχή. Μετατρέπουν αγωνιστές και αγωνίστριες από πολιτικά όντα που παλεύουν συνειδητά, οργανωμένα, ακόμα με τους αναγκαίους συγκρουσιακούς όρους, σε οπαδούς πολιτικών γραμμών που η βία δεν είναι πια μέσο αλλά σκοπός. Αυτή η βία είναι μακρυά από το πεδίο της ταξικής πάλης και μας περιθωριοποιεί από τον κόσμο που θέλουμε να εκφράσουμε.

Από αυτό και μόνο φαίνεται ότι απέναντι σε τέτοιες λογικές δεν αρκεί ούτε η καταγγελία από κάθε οργανωμένη αντίληψη, ούτε η συνέχιση της οργανωτικής αντιπαράθεσης μέχρι την εξόντωση. Είναι ξεκάθαρο ότι μια συγκεκριμένη οργάνωση, η ΑΡΑΣ, είναι που κάθε φορά πρωτοστατεί στην πρόκληση βίαιων σκηνικών. Είναι επίσης ξεκάθαρο ότι η συγκεκριμένη οργάνωση προσπαθεί, αυξάνοντας συστηματικά μια απολίτικη και όλο και συχνότερα βίαιη πόλωση, να εξυπηρετήσει ένα συγκεκριμένο κεντρικό πολιτικό σχέδιο μέσα στα φοιτητικά αμφιθέατρα. Απέναντι σε αυτό, βέβαια, δεν μπορούμε να υποστηρίξουμε με κανένα τρόπο ότι η αντεκδίκηση είναι η απάντηση και ο τρόπος με τον οποίο θα επιλύονται οι διαφωνίες. Τέτοιες λογικές, οφείλουν να απομονωθούν από τις διαδικασίες και τους κοινωνικούς μας χώρους, αν θέλουμε να μιλάμε για σχήματα που προσπαθούν να στρατεύουν νέους και νέες αγωνιστρές/ριες που αντιλαμβάνονται τα καθήκοντά τους ως κάτι παραπάνω από χουλιγκανισμό, τραμπούκισμα και επιβολή.

Κάθε οργάνωση και τάση πρέπει να δεσμευτεί απέναντι στα σχήματα, τόσο για τις διαδικασίες τους, όσο και για τους συλλόγους στους οποίους παρεμβαίνουν, στους οποίους οι τραμπούκοι δε δίστασαν να εκθέσουν την «πολιτική» τους πρακτική. Δεν γίνεται η ενδοαριστερή βία να σχετικοποιείται, δηλαδή να κάνουμε απλοϊκές συγκρίσεις τύπου “και με τους μπάτσους τις παίζουμε” ή να λέμε ότι όποιος οριοθετείται από τέτοιες συμπεριφορές “καταδικάζει την βία από όπου κι αν προέρχεται” όπως οι δεξιοί. Όπως δεν γίνεται και οργανώσεις που έχουν δεχτεί στο παρελθόν οι ίδιες αντίστοιχη ενδοκινηματική βία σήμερα να σχετικοποιούν τις ευθύνες, στο όνομα των κεντρικοπολιτικών τους συγγενειών.

Κλείνοντας το κομμάτι της καταγγελίας απέναντι στην προσπάθεια της ΑΡΑΣ να διαλύσει τη διαδικασία του συντονιστικού Θεσσαλονίκης και την οργανωτίστικη συνέχεια που δόθηκε, οφείλουμε να πάμε την κουβέντα ένα βήμα παραπέρα. Η κατάσταση είναι δυναμική. Πρέπει να δούμε την κατάσταση επαναπροσδιορισμού κάποιων οριοθετήσεων στο εσωτερικό του μορφώματος, ως κινητικότητα προτού σταθεροποιηθούμε σε μια νέα θέση. Το ζήτημα είναι ποια θέση θα είναι αυτή. Με λίγα λόγια, αν η επόμενη μέρα, θα βρει την αντικαπταλιστική αριστερά, αν όχι ενδυναμωμένη, τουλάχιστον διακριτή και χρήσιμη ούτως ώστε να έχει τα εργαλεία και την αυτοτέλεια να διαμορφώσει περιεχόμενο και σχέδιο για το κίνημα. Η άλλη περίπτωση είναι να την βρει περιθωριοποιημένη, διασπασμένη και ενοποιημένη κάτω από πολιτικές ομπρέλες δίχως περιεχόμενο, που θα τα λένε όλα και τελικά δεν θα λένε τίποτα. Προτάσεις που δεν βλέπουν έτσι την κατάσταση θα οδηγήσουν σε νέες υποχωρήσεις, νέες ήττες και απογοητεύσεις του ανένταχτου δυναμικού των σχημάτων ή και οργανώσεων. Ακριβώς γι’ αυτό, είναι καιρός να πάμε την κουβέντα ένα βήμα παραπέρα ως προς το περιεχόμενό της. Και αυτό δε θα γίνει, αν συνεχίζουμε να προτάσσουμε είτε τις μετωπικές λογικές χωρίς κανένα περιεχόμενο ως λύση, είτε την παραταξιοποίηση ως τρόπο αντιμετώπισης της κρισιακής κατάστασης στο εσωτερικό μας. Όσο κι αν προσπαθούμε να εφευρίσκουμε πρακτικές λύσεις, αυτές δεν θα καταφέρουν να απαντήσουν στα πολιτικά ερωτήματα που μπαίνουν και να μας πάνε ένα βήμα πιο μπροστά.

Υπό αυτό το πρίσμα, επιμένουμε ότι το πρόβλημα είναι πολιτικό και όχι οργανωτικό. Είτε θα κάνουμε τις απαραίτητες ρήξεις, είτε θα συνεχίσουμε να μιλάμε με συναισθηματικούς όρους για την ταμπέλα που λέγεται ΕΑΑΚ. Αν δεν αφήσουμε πίσω μας τα εγκεφαλικά σχέδια, την εσωστρέφεια και την έλλειψη κριτηρίων δεν θα καταλάβουμε ότι η κρίση στην οποία βρισκόμαστε απαιτεί συγκεκριμένη δράση. Έχει να κάνει με τα καθήκοντα που έχουμε προς το κίνημα όπως τα θέτει η πραγματικότητα. Η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση όπως εκφράζεται με το νόμο Γαβρόγλου έχει προλάβει να δείξει τον δρόμο, πριν από μας. Το ίδιο, και οι συνελεύσεις που έλαβαν χώρα σε μία σειρά από συλλόγους, την στιγμή μάλιστα που εμείς δεν μπορούσαμε να ορίσουμε κινητοποιήσεις που να συμμετέχουν όλα τα σχήματα. Καθήκον μας είναι να επεξεργαστούμε μία μεθοδολογία για το πως θα παλέψουμε για δημόσια και δωρεάν παιδεία μέσω ενός ενιαίου εκπαιδευτικού μετώπου, πώς θα διεκδικήσει το φοιτητικό κίνημα μόνιμη και σταθερή δουλειά πλάι στο εργατικό κίνημα.

Αν θέλουμε λοιπόν να συζητήσουμε για απομόνωση λογικών, επανίδρυση των σχημάτων κλπ θα πρέπει να βάλουμε στην κουβέντα πολιτικά κριτήρια και να σταματήσουμε να κλείνουμε τα μάτια στα αντιπαραθετικά σχέδια που υπάρχουν στο εσωτερικό μας. Θα πρέπει να αναπτύξουμε το σχέδιο που έχει ως άξονα το κίνημα και την ριζοσπαστικοποίηση του, στην βάση ενός ανατρεπτικού πολιτικού περιεχομένου και να απομονώσουμε μια λογική διαχειριστική και συνδιαχειριστική. Αυτή είναι η λογική που από την μία έβλεπε “νίκες” σε νομοσχέδια του ΣΥΡΙΖΑ για να μας κάνει ακολουθητές του, και από την άλλη στο κίνημα έβλεπε μόνο “ήττες” για να επιβάλει συνεργασίες με τον ρεφορμιστικό χώρο. Ένα σχέδιο που έχει ως προϋπόθεση να υπάρχει μια ρευστή κατάσταση στην αντικαπιταλιστική αριστερά, να μην μπορεί δηλαδή αυτή να χαράξει ένα καθαρό, ανεξάρτητο και διακριτό πολιτικό σχέδιο.

Ταυτόχρονα όμως, πρέπει να αποτιμήσουμε και κάτι άλλο. Εδώ και δυόμιση χρόνια η αδράνεια έπαιρνε την θέση της αναγκαίας πολιτικής αντιπαράθεσης, αποδόμησης και εκτοπισμού ενός τέτοιου διαχειριστικού σχεδίου. Πρέπει να αποτιμήσουμε αυστηρά την συνειδητή επιλογή να δοθεί χώρος σε αυτές τις αντιλήψεις. Οι μεσοβέζικες λύσεις που ντύθηκαν με δήθεν αριστερά περιτυλίγματα και στο πίσω μέρος του μυαλού είχαν την ενότητα για την ενότητα. Η απόδοση των προβλημάτων στις οργανωτικές ελλείψεις που παραβλέπουν τα πολιτικά προβλήματα. Η φίμωση και το κουκούλωμα των διαφωνιών “προς αποφυγήν της εσωστρέφειας”. Όποιος και όποια ακόμα θεωρεί ότι σε αυτή τη φάση, ο κατευνασμός, οι ίσες αποστάσεις, το να λέμε κάτι και να εννοούμε κάτι άλλο, να λέμε κάτι και να πράττουμε κάτι άλλο κτλ είναι χρήσιμα, θα είναι συνυπεύθυνος/η για την περαιτέρω κλιμάκωση της διάλυσης. Κάτι τέτοιο θα αποβεί μοιραίο για την ύπαρξη της αντικαπιταλιστικής αριστεράς στα πανεπιστήμια.

Ο ρόλος μας αυτή τη στιγμή δεν είναι ούτε να συνεχίσουμε την οργανωτική αντιπαράθεση, ούτε να μιλήσουμε για τα ΕΑΑΚ αξιακά και συναισθηματικά, στα πλαίσια μιας επανίδρυσης. Ο ρόλος μας είναι να εκφράσουμε τον σχεδιασμό μας για το επόμενο διάστημα, και πάνω σε αυτόν να υπάρξουν οι αναγκαίες ρήξεις με όποια αντίληψη (και όποια οργάνωση) δεν χωράει σε αυτή τη λογική. Μέσα από μια τέτοια λογική, θα μπορέσουμε να μιλήσουμε για σχήματα που είναι επιτέλους χρήσιμα για τις ανάγκες της πληττόμενης πλειοψηφίας. Σχήματα που δουλεύουν στους συλλόγους, αποτιμούν, επαναπροσδιορίζουν κ.ο.κ. Σχήματα που εκφράζουν αυτοτελώς την αντικαπιταλιστική αριστερά στα πανεπιστήμια και βρίσκονται στο δρόμο με όλες τις αριστερές δυνάμεις. Οποιαδήποτε αντίληψη δεν θέλει να συζητήσει πάνω στο σχεδιασμό του επόμενου διαστήματος, μπορεί να μην το κάνει.