ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΦΟΙΤΗΤΙΚΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΟΚΔΕ-ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΩΝ ΦΟΙΤΗΤΙΚΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ

Βγαίνοντας από μία ακόμα μάχη που τα σχήματα της ΕΑΑΚ δώσανε με όλη τους της δύναμη μέσα στους φοιτητικούς συλλόγους, μπορούμε να βγάλουμε χρήσιμα συμπεράσματα για τις ανάγκες αλλά τις ελλειματικές του φοιτητικού κινήματος στο τώρα. Χαρακτηριστικά των φετινών φοιτητικών εκλογών ήταν η ακόμα μεγαλύτερη πτώση της συμμετοχής, η αποχή, οι ιδιαιτερότητες στις διάφορες ανακατάξεις καθώς και η ακόμα πιο έντονη παρουσία τραμπούκικων λογικών στο φοιτητικό κίνημα σε σχέση με άλλες χρονιές. Υπό αυτό το πρίσμα, οφείλουμε κι εμείς με τη σειρά μας, πριν ξεκινήσουμε την όποια ανάλυση, να αναγνωρίσουμε τη σημασία κάθε σχηματία που προσπάθησε να ανταποκριθεί για άλλη μια φορά στην κρίσιμη αυτή πολιτική μάχη με αποτέλεσμα τα σχήματα της ΕΑΑΚ να έχουνε για άλλη μια φορά ηχηρό αποτέλεσμα στην πανελλαδική αλλά και την επιμέρους καταγραφή, διατηρώντας για άλλη μια χρονιά ψηλά των πήχη των απαιτήσεων για την πορεία του φοιτητικού κινήματος.

Ξεκινώντας από τη μεγάλη εικόνα, η πτώση της συμμετοχής σε σχέση με την ήδη πεσμένη συμμετοχή της περσινής χρονιάς, οφείλει να μας προβληματίσει. Παρά το γεγονός ότι όλο το ακαδημαικό έτος αναγνωρίζαμε μια σχετικά καλύτερη κατάσταση τόσο στο εσωτερικό των φοιτητικών συλλόγων όσο και στο δρόμο, η μικρή αυτή ανοδική κίνηση δεν αποτυπώθηκε στην κάλπη. Τα στοιχεία αυτά, σε συνδιασμό με την τεράστια απάθεια και αδιαφορία που αναγνωρίζουμε τα τελευταία χρόνια στο φοιτητικό σώμα, αναδεικνύουν από τη μία πλευρά μια στοιχειώδη αναβάθμιση της πολιτικής αναζήτησης τη φετινή χρονιά, αλλά από την άλλη επιβεβαιώνουν τη δυσκολία των σχημάτων να αναγνωρίσουν τα ποιοτικά της χαρακτηριστικά και άρα να τα εκφράσουν στις εκάστοτε μάχες. Ως αποτέλεσμα, μεγάλος νικητής των φοιτητικών εκλογών αναδεικνύεται για άλλη μια φορά η αποχή, η μαζική απουσία από μια διαδικασία του φοιτητικού κινήματος, με τις καθεστωτικές δυνάμεις ή ακόμα και την επίσημη αριστερά, να εκμεταλλεύονται την κατάσταση.

Αναπόφευκτο κομμάτι της συζήτησης γύρω από τις φοιτητικές εκλογές είναι και η προσπάθεια διάλυσής τους. Ο λόγος για την παρακρατικού χαρακτήρα επίθεση σε αγωνιστές και αγωνίστριες, κομμάτια των φοιτητικών συλλόγων όσο και στον εργαζόμενο φύλακα του παιδαγωγικού. Η εθιμοτυπική πλέον προσπάθεια διάλυσης των φοιτητικών εκλογών, οπλισμένη είτε με μολότοφ είτε με τσεκούρια, ξεπέρασε κάθε προηγούμενο με αποτέλεσμα την απώλεια της κάλπης του φ.σ. των Πολιτικών Μηχανικών και την διάλυση της διαδικασίας του φ.σ. των Μηχανολόγων Μηχανικών. Η ποιοτική αναβάθμιση της επίθεσης που δέχθηκε η διαδικασία των φοιτητικών εκλογών βρίσκει έδαφος πάνω στην ηττοπάθεια και την αποσυγκρότηση των φοιτητικών συλλόγων και στην πραγματικότητα ρίχνει νερό στην προσπάθεια απονομιμοποιήσης του ασύλου και μεταφοράς των εκλογών σε εξωπανεπιστημαικούς χώρους (βλέπε ΑΣΟΕΕ) με τα ΜΑΤ και τους μπράβους να διαφυλάσσουν τη διαδικασία. Από πλευράς μας, αν και αντιλαμβανόμαστε την οποιαδήποτε διαφωνία μπορεί να υπάρχει ως προς το θεσμό των φοιτητικών εκλογών, απαιτούμε η διαφωνία αυτή να εκφράζεται και να εκτίθεται πολιτικά. Από τη στιγμή που δεν εκφράζεται ως τέτοια, οφείλουμε να διαφυλάξουμε το άσυλο και τις διαδιακασίες του φοιτητικού κινήματος, με ό,τι συνέπειες μπορεί να σημαίνει αυτό. Είναι χρέος του ίδιου του φοιτητικού κινήματος να διαφυλάσσει τις διαδικασίες του και γι’ αυτό βρίσκουμε ιδιαίτερα ολίγωρη την απόφαση της ΑΡ.ΕΝ. να αποχωρήσει από τη διαδικασία. Ταυτόχρονα κομβικό ρόλο στην απονομιμοποίηση τέτοιων λογικών οφείλει να παίξει και τα πιο προωθημένα κομμάτια της αναρχίας, που μέχρι στιγμής αποφεύγουν  να πάρουν θέση ως προς το ζήτημα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι συμφωνούν απαραίτητα με τις επιθέσεις.

Πιο συγκεκριμένα_

ΔΑΠ | Σαν πρώτο σχόλιο, η ΔΑΠ για άλλη μια χρονιά αναδείχθηκε πρώτη δύναμη πανελλαδικα σε ΑΕΙ-ΤΕΙ. Ο γνήσιος εκφραστής των επιδιώξεων της αστικής τάξης, της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης και των αντιδραστικών πολιτικών στο πανεπιστήμιο, κατάφερε όπως ήταν αναμενόμενο να μείνει για άλλη μια χρονιά στην κορυφή των επιλογών της νεολαίας. Παρ’ όλα αυτά, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι η κρίση στο εσωτερικό της ΟΝΝΕΔ έχει δημιουργήσει ρήξεις οι οποίες πέρυσι ξεπεράστηκαν σχετικά ανώδυνα, αλλά φέτος φαίνεται ότι επηρέασαν πολύ περισσότερο την εκλογική της παρουσία. Ο εκλογικός μηχανισμός που στηρίζεται στο πρότυπο των ανταποδοτικών σχέσεων ενισχύθηκε περισσότερο από ποτέ προκειμένου να υπάρξει όσο το δυνατόν μικρότερη πτώση των ποσοστών της και ταυτόχρονα τα εκλογικά κατεβάσματα ανά σχολές χρησιμοποιούνται αντιπαραθετικά ως προς τους εσωτερικούς τους συσχετισμούς.

ΠΑΣΠ|  Η ΠΑΣΠ, από την άλλη, προσπάθησε να εκμεταλλευτεί την κρίση της ΔΑΠ και κατάφερε να ανεβάσει τα ποσοστά της, παίζοντας το ρόλο της ΔΑΠ. Η αύξηση δεν παρατηρήθηκε τόσο έντονα στα ΑΕΙ ή όπου οι εσωτερικές της διαμάχες της ΔΑΠ ήταν καταλυτικής σημασίας. Στα ΤΕΙ αντίθετα ο εκλογικός της μηχανισμός είναι ισχυρότερος. Η ΠΑΣΠ ως βασικός εκφραστής της μνημονιακής πολιτική του ΠΑΣΟΚ τα τελευταία χρόνια, από το οποίο παρά τη ρητορική της αποστασιοποίησης ποτέ δεν απομακρύνθηκε, είναι σήμερα ένα συμπληρωματικό εργαλείο αστικής πολιτικής, επιβιώνοντας εν μέρει και λόγω της αδυναμίας της σημερινής κυβέρνησης να εκφραστεί μια δική της φοιτητική νεολαία. Αυτό φανερώνεται και από το κεντρικό πολιτικό σκηνικό όπου το ΠΑΣΟΚ αναδεικνύεται ως ένας εν δυνάμει σύμμαχος συνδιαμόρφωσης κυβέρνησης με αποτέλεσμα και μέσω της νεολαίας του να προσπαθεί να ανασυγκροτηθεί

ΠΚΣ| Η ΠΚΣ διατήρησε τη δεύτερη θέση της με ελάχιστη αύξηση των ποσοστών της, γεγονός που έρχεται σε συνέχεια με την κατάσταση του κινήματος. Σε πλήρη συνέχεια με την πολιτική της τοποθέτηση, μέσω των γραφειοκρατικών ΔΣ και με την προβολή αυτών ως γνήσιο εκφραστή της βάσης υποβιβάζει τις συλλογικές διαδικασίες και τον αγώνα για διεκδικήσεις, έστω μικρών, στο τώρα. Η καιροσκοπική τους παρέμβαση σε συνδυασμό με την πτώση της ΔΑΠ είχε ως αποτέλεσμα να βγει πρώτη δύναμη σε λίγες σχολές μέσω της συσπείρωσης φοιτητών με δεξιά αντανακλαστικά αλλά αριστερό άλλοθι. Η λογική της ήρεμης διαμαρτυρίας που δε διαταράσσει την ομαλότητα βολεύει και τους μηχανισμούς της ΠΚΣ και τα συντηρητικά μπλοκ. 

ΜΠΛΟΚΟ| Το ΜΠΛΟΚΟ κατάφερε οριακά να πλησιάσει το 1% χωρίς όμως να έχει παρουσία μέσα στους φοιτητικούς συλλόγους. Το ΣΥΡΙΖΑ είναι η πρώτη κυβέρνηση η οποία δεν έχει κάποια απευθείας επιρροή μέσα στα αμφιθέατρα. Ως νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχει κάποιο πολιτικό πρόγραμμα  υπερασπιζόμενος την μνημονιακή πολιτική της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που όμως στις σχολές κύριος εκφραστής αυτών είναι η ΔΑΠ-ΠΑΣΠ, τόσο πολιτικά όσο και σε επίπεδο μηχανισμού.

ΕΑΑΚ| Τα σχήματα της ΕΑΑΚ δεν κατάφεραν να αυξήσουν τα ποσοστά τους. Σ’ αυτό το σημείο οφείλουμε να χαιρετήσουμε τα σχήματα που συμμετείχαν στην εκλογική μάχη με διακριτή τοποθέτηση από τα ρεύματα της ΑΡ.ΕΝ. και του ΑΡ.ΔΙ.Ν. Για εμάς, η εκλογική -και όχι μόνο- διαφοροποίηση από την ΑΡ.ΕΝ. και το ΑΡ.ΔΙΝ. δεν είναι απλά πιο αναγκαία από ποτέ, αλλά όσο αναγκαία ήταν πάντα. Τη στιγμή που η λογική «ούτε ρήξη ούτε υποταγή» είναι αυτή που δημιούργησε σε μεγάλο βαθμό την απογοήτευση, την ενσωμάτωση και την αποστροφή από την πολιτική, τα ρεύματα που δεν έχουν κάνει ουσιαστική –και όχι φαινομενική- τομή με τη λογική της συνδιαχείρισης, συνεχίζουν να μην μπορούν να ανιχνεύσουν τις ανάγκες του φοιτητικού κινήματος και κατά συνέπεια να τις απαντήσουν. Το περσινό κοινό εκλογικό κατέβασμα, παρά το γεγονός ότι αποτιμήθηκε αρνητικά ακόμα και από τα ίδια τα ρεύματα που το υλοποίησαν, υλοποιήθηκε για άλλη μια χρονιά στους φοιτητικούς συλλόγους. Δημιουργείται πραγματικό ερώτημα για το κατά πόσο αναμετράμε το σχέδιο μας με τις μάζες, το αποτιμάμε και επανασχεδιάζουμε  ή αν απλά υλοποιούμε το σχέδιο του πολιτικού μας γραφείου, ξεκομμένα από το σύλλογο, το κίνημα και τις ανάγκες του. Κατά τη γνώμη μας, τα όρια της κοινής εκλογικής καθόδου φάνηκαν ακόμα και φέτος στα αποτελέσματα των φοιτητικών εκλογών, με τα σχήματα που επέλεξαν το «πλατύ αριστερό μέτωπο» να μην μπορούν ούτε αυτά να αφήσουν το στίγμα τους στις ανάγκες της πλειττόμενης πλειοψηφίας.

Όπως και να χει, το γεγονός ότι το κοινό εκλογικό κατέβασμα δεν απέδωσε, δεν σημαίνει ότι όποιο σχήμα δεν το υλοποίησε, κατάφερε γραμμικά να τα κάνει καλύτερα. Ίσα ίσα, κατά τη γνώμη μας θα πρέπει ο κάθε χώρος να αναλάβει τις ευθύνες του για το εκλογικό αποτέλεσμα προκειμένου να κάνουμε το απαραίτητο βήμα προς τα μπροστά. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να υπερβούμε απαντήσεις τύπου «τα πράγματα δεν πάνε καλα, άρα ούτε κι εμείς θα πάμε» και να προσπαθήσουμε να δούμε τα πράγματα με το βλέμμα που μας αναλογεί. Οφείλουμε να σταματήσουμε να μιλάμε για τους συλλόγους και τους αγώνες μας αυταξιακά. Οι σύλλογοι υπάρχουν μέσα από τους αγώνες τους, δεν θα ανασυγκροτηθούν μόνοι τους. Εν τέλει, είναι κενό γράμμα να μιλάμε για συλλόγους και φοιτητικό κίνημα αν δε λέμε τι αγώνες θέλουμε να δώσουν οι σύλλογοι αυτοί. Επιδιώκουμε λοιπόν Ε.Α.Α.Κ που θα «ζυμώσουν» στους συλλόγους προτάσεις που δεν χωράνε σε καμία κυβερνητική συμφωνία, προετοιμάζοντάς τους για τις μάχες που μένουν να δοθούν. Πρέπει να αφήσουμε πίσω μας λογικές συνεργασιών χωρίς αρχές, ειδικά όταν αυτές έρχονται να καλύψουν το κενό της πολιτικής απαντήσης στα σημερινά ερωτήματα, και να προτάξουμε τον αντικαπιταλιστικό, αντιδιαχειριστικό, αντισυστημικό χαρακτήρα των σχημάτων της Ε.Α.Α.Κ. Επιδιώκουμε σχήματα που έχουν καθημερινή παρουσία και παρέμβαση, προσπαθώντας να οργανώσουν τις καθημερινές διεκδικήσεις, να είναι ενεργό κομμάτι του ταξικού κινήματος μέσα και έξω από τις σχολές, και να είναι αυτά που εν τέλει υλοποιούν ένα ασυμβίβαστο αντικαπιταλιστικό σχέδιο. Όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά, το χρέος των σχημάτων δεν είναι να ρίχνουν τον πήχη, αλλά να τον ανεβάζουν. Το κίνημα πρέπει να έχει ανάγκη τα Ε.Α.Α.Κ, και όχι τα Ε.Α.Α.Κ το κίνημα. Γι’ αυτό από σήμερα κιόλας, να κάνουμε τις τομές που μας αναλογούν!