Βρισκόμαστε σε μια περίοδο μειωμένης ταξικής πάλης, καθώς η εργατική τάξη και η νεολαία είναι απογοητευμένη και δυσκολεύεται να πιάσει το νήμα των αγώνων του προηγούμενου διαστήματος και να αντισταθεί στην ολομέτωπη επίθεση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Αντιλαμβανόμαστε ότι οι συσχετισμοί που αποτυπώθηκαν στις φοιτητικές εκλογές δεν μπορούν παρά να είναι αναντίστοιχοι της ταξικής πάλης μέσα και έξω από το πανεπιστήμιο. Αυτό γίνεται ξεκάθαρο από την μεγάλη πτώση της εκλογικής κάλπης. Η άνοδος της αποχής επιβεβαιώνει ότι οι συλλογικές διαδικασίες έχουν σε μεγάλο βαθμό απαξιωθεί και ο ατομικός δρόμος επιβάλλεται, τουλάχιστον προς στιγμήν. Η ηγεμονία σ’ αυτές τις εκλογές κερδήθηκε από το κομμάτι εκείνο που δεν έδινε απαντήσεις στα ερωτήματα του καταπιεσμένου και αγωνιζόμενου της νεολαίας και του φοιτητικού σώματος. Ανησυχητικά είναι ιδιαίτερα τα αποτελέσματα των ΤΕΙ, όπου οι αντιδραστικές δυνάμεις είχαν μεγάλη άνοδο.

Παρόλα αυτά, η διατήρηση των σχημάτων της ΕΑΑΚ ως τρίτη δύναμη πανελλαδικά στα ΑΕΙ και τέταρτη στα ΤΕΙ φανερώνει ότι υπάρχει μια δυναμική και μια μερίδα μέσα στις σχολές που αντιστέκεται, παρά την ηττοπάθεια που κυριαρχεί στη νεολαία, και είναι ικανή να δώσει μάχες ενάντια στην επίθεση της κυβέρνησης, του κεφαλαίου και της ΕΕ. Παρά τη διατήρηση αυτής της θέσης, όμως, η συνεργασία ΕΑΑΚ-ΑΡΕΝ-ΑΡΔΙΝ δεν απέφερε σε καμία περίπτωση τα εκλογικά οφέλη που οι υποστηρικτές της ανέμεναν. Η συνεργασία δεν κέρδισε το κομμάτι εκείνο του φοιτητικού σώματος που δεν καλυπτόταν από τα ήδη υπάρχοντα σχήματα. Αντίθετα, τα σχήματα της ΕΑΑΚ που αναλώθηκαν σε ατέρμονες συζητήσεις για την εκλογική συνεργασία δεν είχαν εξωστρεφή δράση, και αυτό τους κόστισε στις εκλογές αλλά, ιδιαίτερα, σε επίπεδο κινηματικών και πολιτικών δεσμών μέσα στις σχολές.

Παρά τη διάλυση της ΟΝΝΕΔ και την κρίση στο εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας, η ΔΑΠ κατάφερε να κρατήσει τα ποσοστά της και να αναδειχθεί για ακόμα μια φορά πρώτη δύναμη πανελλαδικά σε ΑΕΙ-ΤΕΙ. Η ΔΑΠ αποτελεί τον γνήσιο εκφραστή των επιδιώξεων της αστικής τάξης, της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης και των αντιδραστικών πολιτικών στο πανεπιστήμιο, και παρά την μικρή αλλά σταθερή πτώση της τα τελευταία χρόνια έχει εδραιώσει έναν κομματικό μηχανισμό που συνεχίζει να αναπαράγει το πρότυπο πολιτικοποίησης της ανταποδοτικών σχέσεων, την ίδια στιγμή που εξοπλίζει οργανωτικά την πολιτική συναίνεση της μνημονιακής πολιτικής.

Η ΠΑΣΠ, από την άλλη, προσπάθησε να εκμεταλλευτεί την κρίση της ΔΑΠ και κατάφερε να ανεβάσει τα ποσοστά της. Η αύξηση αυτή δεν σημειώθηκε τόσο πολύ στα ΑΕΙ, όπου η ΠΑΣΠ παίζει το ρόλο της ΔΑΠ στις σχολές στις οποίες αυτή δεν υπάρχει, έχοντας κατά τα άλλα σχεδόν εξαφανιστεί από το πολιτικό σκηνικό, αλλά στα ΤΕΙ, όπου έχει ισχυρότερο εκλογικό μηχανισμό. Η ΠΑΣΠ ως βασικός εκφραστής της μνημονιακής πολιτική του ΠΑΣΟΚ τα τελευταία χρόνια, από το οποίο παρά τη ρητορική της αποστασιοποίησης ποτέ δεν απομακρύνθηκε, είναι σήμερα ένα συμπληρωματικό εργαλείο αστικής πολιτικής, επιβιώνοντας εν μέρει και λόγω της αδυναμίας της σημερινής κυβέρνησης να εκφραστεί μια δική της φοιτητική νεολαία.

Η ΠΚΣ τα τελευταία χρόνια καταφέρνει να σημειώνει μικρή άνοδο στα ποσοστά της και να κατοχυρώνει τη δεύτερη θέση πανελλαδικά, γεγονός που δεν είναι ξέχωρο από την κατάσταση του φοιτητικού κινήματος. Η προηγούμενη περίοδος, κατά την οποία επικρατούσε κινηματική νηνεμία, έδωσε χώρο στην ΠΚΣ να παίζει το ρόλο του επίσημου διεκδικητή επιμέρους αιτημάτων και να υποβαθμίζει τις συλλογικές διαδικασίες με την αντικατάσταση των φοιτητικών συλλόγων από τα γραφειοκρατικά ΔΣ και την προβολή αυτών ως γνήσιους εκφραστές της βούλησης της βάσης. Για να εξασφαλίσει τη δεύτερη θέση πανελλαδικά, το τελευταίο διάστημα η παρέμβασή της ήταν ακόμα πιο καιροσκοπική από ό,τι προηγούμενες περιόδους, επιδιώκοντας πολλές φορές συνειδητά να τραβήξει και να εκφράσει τα αντιδραστικά κομμάτια των αμφιθεάτρων που αντιτίθενται σε καταλήψεις και κινητοποιήσεις. Η λογική της ήρεμης διαμαρτυρίας που δεν διαταράσσει την ομαλότητα βολεύει και τους μηχανισμούς της ΠΚΣ και τα συντηρητικά μπλοκ.

Όσον αφορά το ΜΠΛΟΚΟ, τη νεοσύστατη κυβερνητική νεολαία, δεν κατάφερε να πλησιάσει το 1%. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το πρώτο κυβερνητικό κόμμα που δεν έχει καμία απευθείας επιρροή στα φοιτητικά αμφιθέατρα. Το ΜΠΛΟΚΟ δεν έχει κανένα πολιτικό πρόγραμμα εκτός από τη χυδαία υπεράσπιση της κυβέρνησης και της μνημονιακής της πολιτικής, καθαρός εκφραστής του ρεύματος αυτού παραμένουν οι ΔΑΠ-ΠΑΣΠ, τόσο πολιτικά , όσο και σε επίπεδο μηχανισμού.

Και η ΑΡΕΝ, ωστόσο, παρά το διαχωρισμό της από το ΣΥΡΙΖΑ, αποτέλεσε ακόμα ένα κενό κέλυφος αδυνατώντας να εκφράσει ένα ρεύμα ταξικής αντίστασης. Η συνεργασία με τα σχήματα της ΕΑΑΚ αποκρύπτει εν μέρει το γεγονός ότι η ΑΡΕΝ βαδίζει προς την υποκατάστασή της από την λειτουργία της Αριστερής Ανατρεπτικής Συνεργασίας και του διαλυτικού ρόλου που ενδέχεται αυτή να διαδραματίσει στα αγωνιστικά πλαίσια νίκης του φοιτητικού κινήματος. Η επί χρόνια ταύτισή της με το κυβερνητικό σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ, η υποστήριξη της κυβέρνησης για 6 μήνες, κατά τους οποίους λήφθηκαν αντιδραστικές αποφάσεις όπως η συμφωνία του Φλεβάρη, και η αποξένωσή της από τα κινήματα στο όνομα της “μεγάλης πολιτικής” την έκαναν να φαίνεται αναξιόπιστη και συνένοχη. Οι πανελλαδικές αποφάσεις της ΑΡΕΝ, άλλωστε, δείχνουν ότι καμία σοβαρή πρόοδος δεν έχει γίνει στις θέσεις της, επιμένοντας στη λογική της συνδιοίκησης, της συνδιαχείρισης και του διαλόγου με τα Υπουργεία. Ήταν για αυτό το λόγο που πιστεύαμε και πιστεύουμε ότι τα σχήματα των ΕΑΑΚ δεν έχουν τίποτα να κερδίσουν από τη συνεργασία με μια τέτοια παράταξη.

Οι αγωνιστές και οι αγωνίστριες των σχημάτων της ΕΑΑΚ έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους στις φοιτητικές εκλογές, παρά τις εσωτερικές διεργασίες που μας πήγαν πίσω το προηγούμενο διάστημα. Πρέπει αφήσουμε πίσω λογικές συνεργασιών χωρίς αρχές, ειδικά όταν αυτές έρχονται να καλύψουν το κενό πολιτικής απάντησης στα σημερινά ερωτήματα, και να προτάξουμε τον αντικαπιταλιστικό, αντιδιαχειριστικό, αντισυστημικό χαρακτήρα των σχημάτων της ΕΑΑΚ. Πρέπει να ξαναχτίσουμε τους δεσμούς στο εσωτερικό των σχολών, με συστηματική παρέμβαση και δουλειά. Για να οργανώσουμε ένα μαχητικό και μαζικό φοιτητικό κίνημα που δεν υποτάσσεται και αντιστέκεται στις επιθέσεις χρειάζεται και συστηματική οργάνωση των καθημερινών διεκδικήσεων στις σχολές, και εμπλοκή στο ταξικό κίνημα εντός και εκτός πανεπιστημίου, και ασυμβίβαστο αντικαπιταλιστικό σχέδιο. Τα σχήματα της ΕΑΑΚ έχουν αποδείξει ότι μπορούν να κάνουν και τα τρία.

Διανύουμε την περίοδο που εμφανίζει τις πιο ενδιαφέρουσες και πολύμορφες εκφάνσεις της ταξικής πάλης στην ιστορία του πρόσφατου ελληνικού εργατικού κινήματος. Η κυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-Αν.Ελ., η πιο πρόσφατη εναλλακτική της πολιτικής λιτότητας των ΕΕ-ΔΝΤ, αδυνατεί να βρει ένα συνολικό βηματισμό ψήφισης και εφαρμογής των μνημονιακών πολιτικών, όπως και οι προηγούμενες κυβερνήσεις που προέκυψαν κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης. Παράλληλα, ο παράγοντας του τεράστιου προσφυγικού κύματος παρεμβαίνει με χαώδη τρόπο στα πλάνα των «από πάνω», εγείροντας τα αντανακλαστικά της ιστορικής μνήμης, αποκαλύπτοντας ένα μεγάλο κύμα έμπρακτης αλληλεγγύης προς τον απανταχού διωκόμενο. Μέσα σε αυτή την στιγμιαία ανεξέλεγκτη περίοδο για το σύστημα, ανοίγεται η προοπτική για ένα συνολικό κίνημα ικανό να παγώσει την αστική πολιτική και να αποπειραθεί, μέσα σε λίγο μόνο χρόνο, να ανακαταλάβει όλα όσα καταργήθηκαν με νόμους και διατάξεις την τελευταία εξαετία.

Το φοιτητικό κίνημα μπορεί να είναι ταγός αυτού του συνολικού κινήματος. Τα χαρακτηριστικά που διαμορφώνονται στη νέα συνείδηση του φοιτητικού σώματος προσομοιάζουν ολοένα και πιο γοργά την συνείδηση του νέου επισφαλούς και πάντα εν δυνάμει ανέργου. Αυτή η νέα κατάσταση μπορεί να επιδράσει με διττό τρόπο στην επόμενη φάση αυτής της συνείδησης. Αν οι επαναστατικές δυνάμεις αξιοποιήσουν αυτή την κατάσταση για να αποδομήσουν την συντεχνιακή προοπτική του ατομικού δρόμου, και κατ’ επέκταση να καταδείξουν την αποτυχία της κυρίαρχης ιδεολογίας, αυτή η αυθόρμητη αμφισβήτηση μπορεί να μετασχηματιστεί σε ταξική συνείδηση και να αποτελέσει το πιο αποτελεσματικό δυναμικό για τις σκληρές ταξικές αντιπαραθέσεις που θα προκύψουν αναπόφευκτα το επόμενο διάστημα. Αν όμως οι επαναστατικές δυνάμεις υποτιμήσουν αυτή την αμφισβήτηση και εγκολπώσουν οι ίδιες την ηττοπάθεια που ρίπτει την ευθύνη της απόγνωσης στις πλάτες της «νέας γενιάς», ένας μεγάλος γύρος συμβιβασμών είναι μπροστά μας, και οι όροι των μελλοντικών αντιπαραθέσεων θα είναι όλο και πιο δυσμενείς.

Γι’ αυτό και πρωταρχικό καθήκον μας είναι να μεταφέρουμε, με τον πιο αποδοτικό τρόπο, την ανεξέλεγκτη για το ελληνικό κράτος κατάσταση που επικρατεί σε ολόκληρη την επικράτεια, δίνοντας το σύνθημα για ταξική αλληλεγγύη στα θύματα του πολέμου, αλλά και σε όσους επιδιώκουν να ξεφύγουν από τις ιμπεριαλιστικές συγκρούσεις ή την οικονομική εξαθλίωση. Προκειμένου να αμφισβητηθούν μέσα από τις πρωτοβουλίες αλληλεγγύης όλα τα πατριωτικά κατάλοιπα όπου προκύπτουν, πάντα στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων του «ανώτερου ελληνικού έθνους», εκτός από την αναγκαία για τους κομμουνιστές ρητορεία που εκθέτει τις ιμπεριαλιστικές συγκρούσεις και τον ρόλο τους στην υπηρεσία των τοπικών και περιφερειακών καπιταλιστικών κέντρων, πρέπει να φέρουμε την αντίθεση και στην ίδια την συμπεριφορά του δικού μας αστικού κράτους και στο ρόλο του στην παγκόσμια αλυσίδα. Η υπεράσπιση του δικαιώματος των καταπιεσμένων ανά τον κόσμο να διέρχονται τα σύνορα μεταξύ κρατών συνεχίζεται με την διεκδίκηση από μέρους μας της κάλυψης των αναγκών τους τόσο σε υλικό επίπεδο (τροφή, στέγαση, περίθαλψη), όσο και σε νομικό, με πλήρη πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα. Τοποθετήσεις που επαναφέρουν τις διεκδικήσεις στα όρια του εφαρμόσιμου και εφικτού (ανεπάρκεια πόρων του ελληνικού κράτους για παροχές σε πρόσφυγες) αδυνατούν να αντιληφθούν τη δυναμική για συνολικότερες ανακατατάξεις, η οποία ενυπάρχει στην κατάσταση. Ακόμα χειρότερα, θέτει τις κανονικότητες του κράτους και της καπιταλιστικής οικονομίας (“δεν χωράνε όλοι”) πάνω από τα δικαιώματα της εργατικής τάξης (ελευθερία της μετανάστευσης). Οι πρόσφυγες αποτελούν δυναμικό στο οποίο απευθυνόμαστε με όρους ταξικής ενότητας, ένας ισχυρισμός που επιβεβαιώθηκε και από την πραγματικότητα με τη μαζική  αντιρατσιστική κινητοποίηση στις 30/3.

Την ίδια στιγμή, στοχεύοντας να βαθύνουμε το χάσμα σταθεροποίησης που επιχειρεί να προσποιηθεί η κυβέρνηση , είναι κρίσιμο να αναλύσουμε τις επιπτώσεις του νέου ασφαλιστικού. Η τελική του μορφή δεν είναι γνωστή ακόμα, όμως οι βασικοί του άξονες είναι προφανείς: μείωση συντάξεων, κατάργηση του ΕΚΑΣ, αύξηση των ορίων ηλικίας για συνταξιοδότηση, αυξήσεις εισφορών και ενοποιήσεις ταμείων που θα εξισώσουν όλα τα δικαιώματα προς τα κάτω. Μια ελάχιστη σύνταξη λίγο πάνω από 300 ευρώ θα είναι εγγυημένη από το κράτος, και ο,τιδήποτε πάνω από αυτό γίνεται πλήρως ανταποδοτικό, ακυρώνοντας κάθε αναδιανεμητική λειτουργία που υπήρχε μέχρι τώρα. Η διάλυση του ασφαλιστικού δεν προδιαγράφει μόνο ένα σκοτεινό εργασιακό μέλλον για τη νεολαία, αλλά πολύ πιο άμεσα από όσο πιστεύεται: η επιμήκυνση του εργασιακού βίου κάνει την ανεργία ακόμα μεγαλύτερη, η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη χάνεται τώρα, και όχι στη μακρινή εποχή της συνταξιοδότησης.

Όλα αυτά προετοιμάζουν την κατάσταση για την έκρηξη που είναι αναπόφευκτο να προκύψει στον ίδιο τον χώρο της παιδείας. Η υποχρηματοδότηση των ιδρυμάτων θα συνεχιστεί και μάλιστα θα εξαρτάται από την επίδοση τους, δηλαδή πόσο αυτά θα συμμορφώνονται στην αγορά εργασίας και στις επιταγές του κεφαλαίου. Η μείωση της κρατικής χρηματοδότησης θα ενισχύσει την ανάγκη ιδιωτικού κεφαλαίου με αναμενόμενα ανταποδοτικά κριτήρια. Στην περίοδο της κρίσης,  τα προγράμματα σπουδών γίνονται ευέλικτα και προσαρμόσιμα στην γενικευμένη επισφάλεια. Η συνεχής μετεκπαίδευση και δια βίου εξειδίκευση, μπορεί να σημαίνει μόνο διασπασμένα προγράμματα σπουδών σε bachelor, master, τεχνολογικά ιδρύματα διαφορετικών ταχυτήτων κλπ.  

Ειδικότερα, αναφορικά με την επίθεση που δέχονται οι φοιτητές/τριες των ΤΕΙ, ένα σχέδιο Αθηνά 2 θα  συγχωνεύσει σχολές, απολύσει προσωπικό, και αναμενόμενα θα επιχειρήσει να δημιουργήσει μια αναδιανομή στην πρόσβαση των σχολών, πιέζοντας την κυριότερη μάζα των εισακτέων προς σχολές με συνεχώς λιγότερες προοπτικές σε εργασία με μονιμότητα και ασφάλεια. Είναι προφανές ότι αυτό το Υπουργείο πασχίζει να εφαρμόσει με τον βέλτιστο τρόπο την διαδικασία που εδώ και πάνω από μια δεκαετία επιχειρείται συντεταγμένα από όλες τις κυβερνήσεις και κεντρικά από την ΕΕ. Μια διαδικασία που σκληρύνει βάναυσα τους ταξικούς φραγμούς, θα αποξενώσει ακόμη πιο σκληρά τα αντικείμενα, και προκειμένου να καταφέρει όλα αυτά, θα προσπαθήσει να αντιμετωπίσει τις πρακτικές των όσων του αντιπαρατεθούν βάζοντας συνολικά το φοιτητικό κίνημα απέναντι. Καθήκον μας είναι να συγκροτήσουμε τους φοιτητικούς συλλόγους σε επίπεδο συλλογικών διαδικασιών πάνω σε όλα αυτά τα ζητήματα, απαντώντας πολιτικά σε μια σειρά ερωτημάτων που περιμένουν μια ολόκληρη αριστερά να βγει μπροστά και να πάρει την θέση της αντεπίθεσης.

Το φοιτητικό κίνημα που είναι αναγκαίο για να μετατρέψει την αναμενόμενη οργή σε μια τέτοια ταξικά προσημασμένη κίνηση είναι αδιαμφισβήτητα εξαρτημένο από ένα φοιτητικό πολιτικό μόρφωμα που θα αξιώνει να σηκώσει τείχος ενάντια σε κάθε λογική κατευνασμού των αντιπαραθέσεων που θα επιχειρήσει η κυβέρνηση, η οποία εκλέχτηκε στη βάση της υποταγής στη διαπραγμάτευση και της αποδοχής της ταξικής ήττας. Το πολιτικό περιεχόμενο, επομένως, για να ριζώσει ένα, στην προκειμένη περίπτωση φοιτητικό, κίνημα είναι να αμφισβητήσει συνολικά τη διαπραγμάτευση και την συνδιαμόρφωση στις αποφάσεις των αστικών και υπερεθνικών μηχανισμών, μαζί με το συνολικό αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα μεταβατικών διεκδικήσεων.

Με ένα ανάλογο τρόπο αυτή η αντιπαράθεση περνάει και στα ερωτήματα της φοιτητικής αριστεράς. Οι παραδοσιακές διαφωνίες που υπήρχαν ανάμεσα στα ρεύματα του φοιτητικού κινήματος πολλές φορές κατέληγαν στον ρόλο της ΕΕ, ωστόσο η διαφωνία δεν υπήρξε στο κατά πόσο η ΕΕ έχει αντιδραστική κατεύθυνση ή όχι, κατεύθυνση διάλυσης των εργασιακών δικαιωμάτων και υπερασπιστής της διαδικασίας της Μπολόνια στα Πανεπιστήμια, αλλά στο κατά πόσο αυτός ο μηχανισμός είναι διαμορφώσιμος με αλλαγή των συσχετισμών στο εσωτερικό του. Εκεί διαφωνήσαμε κάθετα με ένα κομμάτι της αριστεράς που αρνήθηκε να δει την μονομέρεια του μηχανισμού. Κατά έναν ανάλογο τρόπο, η διαφωνία μεταφέρθηκε στο κοινοβούλιο και τον ρόλο μιας πιθανής αριστερής κυβέρνησης το διάστημα πριν και κατά την διάρκεια της κυβέρνησης ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-Αν.Ελ. Και πάλι η πιθανότητα κάποιας μετατόπισης σε επίπεδο κοινοβουλίου ήταν αυτή που διαχώρισε τις τοποθετήσεις. Με τη χρεοκοπία του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., ωστόσο, δεν επήλθε και η χρεοκοπία της πολιτικής που τον ανέδειξε, από το κομμάτι του κινήματος που πάσχισε μια προηγούμενη περίοδο για την ανάδειξη αυτής της κυβέρνησης. 

Εκτός από το φάσμα των θέσεων σε επίπεδο διακήρυξης, οποιαδήποτε πολιτική συνεργασία είναι ευνόητο ότι πρέπει να είναι ικανή να δικαιολογήσει αυτή την πολιτική συμφωνία σε επίπεδο πρακτικής απόληξης. Σε αυτό το επίπεδο, εξάλλου, είναι που διαχωρίζονται οι δυνάμεις που αντιμετωπίζουν το κίνημα ως μοναδική προέκταση της πολιτικής τους δράσης και οι ευκαιριακοί παρατηρητές της ταξικής πάλης. Οι υπαρκτές διαφορές στο κίνημα σήμερα εμφανίζονται όχι μόνο σε σύγκριση με τους αγωνιστές των Αρ.Εν-Αρ.Δι.ν, αλλά συνολικά με τις δυνάμεις της Λαϊκής Ενότητας, και αυτό δεν μπορεί να παραβλέπεται. Παρόλα αυτά, δρομολογείται από το σύνολο των δυνάμεων και οργανώσεων που προτρέχουν σήμερα σε μια τέτοια συγκόλληση, η συγκάλυψη αυτής της απόστασης και η ανάδειξη μιας τακτικής πολιτικής συμφωνίας ως καίριας για μια τέτοια συμμαχία. Αυτό δεν μπορεί παρά να υπονομεύει βαθιά όχι μόνο το μόρφωμα Ε.Α.Α.Κ. και την κατεύθυνσή του, αλλά και μια σειρά αγωνιστών και αγωνιστριών που στρατεύτηκαν στη βάση του πόλου μιας άλλης αριστεράς, που δίνει τον πρώτο και κυρίαρχο λόγο στην βούληση των Γενικών Συνελεύσεων και δεν χωράει συνδιαχειριστικές λογικές στην τακτική του.

Το αίτημα για διεξαγωγή “δημοκρατικής επιτροπής διαλόγου”, η συνδιαμόρφωση προγραμμάτων σπουδών ενός συστήματος γνώσης που είναι φτιαγμένο στα μέτρα των κυρίαρχων, η στρατηγική της συνδιοίκησης (δηλαδή της συνδιαχείρισης ενός αστικού θεσμού όπως είναι το πανεπιστήμιο) και η επίκληση στον τρόπο λειτουργίας του Πανεπιστημίου πριν το Νόμο Διαμαντοπούλου είναι λογικές με τις οποίες ένα αντικαπιταλιστικό μόρφωμα δεν μπορεί να συνδιαμορφώσει. Αποδεικνύεται ότι κυριαρχεί επικίνδυνη σύγχυση ως προς την αντιμετώπιση που αρμόζει σε Κυβέρνηση/Υπουργείο Παιδείας, αλλά και συνολικότερη διάσταση απόψεων για την ίδια την φύση του Πανεπιστημίου, το ρόλο των μελών ΔΕΠ, της γνώσης που παράγεται. Αυτές οι διαφωνίες είναι τόσο στιβαρές που δεν μπορούν παρά να διαχωρίσουν τις τακτικές επιλογές μας ακόμα και στην πρωταρχική φάση μιας κινηματικής διεργασίας (όσο και αν σωστά επιδιώκουμε την κοινή δράση όλων των αγωνιζόμενων δυνάμεων), πόσο μάλλον στις φοιτητικές εκλογές. Καμία επίκληση στα άμεσα πολιτικά επίδικα, ούτε σε ακίνδυνες προγραμματικές επιμέρους συγκλίσεις, δεν μπορούν να γεφυρώσουν το χάσμα, δείχνουν ωστόσο μια στρεβλή αντιμετώπιση ολόκληρου του χώρου γύρω από το ζήτημα, κάτι που δεν μπορεί παρά να αντιβαίνει με μια στην περίοδο.

Διανύουμε μια κρίσιμη καμπή της ιστορίας για το μέλλον των αγώνων σε εθνικό και διεθνές επίπεδο. Αν κρατάμε κάτι ως κεκτημένο από τις πρωτόγνωρες εικόνες των αντανακλαστικών που εγέρθηκαν στην κρίση είναι η αναγκαιότητα της γείωσης του αντικαπιταλιστικού προγράμματος μεταβατικών διεκδικήσεων από το επίπεδο της προπαγάνδας των πολιτικών μορφωμάτων σε κομμάτι της καθημερινής ατζέντας του μαχόμενου δυναμικού που θα σημάνει μια νέα αρχή. Το πρόγραμμα αυτό, γύρω από το οποίο παλεύουμε για να συσπειρώσουμε όλη την ανυπόταχτη αριστερά, διαθέτει ως πυλώνα την πρόταση εξουσίας που είναι ικανή να διαχωριστεί πλήρως από οποιαδήποτε οπισθοχώρηση κάνει ο αστικός κρατικός μηχανισμός για να διατηρήσει το status quo (όπως ήταν ιστορικά η παραχώρηση της συνδιοίκησης). Αυτή η πρόταση εξουσίας είναι ο εργατικός έλεγχος και διαχωρίζει ακόμα τις νικηφόρες γραμμές του κινήματος από τις συνταγές της ενσωμάτωσης. Σε αποφασιστικές στιγμές στην ιστορία του φοιτητικού κινήματος έχει αποδειχθεί ότι αντικαπιταλιστική λογική και αυτοοργάνωση δεν συμβαδίζουν απαραίτητα για τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες. Επιλέγουμε αυτή τη σύνδεση, ως το μοναδικό δρόμο για να μπορέσουν οι μελλοντικές φωνές αντίστασης να μετουσιωθούν σε ενεργούς συντελεστές της αντικαπιταλιστικής ανατροπής. 

Στις 10 Μάρτη ξεκινάει μια δίκη που δε θα έπρεπε να αφήνει αδιάφορο κανένα αγωνιζόμενο κομμάτι της κοινωνίας. 12 φοιτητές του τμήματος Φυσικής του Πανεπιστημίου Κρήτης δικάζονται (εξ αναβολής) για τη συνδικαλιστική τους δράση. Στα πρόσωπά τους δικάζεται ολόκληρο το φοιτητικό κίνημα και το ανάστημα που ιστορικά τολμάει να σηκώνει εδώ και δεκαετίες.

Πρόκειται για μια δίωξη που μας γυρνάει 5 χρόνια πίσω, όταν το φοιτητικό κίνημα πάλευε ενάντια στο νόμο Διαμαντοπούλου (νόμος 4009), που μεταξύ άλλων υποβάθμιζε ακόμα περισσότερο το δημόσιο χαρακτήρα του Πανεπιστημίου, έφερνε αλλαγές στην αυτοδιοίκηση (Συμβούλια Διοίκησης), καταργούσε το άσυλο, αφαιρούσε το δικαίωμα συνδικαλισμού των φοιτητών στα θεσμικά όργανα και εφάρμοζε τις διαγραφές των φοιτητών. Ως απάντηση σ’αυτή την επίθεση, μετά από μαζικότατες συνελεύσεις των φοιτητικών συλλόγων σε όλη τη χώρα, πραγματοποιήθηκαν 310 καταλήψεις σχολών, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις οι κινητοποιήσεις στηρίχτηκαν και από ένα κομμάτι των καθηγητών. Στον ίδιο δρόμο κινήθηκε και ο ΣΦ Φυσικής του ΠΚ, πραγματοποιώντας μια βδομάδα κατάληψης.

Η απάντηση από τη μεριά του καθηγητικού μπλοκ ήταν η στέρηση της εξέτασης 4 υποχρεωτικών μαθημάτων στην εξεταστική περίοδο του Σεπτέμβρη. Άλλωστε, στη συγκεκριμένη σχολή εδώ και χρόνια εφαρμόζεται τακτική αποκλεισμού και εκδικητικής συμπεριφοράς (αδικαιολόγητοι αποκλεισμοί φοιτητών από μεταπτυχιακά προγράμματα, αναίτια χαμηλές βαθμολογίες, καταστροφή συγκεκριμένων γραπτών, χάσιμο εξεταστικής μετά τις κινητοποιήσεις του 2006-’07 ενάντια στο νόμο Γιαννάκου και του Δεκέμβρη του 2008 μετά τη δολοφονία Γρηγορόπουλου). Ο ΣΦ, μετά από άκαρπες συναντήσεις με τον Πρόεδρο του Τμήματος και την Επιτροπή Σπουδών, αποφάσισε (με τη στήριξη όλων των ΣΦ του Ηρακλείου) να καταθέσει το αίτημά του στη Γενική Συνέλευση του Τμήματος, καλώντας ταυτόχρονα σε παράσταση διαμαρτυρίας. Το αποτέλεσμα ήταν οι καθηγητές να σταματήσουν τη συνέλευση και να καλέσουν την αστυνομία για να απομακρύνει τους φοιτητές. Στη συνέχεια, 12 από τους 400 παρόντες φοιτητές περνάνε από πειθαρχικό συμβούλιο, όργανο του οποίου η σύγκλιση έτσι κι αλλιώς αποτελεί πρωτοτυπία, και για «παραδειγματισμό» τιμωρούνται με στέρηση της φοιτητικής ιδιότητας για ένα εξάμηνο. Στη συνέχεια, τους ασκείται ποινική δίωξη που τους σέρνει στα δικαστήρια μέχρι και σήμερα.

Το φοιτητικό κίνημα πάντα αποτελούσε ένα ιδιαίτερο στρώμα της κοινωνίας, με ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά και πρωτοπόρα δράση, τόσο στην Ελλάδα (με σταθμό την εξέγερση του Πολυτεχνείου ενάντια στη χούντα στο 1973), όσο και σε ολόκληρο τον κόσμο (Μάης ’68, κίνημα ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ και άλλα πολλά σημεία – σταθμοί στην παγκόσμια ιστορία). Στο αυταρχικό επιχειρηματικό πανεπιστήμιο που ετοιμάζουν, η ελευθερία λόγου και σκέψης, καθώς και οι συνδικαλιστικές ελευθερίες δεν έχουν καμία θέση.

Στα πρόσωπα των τότε προπτυχιακών φοιτητών και σήμερα μεταπτυχιακών φοιτητών,  εργαζομένων ή ανέργων, επιχειρείται να ποινικοποιηθεί ο συνδικαλισμός και να τρομοκρατηθεί το φοιτητικό κίνημα και η νεολαία, ως αγωνιζόμενο κομμάτι της κοινωνίας. Είναι καθήκον όλων μας να σταθούμε στο πλευρό των 12 φοιτητών του Φυσικού και να απαιτήσουμε την άμεση αθώωσή τους!

Η κυβέρνηση υπέβαλε στους «θεσμούς» την πρότασή της για την κατεδάφιση του ασφαλιστικού συστήματος. Αν και πρέπει να θεωρούμε δεδομένο ότι δεν είναι η τελική και ότι η τελική εκδοχή θα είναι ακόμα χειρότερη, αυτή η πρόταση είναι ένα πραγματικό έγκλημα εις βάρος των τάξεων που υφίστανται εκμετάλλευση, το οποίο διαπράττεται χωρίς αιδώ και σερβίρεται με περιτύλιγμα κοινωνικής ευαισθησίας.

Είναι απίστευτα προκλητική η στάση των στελεχών της κυβέρνησης, που με περίσσιο θράσος επαναλαμβάνουν διαρκώς ότι δεν πρόκειται να υπάρξει μείωση των συντάξεων.

Είναι μεγάλη κοροϊδία η επανάληψη του σήριαλ των «σκληρών διαπραγματεύσεων» με τους  «Θεσμούς», η απαίτηση για συστράτευση στην «εθνική προσπάθεια» για τη «σωτηρία του ασφαλιστικού».

Είναι εκτός ορίων ανοχής οι προκλητικές τοποθετήσεις των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ «να βγει ο κόσμος στους δρόμους για το ασφαλιστικό –κι εμείς τα ίδια υποστηρίζουμε», να βαφτίζεται αυτό το έκτρωμα «ταξικά μεροληπτικό προς όφελος των φτωχών νέο ασφαλιστικό σύστημα»!

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ βρίσκεται μπροστά στη μεγαλύτερη πρόκληση της σύντομης ζωής της. Αν καταφέρει να περάσει το νέο νόμο, που μετατρέπει τη σύνταξη σε προνοιακό επίδομα, θα έχει κερδίσει την πολυπόθητη εμπιστοσύνη της ΕΕ και της ελληνικής άρχουσας τάξης, αφού θα έχει καταφέρει ένα μεγάλο πλήγμα στα εργατικά δικαιώματα και στον ταξικό συσχετισμό.

Το τελευταίο διάστημα, έχουμε δει να εξελίσσεται μια πολυμέτωπη και πολυπρόσωπη ιδεολογική επίθεση οποία έχει στόχο και να εξαλείψει τις όποιες τελευταίες αντιστάσεις εντός ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και να δώσει επιχειρήματα στο στρατό των προθύμων απολογητών.

Τα επιχειρήματα είναι περίπου τα εξής:

1.      Επιχειρήματα «Αντικειμενικότητας του Προβλήματος». Ο ΣΥΡΙΖΑ αποδέχεται την λογική της «παθογένειας» και της «μη βιωσιμότητας». Αγνοούνται σκόπιμα τα βασικά πραγματικά προβλήματα του ασφαλιστικού, όπως το πρόβλημα της εκτίναξης της ανεργίας σε δυσθεώρητα ύψη, η ραγδαία μείωση των μισθών, οι «ευέλικτες» μορφές απασχόλησης και τα πεντάμηνα των ΕΣΠΑ, η περικοπή της κρατικής επιχορήγησης προς τα Ταμεία, οι διαρκείς μειώσεις των  εργοδοτικών εισφορών, η μνημονιακή ασφυξία των Ταμείων Επικουρικής Ασφάλισης με την κατάργηση των κοινωνικών πόρων, η έκρηξη της ανασφάλιστης και «μαύρης» εργασίας, οι «αναπτυξιακές» και μόνιμες εισφοροαπαλλαγές του κεφαλαίου. Όλα αυτά είναι εκτός ατζέντας. Στην πραγματικότητα, είναι τα Μνημόνια που έδωσαν τη χαριστική βολή στο ασφαλιστικό σύστημα. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει οριστικά προσχωρήσει στην άποψη: «τι άλλο μπορούμε να κάνουμε τώρα, εκτός από μια νέα σφαγή των συντάξεων;» 

2.      Επιχειρήματα που πατούν στην πραγματικότητα, μόνο και μόνο για να απαντήσουν: «Τhere Ιs Νo Alternative».

Ένα σοβαρό πρόβλημα του ασφαλιστικού είναι πράγματι ότι φαγώθηκαν τα λεφτά των ταμείων. 38 δισεκατομμύρια ήταν τα αποθεματικά όταν μπήκαμε στην κρίση. Θα έπρεπε να έχουμε 100, αλλά είχαμε μόνο 38, γιατί τα ασφαλιστικά ταμεία ήταν αναγκασμένα για χρόνια να καταθέτουν σε άτοκες καταθέσεις όλα τα διαθέσιμά τους. Και σαν μην έφτανε αυτό, δόθηκε και η χαριστική βολή με το PSI, που ουσιαστικά εξανέμισε ό,τι είχε απομείνει.

 Όμως, αυτή η παραδοχή καταλήγει στο αναμασημένο, αλλά πάντα χυδαίο, επιχείρημα ότι τώρα δεν έχουμε χρήματα να πληρώσουμε συντάξεις. Αντίθετα, έχουμε μνημονιακές υποχρεώσεις να διαχειριστούμε, άρα τι άλλο μπορούμε να κάνουμε; Δηλαδή, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ θέλει να ξεχάσουμε και να διαγράψουμε όχι μόνο όλα όσα έχουν κλαπεί διαχρονικά από τα Ταμεία, αλλά και το γεγονός ότι στη διαχρονική λεηλασία των αποθεματικών των Ταμείων έχουν προστεθεί σήμερα και οι συνέπειες των Μνημονίων, οι οποίες έχουν στερήσει από το 2010 έως το 2015 το Ασφαλιστικό Σύστημα από πόρους δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ.

Η σφαγή των συντάξεων. Οι παλιοί συνταξιούχοι και τα μεγάλα ψέματα.

Ψέμα Νο 1: Δεν θα μειωθούν οι κύριες συντάξεις

Στόχος της Κυβέρνησης είναι να τηρηθούν οι δεσμεύσεις της από το τρίτο μνημόνιο για μείωση των συνταξιοδοτικών δαπανών κατά 1,8 δις ευρώ το 2016, προκειμένου να τα δώσει στους δανειστές για την αποπληρωμή δημοσίου χρέους. Είναι απορίας άξιο πώς μπορεί να ισχυρίζεται ότι δεν θα γίνουν μειώσεις στις συντάξεις, αφού έχει ήδη εγγραφεί στον ψηφισμένο προϋπολογισμό του 2016 η μείωση της συνταξιοδοτικής δαπάνης κατά 1,8 δις.

Ψέμα Νο 2: Δεν θα μειωθούν οι κύριες συντάξεις για τους συνταξιοδοτημένους μέχρι 31/12/2015

Τι λέει η κυβέρνηση ότι πρόκειται να γίνει; Θα επανυπολογιστούν οι συντάξεις όλων, μαζί και των 2.707.000 νυν συνταξιούχων, με βάση τα νέα δεδομένα του νέου νόμου. Με τον επανυπολογισμό οι συντάξεις, φυσικά, θα μειωθούν. Όμως, δεν θα περικοπούν τα χρήματα. Η διαφορά ανάμεσα στην παλαιά σύνταξη και τη νέα σύνταξη θα ονομαστεί «προσωπική διαφορά» και θα συνεχίσει να καταβάλλεται στους παλαιούς συνταξιούχους μέχρι το 2018. 

Τι θα συμβεί στην πραγματικότητα; Θα αλλάξει η μηνιαία εκκαθάριση. Σύνταξη θα ονομάζεται πλέον μόνο το νέο μειωμένο ποσόν. Το υπόλοιπο θα ονομαστεί «προσωπική διαφορά». Η προσωπική διαφορά θα καταβάλλεται, αλλά μπορεί να περικοπεί ανά πάσα στιγμή, ακόμη και πριν το 2018. Αλλιώς δεν εξηγείται γιατί η κυβέρνηση θα μπει στον τεράστιο κόπο να επανυπολογίσει 2.707.000 συντάξεις, μια προσπάθεια που απαιτεί και χρόνο και μηχανισμό τον οποίο δεν έχει. Γιατί να επανυπολογίσει τις ήδη καταβαλλόμενες συντάξεις, αν δεν σκοπεύει να τις περικόψει;  

Επιπλέον, παρά τις προσπάθειες των κάθε λογής κυβερνητικών να διαβεβαιώσουν ότι η προσωπική διαφορά δεν πρόκειται να περικοπεί μετά το 2018, από το προσχέδιο του νόμου δεν προκύπτει κάτι τέτοιο. Αντίθετα, διατυπώνεται ότι «το επιπλέον ποσό εξακολουθεί να καταβάλλεται στον δικαιούχο ως προσωπική διαφορά, απομειούμενη μέχρι την τελική αντιστοίχιση με τις συντάξεις όσων θα συνταξιοδοτηθούν μετά τη θέση σε ισχύ του νόμου αυτού.» Είναι απολύτως σαφές ότι πρόκειται για σταδιακή περικοπή της προσωπικής διαφοράς μετά το 2018. Το παραδέχτηκε και ο Κατρούγκαλος στη συνέντευξή του στην Αυγή, όπου μίλησε για μεταβατική διατήρηση μιας προσωπικής διαφοράς για μια τριετία. Γι' αυτό και οι κυβερνητικοί παράγοντες, επιχειρώντας να αποκρύψουν το γεγονός της μείωσης των συντάξεων, έχουν καταλήξει σε γελοία επιχειρήματα, όπως ότι το 2018 θα έχει έρθει η ανάπτυξη, θα γίνει αύξηση της εθνικής σύνταξης, η οποία θα ανεβαίνει όσο ανεβαίνει το ΑΕΠ, και άρα με αυτό τον τρόπο θα γίνουν ακόμα και αυξήσεις των συντάξεων, και όχι μειώσεις!

Και βέβαια, μέχρι το 2018 «ποιος ζει (και ποια κυβέρνηση) και ποιος πεθαίνει»!

Ψέμα Νο 3: Το ΕΚΑΣ θα αντικατασταθεί με κάτι άλλο

Ένας σοβαρός τρόπος μείωσης της σύνταξης των παλαιών συνταξιούχων είναι η μείωση-εξάλειψη του ΕΚΑΣ: από 1/1/2016, δεκάδες χιλιάδες συνταξιούχοι σταματούν να παίρνουν αυτό το επίδομα, λόγω αυστηροποίησης των εισοδηματικών κριτηρίων. Κάθε χρόνο θα γίνεται επανεξέταση του αριθμού των δικαιούχων. Το ΕΚΑΣ θα καταβάλλεται μέχρι το τέλος του 2019, και από 1/1/2020 καταργείται.  Οι χαμηλοσυνταξιούχοι που σήμερα το δικαιούνται είναι περίπου 200.000.

Η δήλωση Κατρούγκαλου (συνέντευξη τύπου 8/1) ότι «εμείς προχωρούμε στη σταδιακή αντικατάσταση του ΕΚΑΣ από την εθνική σύνταξη» (!!!) μόνο ανησυχία μπορεί να προκαλέσει για το μέλλον της ίδιας της εθνικής σύνταξης και τη χορήγησή της χωρίς εισοδηματικά κριτήρια (όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση). 

Νέοι συνταξιούχοι: η μεγάλη σφαγή

Δεν πρόκειται για συνταξιούχους του μακρινού μέλλοντος. Είναι αυτοί που θα κάνουν αίτηση για συνταξιοδότηση από 1/1/2016.  

Γι' αυτούς, η κυβέρνηση παραδέχεται ότι θα υπάρξουν μειώσεις.

Ελπίζει, όμως, να μην υπάρξουν σύντομα πολλοί νέοι συνταξιούχοι, αφού τα αυξημένα όρια ηλικίας και οι αυξημένες ποινές κάνουν απαγορευτική την πρόωρη συνταξιοδότηση, ακόμα και για τους λίγους που και με το νέο νόμο διατηρούν το δικαίωμα αυτό (αυτούς, δηλαδή, που είχαν κατοχυρώσει και το όριο ηλικίας και τα χρόνια υπηρεσίας μέχρι 31/7/2015).

α. Συνολικά, για τους συνταξιοδοτούμενους από 1/1/2016, στο λεγόμενο ανταποδοτικό μέρος της σύνταξης, μειώνεται δραστικά ο συντάξιμος μισθός, αφού θα υπολογίζεται όχι με βάση την καλύτερη μισθοδοτική πενταετία των τελευταίων 10 εργάσιμων χρόνων, όπως ισχύει τώρα, αλλά με βάση τον μέσο όρο των μηνιαίων αποδοχών στο σύνολο του εργασιακού βίου, με διαγραφή του τελευταίου έτους! Η μεγάλη περικοπή συμπληρώνεται με τα νέα μειωμένα ποσοστά αναπλήρωσης (ποσοστό αναπλήρωσης είναι εκείνο το ποσοστό του μισθού που μεταφέρεται στη σύνταξη).

Με βάση πρώτους υπολογισμούς, η τελική σύνταξη για όσους συνταξιοδοτηθούν μετά την 1/1/2016 θα είναι μειωμένη από 15% έως και 30%. Πρόκειται για σφαγή των λεγόμενων νέων συνταξιούχων.

Ιδιαίτερα για τη νέα γενιά των ανέργων και ελαστικά εργαζόμενων, ο υπολογισμός του λεγόμενου ανταποδοτικού τμήματος της σύνταξης με βάση το σύνολο του εργασιακού βίου θα σημαίνει ψίχουλα.  

Τραγικό είναι το παράδειγμα που ανέφερε ο Γ. Ρωμανιάς στη συνέντευξή του στις 9/1: εργαζόμενος με 15 χρόνια δουλειάς (ασφάλισης δηλαδή, γιατί οπωσδήποτε θα έχει και χρόνια ανασφάλιστης εργασίας) και συντάξιμο μισθό 1000 ευρώ θα πάρει σύνταξη (αναλογική) μόλις 120 ευρώ!  

β. Στο ανταποδοτικό μέρος της σύνταξης έρχεται να προστεθεί η «εγγυημένη από το κράτος» εθνική σύνταξη πείνας, ύψους 384 ευρώ.

«Η Εθνική Σύνταξη αποσκοπεί στην αντιμετώπιση της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού και δεν χρηματοδοτείται από ασφαλιστικές εισφορές, αλλά απευθείας από τον κρατικό προϋπολογισμό» (σελ.13).

Αυτή η εθνική σύνταξη όμως δεν θα είναι για όλους.

Μπορεί η κυβέρνηση να ισχυρίζεται ότι θα τη δώσει χωρίς εισοδηματικά κριτήρια αλλά σε όλη την ΕΕ, όπου υπάρχει «εθνική σύνταξη», δίνεται με εισοδηματικά κριτήρια και έχει χαρακτήρα προνοιακού επιδόματος. Ομολογία γι' αυτό, εξάλλου, είναι η δήλωση Κατρούγκαλου (συνέντευξη τύπου 8/1):  «εμείς προχωρούμε στη σταδιακή αντικατάσταση του ΕΚΑΣ από την εθνική σύνταξη, που έχει ακριβώς τον ίδιο σκοπό. Να προστατεύσει τους ηλικιωμένους από τη φτώχεια και τον αποκλεισμό».

Από το ίδιο το σχέδιο νόμου (άρθρο 7) προκύπτει ότι:

1.       «Η Εθνική Σύνταξη καταβάλλεται σε όλους, όσοι διαμένουν νόμιμα στην Ελλάδα για τουλάχιστον δεκαπέντε (15) έτη, μεταξύ του 15ου και του 67ου έτους της ηλικίας τους.

2.      «Το ποσό της μειώνεται για τους συνταξιούχους λόγω γήρατος κατά 1/40 για κάθε χρόνο που υπολείπεται των σαράντα (40) ετών διαμονής στην Ελλάδα, μεταξύ του 15ου και του 67ου έτους της ηλικίας».

3.      «Η μείωση της εθνικής σύνταξης προκειμένου για τους ασφαλισμένους που λαμβάνουν μειωμένη σύνταξη γήρατος ανέρχεται σε 1/200 για κάθε μήνα που υπολείπεται για τη συμπλήρωση του ορίου ηλικίας πλήρους συνταξιοδότησης».

Συμπέρασμα: Ολόκληρη η εθνική σύνταξη, καταβάλλεται στα 67!

Οι επικουρικές και η προεξοφλημένη δραστική περικοπή τους

Σε όλες τις τοποθετήσεις των κυβερνητικών στελεχών, ενώ επαναλαμβάνεται (ψευδώς) ότι δεν θα περικοπούν οι κύριες συντάξεις, θεωρείται δεδομένη η περικοπή των επικουρικών. Οι επικουρικές αντιμετωπίζονται περίπου ως είδος πολυτελείας, λες και δεν αποτελούν κομμάτι της σύνταξης, αλλά κάτι «έξτρα», κάτι τις το επιπλέον. 

Στα επικουρικά ταμεία λοιπόν, το σχέδιο είναι η εφαρμογή της ρήτρας μηδενικού ελλείμματος, που αλλάζει όνομα και μετονομάζεται σε «κανόνα βιωσιμότητας». Αυτό σημαίνει δραστικές μειώσεις. Προβλέπεται επίσης ότι η παροχή των επικουρικών συντάξεων θα εξαρτάται από τα δημογραφικά δεδομένα (άρθρο 50), δηλαδή όσο περισσότεροι οι συνταξιούχοι, τόσο μικρότερο το ποσό.

Ταυτόχρονα, αυξάνεται το ποσό της μηνιαίας εισφοράς για την επικουρική ασφάλιση σε 3,5% για τους ασφαλισμένους και 4% για τους εργοδότες (από 3% και για τους δύο).

Για το εφάπαξ των Δημοσίων Υπαλλήλων καθιερώνεται νέος μαθηματικός τύπος, σύμφωνα με τον οποίο οι μειώσεις θα κυμανθούν από 10% έως 15%. Το Μετοχικό Ταμείο εγκαταλείπεται στην τύχη του, και οι μειώσεις εκεί θα είναι πολύ μεγαλύτερες, φτάνοντας περίπου στο 30%.

Ελεύθεροι επαγγελματίες και οι αγρότες εξοντώνονται με υπέρογκες εισφορές. Είναι γελοία η προπαγάνδα πως στο νέο σύστημα αντιδρούν μόνο οι εύποροι ελεύθεροι επαγγελματίες, που μπορεί παράλληλα να είναι και αφεντικά, και οι μεγάλοι αγρότες των επιδοτήσεων. Ακόμα κι αν κάποιες τέτοιες κατηγορίες θίγονται επίσης, το πιο δυσβάσταχτο βάρος πέφτει στους μικρούς αγρότες και στους μισθωτούς ή άνεργους με μπλοκάκι. Το χαρακτηριστικότερο δείγμα της ακραίας αναλγησίας του νέου «μεροληπτικού υπέρ των αδυνάτων» ασφαλιστικού είναι η αντιμετώπιση των εργαζόμενων με μπλοκάκι. Οι εργαζόμενοι με μπλοκάκι, ενώ είναι γενικά παραδεκτό ότι δεν είναι ελεύθεροι επαγγελματίες αλλά μισθωτοί, θα υποστούν και αυτοί την ίδια αύξηση εισφορών με τους ελεύθερους επαγγελματίες, στο 20%. Παρά τις διορθωτικές δηλώσεις Κατρούγκαλου (8/1) ότι οι ίδιοι θα πληρώνουν το 6,5% των εισφορών τους και το υπόλοιπο θα το πληρώνει ο εργοδότης τους, στην πράξη δεν έχει γίνει καμιά σοβαρή κίνηση η οποία να δείχνει πώς άραγε η κυβέρνηση σκοπεύει να ελέγξει ποια μπλοκάκια υποκρύπτουν μισθωτές σχέσεις και να υποχρεώσει τους εργοδότες να πληρώσουν το υπόλοιπο 13,5% των εισφορών.

Τέλος, η ενοποίησή όλων των ταμείων σε ένα φορέα με κορμό το ΙΚΑ (που θα λέγεται ΕΦΚΑ), στο όνομα της εφαρμογής ενιαίων κανόνων για όλους τους ασφαλισμένους δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, δεν είναι παρά μια επικίνδυνη επιχείρηση εξίσωσης προς τα κάτω όλων των παροχών ασφάλισης-υγείας-πρόνοιας.

Η «μητέρα των μαχών» έφτασε!

Μετά την επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα και τους μισθούς από τις διαδοχικές μνημονιακές κυβερνήσεις της τελευταίας πενταετίας, μετά την απίστευτη έκρηξη της ανεργίας και της ελαστικής και ανασφάλιστης - και απλήρωτης - εργασίας, μετά τη μετατροπή της σύνταξης σε βασικό εισόδημα επιβίωσης ολόκληρων οικογενειών, έρχεται η ώρα για νέα λεηλασία του εργατικού εισοδήματος, μέσω της δραματικής μείωσης των συντάξεων. Μπαίνουμε σε ένα νέο κύκλο επίθεσης στα εργατικά δικαιώματα. Γιατί η μείωση του οικογενειακού εισοδήματος μέσω της περικοπής των συντάξεων θα κάνει ακόμα πιο ευάλωτους τους νέους εργαζόμενους στις απαιτήσεις των εργοδοτών για ακόμα χαμηλότερους μισθούς, για ακόμα πιο απάνθρωπες συνθήκες δουλειάς. Και η έλλειψη προοπτικής για οποιαδήποτε αξιοπρεπή σύνταξη θα εκτινάξει την ανασφάλιστη και μαύρη εργασία ιδιαίτερα των νέων, που θα δημιουργήσει πάλι με τη σειρά της νέες «μαύρες τρύπες» στο σύστημα.

Πρόκειται για συνολική καταστροφή της κοινωνικής ασφάλισης.

Το εργατικό κίνημα παίρνει θέση μάχης. Η «διαπραγμάτευση» της κυβέρνησης με τους ληστές της ΕΕ και του ΔΝΤ μόνο χειρότερα μπορεί να φέρει. Είναι άμεση ανάγκη να φτιαχτεί ένα ενωτικό, αγωνιστικό μέτωπο ανατροπής που θα δώσει πραγματική, και όχι εικονική, μάχη για να μην περάσει ο νέος αντιασφαλιστικός νόμος. Να μην τολμήσει η «αριστερή κυβέρνηση» να τον φέρει καν στη Βουλή.

Δεν δεχόμαστε τα διλήμματά τους!

Να επιστραφούν τώρα στα ασφαλιστικά ταμεία τα κλεμμένα από τις τράπεζες, τους εργοδότες και το κράτος! Οι εργαζόμενοι έχουν ανάγκη από ένα δημόσιο ασφαλιστικό, από αξιοπρεπείς μισθούς και  συντάξεις, από δωρεάν κάλυψη υγείας και περίθαλψη για όλους. 

Η κυβέρνηση, το κεφάλαιο και οι δανειστές επιδιώκουν να συνεχίσουν να «ταΐζουν» τη μηχανή του χρέους, με τους «ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς», με την κατεδάφιση των εργατικών δικαιωμάτων, με την εξαΰλωση του εργατικού εισοδήματος. Όλα θυσιάζονται στο βωμό του κέρδους του κεφαλαίου και των τραπεζών, που απαιτούν διαρκώς περισσότερα.

Δεν έχουμε εναλλακτική λύση, σαν εργαζόμενοι και εργαζόμενες, άνεργοι και άνεργες, παρά μόνο να σηκώσουμε το γάντι ΤΩΡΑ!

·         Να καταργηθούν όλοι οι αντιασφαλιστικοί νόμοι που ψηφίστηκαν τα τελευταία χρόνια και οι ρυθμίσεις των μνημονίων.

·         Να επιστραφούν στα ασφαλιστικά ταμεία τα αποθεματικά που υπεξαίρεσαν οι τράπεζες, οι εργοδότες και το κράτος.

·         Για ένα αποκλειστικά δημόσιο ασφαλιστικό σύστημα για όλους τους εργαζόμενους, με αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, για να ζούμε αξιοπρεπώς, με μείωση των ορίων συνταξιοδότησης, για να μη δουλεύουμε μέχρι τα γεράματα.

·         Δωρεάν κάλυψη υγείας, περίθαλψη για όλους.

Άλλος δρόμος υπάρχει: είναι αυτός που ανοίγουν οι αγώνες μας!

Όταν ξεσηκωθούμε οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες, οι άνεργοι και οι άνεργες, ντόπιοι και ξένοι μαζί, στον ιδιωτικό και το δημόσιο τομέα από κοινού, δεν υπάρχει όριο στις δυνατότητές μας.

Με απεργίες, διαδηλώσεις, καταλήψεις, με κάθε κινηματικό μέσο, με αποφασιστικότητα και ενάντια στη λογική της εκτόνωσης και των συμβολικών διαμαρτυριών που επιβάλουν οι συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες, μπορούμε να στείλουμε στον κάλαθο των αχρήστων την αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση και κάθε κυβέρνηση που επιχειρεί να την επιβάλει.

Μπορούμε και πρέπει να διεκδικήσουμε ευρύτερα:

·         την ανατροπή όλων των μνημονιακών νόμων και περικοπών, τη μονομερή διαγραφή του χρέους, τη σύγκρουση με την καπιταλιστική ΕΕ και το ΔΝΤ

·         τη νομιμοποίηση όλων των ξένων συναδέλφων μας, τη μονιμοποίηση των συμβασιούχων συναδέλφων μας, τη μείωση των ωρών εργασίας με αύξηση των μισθών, για να μπορούν να έχουν όλοι μόνιμη και σταθερή εργασία με αξιοπρεπείς αποδοχές

·         την απαλλοτρίωση των μεγάλων επιχειρήσεων, την εθνικοποίηση των στρατηγικών κλάδων της οικονομίας, τον έλεγχο των ίδιων εργαζομένων στην παραγωγή και την οικονομία.

Μπορούμε και πρέπει να ρίξουμε όχι μόνο τους νόμους τους, αλλά και το ίδιο το σύστημά τους. Με τους αγώνες είναι που ανοίγει ο δρόμος όχι μόνο για να πάρουμε πίσω όσα μας έκλεψαν, αλλά και για να περάσει τελικά όλος ο πλούτος και η εξουσία στα χέρια μας.