νεολαία ΟΚΔΕ-Σπάρτακος

του Νίκου Ταμβακλή*

Η πρώτη «μνημονιακή» περίοδος 2010-11, δεν χαρακτηρίσθηκε μόνο από τις μεγάλες λαϊκές κινητοποιήσεις που πλημύρισαν τους δρόμους της Αθήνας και των μεγάλων πόλεων με την λαϊκή οργή, αλλά και από την εμφάνιση νέων κινημάτων με κάποιες νέες, πρωτόγνωρες μορφές λαϊκής αυτοοργάνωσης. Τα νέα κινήματα δεν φιλοδοξούσαν μόνο στο να αντισταθούν στην κυρίαρχη πολιτική της επιβολής των αντικοινωνικών μέτρων (κίνημα «πλατειών» και λαϊκών συνελεύσεων, κίνημα «δεν πληρώνω» κλπ.) αλλά επίσης φιλοδοξούσαν να αναλάβουν και κάποιες λειτουργίες παροχής κοινωνικών υπηρεσιών από το κατεδαφιζόμενο «κράτος πρόνοιας» (π.χ. κοινωνικά ιατρεία, συλλογικές κουζίνες), ή ακόμη προμήθειας και διακίνησης ορισμένων καταναλωτικών αγαθών και υπηρεσιών (π.χ. χαριστικά-ανταλλακτικά παζάρια, «τράπεζες» υπηρεσιών, κίνημα «της πατάτας» κλπ.) .

Τα κινήματα αυτά παρέμειναν σε μεγάλο βαθμό ασύνδετα μεταξύ τους και δεν απέκτησαν ανώτερες οργανωτικές μορφές και δευτεροβάθμια όργανα που θα τους έδιναν τη δυνατότητα κεντρικού συντονισμού των δράσεων και αντιπαράθεσης με την κυβερνητική πολιτική.

Κυριαρχήθηκαν από τον αρχικό ενθουσιασμό, τον αυθορμητισμό αλλά και την περιορισμένη, εμπειρική πολιτική αντίληψη της πλειοψηφίας των ανθρώπων που κινητοποιούνταν και διεκδικούσαν για πρώτη φορά σε δημόσιους χώρους τα αυτονόητα.

Ε.Α.Α.Κ. φοιτητικό κίνημα

Για τις επιθέσεις της Πανσπουδαστικής

Μαΐου 12, 2014

Τις μέρες που ακολούθησαν τις φοιτητικές εκλογές της 7ης Μάη γίναμε μάρτυρες σειράς επιθέσεων της Πανσπουδαστικής ΚΣ στα σχήματα της ΕΑΑΚ σε πανελλαδικό επίπεδο. Τα γεγονότα της Φιλοσοφικής ΑΠΘ που κατέληξαν στον τραυματισμό συντρόφου (κάταγμα αυχένα) και η θρασύδειλη επίθεση στην Πολυτεχνειούπολη Ζωγράφου που κατέληξε στον τραυματισμό και τη νοσηλεία άλλων δυο συντρόφων, ο ένας μέλος της ΟΚΔΕ-Σπάρτακος, αποτελούν τα πιο ενδεικτικά περιστατικά των διαθέσεων της νεολαίας του ΚΚΕ απέναντι στους αντικαπιταλιστές στα πανεπιστήμια.

Οι επιθέσεις αυτές δεν είναι καινοφανείς. Είναι φυσικό επόμενο της αντιδραστικής στάσης της ΚΝΕ στα κινήματα των τελευταίων ετών, μια στάση που υπαγορεύεται από τη λογική της αυτόκεντρης ανάπτυξης του Κόμματος ακόμα και εις βάρος του αγώνα των καταπιεσμένων. Το 2007, όταν η ΠΚΣ αναγκάστηκε να μπει στο φοιτητικό κίνημα μετά την τραγική αποτυχία της καταγγελτικής γραμμής της απέναντι στις καταλήψεις του 2006, φαίνεται να μην της έχει αφήσει κανένα δίδαγμα. Το απέδειξε άλλωστε η ντροπιαστική της εναντίωση στην εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008. Μετά το 2011 η ΠΚΣ κατέληξε να είναι η δύναμη που υπερασπίζεται μαζί ακόμα και με τη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ τις «ανοιχτές σχολές», καταθέτοντας στις Γενικές Συνελεύσεις των Φοιτητικών Συλλόγων πλαίσια καταγγελίας της κυρίαρχης πολιτικής χωρίς να προτείνουν μέσα πάλης, ακόμα και σε περιόδους όξυνσης της αστικής επίθεσης. Η στοχοποίηση των σχημάτων της ΕΑΑΚ είναι ενδεικτική της κατρακύλας του ΚΚΕ και της νεολαίας του. Αποφασισμένοι να μη συγκρουστούν στην πραγματικότητα με τους από πάνω, παρά μόνο να εκμεταλλευτούν την οργανωτική τους δύναμη για να κάνουν συμβιβασμούς με τους αστούς, δείχνουν αποφασισμένοι να τσακίζουν κάθε φωνή διαμαρτυρίας απέναντι στον αναχωρητισμό και την ηττοπάθειά τους. Η επίθεση στην αντικαπιταλιστική αριστερά και τα σχήματα της ΕΑΑΚ είναι απολύτως αναμενόμενη, καθώς είναι αυτή τη στιγμή η μόνη υπολογίσιμη δύναμη στο πανεπιστήμιο που παλεύει για τη νίκη των φοιτητικών κινημάτων στο πλάι του εργατικού κινήματος και ψάχνει διαρκώς να βρει τον τρόπο για να βάλει σε κίνηση την καταπιεζόμενη πλειοψηφία των φοιτητών/τριών.

Η επίθεση από τη σταλινική νεολαία μας δείχνει πως ο δρόμος που βαδίζουμε είναι όντως ανατρεπτικός, είναι ο δρόμος που χαλάει τα σχέδια της κυβέρνησης, της ΕΕ και του ΔΝΤ, αλλά και της κομματικής γραφειοκρατίας της ρεφορμιστικής αριστεράς. Καλούμε τη καταπιεζόμενη πλειοψηφία των φοιτητών/τριών να καταδικάσει τις επιθέσεις της ΠΚΣ. Στην επόμενη στροφή του κινήματος είναι αναγκαίο να ξεπεραστούν τα εμπόδια που βάζουν τα άκαπνα πλαίσια «αγώνα» του Μετώπου Αγώνα Σπουδαστών και να έρθει στο προσκήνιο η μεγάλη πλειοψηφία των φοιτητικών αμφιθεάτρων, αυτή που δε βολεύεται με «ανοιχτές σχολές», που δεν καλύπτεται από τις αποφάσεις «κόκκινων» ΔΣ, αλλά επιβάλλει το δίκιο της στο δρόμο. Γι’ αυτή την κατεύθυνση παλεύουμε, γι’ αυτή την υπόθεση παλεύουν τα σχήματα της ΕΑΑΚ. Και θα συνεχίσουμε, όπως κάνουμε εδώ και 23 χρόνια. Κι αν θέλει το ΚΚΕ και η νεολαία του να μας θέσουν με τη βία εκτός κινήματος, εμείς θα τους ρωτήσουμε ένα και μόνο πράγμα: Πότε σήκωσε τελευταία φορά Κνίτης το χέρι του ενάντια σε μέλος της ΔΑΠ;