Ανακοίνωση για τα γεγονότα στο συντονιστικό των σχημάτων της ΕΑΑΚ Θεσσαλονίκης

Οκτωβρίου 31, 2017
Την Πέμπτη 25/10, κατά τη διάρκεια του συντονιστικού ΕΑΑΚ στη Θεσσαλονίκη, γίναμε για άλλη μια φορά αυτόπτες μάρτυρες κινήσεων έντονης βίας και στρατιωτικής επιβολής στο εσωτερικό του μορφώματος με πρωτοπόρα τα μέλη της ΑΡΑΣ. Κατά τη διάρκεια των πρώτων τοποθετήσεων στο συντονισιτκό, τα μέλη της ΑΡΑΣ εμφανίστηκαν με τον συνηθισμένο –πλέον- τρόπο στη διαδικασία (για λόγους αυτοπροστασίας από την ΑΡΙΣ όπως δήλωσαν οι ίδιοι) οδηγώντας σε εντάσεις, διακοπή της ροής και απαίτηση των υπόλοιπων σ/σ για απομάκρυνση των καδρονιών ως προϋπόθεση για να συνεχιστεί η διαδικασία. Παρά το γεγονός ότι η ΑΡΑΣ (…και τα καδρόνια) αποχώρησαν εν τέλει από τη διαδικασία, η προσπάθεια διάλυσης δεν τελείωσε εκεί. Μετά την αποχώρηση της ΑΡΑΝ από το συντονιστικό, η ΑΡΑΣ επιχείρησε την επιστροφή της στο χώρο της διαδικασίας, με αναβαθμισμένου τύπου εξοπλισμό, που και ο πιο αφελής καλοπροαίρετος άνθρωπος δε θα πειθόταν ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί για αμυντικούς λόγους. Η σύγκρουση που ακολούθησε από εκείνη τη στιγμή και μετά, είναι κάτι περισσότερο από κατακριτέα και επικίνδυνη για τα μέλλον των σχημάτων της επαναστατικής αριστεράς.

Πρώτη φορά στα χρονικά, μία δύναμη καταφέρνει να διακόψει και να διαλύσει συντονιστικό των σχημάτων. Η προσπάθεια επίλυσης των διαφωνιών με οργανωτικού και στρατιωτικού τύπου λογικές, βρίσκεται πολύ μακρυά από την αντιπαράθεση πολιτικών σχεδίων που θα δοκιμάζονται στις μάζες, θα αποτιμώνται, και θα κρίνονται ως τέτοια. Μέσω αυτής της καταγγελίας, προσπαθούμε να αναδείξουμε την αναγκαιότητα να ξεφύγουμε από λογικές «μαγαζιού», οργανωτικής επιβολής, στρατιωτικού τύπου αντιπαράθεση. Πρέπει να μείνει σαν κεκτημένο από όλη αυτή την ιστορία, όχι ότι απλά καταδικάσαμε τα ξύλα και την βία, αλλά ότι δεσμευόμαστε να μην επιτρέψουμε να ξανασυμβούν. Απαιτούμε από κάθε οργανωμένη αντίληψη να λογοδοτήσει στα σχήματα για τα “ραντεβού θανάτου” που έδωσε την εκάστοτε φορά, για όλες τις φορές που μετέφερε την οργανωτική αντιπαράθεση με γηπεδικούς όρους, στους συλλόγους και τα σχήματα. Τέτοια περιστατικά δεν είναι απλά ατυχή. Μετατρέπουν αγωνιστές και αγωνίστριες από πολιτικά όντα που παλεύουν συνειδητά, οργανωμένα, ακόμα με τους αναγκαίους συγκρουσιακούς όρους, σε οπαδούς πολιτικών γραμμών που η βία δεν είναι πια μέσο αλλά σκοπός. Αυτή η βία είναι μακρυά από το πεδίο της ταξικής πάλης και μας περιθωριοποιεί από τον κόσμο που θέλουμε να εκφράσουμε.

Από αυτό και μόνο φαίνεται ότι απέναντι σε τέτοιες λογικές δεν αρκεί ούτε η καταγγελία από κάθε οργανωμένη αντίληψη, ούτε η συνέχιση της οργανωτικής αντιπαράθεσης μέχρι την εξόντωση. Είναι ξεκάθαρο ότι μια συγκεκριμένη οργάνωση, η ΑΡΑΣ, είναι που κάθε φορά πρωτοστατεί στην πρόκληση βίαιων σκηνικών. Είναι επίσης ξεκάθαρο ότι η συγκεκριμένη οργάνωση προσπαθεί, αυξάνοντας συστηματικά μια απολίτικη και όλο και συχνότερα βίαιη πόλωση, να εξυπηρετήσει ένα συγκεκριμένο κεντρικό πολιτικό σχέδιο μέσα στα φοιτητικά αμφιθέατρα. Απέναντι σε αυτό, βέβαια, δεν μπορούμε να υποστηρίξουμε με κανένα τρόπο ότι η αντεκδίκηση είναι η απάντηση και ο τρόπος με τον οποίο θα επιλύονται οι διαφωνίες. Τέτοιες λογικές, οφείλουν να απομονωθούν από τις διαδικασίες και τους κοινωνικούς μας χώρους, αν θέλουμε να μιλάμε για σχήματα που προσπαθούν να στρατεύουν νέους και νέες αγωνιστρές/ριες που αντιλαμβάνονται τα καθήκοντά τους ως κάτι παραπάνω από χουλιγκανισμό, τραμπούκισμα και επιβολή.

Κάθε οργάνωση και τάση πρέπει να δεσμευτεί απέναντι στα σχήματα, τόσο για τις διαδικασίες τους, όσο και για τους συλλόγους στους οποίους παρεμβαίνουν, στους οποίους οι τραμπούκοι δε δίστασαν να εκθέσουν την «πολιτική» τους πρακτική. Δεν γίνεται η ενδοαριστερή βία να σχετικοποιείται, δηλαδή να κάνουμε απλοϊκές συγκρίσεις τύπου “και με τους μπάτσους τις παίζουμε” ή να λέμε ότι όποιος οριοθετείται από τέτοιες συμπεριφορές “καταδικάζει την βία από όπου κι αν προέρχεται” όπως οι δεξιοί. Όπως δεν γίνεται και οργανώσεις που έχουν δεχτεί στο παρελθόν οι ίδιες αντίστοιχη ενδοκινηματική βία σήμερα να σχετικοποιούν τις ευθύνες, στο όνομα των κεντρικοπολιτικών τους συγγενειών.
Κλείνοντας το κομμάτι της καταγγελίας απέναντι στην προσπάθεια της ΑΡΑΣ να διαλύσει τη διαδικασία του συντονιστικού Θεσσαλονίκης και την οργανωτίστικη συνέχεια που δόθηκε, οφείλουμε να πάμε την κουβέντα ένα βήμα παραπέρα. Η κατάσταση είναι δυναμική. Πρέπει να δούμε την κατάσταση επαναπροσδιορισμού κάποιων οριοθετήσεων στο εσωτερικό του μορφώματος, ως κινητικότητα προτού σταθεροποιηθούμε σε μια νέα θέση. Το ζήτημα είναι ποια θέση θα είναι αυτή. Με λίγα λόγια, αν η επόμενη μέρα, θα βρει την αντικαπταλιστική αριστερά, αν όχι ενδυναμωμένη, τουλάχιστον διακριτή και χρήσιμη ούτως ώστε να έχει τα εργαλεία και την αυτοτέλεια να διαμορφώσει περιεχόμενο και σχέδιο για το κίνημα. Η άλλη περίπτωση είναι να την βρει περιθωριοποιημένη, διασπασμένη και ενοποιημένη κάτω από πολιτικές ομπρέλες δίχως περιεχόμενο, που θα τα λένε όλα και τελικά δεν θα λένε τίποτα. Προτάσεις που δεν βλέπουν έτσι την κατάσταση θα οδηγήσουν σε νέες υποχωρήσεις, νέες ήττες και απογοητεύσεις του ανένταχτου δυναμικού των σχημάτων ή και οργανώσεων. Ακριβώς γι’ αυτό, είναι καιρός να πάμε την κουβέντα ένα βήμα παραπέρα ως προς το περιεχόμενό της. Και αυτό δε θα γίνει, αν συνεχίζουμε να προτάσσουμε είτε τις μετωπικές λογικές χωρίς κανένα περιεχόμενο ως λύση, είτε την παραταξιοποίηση ως τρόπο αντιμετώπισης της κρισιακής κατάστασης στο εσωτερικό μας. Όσο κι αν προσπαθούμε να εφευρίσκουμε πρακτικές λύσεις, αυτές δεν θα καταφέρουν να απαντήσουν στα πολιτικά ερωτήματα που μπαίνουν και να μας πάνε ένα βήμα πιο μπροστά.

Υπό αυτό το πρίσμα, επιμένουμε ότι το πρόβλημα είναι πολιτικό και όχι οργανωτικό. Είτε θα κάνουμε τις απαραίτητες ρήξεις, είτε θα συνεχίσουμε να μιλάμε με συναισθηματικούς όρους για την ταμπέλα που λέγεται ΕΑΑΚ. Αν δεν αφήσουμε πίσω μας τα εγκεφαλικά σχέδια, την εσωστρέφεια και την έλλειψη κριτηρίων δεν θα καταλάβουμε ότι η κρίση στην οποία βρισκόμαστε απαιτεί συγκεκριμένη δράση. Έχει να κάνει με τα καθήκοντα που έχουμε προς το κίνημα όπως τα θέτει η πραγματικότητα. Η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση όπως εκφράζεται με το νόμο Γαβρόγλου έχει προλάβει να δείξει τον δρόμο, πριν από μας. Το ίδιο, και οι συνελεύσεις που έλαβαν χώρα σε μία σειρά από συλλόγους, την στιγμή μάλιστα που εμείς δεν μπορούσαμε να ορίσουμε κινητοποιήσεις που να συμμετέχουν όλα τα σχήματα. Καθήκον μας είναι να επεξεργαστούμε μία μεθοδολογία για το πως θα παλέψουμε για δημόσια και δωρεάν παιδεία μέσω ενός ενιαίου εκπαιδευτικού μετώπου, πώς θα διεκδικήσει το φοιτητικό κίνημα μόνιμη και σταθερή δουλειά πλάι στο εργατικό κίνημα.

Αν θέλουμε λοιπόν να συζητήσουμε για απομόνωση λογικών, επανίδρυση των σχημάτων κλπ θα πρέπει να βάλουμε στην κουβέντα πολιτικά κριτήρια και να σταματήσουμε να κλείνουμε τα μάτια στα αντιπαραθετικά σχέδια που υπάρχουν στο εσωτερικό μας. Θα πρέπει να αναπτύξουμε το σχέδιο που έχει ως άξονα το κίνημα και την ριζοσπαστικοποίηση του, στην βάση ενός ανατρεπτικού πολιτικού περιεχομένου και να απομονώσουμε μια λογική διαχειριστική και συνδιαχειριστική. Αυτή είναι η λογική που από την μία έβλεπε “νίκες” σε νομοσχέδια του ΣΥΡΙΖΑ για να μας κάνει ακολουθητές του, και από την άλλη στο κίνημα έβλεπε μόνο “ήττες” για να επιβάλει συνεργασίες με τον ρεφορμιστικό χώρο. Ένα σχέδιο που έχει ως προϋπόθεση να υπάρχει μια ρευστή κατάσταση στην αντικαπιταλιστική αριστερά, να μην μπορεί δηλαδή αυτή να χαράξει ένα καθαρό, ανεξάρτητο και διακριτό πολιτικό σχέδιο.

Ταυτόχρονα όμως, πρέπει να αποτιμήσουμε και κάτι άλλο. Εδώ και δυόμιση χρόνια η αδράνεια έπαιρνε την θέση της αναγκαίας πολιτικής αντιπαράθεσης, αποδόμησης και εκτοπισμού ενός τέτοιου διαχειριστικού σχεδίου. Πρέπει να αποτιμήσουμε αυστηρά την συνειδητή επιλογή να δοθεί χώρος σε αυτές τις αντιλήψεις. Οι μεσοβέζικες λύσεις που ντύθηκαν με δήθεν αριστερά περιτυλίγματα και στο πίσω μέρος του μυαλού είχαν την ενότητα για την ενότητα. Η απόδοση των προβλημάτων στις οργανωτικές ελλείψεις που παραβλέπουν τα πολιτικά προβλήματα. Η φίμωση και το κουκούλωμα των διαφωνιών “προς αποφυγήν της εσωστρέφειας”. Όποιος και όποια ακόμα θεωρεί ότι σε αυτή τη φάση, ο κατευνασμός, οι ίσες αποστάσεις, το να λέμε κάτι και να εννοούμε κάτι άλλο, να λέμε κάτι και να πράττουμε κάτι άλλο κτλ είναι χρήσιμα, θα είναι συνυπεύθυνος/η για την περαιτέρω κλιμάκωση της διάλυσης. Κάτι τέτοιο θα αποβεί μοιραίο για την ύπαρξη της αντικαπιταλιστικής αριστεράς στα πανεπιστήμια.


Ο ρόλος μας αυτή τη στιγμή δεν είναι ούτε να συνεχίσουμε την οργανωτική αντιπαράθεση, ούτε να μιλήσουμε για τα ΕΑΑΚ αξιακά και συναισθηματικά, στα πλαίσια μιας επανίδρυσης. Ο ρόλος μας είναι να εκφράσουμε τον σχεδιασμό μας για το επόμενο διάστημα, και πάνω σε αυτόν να υπάρξουν οι αναγκαίες ρήξεις με όποια αντίληψη (και όποια οργάνωση) δεν χωράει σε αυτή τη λογική. Μέσα από μια τέτοια λογική, θα μπορέσουμε να μιλήσουμε για σχήματα που είναι επιτέλους χρήσιμα για τις ανάγκες της πληττόμενης πλειοψηφίας. Σχήματα που δουλεύουν στους συλλόγους, αποτιμούν, επαναπροσδιορίζουν κ.ο.κ. Σχήματα που εκφράζουν αυτοτελώς την αντικαπιταλιστική αριστερά στα πανεπιστήμια και βρίσκονται στο δρόμο με όλες τις αριστερές δυνάμεις. Οποιαδήποτε αντίληψη δεν θέλει να συζητήσει πάνω στο σχεδιασμό του επόμενου διαστήματος, μπορεί να μην το κάνει.



Ένα μέτρο γη για κάθε σεξιστή!

Οκτωβρίου 22, 2017
Αυτό είναι ένα κείμενο-καταγγελία που καμία και κανείς δε θα ήθελε να διαβάζει αυτή τη στιγμή. Καμία και κανείς δεν θα ήθελε διαβάζει για τον ξυλοδαρμό μιας συντρόφισσας από έναν «σύντροφο». Τη στιγμή όμως που ένα τέτοιο γεγονός έλαβε χώρα, όχι απλά θέλουμε να γράψουμε γι’ αυτό, αλλά απαιτούμε να πάρουν άμεσα όλες και όλοι θέση.
Πριν λίγες μέρες λοιπόν, ενημερωθήκαμε ότι συντρόφισσα που συμμετέχει σε σχήμα της ΕΑΑΚ ξυλοκοπήθηκε από τον ερωτικό της σύντροφο, ο οποίος συμμετέχει επίσης στα ΕΑΑΚ. Ένας άνθρωπος που στην καθημερινότητά του (υποθέτουμε ότι) παλεύει για μια άλλη κοινωνία, μια κοινωνία ισότητας, παρεμβαίνει για την ανάδειξη του δίκαιου των καταπιεσμένων, εναντιώνεται στην φτώχεια, την ανεργία, τον φασισμό –και δεν ξέρουμε κι εμείς τι άλλο-, έδειρε την κοπέλα με την οποία μοιραζόταν την ερωτική του ζωή.
Πρώτο και κύριο: δεν μας ενδιαφέρει και δεν πρέπει να ενδιαφέρει κανέναν και καμία το πώς, το γιατί, οι λεπτομέρειες. Υπάρχει μια γυναίκα με μώλωπες και μια δημόσια καταγγελία. Δε χρειάζεται κάτι άλλο για να αποδεχτούμε όλοι και όλες ότι ένα περιστατικό σεξουαλικής βίας συνέβη, και μάλιστα από ένα «καλό παιδί». Δε χρειάζεται να μιμηθεί κανείς νεοφιλελεύθερες συμπεριφορές αντρών, που για να παραδεχτούν ότι κάποιος έπραξε σεξιστικά πρέπει πρώτα να σιγουρευτούν ότι η γυναίκα δεν ήταν προκλητική με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Οποιαδήποτε αναφορά προσπαθήσει να υπονοήσει είτε δημόσια είτε σε χαλαρή κουβέντα ότι «ίσως να τον προκάλεσε και λίγο», «είχε τα δίκια του κι αυτός όμως», θα τσακίζεται. Για τους πιο κακόπιστους δε, που δεν τους αρκεί καμία πληροφορία για να πειστούν, ας αναλογιστούν ότι καμία γυναίκα δεν έχει κάτι να κερδίσει από το να καταγγείλει κάτι που δεν έγινε, πόσο μάλλον δημόσια.
Έχουμε ένα θύμα και ένα θύτη λοιπόν, κι αυτό πρέπει να καταστεί σαφές.
Δεύτερο και εξίσου σημαντικό, η κακοποίηση αυτή οφείλει να γνωστοποιηθεί παντού. Μην ξεχνάμε, ότι στη μεγάλη τους πλειοψηφία τα περιστατικά κακοποίησης μένουν πολύ καλά κρυμμένα, εσωτερικεύονται, ενοχοποιούνται, λέγονται εμπιστευτικά σε ένα μόνο ζευγάρι αυτιών. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα η κάθε γυναίκα να νιώθει αδύναμη, να νομίζει ότι είναι μόνη της απέναντι στο αντρικό χέρι και μάτι, ότι αποτελεί εξαίρεση, ότι στην τελική δεν μπορεί να κάνει και κάτι ή ακόμα χειρότερα ότι μπορεί να έκανε κάτι λάθος. Δεν είναι έτσι. Από την 14χρονη στη Λάρισα μέχρι την Π. στο Ναύπλιο, ο σεξισμός είναι παντού και ο δικός μας ρόλος είναι να τον γνωστοποιούμε και να τον τσακίζουμε. Ακριβώς γι’ αυτό, δεν πρέπει να κρύβουμε τίποτα κάτω από το χαλάκι. Όλα τα σχήματα της ΕΑΑΚ πρέπει να μάθουν ότι συνέβη ένα τέτοιο περιστατικό, και ποιος ήταν ο πρωταγωνιστής της κακοποίησης. Με λίγα λόγια, οφείλουμε να δράσουμε χωρίς κανένα συναισθηματισμό απέναντι στον «σύντροφο», αλλά ίσα ίσα να συμπεριφερθούμε ακριβώς όπως θα συμπεριφερόμασταν στον εκάστοτε επίδοξο βιαστή.
Μπορεί ένα τέτοιο γεγονός να ντροπιάζει μια αριστερά που θέλει να λέγεται αντιπρόταγμα και πρωτοπορία, αλλά αν υπάρχουν υγιή κομμάτια μέσα σε αυτήν, αυτά οφείλουν να υπερασπιστούν μια συντρόφισσα η οποία είχε το θάρρος να καταγγείλει ένα τέτοιο γεγονός, να το συλλογικοποίησει και να καλέσει σε δράση. Οφείλουμε με λίγα λόγια, από τη μία να καταστήσουμε ορατό ότι υπάρχει σεξισμός, βία, βιασμοί, παρενοχλήσεις, σε κάθε ευκαιρία, γιατί όπως γίνεται φανερό υπάρχει τεράστια δυσκολία να πειστούμε. Και από την άλλη, οφείλουμε να κάνουμε κάτι για αυτό. Υποτίθεται βρισκόμαστε σε ένα χώρο που ξέρουμε καλύτερα από τον καθένα και την καθεμία άλλωστε ότι η οποιαδήποτε επίθεση απαιτεί συλλογική απάντηση. Από κει και πέρα, αν καταφέρει ο χώρος να αντιληφθεί ότι υπάρχει σεξισμός  και γενικά και ειδικά, καλά θα κάνει να μιλήσει για αυτόν. Αν δε για κάποι@ είναι άβολο να μιλήσει καταγγελτικά για έναν «σύντροφο», εμείς θα θυμίσουμε ότι μπροστά στη σωματική ακεραιότητα μιας γυναίκας, τα μικροπολιτικά παιχνίδια δεν υπάρχουν ούτε ως σκέψη.
Εμείς από τη μεριά μας, πιστεύουμε ότι αυτό το περιστατικό θα μπορούσε να μην έχει συμβεί. Θα μπορούσε να μην έχει συμβεί, αν η αριστερά είχε μάθει να υπερασπίζεται το γυναικείο ζήτημα όπως υπερασπίζεται το προσφυγικό. Όταν οι άνθρωποι που εξεγείρονται όταν κάποιος στην παρέα πει ένα ρατσιστικό «αστειάκι», εξεγερθούν με τον ίδιο τρόπο όταν ειπωθεί ένα σεξιστικό «αστειάκι». Όταν συνειδητοποιήσουν ότι οι αντιθέσεις που ονομάζουν δευτερεύουσες, καμιά φορά καταλήγουν και σε κακοποιήσεις. Η αλήθεια είναι, ότι –ακόμα κι αν για κάποιους αυτό είναι άβολο- ο σεξισμός δεν είναι δευτερεύουσα αντίθεση. Η αλήθεια είναι ότι ο σεξισμός είναι από τις πιο διαδεδομένες διακρίσεις –αν όχι η πιο διαδεδομένη. Άλλωστε η γυναικεία καταπίεση είναι η πιο παλιά μορφή ταξικής κατίσχυσης. Αν δεν πειθόμαστε, ας σκεφτούμε το μέγεθος της φυσικοποίησής του στην κοινωνία. Τον τρόπο με τον οποίο έχει γίνει από τις επικρατέστερες μορφές διάκρισης. Ο σεξισμός λοιπόν είναι μία από τις πολλαπλές καταπιέσεις που δέχεται η γυναίκα. Γι’ αυτό το λόγο, θα ήταν γόνιμο να διαλέγουμε στρατόπεδο με την ίδια ευκολία που διαλέγουμε στρατόπεδο όταν συζητιέται το προσφυγικό ή ο αντιφασισμός. Χωρίς κανένα ίχνος σκεπτικισμού, το ρεύμα που υπερασπίζεται τον αντιφασισμό πρέπει να μάθει να υπερασπίζεται και τη γυναικεία απελευθέρωση. Με τον ίδιο ακριβώς μαχητικό τρόπο.
Ta σχήματα της ΕΑΑΚ όμως εδώ και χρόνια δείχνουν τεράστια αδυναμία να το καταλάβουν αυτό, με αποτέλεσμα να υπάρχει αδικαιολόγητη ολιγωρία πάνω στο κομμάτι του αντισεξισμού, ενάντια στην κουλτούρα του βιασμού κ.ο.κ. Η απουσία από το φεμινιστικό κίνημα, η υποτίμηση των κινητοποιήσεων, η έλλειψη εμβάθυνσης στο γυναικείο, γίνονται συνειδητά εδώ και χρόνια και έχουν ως φυσική συνέχεια την αναπαραγωγή ενσωματώσιμων και επικίνδυνων λογικών γύρω από το ζήτημα της γυναικείας καταπίεσης. Η αποχή από τον φεμινισμό άλλωστε, είχε ως αποτέλεσμα το περσινό αμφιθέατρο ΕΑΑΚ να εξισώνει με περίσσεια αυτοπεποίθηση τη βία του κινήματος με την ενδοοικογενειακή βία ή να δίνεται πολιτική στέγη από οργανώσεις σε «συντρόφους» που κατηγορήθηκαν για σεξουαλική παρενόχληση, όπως παλιότερα και εντέλει να αποχωρεί από τον χώρο το θύμα και όχι ο θύτης.  Για να γίνονται τα πράγματα ξεκάθαρα, λοιπόν, αντισεξισμός δεν είναι να μην κάνουν οι κοπέλες περιφρούρηση για να μην χτυπηθούν. Αντισεξισμός είναι να ΜΗ δέρνεις την κοπέλα σου.
Σε περίπτωση που δεν έγινε κατανοητό, θεωρούμε ότι δεν πρόκειται για ένα τυχαίο γεγονός. Τόσο στην μεγάλη εικόνα, όσο και στη μικρή, φαίνεται με μεγάλη λύπη να υπάρχει μια φυσική συνέχεια. Από τη μία, σε μια περίοδο οικονομικής κρίσης και ανόδου της ακροδεξιάς, η πατριαρχία δένεται θαυμάσια με τις ανάγκες του καπιταλισμού και άρα αναπαράγεται γοργά, με ενδεικτικά τα ποικίλα παραδείγματα κακοποίησεων για τα οποία κάνουμε λόγο το τελευταίο διάστημα. Από την άλλη, η αμφιβολία για την ιεράρχηση του γυναικείου ζητήματος της γυναικείας καταπίεσης στο εσωτερικό του μορφώματος και τον καθημερινό λόγο των σχημάτων, γαλουχεί τους συντρόφους και τις συντρόφισσες σε λογικές που αναπαράγουν την πατριαρχία αντί να προτάσσονται απέναντι σε αυτή. Πραγματικά, δεν ξέρουμε τι άλλο πρέπει να γίνει για να γίνει κατανοητό ότι ο αντικαπιταλιστικός αγώνας δεν μπορεί παρά να συνδέεται άμεσα με τον αγώνα ενάντια στην πατριαρχία. Η απελευθέρωση των καταπιεσμένων από κάθε είδους εκμετάλλευση και καταπίεση, αλλά και από το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα που τις γεννά, δεν νοείται χωρίς τη χειραφέτηση των γυναικών. Οφείλουμε λοιπόν να στηρίξουμε με κάθε τρόπο κινήσεις που επιδιώκουν να απομονώσουν καταπιεστικές σεξιστικές συμπεριφορές, οφείλουμε να κάνουμε τα πάντα για να ενισχύσουμε την αντισεξιστική και φεμινιστική συνείδηση και πρακτική εντός και εκτός του κινήματος. Η πρακτική των ανθρώπων που συμμετέχουν ενεργά στο κίνημα λοιπόν, δεν μπορεί να διακατέχεται από επιχειρήσεις σεξιστικών ξυλοδαρμών στην προσωπική ατομική σφαίρα. Η πρακτική άλλωστε, είναι αυτή που ορίζει την ποιότητα του κινήματος, και όχι τα λόγια. Ακριβώς γι’ αυτό, στα σχήματα της ΕΑΑΚ στα οποία παρεμβαίνουμε και συνυπάρχουμε, δεν χωράνε λογικές τύπου «καλό παιδί, αλλά σεξιστής». Αν θέλουμε να συνεχίσουμε να γράφουμε στα αφισάκια μας ότι «οι βιαστές είναι άντρες καθημερινοί», οφείλουμε να το υπερασπιστούμε στην πράξη. Οφείλουμε να μη δίνουμε κανένα άλλοθι στους καθημερινούς άντρες. Οφείλουμε να παρέχουμε υγιή και ασφαλή πολιτική στέγη στις συντρόφισσές μας. Όταν τίθεται ζήτημα υπεράσπισης των σχημάτων και της λογικής που αυτά πρεσβεύουν, πρέπει να είμαστε ξεκάθαρ@ για το αν θέλουμε τέτοια άτομα πλάι μας στο κίνημα. Κι εμείς δεν μπορούμε να φανταστούμε να βρισκόμαστε στην ίδια αλυσίδα με αυτό τον «σύντροφο». Οι υπόλοιπες οργανώσεις και όλα τα σχήματα θα πρέπει να ξεκαθαρίσουν αν μπορούν να το φανταστούν.
Αρνούμαστε να είμαστε στον ίδιο πολιτικό χώρο με αυτόν. Φασίστες, ρατσιστές και σεξιστές σας ψάχνουμε!
Ελπίζουμε αυτό το κείμενο να σε προσβάλλει.
Φοιτητική ομάδα ΟΚΔΕ - Σπάρτακος


ΚΟΙΝΗ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΝ ΝΕΟΛΑΙΑΣ ΚΑΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΗΣ ΗΡΙΑΝΝΑΣ Β.Λ. ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΕΡΙΚΛΗ Μ.

Οκτωβρίου 22, 2017
Η δεύτερη κατά σειρά απόρριψη από το πενταμελές εφετείο αναστολών της αίτησης αναστολής εκτέλεσης ποινής της Ηριάννας και του Περικλή και η συνέχιση της φυλάκισής τους, προκαλεί οργή και αγανάκτηση σε κάθε προοδευτικό και δημοκρατικό άνθρωπο, σε όλο τον λαό και τη νεολαία. Αποτελεί πρόκληση τεραστίων διαστάσεων και επίδειξη ισχύος από την πλευρά ενός ολόκληρου συστήματος εκμετάλλευσης και καταπίεσης, που στέλνει μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση για τη δυνατότητά του να τσαλαπατάει και να καταδικάζει σε ομηρία ανθρώπους, ακόμα και χωρίς κανένα αποδεικτικό στοιχείο.
Φαίνεται πως η δικαστική σκευωρία τρομοκράτησης, που οδήγησε στον αρχικό εγκλεισμό των δύο νέων ανθρώπων, συνεχίζει να βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Αποκαλύπτεται, για άλλη μια φορά, το πραγματικό πρόσωπο της «ουδέτερης» αστικής δικαιοσύνης, η οποία την ίδια στιγμή που καταδικάζει την Ηριάννα και τον Περικλή, αφήνει ελεύθερους να αλωνίζουν φασίστες σαν τον δολοφόνο Ρουπακιά και κάθε λογής εκπροσώπους του σάπιου συστήματος που είναι ταγμένη να υπηρετεί. Ποινικοποιώντας, εν προκειμένω, μέχρι και τις κοινωνικές σχέσεις, βάζοντας στο στόχαστρο ακόμα και τις ανθρώπινες επαφές, με τη χρησιμοποίηση της κακόφημης και διάτρητης μεθόδου «ταυτοποίησης DNA». Το δικαστικό σώμα για άλλη μια φορά αποδεικνύεται συστατικό στοιχείο του κρατικού κατασταλτικού μηχανισμού.
Η πολιτική στόχευση της συγκεκριμένης υπόθεσης είναι σαφής: θέλουν να σπείρουν τον φόβο, να αναβαθμίσουν και να διευρύνουν τις διαθέσιμες μεθόδους στοχοποίησης και τρομοκράτησης οποιουδήποτε αντιστέκεται και αμφισβητεί την κυρίαρχη πολιτική. Η σκευωρία αυτή, όχι μόνο δεν πρόκειται για μεμονωμένη περίπτωση, αλλά αποτελεί ποιοτική τομή στο πλαίσιο του δόγματος του «νόμου και της τάξης», της πολιτικής της περιστολής των δημοκρατικών δικαιωμάτων και των λαϊκών ελευθεριών, που είναι απαραίτητο συμπλήρωμα για την απρόσκοπτη προώθηση της αντιλαϊκής επίθεσης κυβέρνησης-Ε.Ε.-ΔΝΤ-κεφαλαίου. Οι δίκες και καταδίκες αγωνιστών, η άγρια καταστολή στις διαδηλώσεις, οι απεργίες που κηρύσσονται «παράνομες και καταχρηστικές», οι διώξεις των αγωνιζόμενων κατοίκων της Χαλκιδικής, οι μηνύσεις σε φοιτητές της Ξάνθης για την πολιτική τους δράση, οι φασιστικές επιθέσεις σε μετανάστες, η δίκη των κομμουνιστών της ΑΤΙΚ στο Μόναχο, είναι μερικές μόνο από τις χαρακτηριστικές εκφράσεις αυτής της πολιτικής.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ακολουθώντας τα χνάρια των προκατόχων της, έχει αναλάβει πρωταγωνιστικό ρόλο στην επίθεση ενάντια στα δημοκρατικά δικαιώματα και είναι απόλυτα συνυπεύθυνη για την εξέλιξη της υπόθεσης της Ηριάννας και του Περικλή. Οι υποκριτικές δηλώσεις και τα κροκοδείλια δάκρυά της δεν πείθουν κανένα. Μάλιστα, όχι μόνο διατηρεί το υπάρχον αντιδραστικό νομοθετικό οπλοστάσιο ενάντια στις ελευθερίες λαού και νεολαίας, αλλά προετοιμάζεται και να το διευρύνει, έχοντας στα σκαριά τον νέο αντισυνδικαλιστικό νόμο που καταργεί το δικαίωμα στην απεργία, στο πλαίσιο της 3ης αξιολόγησης με τους «θεσμούς».
Η υπόθεση της Ηριάννας και του Περικλή είναι υπόθεση όλων μας! Είναι περισσότερο από ποτέ αναγκαία η ανάπτυξη ενός μαζικού κινήματος αλληλεγγύης, που θα απαιτήσει να αθωωθούν οριστικά και αμετάκλητα και να πέσει στο κενό η κρατική σκευωρία. Καλούμε τον λαό και τη νεολαία να μπουν στην πρώτη γραμμή της πάλης για την υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Επιδιώκουμε τη συνάντηση με πρωτοβουλίες, συλλογικότητες και όλο το κίνημα συμπαράστασης που αναπτύχθηκε το τελευταίο διάστημα. Η νέα γενιά μπορεί και πρέπει να πρωτοστατήσει, κόντρα στο μέλλον καταπίεσης και ανελευθερίας που της επιφυλάσσει το σύστημα!

- ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΚΑΙ ΑΘΩΩΣΗ ΤΗΣ ΗΡΙΑΝΝΑΣ Β.Λ. ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΕΡΙΚΛΗ Μ.
- ΚΑΤΩ ΟΙ ΤΡΟΜΟΝΟΜΟΙ ΚΑΙ ΟΛΟ ΤΟ ΚΑΤΑΣΤΑΛΤΙΚΟ ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΟ ΟΠΛΟΣΤΑΣΙΟ
- ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ
Καλούμε όλο τον λαό και τη νεολαία, κάθε προοδευτικό και δημοκρατικό άνθρωπο, σε διαδήλωση αλληλεγγύης στην Ηριάννα και τον Περικλή, για την υπεράσπιση των λαϊκών ελευθεριών και δικαιωμάτων, την Τρίτη 24/10, με συγκέντρωση στα Προπύλαια στις 18.30.
Ανασύνθεση ΟΝΡΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ - επιτροπή νεολαίας, ΑΡΑΝ-τομέας νεολαίας, ΑΡΑΣ-τομέας νεολαίας, Αριστερό Ρεύμα Νεολαίας, ΑΡΙΣ-τομέας νεολαίας, ΑΡΚ, ΔΕΑ, Δικτύωση Ριζοσπαστικής Αριστεράς και Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα, νεολαίοι ΚΚΕ(μ-λ), νέοι-ες ΛΑΕ, νΚΑ, ΟΕΝ-νεολαία του ΕΕΚ, νεολαία ΟΚΔΕ Σπάρτακος, Παρέμβαση, ΣΕΚ
Από το Blogger.