Στα σχολεία της ύπνωσης, τα όνειρά μας, μας κρατάνε ξύπνιους

Νοεμβρίου 19, 2014
Χθες, 3 Νοέμβρη από την Αθήνα ως την Κρήτη, τη Βέροια, τη Θεσσαλονίκη ως και την Ξάνθη μπήκαμε σε νέο κύκλο κινητοποιήσεων με καταλήψεις, αποχές και πορείες. 
Τα συνθήματα στα πανό των σχολείων μας το κάναν ξεκάθαρο:
«10 ώρες φροντιστήριο, 7 ώρες σχολείο
τα 17 μας αλλιώς τα είχαμε φανταστεί
μας καταστρέφουν τα καλύτερά μας χρόνια»
«Όχι παιδεία για λίγους κι εκλεκτούς»
«Στα σχολεία της ύπνωσης, τα όνειρά μας μας κρατάνε ξύπνιους»


Λόγια και συνθήματα μαθητών που εξεγείρονται, που διεκδικούν, που αντιλαμβάνονται την αδικία και την αντιπαλεύουν, που δεν την χαρίζουν στους «από πάνω» και στους «βολεμένους» που δεν τρομοκρατούνται από τις επιθέσεις και συνεχίζουν αταλάντευτοι, μεγάλοι ήδη, στα 17 τους.

Το κύμα των μαθητικών καταλήψεων που έχει σαρώσει την χώρα μιλάει για όλους μας. Για εκείνους που τόσο καιρό σωπαίνουν και υπομένουν , έρχονται τα παιδιά, να βάλουν τέρμα στην απάθεια και την κατήφεια και να τους θυμίσουν πως δεν πάνε «όλα καλά» και πως σημασία δεν έχει το «πότε θα βγει η ύλη» αλλά οι παιδικές ψυχές και τα όνειρα που καρατομούνται και αλέθονται από την καπιταλιστική μηχανή.
 Το «Νέο Λύκειο» κάθε άλλο παρά «νέο» είναι. ‘Έχει ως βάση του την παλιά, νεοφιλελεύθερη συνταγή του ακραίου ανταγωνισμού, της εντατικοποίησης και εν τέλει του αποκλεισμού μεγάλου κομματιού της κοινωνίας από την εκπαίδευση. Μέσα από μια χαώδη ύλη και από την αναγκαστική προετοιμασία τριών ολόκληρων χρόνων σπρώχνει τα παιδιά στη φυσική και πνευματική τους εξόντωση.
Η μετακύλιση του κόστους εκπαίδευσης  στους γονείς περνάει σε μια νέα διάσταση, μέσα από την αναγκαιότητα για φροντιστήρια και προετοιμασία για πανελλαδικές ήδη από την Α’ Λυκείου. Ακόμη, ένας μεγάλος αριθμός μαθητών σπρώχνεται είτε στα υποστελεχωμένα τεχνικά λύκεια με ένα μέλλον σκοτεινό και αβέβαιο είτε στο καθεστώς της μαύρης εργασίας. Το σύμφωνο πρώτης απασχόλησης δείχνει τον δρόμο που χαράσσει η κυβέρνηση, καθώς εκμεταλλεύεται το ανήλικο δυναμικό για να αυξήσει την κίνηση της αγοράς, φθηνότερα χέρια με λιγότερες απαιτήσεις.

Το νέο λύκειο κηρύσσει τον πόλεμο σε μαθητές και γονείς. Η λογική του έγκειται στη θέσπιση ταξικών και εξεταστικών φραγμών μέσα στην ίδια την εκπαίδευση, πετώντας έξω όσους «περισσεύουν». Το μόνο σίγουρο είναι ότι όλο και λιγότεροι θα δικαιούνται μια θέση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Ενισχύεται η αντίθεση μεταξύ αυτών που θα είναι εξειδικευμένοι και θα αμοίβονται με πενιχρούς μισθούς ενώ η μεγάλη μάζα θα περιφέρεται από αφεντικό σε αφεντικό χωρίς ούτε τα στοιχειώδη δικαιώματα. Μια μάζα ευέλικτη, που θα έχει μάθει να σκύβει το κεφάλι , πράγμα για το οποίο θα έχει φροντίσει η αναπαραγωγή της αστικής ιδεολογίας  μέσα στο σχολείου, με το ίδιο να συνιστά έναν ακόμα θεσμό κρατικής καταπίεσης (ελάχιστα ανθρωπιστικά μαθήματα, καθημερινή θρησκευτική κατήχηση, καμία πολιτική συζήτηση-διαπαιδαγώγηση).
Απέναντι στο ζοφερό μέλλον που τους σερβίρουν, οι μαθητές εξεγείρονται και είναι πολλοί και οργισμένοι. Βλέπουν να ξετυλίγεται μπροστά τους ένα ατελείωτο κουβάρι εντατικοποίησης και πειθάρχησης στο οποίο θα αναγκάζονται να λειτουργούν πειθήνια και νωχελικά, ως απλοί «κουβαλητές» μιας γνώσης και μιας εξειδίκευσης στη μετέπειτα επαγγελματική τους ζωή, κατακερματισμένης, κομμένης και ραμμένης στα μέτρα του καπιταλισμού που δεν έχει ανάγκη από σκεπτόμενους πολίτες αλλά από απλούς εκτελεστές συγκεκριμένων καθηκόντων.

Με άλλα λόγια, η εξέγερση των μαθητών δεν είναι μόνο δίκαια, είναι επιβεβλημένη. Έχει δύναμη που μπορεί να σαρώσει τα πάντα, γι’αυτό και τρομάζει το Υπουργείο  και την κυβέρνηση.  Ήδη η εισαγγελία του Άρειου πάγου διέταξε να επέμβει η αστυνομία στα κατειλημμένα σχολεία και να συλλάβει τους μαθητές που αγωνίζονται και τους γονείς τους. Στο 1ο Γενικό Λύκειο Λαμίας η αστυνομία με τον εισαγγελέα εισέβαλαν στην κατάληψη του σχολείου συλλαμβάνοντας 9 μαθητές και 8 γονείς. Την Κυριακή 2/11 οι μαθητές του 3ου ΓΕΛ Νικαίας αποφάσισαν να κάνουν κατάληψη στο σχολείο τους και  ο δειυθυντής του σχολείου προσπάθησε να την «σπάσει», αρχικά κόβοντας την αλυσίδα και καλώντας την αστυνομία, ενώ παράλληλα απείλησε τους μαθητές με μηνύσεις. Οι αστυνομικοί κατέγραψαν τα ονόματα των μαθητών και προμηθεύτηκαν από τον διευθυντή τους φωτογραφίες τους, ο οποίος λειτουργώντας ως σύγχρονος δοσίλογος, τις έδινε στην αστυνομία.

Η τρομοκρατία των μαθητών, είτε από την αστυνομία και την κυβέρνηση είτε από υποστηρικτές της πολιτικής της αποτελεί πλέον σύνηθες φαινόμενο. Οι πυροβολισμοί και οι συλλήψεις μαθητών στην Καισαριανή, οι δηλώσεις και απειλές του Λοβέρδου για μαθήματα το Σάββατο και τα Χριστούγεννα, η 24 επιτήρηση των σχολείων από την αστυνομία για αποτροπή κάθε ''έκνομης ενέργειας'', οι «προληπτικές προσαγωγές και οι βιαιοπραγίες εναντίον μαθητών (βλ. περίπτωση  Χολαργού) δείχνουν ότι η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να χτυπήσει οποιαδήποτε αγωνιστική κινητοποίηση. Έχουν την θράσος να τα βάζουν με τα ίδια παιδιά τα οποία πετούν έξω από τις τάξεις τους, τους στερούν μια υγιή εφηβεία, τους αρπάζουν τα βιβλία από το χέρι…
Όσο όμως και να προσπαθήσουν , τα δίκαια αιτήματα των παιδιών για κριτική και απελευθερωμένη γνώση, για δημοκρατία και ελευθερία στο σχολείο τους, για ένα μέλλον που θα είναι δικό τους και όχι μοιρασμένο αναλόγως των αξιώσεων του κάθε αφεντικού, αίρονται πάνω από κάθε γκλοπ μπάτσου, από κάθε διευθυντή και εισαγγελέα που κουνά περιφρονητικά στο δάχτυλο στην νεολαία, από κάθε Υπουργό που την ίδια ώρα που αφήνει χιλιάδες σχολεία στην χώρα να υπολειτουργούν με κενά και χιλιάδες εκπαιδευτικούς άνεργους, επιδίδεται σε ακραία κατασυκοφάντιση και επιστράτευση μεθόδων «σωφρονισμού» χουντικής εμπνέυσεως.
Η δυναμική και η αποφασιστικότητα των μαθητών να ενωθούν με μαχόμενους  καθηγητές και γονείς. Όλοι μαζί, να  κλείσουμε  τα αυτιά μας και να συγκρουστούμε  με αυτούς που μας θέλουν να πιστεύουμε ότι για τα τωρινά μας δεινά φταίνε οι πλέον αδύναμοι και οι ξένοι συμμαθητές μας. Παλεύουμε να οργανωθούμε συλλογικά, να κινητοποιηθούμε μαχητικά, να συντονιστούμε οριζόντια και αδιαμεσολάβητα, να γίνουμε εμείς η σπίθα που θα βάλει φωτιά σε ολόκληρη την κοινωνία!

Να πούμε:
ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΣΥΓΧΩΝΕΥΣΕΙΣ
ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ
ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΑΥΤΑΡΧΙΣΜΟ
ΟΧΙ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟ ΡΑΤΣΙΣΜΟ
ΟΧΙ ΣΤΗ ΦΤΩΧΕΙΑ

Να παλέψουμε για:
ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΨΡΕΑΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ
ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ
ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗ ΖΩΗ
 
                        

καταλήψεις – απεργίες – διαδηλώσεις
ΠΑΝΤΟΥ ΤΩΡΑ!

Το νέο σχολείο έρχεται από τα παλιά

Οκτωβρίου 17, 2014


Ένα μαύρο σύννεφο πλανιέται πάνω από τα σχολεία: το σύννεφο της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης. Εδώ και ένα μήνα περίπου εφαρμόζεται στα σχολεία της Ελλάδας ένα από τα πιο βάρβαρα εκπαιδευτικά μοντέλα που έχουν εφαρμοστεί από τη χούντα και έπειτα. Χαώδης ύλη, ακραίος ανταγωνισμός, εντατικοποίηση των μαθημάτων, νέα ώθηση στην παραπαιδεία, ενώ όλο και περισσότερο η μοίρα των μαθητών θα επαφύεται στην εξουσία των καθηγητών τους. Ούτε λίγο ούτε πολύ, το σχολείο γυρίζει δεκαετίες πίσω, στις πιο μαύρες εποχές μαθητικής καταπίεσης.
Οι μαθητές των οποίων οι οικογένειες δε μπορούν να ανταποκριθούν στις οικονομικές απαιτήσεις αποκλείονται με γεωμετρική πρόοδο. Η μετακύλιση του κόστους εκπαίδευσης  στους γονείς περνάει σε μια νέα διάσταση, μέσα από την αναγκαιότητα για φροντιστήρια και προετοιμασία για πανελλαδικές ήδη από την Α’ Λυκείου. Οι μαθητές που ακολουθούν τους σχολικούς ρυθμούς εξοντώνονται φυσικά και πνευματικά, ενώ ένας μεγάλος αριθμός μαθητών σπρώχνεται στα υποστελεχωμένα τεχνικά λύκεια με ένα μέλλον σκοτεινό και αβέβαιο. Το νέο λύκειο κηρύσσει τον πόλεμο σε μαθητές και γονείς. Η λογική του έγκειται στη θέσπιση ταξικών και εξεταστικών φραγμών μέσα στην ίδια την εκπαίδευση, πετώντας έξω όσους «περισσεύουν» στο σύστημα που γέννησε 60% ανεργία στους νέους και τις νέες. Το μόνο σίγουρο είναι ότι όλο και λιγότεροι θα δικαιούνται μια θέση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Ενισχύεται η αντίθεση μεταξύ αυτών που θα είναι εξειδικευμένοι και θα αμοίβονται με πενιχρούς μισθούς ενώ η μεγάλη μάζα θα περιφέρεται από αφεντικό σε αφεντικό χωρίς ούτε τα στοιχειώδη δικαιώματα. Η αναπαραγωγή της αστικής ιδεολογίας ενισχύεται μέσα στους κόλπους του σχολείου, με το ίδιο να συνιστά έναν ακόμα θεσμό κρατικής καταπίεσης (ελάχιστα ανθρωπιστικά μαθήματα, καθημερινή θρησκευτική κατήχηση, καμία πολιτική συζήτηση-διαπαιδαγώγηση).
Είτε μιλάμε για παλιό είτε μιλάμε για νέο λύκειο, το εκπαιδευτικό σύστημα που γνωρίζουμε μας βρίσκει κάθετα αντίθετους. Ένα πραγματικό σχολείο για μας οφείλει να χαρακτηρίζεται από την αυτοοργάνωση μέσα στις ίδιες του τις δομές, αυτενέργεια κι έλεγχο των μαθητών και των καθηγητών στη διαμόρφωση του προγράμματος μαθημάτων. Ένα σχολείο που δε θα είναι ταξικό αλλά θα έχει χώρο για όλους και θα απευθύνεται στα ενδιαφέροντα και τις ανάγκες των μαθητών. Ένα σχολείο με το μάτι στραμμένο στις ανάγκες της κοινωνίας. Ένα σχολείο ίσων και όχι ίδιων.
Για να μην περάσει αυτή η αναδιάρθρωση είναι αναγκαίο να υψωθεί ένα τείχος αντίστασης και ένα κύμα διεκδίκησης που να υπερβαίνει τους τοίχους του σχολείου. Επιδιώκουμε ενιαίο μέτωπο όλων των βαλλόμενων από αυτήν την επίθεση. Αγκαλιάζουμε καθηγητές και γονείς ενάντια στο υπουργείο «Παιδείας» και την κυβέρνηση. Κλείνουμε τα αυτιά μας και συγκρουόμαστε με αυτούς που μας θέλουν να πιστεύουμε ότι για τα τωρινά μας δεινά φταίνε οι πλέον αδύναμοι και οι ξένοι συμμαθητές μας. Παλεύουμε να οργανωθούμε συλλογικά, να κινητοποιηθούμε μαχητικά, να συντονιστούμε οριζόντια και αδιαμεσολάβητα, να γίνουμε εμείς η σπίθα που θα βάλει φωτιά σε ολόκληρη την κοινωνία.
Όλοι και όλες στην κινητοποίηση στο Υπουργείο Παιδείας την Παρασκευή 17/10 στις 11.00!

6 μύθοι και 6 απλές αλήθειες για τη Χρυσή Αυγή

Σεπτεμβρίου 21, 2014

Ουκρανία: εμφύλιος πόλεμος και σοσιαλιστική προοπτική

Σεπτεμβρίου 11, 2014
του Παναγιώτη Τσελεπή
Όλο το καλοκαίρι μαίνεται ο εμφύλιος πόλεμος στην Ουκρανία ανάμεσα στο ακροδεξιό καθεστώς του Κιέβου και τις «Λαϊκές Δημοκρατίες» του Ντονιέτσκ και του Λουγκάνσκ στην περιοχή του Ντονμπάς στα ανατολικά. Ένας πόλεμος που ξεκίνησε από τη σφαγή στην Οδησσό στις 2 Μαίου, αποκτώντας από την αρχή πολύ βίαια και αδυσώπητα χαρακτηριστικά, με τις επίσημες κυβερνητικές και φασιστικές παραστρατιωτικές δυνάμεις να δολοφονούν μαζικά άοπλους πολιτικούς αντιπάλους και να βομβαρδίζουν πόλεις με βόμβες διασποράς και φωσφόρου και τις αντικυβερνητικές δυνάμεις να αμύνονται σθεναρά, αλλά να υποχωρούν και να φαίνεται ότι εγκλωβίζονται σε θύλακες γύρω από τις πρωτεύουσες της εξέγερσης στο Ντονμπάς. Τουλάχιστον, αυτή την εικόνα της διαρκούς επέλασης των κυβερνητικών στρατευμάτων και της επικείμενης ήττας των εξεγερμένων παρουσίαζαν συστηματικά το Κίεβο και δυτικά ΜΜΕ.

Από τα κινήματα στην «συμπόρευση» και στην «κυβέρνηση της αριστεράς»

Σεπτεμβρίου 11, 2014
του Νίκου Ταμβακλή*

Η πρώτη «μνημονιακή» περίοδος 2010-11, δεν χαρακτηρίσθηκε μόνο από τις μεγάλες λαϊκές κινητοποιήσεις που πλημύρισαν τους δρόμους της Αθήνας και των μεγάλων πόλεων με την λαϊκή οργή, αλλά και από την εμφάνιση νέων κινημάτων με κάποιες νέες, πρωτόγνωρες μορφές λαϊκής αυτοοργάνωσης.  Τα νέα κινήματα δεν φιλοδοξούσαν  μόνο στο να αντισταθούν στην κυρίαρχη πολιτική της επιβολής των αντικοινωνικών μέτρων (κίνημα «πλατειών» και λαϊκών συνελεύσεων,  κίνημα «δεν πληρώνω» κλπ.) αλλά επίσης φιλοδοξούσαν να αναλάβουν και κάποιες  λειτουργίες παροχής κοινωνικών υπηρεσιών από το κατεδαφιζόμενο  «κράτος πρόνοιας» (π.χ. κοινωνικά ιατρεία, συλλογικές κουζίνες), ή ακόμη προμήθειας και διακίνησης ορισμένων καταναλωτικών αγαθών και υπηρεσιών (π.χ. χαριστικά-ανταλλακτικά παζάρια, «τράπεζες» υπηρεσιών,  κίνημα «της πατάτας» κλπ.) .
Τα κινήματα αυτά παρέμειναν σε μεγάλο βαθμό ασύνδετα  μεταξύ τους και δεν απέκτησαν ανώτερες οργανωτικές μορφές και δευτεροβάθμια όργανα που θα τους έδιναν τη δυνατότητα κεντρικού συντονισμού των δράσεων και αντιπαράθεσης με την κυβερνητική πολιτική.
Κυριαρχήθηκαν από τον αρχικό ενθουσιασμό, τον αυθορμητισμό αλλά και την περιορισμένη, εμπειρική πολιτική αντίληψη της πλειοψηφίας των ανθρώπων που κινητοποιούνταν και διεκδικούσαν για πρώτη φορά σε δημόσιους χώρους τα αυτονόητα.

Για τις επιθέσεις της Πανσπουδαστικής

Μαΐου 12, 2014

Τις μέρες που ακολούθησαν τις φοιτητικές εκλογές της 7ης Μάη γίναμε μάρτυρες σειράς επιθέσεων της Πανσπουδαστικής ΚΣ στα σχήματα της ΕΑΑΚ σε πανελλαδικό επίπεδο. Τα γεγονότα της Φιλοσοφικής ΑΠΘ που κατέληξαν στον τραυματισμό συντρόφου (κάταγμα αυχένα) και η θρασύδειλη επίθεση στην Πολυτεχνειούπολη Ζωγράφου που κατέληξε στον τραυματισμό και τη νοσηλεία άλλων δυο συντρόφων, ο ένας μέλος της ΟΚΔΕ-Σπάρτακος, αποτελούν τα πιο ενδεικτικά περιστατικά των διαθέσεων της νεολαίας του ΚΚΕ απέναντι στους αντικαπιταλιστές στα πανεπιστήμια.

Οι επιθέσεις αυτές δεν είναι καινοφανείς. Είναι φυσικό επόμενο της αντιδραστικής στάσης  της ΚΝΕ στα κινήματα των τελευταίων ετών, μια στάση που υπαγορεύεται από τη λογική της αυτόκεντρης ανάπτυξης του Κόμματος ακόμα και εις βάρος του αγώνα των καταπιεσμένων. Το 2007, όταν η ΠΚΣ αναγκάστηκε να μπει στο φοιτητικό κίνημα μετά την τραγική αποτυχία της καταγγελτικής γραμμής της απέναντι στις καταλήψεις του 2006, φαίνεται να μην της έχει αφήσει κανένα δίδαγμα. Το απέδειξε άλλωστε η ντροπιαστική της εναντίωση στην εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008. Μετά το 2011 η ΠΚΣ κατέληξε να είναι η δύναμη που υπερασπίζεται μαζί ακόμα και με τη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ τις «ανοιχτές σχολές», καταθέτοντας στις Γενικές Συνελεύσεις των Φοιτητικών Συλλόγων πλαίσια καταγγελίας της κυρίαρχης πολιτικής χωρίς να προτείνουν μέσα πάλης, ακόμα και σε περιόδους όξυνσης της αστικής επίθεσης. Η στοχοποίηση των σχημάτων της ΕΑΑΚ είναι ενδεικτική της κατρακύλας του ΚΚΕ και της νεολαίας του. Αποφασισμένοι να μη συγκρουστούν στην πραγματικότητα με τους από πάνω, παρά μόνο να εκμεταλλευτούν την οργανωτική τους δύναμη για να κάνουν συμβιβασμούς με τους αστούς, δείχνουν αποφασισμένοι να τσακίζουν κάθε φωνή διαμαρτυρίας απέναντι στον αναχωρητισμό και την ηττοπάθειά τους. Η επίθεση στην αντικαπιταλιστική αριστερά και τα σχήματα της ΕΑΑΚ είναι απολύτως αναμενόμενη, καθώς είναι αυτή τη στιγμή η μόνη υπολογίσιμη δύναμη στο πανεπιστήμιο που παλεύει για τη νίκη των φοιτητικών κινημάτων στο πλάι του εργατικού κινήματος και ψάχνει διαρκώς να βρει τον τρόπο για να βάλει σε κίνηση την καταπιεζόμενη πλειοψηφία των φοιτητών/τριών.


Η επίθεση από τη σταλινική νεολαία μας δείχνει πως ο δρόμος που βαδίζουμε είναι όντως ανατρεπτικός, είναι ο δρόμος που χαλάει τα σχέδια της κυβέρνησης, της ΕΕ και του ΔΝΤ, αλλά και της κομματικής γραφειοκρατίας της ρεφορμιστικής αριστεράς. Καλούμε τη καταπιεζόμενη πλειοψηφία των φοιτητών/τριών να καταδικάσει τις επιθέσεις της ΠΚΣ. Στην επόμενη στροφή του κινήματος είναι αναγκαίο να ξεπεραστούν τα εμπόδια που βάζουν τα άκαπνα πλαίσια «αγώνα» του Μετώπου Αγώνα Σπουδαστών και να έρθει στο προσκήνιο η μεγάλη πλειοψηφία των φοιτητικών αμφιθεάτρων, αυτή που δε βολεύεται με «ανοιχτές σχολές», που δεν καλύπτεται από τις αποφάσεις «κόκκινων» ΔΣ, αλλά επιβάλλει το δίκιο της στο δρόμο. Γι’ αυτή την κατεύθυνση παλεύουμε, γι’ αυτή την υπόθεση παλεύουν τα σχήματα της ΕΑΑΚ. Και θα συνεχίσουμε, όπως κάνουμε εδώ και 23 χρόνια. Κι αν θέλει το ΚΚΕ και η νεολαία του να μας θέσουν με τη βία εκτός κινήματος, εμείς θα τους ρωτήσουμε ένα και μόνο πράγμα: Πότε σήκωσε τελευταία φορά Κνίτης το χέρι του ενάντια σε μέλος της ΔΑΠ;

Το ΜπαλτάκοςGate, το “Antifa” Κράτος και η πάλη ενάντια στο φασισμό

Απριλίου 30, 2014
Το ΜπαλτάκοςGate, το “Antifa” Κράτος και η πάλη ενάντια στο φασισμό

(Δημοσιευμένο στο τ.23 του Δελτίου Παρέμβασης στα Ε.Α.Α.Κ.
 και το Φοιτητικό κίνημα, Απρίλιος 2014)
Δύο βδομάδες μετά το ξέσπασμα του ΜπαλτάκοςGate, η κυβέρνηση φαίνεται να έχει απορροφήσει τους κραδασμούς που προκλήθηκαν από το σκάνδαλο. Ο χειρισμός της υπόθεσης και οι κατευθύνσεις των Μ.Μ.Ε. και της δικαιοσύνης, με φόντο την έξοδο της Ελλάδας στις αγορές, κατάφεραν να μετατρέψουν τον Μπαλτάκο από ενορχηστρωτή της τρέχουσας πολιτικής των αφεντικών σε αποδιοπομπαίο ακροδεξιό τράγο, αγιοποιώντας παράλληλα τον Σαμαρά. Από την άλλη, το αντιφασιστικό κίνημα και η αριστερά άφησαν την μπάλα στο στρατόπεδο του αντιπάλου, χωρίς να καταφέρουν κάποιο ουσιαστικό πλήγμα στο κράτος ή τους φασίστες. Παρ'όλα αυτά, από την όλη υπόθεση μπορούμε να βγάλουμε μια σειρά από συμπεράσματα σε σχέση με το κράτος, την αστική τάξη και την διαπλοκή τους με το φασισμό, ανανεώνοντας τις αναλύσεις μας και τις ευθύνες μας για τη συνέχεια του αντιφασιστικού αγώνα.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΕΑΑΚ

Απριλίου 26, 2014

Όταν γράφονταν οι παρακάτω γραμμές η κατάσταση έμοιαζε αρκετά διαφορετική. Τα σχήματα θα συζητούσαν στα πλαίσια ενός διημέρου, του πρώτου εαρινού μετά το 2011. Δυστυχώς αυτό δεν κατέστη εφικτό. Θεωρούμε ότι πρέπει να διαχωρίσουμε τη στάση μας από τις δυνάμεις που οδηγούν de facto στον εκφυλισμό των ήδη προβληματικών διαδικασιών συντονισμού των σχημάτων. Η επιβολή της ατζέντας των οργανώσεων πάνω στις διαδικασίες της ΕΑΑΚ έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την όποια επιδιωκόμενη αυτοτέλεια του μορφώματος. Εκτός αυτού, είναι τουλάχιστον υποκριτικό να εμφανίζονται ως θεματοφύλακες της δημοκρατίας οι πάσης φύσεως εμπλεκόμενοι ή ανεχόμενοι τις εκάστοτε αντιδημοκρατικές συμπεριφορές που βαρύνουν το εσωτερικό μας, οι ίδιοι που τόσα χρόνια βολεύονταν μοιράζοντας τα σχήματα σε καταλόγους οργανώσεων, οι ίδιες δυνάμεις που προτίμησαν να υπάρχουν δύο σχήματα ΕΑΑΚ σε μια σειρά σχολών προκειμένου να μην έρθουν σε σύγκρουση με τις δομικές πολιτικές και οργανωτικές προβληματικές του μορφώματος, καθώς αυτές εξυπηρετούσαν το στενό τους οργανωτικό σχεδιασμό. Μια διαδικασία που δε μπορεί να εμπλέξει όλα τα σχήματα στερείται αποτελεσματικότητας, ωστόσο είναι καλύτερα να γίνει έστω μια προσπάθεια λειψού συντονισμού από μια οριστική ακύρωση του διημέρου για τους δεδομένους οργανωτικούς λόγους. Η κρίση του μορφώματος επιτείνεται και είναι αναγκαίο κάθε υγιής δύναμη μέσα στο μόρφωμα να αναλάβει τις ευθύνες της, ώστε να γίνουν αποφασιστικά βήματα για την υπέρβαση αυτής της κατάστασης, για δημοκρατικές δομές συντονισμού της ΕΑΑΚ, για μια ΕΑΑΚ που να μπορεί να αναδείξει τη δημοκρατία του εσωτερικού της ως πρότυπο δημοκρατίας για το κίνημα, ως πρόπλασμα των δομών που θέλουμε να χτίσουμε αλλάζοντας την κοινωνία.

Η φετινή εαρινή απόπειρα διημέρου έρχεται σε μια κρίσιμη περίοδο, που τα σχήματα της ΕΑΑΚ καλούνται να διαδραματίσουν πρωταγωνιστικό ρόλο, τόσο στο εσωτερικό των σχολών τους, όσο και σε κεντρικό επίπεδο, ως δύναμη οργάνωσης και έκφρασης του πρωτοπόρου μέρους του φοιτητικού σώματος.

Και ενώ πλέον το ζήτημα της εσωτερικής μας δημοκρατίας έχει πάψει να αποτελεί ταμπού, ο τρόπος που συνήθως ανοίγει μέσω γενικόλογων διαπιστώσεων για οργανωτικά προβλήματα, οδηγεί σε προτάσεις-καρικατούρες, που ευαγγελίζονται αναβαθμισμένη λειτουργία μέσω της αλλαγής των δομών, παραβλέποντας-σκόπιμα ή μη- ότι πίσω από τις οργανωτικές ανεπάρκειες που αντιμετωπίζουμε υποκρύπτονται κατά βάση πολιτικά αίτια.

Το Φοιτητικό Κίνημα ενάντια στη Βαρβαρότητα

Απριλίου 26, 2014



Η οικονομική κρίση ενισχύει την αγωνία του καπιταλισμού για επιβίωση, μια διαδικασία που στον τομέα της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης μεταφράζεται με την ανάλγητη στάση του Υπουργείου απέναντι σε όλες τις βαθμίδες της. Από το Λύκειο μέχρι τα ΑΕΙ-ΤΕΙ, επιχειρείται η σκληρότερη μετάλλαξη της εκπαίδευσης, με μια όλο και περισσότερο  ταξική διάσταση. Όσον αφορά την τριτοβάθμια εκπαίδευση, με την κρίση να βαθαίνει και τις ανάγκες της φοιτητικής νεολαίας για οικονομική στήριξη να αυξάνονται, η Κυβέρνηση εκμεταλλεύεται την πίεση που η ίδια έχει προκαλέσει στο σώμα των φοιτητών, ώστε να οξύνει περαιτέρω την σύγχυση του φοιτητικού κινήματος και να επιβάλλει την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση. Το νέο οργανόγραμμα  στο οποίο πρέπει να συμμορφωθούν οι σχολές, σε συνδυασμό με την πρόταση των εσωτερικών κανονισμών του Υπουργείου, έρχονται να δέσουν με τις επιταγές των αξιολογητών του περασμένου διαστήματος. Όλα μαζί δείχνουν ότι η Κυβέρνηση θέλει να επιβάλει μια διαφορετική, αλλά αναγκαία για τα συμφέροντά του κεφαλαίου, συνθήκη, πιέζοντας το μεγαλύτερο κομμάτι των ασθενέστερων οικονομικά στρωμάτων, στην ανεργία και την μετανάστευση.

Ο χαρακτήρας του πανεπιστημίου αλλάζει, κάτι το οποίο είναι εμφανές σε πολλούς τομείς και πρώτα και κύρια στην οικονομική του λειτουργία. Όπως συμβαίνει και  σε όλες τις εκφάνσεις της κρατικής χρηματοδότησης, έτσι και στο πανεπιστήμιο η κρατική χρηματοδότηση μειώνεται και αφήνεται να καλυφθεί από το ιδιωτικό κεφάλαιο. Αυτό το άνοιγμα προς τον ιδιωτικό τομέα, δεν γίνεται μόνο στον τομέα της έρευνας, όπου υπήρχαν και παλαιότερα σημαντικά στοιχεία ιδιωτικής χρηματοδότησης, αλλά και σε άλλες πλευρές της οικονομικής λειτουργίας του πανεπιστημίου, ανοίγοντας τον δρόμο στις εταιρίες να έχουν όλο και μεγαλύτερο λόγο στην λειτουργία του, κάτι το οποίο έχει προφανές αντίκτυπο στους όρους σπουδών.

Οι διαθέσεις της κυβέρνησης αποκαλύφθηκαν με το τολμηρό βήμα της απόλυσης των διοικητικών υπαλλήλων, μια κίνηση που αν και απέτυχε έκανε ξεκάθαρο ότι βαδίζουμε σε μια νέα περίοδο. Σε μια περίοδο που οι λειτουργίες του Πανεπιστημίου δεν θα καλύπτονται από προσωπικό επί πληρωμή, αλλά από εργολαβίες, συμβασιούχους ή από τα επερχόμενα φοιτητικά δίδακτρα. Έχουμε, λοιπόν, την σταδιακή αποκοπή του πανεπιστημίου από το κράτος, τον όλο και λιγότερο δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα του με τους ιδιώτες να έρχονται και να αναλαμβάνουν όλο και μεγαλύτερο ρόλο στην λειτουργία του Πανεπιστημίου. Η έρευνα γίνεται ακόμα πιο ελεγχόμενη και προσανατολισμένη προς τα συμφέροντα συγκεκριμένων εταιρειών/ιδιωτών με στόχο τη μεγιστοποίηση του κέρδους τους (μικρές χορηγίες σε φτηνό επιστημονικό δυναμικό και δωρεάν εξοπλισμό με συχνά μεγάλα ερευνητικά αποτελέσματα).

Συμβολή της φοιτητικής ομάδας της ΟΚΔΕ-Σπάρτακος στο συντονιστικό ΕΑΑΚ Αθήνας 5/3/2014

Μαρτίου 06, 2014


Το σημερινό συντονιστικό διεξάγεται εν μέσω γεγονότων που αναδεικνύουν, αν μη τι άλλο, το βάθεμα της δομικής κρίσης του καπιταλισμού. Οι διεθνείς εξελίξεις στην Ουκρανία και τη Βοσνία δίνουν τον τόνο, με την ατζέντα να πλαισιώνεται από τη συνέχιση της αντεργατικής επίθεσης της ελληνικής κυβέρνησης αλλά και την ανάγκη για υπέρβαση της κινηματικής νηνεμίας που μαστίζει το φοιτητικό σώμα.
Η κατάσταση στην Ουκρανία αποδεικνύει περίτρανα το πώς ο (νεο)ναζισμός και η ταχεία άνοδός του στην εξουσία είναι ένα πραγματικό σχέδιο για το μεγάλο κεφάλαιο, ένα σχέδιο μέσα από το οποίο περνάει η επίλυση της κρίσης προς όφελός του. Η στήριξη της ΕΕ σε κυβέρνηση με μέλη νεοναζιστές δείχνει περίτρανα τη χρεοκοπία των κομμάτων που επιμένουν να βλέπουν προοδευτικό ρόλο σε αυτό το αντιδραστικό μόρφωμα. Η έλλειψη συνεπούς αντικαπιταλιστικής παρέμβασης στη βάση του κινήματος στην Ουκρανία οδήγησε μεγάλα τμήματα του κινήματος στην αγκαλιά της άκρας δεξιάς και των νεοναζί, ενώ το πολεμικό ενδεχόμενο που ακολούθησε απειλεί να βάλει ταφόπλακα στο μέλλον των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων της Ουκρανίας, των μειονοτήτων και των κάθε λογής καταπιεσμένων. Η Ουκρανία φαίνεται να αποτελεί ένα από τα πιο αρνητικά σενάρια της επίλυσης της κρίσης με καπιταλιστικά μέσα.
Το παράδειγμα της Ουκρανίας πρέπει να γίνει μάθημα για την ελληνική αριστερά. Ο κίνδυνος των φασιστών παραμένει υπαρκτός, παρά τη φυλάκιση της ηγεσίας της Χρυσής Αυγής και της αναστολής μεγάλου μέρους των δραστηριοτήτων της. Είναι αναγκαία η συνεχής επαγρύπνηση του αντιφασιστικού κινήματος και η καλλιέργεια αντιφασιστικής συνείδησης στις μάζες. Ειδικά στα πανεπιστήμια τα σχήματα της ΕΑΑΚ έχουν τη μεγάλη ευκαιρία μέσα από την παρέμβασή τους το επόμενο διάστημα να αναδείξουν τη στενή σχέση των απανταχού νεοναζιστών με το μεγάλο κεφάλαιο και την επικινδυνότητα της απρόσκοπτης δημόσιας παρουσίας τους για τα κινήματα.
Πέρα από αυτά, τα σχήματα είναι αναγκαίο να σπάσουν την κινηματική νηνεμία που επικρατεί στις σχολές. Είναι δεδομένη η αδυναμία των σχημάτων να οργανώσουν μαζικές γενικές συνελεύσεις μετά την απεργία των διοικητικών υπαλλήλων, με δεδομένη την εντατικοποίηση των προγραμμάτων για τις περισσότερες σχολές. Οφείλουμε να τονίσουμε την επικινδυνότητα αυτής της κατάστασης. Μια σειρά από αγώνες σε κοινωνικό επίπεδο προσπαθούν να ενωθούν με τα διάφορα πληττόμενα στρώματα, με προεξάρχοντες τους απεργούς του ΕΟΠΥΥ, τους αγρότες και πιθανότατα σε ένα επόμενο διάστημα τους εργαζόμενους στους ΟΤΑ. Η επίθεση στα πανεπιστήμια μέσω της αξιολόγησης και στη φοιτητική μέριμνα συνεχίζεται, ενώ πληθαίνουν τα παραδείγματα ποινικοποίησης των αντιστάσεων, με κορυφαία παράδειγμα τα γεγονότα της Κέρκυρας (μήνυση της πρύτανη του Ιονίου Πανεπιστημίου κατά αγωνιστών/τριών με μάρτυρες κατηγορίας μέλη της ΠΑΣΠ για κινηματική δράση). Δε λείπουν βέβαια και  τα νικηφόρα παραδείγματα, όπως στο πανεπιστήμιο Αιγαίου. Είναι καιρός τα σχήματα της ΕΑΑΚ να χαράξουν μια πιο επιθετική τακτική, ώστε να αποφύγουμε το σκόπελο της αναμονής των εκλογών πάσης φύσεως και την παραπομπή των πιο γενικευμένων κινηματικών ξεσπασμάτων στις καλένδες.
Η σύνδεση των ανοιχτών μετώπων είναι ένα βασικό καθήκον για τα σχήματα. Ένα άλλο είναι η ανάδειξη του κεντρικού χαρακτήρα που μπορεί να πάρει μια νέα μάχη στην εκπαίδευση. Η απεργία των διοικητικών υπαλλήλων αποτέλεσε ένα μεγάλο πλήγμα για την κυβέρνηση και δημιούργησε ρήγματα που παραμένουν ανοιχτά. Γνωρίζουμε καλά πως δε μπορεί να υπάρξει νίκη στα εκπαιδευτικά ζητήματα χωρίς σύγκρουση με την κυβέρνηση, με τις επιταγές της ΕΕ και του κεφαλαίου για τα εκπαιδευτικά και υπό αυτό το πρίσμα θα πρέπει να συνεχίσουμε να βλέπουμε τα εκπαιδευτικά. Θα πρέπει τα ζητήματα της αξιολόγησης και της φοιτητικής μέριμνας να υπερβούν τα στενά όρια του κάθε ιδρύματος, να παλέψουμε για πιο συνολικές κινητοποιήσεις πέρα από τις κατά τόπους. Με δεδομένη την παγκόσμια μέρα κατά του ρατσισμού και των φυλετικών διακρίσεων στις 22/3 και τις κινητοποιήσεις που προγραμματίζονται, πρέπει να παλέψουμε για γύρο γενικών συνελεύσεων σε επίπεδο Αθήνας για τα παραπάνω ζητήματα και σχετικές κινητοποιήσεις, σε σύνδεση με την αντιφασιστική πάλη και με ανοιχτή την κουβέντα για την αναγκαιότητα της σύγκρουσης με τις κυρίαρχες πολιτικές και την ανάγκη οικοδόμησης δομών αυτοοργάνωσης για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων της θιγόμενης πλειοψηφίας. Και προφανώς, θα πρέπει να προσπαθήσουμε για την οργάνωση-στήριξη των κινητοποιήσεων αλληλεγγύης στο λαό της Ουκρανίας, ενάντια σε οποιαδήποτε ιμπεριαλιστική επέμβαση και προφανώς ενάντια στη συμμετοχή της Ελλάδας σε αυτή.

Σίγουρα οι από πάνω δε μπορούν να κυβερνήσουν όπως μπορούσαν, και οι απο κάτω δε μπορούν να κυβερνηθούν όπως πριν. Κι αν τα αρνητικά σενάρια να κυριαρχούν αυτή την περίοδο, είναι καθήκον της αντικαπιταλιστικής αριστεράς και στα πανεπιστήμια να δείξει όχι μόνο την αναγκαιότητα, αλλά και το εφικτό του άλλου δρόμου. Του δρόμου των εξεγερμένων της Βοσνίας, των ενωμένων εργαζόμενων διαφορετικών εθνικοτήτων ενάντια στον κοινό εχθρό, το κράτος και το κεφάλαιο. Του δρόμου των μεγάλων απαντήσεων, των μόνων πραγματικά ρεαλιστικών.

Εκδήλωση στη Λέσχη ΟΚΔΕ-Σπάρτακος

Φεβρουαρίου 10, 2014

Την Παρασκευή 14/2 στις 20.00 οι σ. Νασίμ Λομανί (Στέκι Μεταναστών), Θοδωρής Ζέης και Αποστόλης Μαρκόπουλος (ΟΚΔΕ-Σπάρτακος) θα μας μιλήσουν για την μεταναστευτική πολιτική της κυβέρνησης και της ΕΕ, τα Φαρμακονήσια που γεννάει κάθε μέρα στον Έβρο και στο Αιγαίο, και την απάντηση που μια επαναστατική αριστερά πρέπει να προτάσσει, για έναν κόσμο χωρίς σύνορα για την εργατική τάξη. 

Εξάρχεια, ένας χώρος και για σεξουαλική επανάσταση

Ιανουαρίου 25, 2014
ανακοίνωση της ΟΚΔΕ-Σπάρτακος 

Η επιθετικότητα και η βία απέναντι σε LGBT (ΛΟΑΤ) άτομα και γενικά σε κάθε κατηγορία ανθρώπων ο σεξουαλικός προσανατολισμός των οποίων δε συμμορφώνεται στα στερεότυπα της καπιταλιστικής και πατριαρχικής “κανονικότητας” απηχεί τα πιο αντιδραστικά και κανιβαλικά ένστικτα ενός τμήματος της κοινωνίας.
Τα Εξάρχεια μέχρι τώρα είχαν διαμορφωθεί για το ΛΟΑΤ κίνημα ως μια γειτονιά φιλόξενη. Ένας χώρος ανοικτός στην άσκηση της πολιτικής του φύλου και του σεξουαλικού προσανατολισμού όχι απομονωμένα, αλλά συμπληρωματικά και με άλλους χώρους με τους οποίους συνδιαλέγονταν τα ομοερωτικά ή τρανς άτομα. Η ιδιομορφία που έχουν τα Εξάρχεια, ακόμα και σε αυτόν το τομέα, προσέλκυε το πιο ριζοσπαστικό και επαναστατικό κομμάτι. Το κάθε φύλο και ο κάθε σεξουαλικός προσανατολισμός μπορούσε να εκφραστεί με τον δικό του μοναδικό τρόπο σε ισότητα και με σεβασμό προς τους γύρω ανθρώπους, ασχέτως πολιτισμικής ή άλλης ταυτότητας. Αμ δε...
Το σεξιστικό και ρατσιστικό περιστατικό αργά το βράδυ της Παρασκευής (17/01/14) επανέφερε στο προσκήνιο την ομοφοβία και την τρανσφοβία που παραδοσιακά χαρακτηρίζουν τα πιο συντηρητικά τμήματα της κοινωνίας. Τα Εξάρχεια είναι κι αυτά κομμάτι της ίδιας κοινωνίας, κι όχι μια νησίδα απελευθερωμένη από τέτοια χαρακτηριστικά, όπως δείχνουν και οι επιθέσεις σε πολιτικούς και κοινωνικούς χώρους το τελευταίο διάστημα. Το συγκεκριμένο περιστατικό έρχεται να αναβιώσει τα σκηνικά από το 2009, όταν γνωστό τότε “gay-friendly” μαγαζί πάνω στην πλατεία δέχτηκε επίθεση και υπήρξε σωματικός τραμπουκισμός απέναντι σε άτομα της ΛΟΑΤ κοινότητας.
Η επίθεση αρχικά εναντίον των δύο τρανς γυναικών της ομάδας “Queertrans” και αργότερα και άλλων οκτώ ατόμων της ίδιας ομάδας, ανάμεσα στα οποία και μέλος της ΟΚΔΕ-Σπάρτακος, περιλάμβανε λεκτικό τραμπουκισμό και απειλές του τύπου: “κάτω οι πούστηδες και τα τραβέλια”.
Το επόμενο απόγευμα τρανς γυναίκα της συγκεκριμένης ομάδας και προσκείμενη στο χώρο της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. δεν γλίτωσε από το μένος του κανιβαλισμού και της εχθρότητας προς το μη οικείο που διαποτίζει την κοινωνία και γρονθοκοπήθηκε μέσα σε βαγόνι του μετρό, μόνο και μόνο επειδή ήταν η εαυτή της. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο ότι υπάρχουν τέτοιες ενέργειες, αλλά και η ανοχή με την οποία περιβάλλονται. Και μέσω της σιωπής επιβραβεύεται η επιθετικότητα προς το μη οικείο.
Στην εντεινόμενη κοινωνική και οικονομική καταπίεση και την καταστολή που ασκούνται από την κυρίαρχη πολιτική, ο κοινωνικός αυτοματισμός οξύνεται. Ο θεσμός της πατριαρχίας προβάλλει ολοένα και περισσότερο την ετεροφυλοφιλική σχέση, καθώς και τα δύο κοινωνικώς κατασκευασμένα φύλα, ως τα μόνα αποδεκτά σχήματα, τόσο στο κρεβάτι όσο και στη καθημερινότητα του καθενός και της καθεμίας. Το ζήτημα γίνεται όμως πλέον πολιτικό. Όταν δεν μπορεί ο καθένας, η καθεμία, το καθένα από μας ούτε καν να κυκλοφορήσει στο δρόμο, όταν η προσωπικότητά μας καταπιέζεται, όταν μας ασκείται πίεση ώστε να χωρέσουμε στο ένα από τα δύο κυρίαρχα ετεροκανονικά κουτάκια, τότε αυτός ο δημόσιος χώρος μοιάζει ανησυχητικά με το όραμα που είχαν οι χρυσαυγίτες για τον Άγιο Παντελεήμονα.
 Ακόμα και αν δεν το θέλουν μερικοί ή μερικές, η LGBT κοινότητα υπάρχει και θα παραμείνει όχι μόνο στα Εξάρχεια, αλλά και σε κάθε χώρο, δημόσιο ή μη, και θα διεκδικεί καθημερινά να είναι ορατή, ενάντια και στην ανοχή των μεθοδευμένων επιθέσεων.

Όλοι, όλες, όλα στην Πλατεία Εξαρχείων το Σάββατο 25/01/14 στην συγκέντρωση διαμαρτυρίας στις 17.00

ΧΤΕΣ ΗΜΑΣΤΑΝ ΕΜΕΙΣ, ΑΥΡΙΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΕΣΕΙΣ.
ΑΝΟΧΗ ΤΕΛΟΣ!



Παγκόσμια οικονομική κρίση: Από την Ελλάδα ως την Αργεντινή, κοινοί αγώνες ταξικοί

Ιανουαρίου 20, 2014

πρόγραμμα λέσχης ΟΚΔΕ-Σπάρτακος Γενάρης 2014

Ιανουαρίου 11, 2014
Από το Blogger.