Ένα μέτρο γη για κάθε σεξιστή!

Αυτό είναι ένα κείμενο-καταγγελία που καμία και κανείς δε θα ήθελε να διαβάζει αυτή τη στιγμή. Καμία και κανείς δεν θα ήθελε διαβάζει για τον ξυλοδαρμό μιας συντρόφισσας από έναν «σύντροφο». Τη στιγμή όμως που ένα τέτοιο γεγονός έλαβε χώρα, όχι απλά θέλουμε να γράψουμε γι’ αυτό, αλλά απαιτούμε να πάρουν άμεσα όλες και όλοι θέση.
Πριν λίγες μέρες λοιπόν, ενημερωθήκαμε ότι συντρόφισσα που συμμετέχει σε σχήμα της ΕΑΑΚ ξυλοκοπήθηκε από τον ερωτικό της σύντροφο, ο οποίος συμμετέχει επίσης στα ΕΑΑΚ. Ένας άνθρωπος που στην καθημερινότητά του (υποθέτουμε ότι) παλεύει για μια άλλη κοινωνία, μια κοινωνία ισότητας, παρεμβαίνει για την ανάδειξη του δίκαιου των καταπιεσμένων, εναντιώνεται στην φτώχεια, την ανεργία, τον φασισμό –και δεν ξέρουμε κι εμείς τι άλλο-, έδειρε την κοπέλα με την οποία μοιραζόταν την ερωτική του ζωή.
Πρώτο και κύριο: δεν μας ενδιαφέρει και δεν πρέπει να ενδιαφέρει κανέναν και καμία το πώς, το γιατί, οι λεπτομέρειες. Υπάρχει μια γυναίκα με μώλωπες και μια δημόσια καταγγελία. Δε χρειάζεται κάτι άλλο για να αποδεχτούμε όλοι και όλες ότι ένα περιστατικό σεξουαλικής βίας συνέβη, και μάλιστα από ένα «καλό παιδί». Δε χρειάζεται να μιμηθεί κανείς νεοφιλελεύθερες συμπεριφορές αντρών, που για να παραδεχτούν ότι κάποιος έπραξε σεξιστικά πρέπει πρώτα να σιγουρευτούν ότι η γυναίκα δεν ήταν προκλητική με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Οποιαδήποτε αναφορά προσπαθήσει να υπονοήσει είτε δημόσια είτε σε χαλαρή κουβέντα ότι «ίσως να τον προκάλεσε και λίγο», «είχε τα δίκια του κι αυτός όμως», θα τσακίζεται. Για τους πιο κακόπιστους δε, που δεν τους αρκεί καμία πληροφορία για να πειστούν, ας αναλογιστούν ότι καμία γυναίκα δεν έχει κάτι να κερδίσει από το να καταγγείλει κάτι που δεν έγινε, πόσο μάλλον δημόσια.
Έχουμε ένα θύμα και ένα θύτη λοιπόν, κι αυτό πρέπει να καταστεί σαφές.
Δεύτερο και εξίσου σημαντικό, η κακοποίηση αυτή οφείλει να γνωστοποιηθεί παντού. Μην ξεχνάμε, ότι στη μεγάλη τους πλειοψηφία τα περιστατικά κακοποίησης μένουν πολύ καλά κρυμμένα, εσωτερικεύονται, ενοχοποιούνται, λέγονται εμπιστευτικά σε ένα μόνο ζευγάρι αυτιών. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα η κάθε γυναίκα να νιώθει αδύναμη, να νομίζει ότι είναι μόνη της απέναντι στο αντρικό χέρι και μάτι, ότι αποτελεί εξαίρεση, ότι στην τελική δεν μπορεί να κάνει και κάτι ή ακόμα χειρότερα ότι μπορεί να έκανε κάτι λάθος. Δεν είναι έτσι. Από την 14χρονη στη Λάρισα μέχρι την Π. στο Ναύπλιο, ο σεξισμός είναι παντού και ο δικός μας ρόλος είναι να τον γνωστοποιούμε και να τον τσακίζουμε. Ακριβώς γι’ αυτό, δεν πρέπει να κρύβουμε τίποτα κάτω από το χαλάκι. Όλα τα σχήματα της ΕΑΑΚ πρέπει να μάθουν ότι συνέβη ένα τέτοιο περιστατικό, και ποιος ήταν ο πρωταγωνιστής της κακοποίησης. Με λίγα λόγια, οφείλουμε να δράσουμε χωρίς κανένα συναισθηματισμό απέναντι στον «σύντροφο», αλλά ίσα ίσα να συμπεριφερθούμε ακριβώς όπως θα συμπεριφερόμασταν στον εκάστοτε επίδοξο βιαστή.
Μπορεί ένα τέτοιο γεγονός να ντροπιάζει μια αριστερά που θέλει να λέγεται αντιπρόταγμα και πρωτοπορία, αλλά αν υπάρχουν υγιή κομμάτια μέσα σε αυτήν, αυτά οφείλουν να υπερασπιστούν μια συντρόφισσα η οποία είχε το θάρρος να καταγγείλει ένα τέτοιο γεγονός, να το συλλογικοποίησει και να καλέσει σε δράση. Οφείλουμε με λίγα λόγια, από τη μία να καταστήσουμε ορατό ότι υπάρχει σεξισμός, βία, βιασμοί, παρενοχλήσεις, σε κάθε ευκαιρία, γιατί όπως γίνεται φανερό υπάρχει τεράστια δυσκολία να πειστούμε. Και από την άλλη, οφείλουμε να κάνουμε κάτι για αυτό. Υποτίθεται βρισκόμαστε σε ένα χώρο που ξέρουμε καλύτερα από τον καθένα και την καθεμία άλλωστε ότι η οποιαδήποτε επίθεση απαιτεί συλλογική απάντηση. Από κει και πέρα, αν καταφέρει ο χώρος να αντιληφθεί ότι υπάρχει σεξισμός  και γενικά και ειδικά, καλά θα κάνει να μιλήσει για αυτόν. Αν δε για κάποι@ είναι άβολο να μιλήσει καταγγελτικά για έναν «σύντροφο», εμείς θα θυμίσουμε ότι μπροστά στη σωματική ακεραιότητα μιας γυναίκας, τα μικροπολιτικά παιχνίδια δεν υπάρχουν ούτε ως σκέψη.
Εμείς από τη μεριά μας, πιστεύουμε ότι αυτό το περιστατικό θα μπορούσε να μην έχει συμβεί. Θα μπορούσε να μην έχει συμβεί, αν η αριστερά είχε μάθει να υπερασπίζεται το γυναικείο ζήτημα όπως υπερασπίζεται το προσφυγικό. Όταν οι άνθρωποι που εξεγείρονται όταν κάποιος στην παρέα πει ένα ρατσιστικό «αστειάκι», εξεγερθούν με τον ίδιο τρόπο όταν ειπωθεί ένα σεξιστικό «αστειάκι». Όταν συνειδητοποιήσουν ότι οι αντιθέσεις που ονομάζουν δευτερεύουσες, καμιά φορά καταλήγουν και σε κακοποιήσεις. Η αλήθεια είναι, ότι –ακόμα κι αν για κάποιους αυτό είναι άβολο- ο σεξισμός δεν είναι δευτερεύουσα αντίθεση. Η αλήθεια είναι ότι ο σεξισμός είναι από τις πιο διαδεδομένες διακρίσεις –αν όχι η πιο διαδεδομένη. Άλλωστε η γυναικεία καταπίεση είναι η πιο παλιά μορφή ταξικής κατίσχυσης. Αν δεν πειθόμαστε, ας σκεφτούμε το μέγεθος της φυσικοποίησής του στην κοινωνία. Τον τρόπο με τον οποίο έχει γίνει από τις επικρατέστερες μορφές διάκρισης. Ο σεξισμός λοιπόν είναι μία από τις πολλαπλές καταπιέσεις που δέχεται η γυναίκα. Γι’ αυτό το λόγο, θα ήταν γόνιμο να διαλέγουμε στρατόπεδο με την ίδια ευκολία που διαλέγουμε στρατόπεδο όταν συζητιέται το προσφυγικό ή ο αντιφασισμός. Χωρίς κανένα ίχνος σκεπτικισμού, το ρεύμα που υπερασπίζεται τον αντιφασισμό πρέπει να μάθει να υπερασπίζεται και τη γυναικεία απελευθέρωση. Με τον ίδιο ακριβώς μαχητικό τρόπο.
Ta σχήματα της ΕΑΑΚ όμως εδώ και χρόνια δείχνουν τεράστια αδυναμία να το καταλάβουν αυτό, με αποτέλεσμα να υπάρχει αδικαιολόγητη ολιγωρία πάνω στο κομμάτι του αντισεξισμού, ενάντια στην κουλτούρα του βιασμού κ.ο.κ. Η απουσία από το φεμινιστικό κίνημα, η υποτίμηση των κινητοποιήσεων, η έλλειψη εμβάθυνσης στο γυναικείο, γίνονται συνειδητά εδώ και χρόνια και έχουν ως φυσική συνέχεια την αναπαραγωγή ενσωματώσιμων και επικίνδυνων λογικών γύρω από το ζήτημα της γυναικείας καταπίεσης. Η αποχή από τον φεμινισμό άλλωστε, είχε ως αποτέλεσμα το περσινό αμφιθέατρο ΕΑΑΚ να εξισώνει με περίσσεια αυτοπεποίθηση τη βία του κινήματος με την ενδοοικογενειακή βία ή να δίνεται πολιτική στέγη από οργανώσεις σε «συντρόφους» που κατηγορήθηκαν για σεξουαλική παρενόχληση, όπως παλιότερα και εντέλει να αποχωρεί από τον χώρο το θύμα και όχι ο θύτης.  Για να γίνονται τα πράγματα ξεκάθαρα, λοιπόν, αντισεξισμός δεν είναι να μην κάνουν οι κοπέλες περιφρούρηση για να μην χτυπηθούν. Αντισεξισμός είναι να ΜΗ δέρνεις την κοπέλα σου.
Σε περίπτωση που δεν έγινε κατανοητό, θεωρούμε ότι δεν πρόκειται για ένα τυχαίο γεγονός. Τόσο στην μεγάλη εικόνα, όσο και στη μικρή, φαίνεται με μεγάλη λύπη να υπάρχει μια φυσική συνέχεια. Από τη μία, σε μια περίοδο οικονομικής κρίσης και ανόδου της ακροδεξιάς, η πατριαρχία δένεται θαυμάσια με τις ανάγκες του καπιταλισμού και άρα αναπαράγεται γοργά, με ενδεικτικά τα ποικίλα παραδείγματα κακοποίησεων για τα οποία κάνουμε λόγο το τελευταίο διάστημα. Από την άλλη, η αμφιβολία για την ιεράρχηση του γυναικείου ζητήματος της γυναικείας καταπίεσης στο εσωτερικό του μορφώματος και τον καθημερινό λόγο των σχημάτων, γαλουχεί τους συντρόφους και τις συντρόφισσες σε λογικές που αναπαράγουν την πατριαρχία αντί να προτάσσονται απέναντι σε αυτή. Πραγματικά, δεν ξέρουμε τι άλλο πρέπει να γίνει για να γίνει κατανοητό ότι ο αντικαπιταλιστικός αγώνας δεν μπορεί παρά να συνδέεται άμεσα με τον αγώνα ενάντια στην πατριαρχία. Η απελευθέρωση των καταπιεσμένων από κάθε είδους εκμετάλλευση και καταπίεση, αλλά και από το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα που τις γεννά, δεν νοείται χωρίς τη χειραφέτηση των γυναικών. Οφείλουμε λοιπόν να στηρίξουμε με κάθε τρόπο κινήσεις που επιδιώκουν να απομονώσουν καταπιεστικές σεξιστικές συμπεριφορές, οφείλουμε να κάνουμε τα πάντα για να ενισχύσουμε την αντισεξιστική και φεμινιστική συνείδηση και πρακτική εντός και εκτός του κινήματος. Η πρακτική των ανθρώπων που συμμετέχουν ενεργά στο κίνημα λοιπόν, δεν μπορεί να διακατέχεται από επιχειρήσεις σεξιστικών ξυλοδαρμών στην προσωπική ατομική σφαίρα. Η πρακτική άλλωστε, είναι αυτή που ορίζει την ποιότητα του κινήματος, και όχι τα λόγια. Ακριβώς γι’ αυτό, στα σχήματα της ΕΑΑΚ στα οποία παρεμβαίνουμε και συνυπάρχουμε, δεν χωράνε λογικές τύπου «καλό παιδί, αλλά σεξιστής». Αν θέλουμε να συνεχίσουμε να γράφουμε στα αφισάκια μας ότι «οι βιαστές είναι άντρες καθημερινοί», οφείλουμε να το υπερασπιστούμε στην πράξη. Οφείλουμε να μη δίνουμε κανένα άλλοθι στους καθημερινούς άντρες. Οφείλουμε να παρέχουμε υγιή και ασφαλή πολιτική στέγη στις συντρόφισσές μας. Όταν τίθεται ζήτημα υπεράσπισης των σχημάτων και της λογικής που αυτά πρεσβεύουν, πρέπει να είμαστε ξεκάθαρ@ για το αν θέλουμε τέτοια άτομα πλάι μας στο κίνημα. Κι εμείς δεν μπορούμε να φανταστούμε να βρισκόμαστε στην ίδια αλυσίδα με αυτό τον «σύντροφο». Οι υπόλοιπες οργανώσεις και όλα τα σχήματα θα πρέπει να ξεκαθαρίσουν αν μπορούν να το φανταστούν.
Αρνούμαστε να είμαστε στον ίδιο πολιτικό χώρο με αυτόν. Φασίστες, ρατσιστές και σεξιστές σας ψάχνουμε!
Ελπίζουμε αυτό το κείμενο να σε προσβάλλει.
Φοιτητική ομάδα ΟΚΔΕ - Σπάρτακος


3 σχόλια:

  1. "δεν μας ενδιαφέρει και δεν πρέπει να ενδιαφέρει κανέναν και καμία το πώς, το γιατί, οι λεπτομέρειες"
    Αρκεί μια καταγγελια δηλαδη για να σε τυλίξουν σε μια κολλα χαρτί.
    Αυτό ανοίγει το δρόμο σε κάθε ειδους προβοκάτσιες ξερετε..

    Απεναντίας το να γραφτεί το τι έγινε, το συμβαν, δεν θα άφηνε αμφιβολίες σε κανέναν. Με το να λετε "δεν μας ενδιαφερει τι εγινε" δεν βοηθάτε το θύμα τις επίθεσης, ισα ίσα μπαινουν υπόνοιες για μικροπολιτικές σκοπιμότητες που καταδικάζετε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δυστυχώς, μέσα στη σεξιστική κοινωνία που ζούμε, η καταγγελία μιας γυναίκας για μια επίθεση εναντίον της την κάνει στόχο διαφόρων "ισαποστάκηδων" με τις γνωστές απόψεις "ναι μεν, αλλα".Επομένως ,ακόμα και μέσα στην Αριστερά, απαιτείται θάρρος από μια γυναίκα για να προβεί σε αυτή την πράξη.Και αυτό γιατί ξέρει την ψυχολογική-κοινωνική πίεση που θα δεχθεί.Άρα , καμία γυναίκα δε θα το έκανε αν δεν είχε πραγματικό λόγο.Το δυστύχημα είναι ότι ακόμα κι αν έχει λόγο, πολλές φορές δεν το κάνει.

      Ακόμα να πω ότι στην Αριστερά και στην ΕΑΑΚ δεν είμαστε μπάτσοι και δικαστες για να διεξάγουμε έρευνες και δίκες.
      Είμαστε όμως πολιτικά όντα με όραμα για την κοινωνία που θέλουμε να φέρουμε. Και σε αυτή την κοινωνία δεν χωράνε ούτε οι σεξιστές , ούτε οι "μετριοπαθείς" που τους καλύπτουν.

      Διαγραφή
  2. ένα περιστατικό που αναφέρεται είναι η κορυφή της πυραμίδας χιλιάδων ανάλογων περιστατικών. Λες και ζούμε σε άλλο κόσμο. Ίσως και να ζούμε..

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Από το Blogger.