Ψήφισμα αλληλεγγύης για το Κίνημα για τα Πανεπιστήμια στην Αλβανία

Δεκεμβρίου 07, 2018


Ενάντια στην οικονομική βαρβαρότητα που υπόκεινται οι φοιτητές


Εμείς, οι φοιτητές των δημόσιων πανεπιστημίων των Τιράνων, αγανακτισμένοι λόγω των υψηλών διδάκτρων και αφοσιωμένοι στον σκοπό αναγνώρισης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης ως καθολικού δικαιώματος που δεν μπορεί να περιοριστεί με οικονομικούς φραγμούς, ζητάμε από την κυβέρνηση:

1. Να ακυρώσει την απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου αριθ. 288 που πέρασε στις 21.05.2018, και πιο συγκεκριμένα το άρθρου 4 αυτής της απόφασης, που θέτει μια περαιτέρω οικονομική επιβάρυνση στους φοιτητές που μένουν μετεξεταστέοι.

2. Την αύξηση του κρατικού προϋπολογισμού για τα δημόσια πανεπιστήμια και την μείωση όλων των πανεπιστημιακών διδάκτρων και του ανώτατου ορίου των μέγιστων αμοιβών.

Για τις διοικητικές αρχές στα δημόσια πανεπιστήμια ζητάμε:
1. Την ενεργοποίηση δύο δόσεων για την πληρωμή του πανεπιστημιακού τιμολογίου.

2. Παράταση των προθεσμιών πληρωμής πέρα ​​από την περίοδο των εξετάσεων του πρώτου εξαμήνου.

Η απόφαση αριθ. Το 288 επηρεάζει μεγάλο αριθμό φοιτητών οι οποίοι, λόγω ακαδημαϊκών προβλημάτων ή προβλημάτων διαβίωσης, επιλέγουν να μεταθέσουν τις εξετάσεις τους. Η εφαρμογή μιας δόσης για τις καθυστερημένες εξετάσεις συνεπάγεται μια de facto αύξηση των τελών, τα οποία, αν και βρίσκονται σε ισχύ, δεν είναι προσβάσιμα. Από την άλλη πλευρά, τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η μεγάλη πλειοψηφία των φοιτητών καθιστούν επιτακτική την καταβολή αυτών των αμοιβών σε δόσεις.
Σε περίπτωση που αυτά τα αιτήματα αγνοηθούν από εσάς που υποτίθεται ότι είστε εκπρόσωποι των συμφερόντων των ανθρώπων και των φοιτητών, θα κλιμακώσουμε την αντίσταση μας.

LEVIZJA PER UNIVERSITETIN (Κίνημα για τα Πανεπιστήμια)




ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ: ΑΠΟΤΙΜΗΣΗ ΚΑΙ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Δεκεμβρίου 03, 2018


Όταν μιλάμε για την εξέγερση του 2008, δεν μιλάμε απλά για μια σειρά συγκρούσεων του κινήματος με την αστυνομία, δεν πρόκειται απλά για μια περίοδο ανόδου των κινηματικών διεργασιών. Ο Δεκέμβρης αποτέλεσε τομή στην ιστορία του κινήματος γιατί ο θάνατος του Γρηγορόπουλου δεν ήταν ένα τυχαίο γεγονός αλλά μια κρατική δολοφονία. Για να αποτιμήσουμε αυτή την εξέγερση, και να πιάσουμε το νήμα από τότε, πρέπει να δούμε το κοινωνικό και το πολιτικό υπόβαθρο της.

Δέκα χρόνια έχουν περάσει από το ξέσπασμα δομικής οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού παγκόσμια η οποία αποτέλεσε τομή στην ιστορία σε όλα τα επίπεδα. Πριν ακόμα τα αποτελέσματα αυτής της κρίσης γίνουν αισθητά στην ελληνική κοινωνία, η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου πυροδότησε ένα ανυπάκουο κίνημα το οποίο χάραξε ανεξίτηλα όλη αυτή την περίοδό. Η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 που ακολούθησε έδειξε ότι η νεολαία αμφισβητούσε τα ψέματα της κυβέρνησης ότι αυτή η κρίση δεν θα άγγιζε την ελληνική οικονομία και ότι καταλάβαινε ότι τα αποτελέσματα αυτής της κρίσης θα φορτώνονταν στις πλάτες της. Όπως αποδείχτηκε, η νεολαία θα ήταν καθοριστικός παράγοντας στην αντιπαράθεση του κινήματος με τα μέτρα λιτότητας που θα ακολουθούσαν.
Μήνες πριν την 6η Δεκέμβρη του 2008 έγινε η πρώτη (και μικρότερη μέχρι σήμερα) ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Ενώ η κυβέρνηση της ΝΔ προσπαθούσε με δηλώσεις περί "θωρακισμένης Ελληνικής οικονομίας" να καθησυχάσει τους εκπροσώπους του κεφαλαίου, το κράτος παράλληλα επιτελούσε την πραγματική δουλειά του. Τα τρία επόμενα χρόνια, το κίνημα αποτελούσε την πραγματική και μόνη αντιπολίτευση στο "μαζί τα φάγαμε" και "λεφτά υπάρχουν” όπως μέχρι και την είσοδο στο μνημόνιο, στο Καστελόριζο, το 2010. Το κίνημα δεν θα ήταν το ίδιο αν δεν είχε υπάρξει ο Δεκέμβρης του 2008 και οι μορφές πάλης τις οποίες ανέδειξε.

Ο ίδιος ο Δεκέμβρης τότε, σαν πολιτικό γεγονός, τάραξε τα νερά λόγω των χαρακτηριστικών που πήρε. Από την μία οι φοιτητές με μαζικές πορείες και καταλήψεις έδωσαν στους φοιτητικούς συλλόγους τους συγκρουσιακά χαρακτηριστικά που δεν είχαν χρησιμοποιήσει ποτέ άλλοτε με τόσο μαζικούς όρους. Πιο αξιοσημείωτη όμως ήταν η κίνηση των μαθητών με καταλήψεις σε εκατοντάδες σχολεία και την ευθεία σύγκρουση με τις δυνάμεις καταστολής. Δομές αυτοοργάνωσης στην ίδια λογική διαμορφώθηκαν σε μια σειρά από γειτονιές. Κόμβο επίσης αποτέλεσε η γενική απεργία της 10ης Δεκέμβρη όπου μαζικοποιήθηκε δραματικά λόγω της δολοφονίας και σηματοδότησε μια νέα πορεία για το εργατικό κίνημα των επόμενων χρόνων. Φάνηκε για άλλη μία φορά πως ακόμα και η αυθόρμητη κίνηση της νεολαίας μπορεί να αποτελέσει πυροδότη για την εμφάνιση του εργατικού και ευρύτερου λαϊκού κινήματος.

Η προπαγάνδα κυβέρνησης και ΜΜΕ εκείνο τον Δεκέμβρη ήταν τρομακτική. Το πολιτικό κατεστημένο καταδίκασε την βία από όπου κι αν προέρχεται, εισήγαγε τον λεγόμενο κουκουλονόμο, άνοιξε την κουβέντα για τα δύο άκρα του φασισμού κτλ και έτσι δόθηκε η ευκαιρία στη ΝΔ να κάνει ακροδεξιά στροφή στην φυσιογνωμία της, πράγμα που τροφοδότησε και τους φασίστες της Χ.Α. Το ΚΚΕ αδυνατώντας να ηγηθεί του κινήματος κατέληξε στον ακραίο σεχταρισμό και την καταγγελία του. Ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθώντας να αντιπολιτευθεί στη ΝΔ, κατάλαβε ότι μία μετριοπαθής στάση όπως του ΠΑΣΟΚ δεν ήταν αρκετή και κατέληξε να στηρίζει το κίνημα. Δεν άργησε όμως να στραφεί προς τους πόθους των μικροαστικών στρωμάτων που είχαν κουραστεί από την χρήση της βίας. Το γεγονός αυτό οδήγησε άλλωστε στις επόμενες εκλογές στην πρώτη του σημαντική εκλογική άνοδο. Φαίνεται ήδη από τότε η φύση αυτού του κόμματος.

Η αστυνομία, ο κατασταλτικός μηχανισμός ενός κράτους που μανιωδώς προσπαθεί να διατηρήσει την κυριαρχία του κεφαλαίου που βρίσκεται σε κρίση, στράφηκε ενάντια στο εργατικό κίνημα όλα τα επόμενα χρόνια όταν αυτό προσπαθούσε να υπερασπιστεί τα συμφέροντα του. Η καταστολή στις πορείες, οι εκκενώσεις καταλήψεων, η επαναπροώθηση προσφύγων, η φυλάκιση αυτών σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι συλλήψεις και οι δίκες ήταν στην ατζέντα όλων των κυβερνήσεων. Οι φασίστες έσπειραν την τρομοκρατία ανενόχλητοι, ενώ ακόμα και η έξαρση της έμφυλης βίας απαντήθηκε από το κράτος με μία πρωτοφανή συγκάλυψη και δικαστική αθώωση δραστών. Όλα αυτά τα γεγονότα αν και είναι όντως διαφορετικά μεταξύ τους συντέλεσαν στην ενσωμάτωση της καταπίεσης και του κανιβαλισμού από ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας που είδε τον Ζακ Κωστόπουλο να λιντσάρεται και δεν αντέδρασε.

Δέκα χρόνια μετά, φαίνεται ότι βρισκόμαστε ξανά στο σημείο εκκίνησης. Από το Καστελόριζο του ΠΑΣΟΚ φτάσαμε στην Ιθάκη του ΣΥΡΙΖΑ. Η κρίση φορτώνεται στις πλάτες της νεολαίας και των εργαζομένων όχι πλέον με μνημόνια, αλλά με ένα νέο success story της λιτότητας που έχει γίνει κανονικότητα, με την επεκτατική πολιτική και το “εθνικιστικό σχέδιο” της κυβέρνησης στα Βαλκάνια και το Αιγαίο. Ερχόμαστε ξανά στο σημείο εκκίνησης με το κίνημα που βρέθηκε σε αδιέξοδο από την "αριστερή" κυβέρνηση και καλούμαστε να δώσουμε σε αυτό μία άλλη προοπτική. Η αντικαπιταλιστική στρατηγική ως απάντηση στην κρίση, πρέπει να εμπλουτιστεί με τα διδάγματα της προηγούμενης περιόδου που εγκαινίασε ο Δεκέμβρης του 2008 και να δώσει απαντήσεις στο νέο κύκλο αναμέτρησης που ανοίγεται.

Βρισκόμαστε αντιμέτωποι και αντιμέτωπες με ένα κράτος που δεν εκφράζει μόνο την βία απέναντι στο κίνημα και τους εργαζόμενους αλλά μπορεί να ενσωματώνει και να εκφράζει την βία απέναντι σε όλες τις καταπιεζόμενες κοινωνικές ομάδες. Το 2008 ο Κορκονέας δολοφόνησε τον Αλέξη γιατί ενσάρκωνε τον ρόλο που θα έπαιζε η μαχόμενη νεολαία στις μετέπειτα εξελίξεις. Το 2018 ο Ζακ Κωστόπουλος δολοφονήθηκε όχι μόνο από έναν μαγαζάτορα, αλλά και από την αστυνομία και δυσφημίστηκε από τα ΜΜΕ, γιατί τα δικαιώματα και οι αγώνες των lgbtq ατόμων, των οροθετικών, των τοξικομανών δεν χωράνε και δεν μπορούν να ενσωματωθούν από το σύστημα. Δεν ήταν ατυχήματα. Είναι η ακραία έκφραση που παίρνει η καταπίεση και η καταστολή απέναντι στους εργαζόμενους, τη νεολαία, σε όποιον και οποία αμφισβητεί, αγωνίζεται ή δεν ενσωματώνεται.
Η 6η Δεκέμβρη του 2018 πρέπει να αποτελέσει κόμβο για την αναμέτρηση με τις δυνάμεις καταστολής και για την διεκδίκηση δημοκρατικών ελευθεριών. Πρέπει να πάρουμε μαθήματα από τον Δεκέμβρη του 2008 και να θυμίσουμε στις κυβερνήσεις ότι η νεολαία είναι ακόμα απειλή στην εφαρμογή της πολιτικής της, ότι αυτές οι μέρες είναι πράγματι του Αλέξη.





O Victor Mendez για το εργατικό και φοιτητικό κίνημα στην Γαλλία

Ιουνίου 22, 2018

Στις 16 Μάη του 2018, ο Victor Mendez, έδωσε συνέντευξη περιγράφοντας πλήρως την πολιτική κατάσταση στην Γαλλία αυτή την στιγμή και τις προοπτικές του κινήματος. Όντας ο ίδιος ενεργό μέλος της αντικαπιταλιστικής αριστεράς και διωκόμενος από την κυβέρνηση Macron για την συνδικαλιστική του δράση,  απαντά στις ερωτήσεις της ΟΚΔΕ-Σπάρτακος και δίνει μία ολοκληρωμένη εικόνα χρήσιμη και για τους δικούς μας αγώνες.
Καλησπέρα, μπορείς να μας πεις ποιος είσαι; Είσαι μέλος σε κάποια πολιτική οργάνωση, και αν ναι σε ποιά; Σε ποιο Γαλλικό πανεπιστήμιο σπουδάζεις;

Ονομάζομαι Victor Mendez, φοιτώ στο πανεπιστήμιο της Nanterre, είμαι μέλος του ΝΡΑ και της UNEF στην τάση TACLE.

Tο (φοιτητικό) κίνημα στην Γαλλία έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον ολόκληρης της Ευρώπης. Ποια είναι η πολιτική του  Macron στις οποία αντιτίθεστε; Θα μπορούσες να περιγράψεις τις μεταρρυθμίσεις τις οποίες προτείνει για το εκπαιδευτικό σύστημα αλλά και για άλλους τομείς στην Γαλλία;


Η ατζέντα της κυβέρνησης Macron περιλαμβάνει την εφαρμογή της επιλεκτικής εισαγωγής στην τριτοβάθμια. Στην Γαλλία, σε αντίθεση με πολλές άλλες χώρες, το φοιτητικό κίνημα έχει κατορθώσει σε διάφορες ιστορικές περιόδους να  μπλοκάρει τις πολιτικές που έχουν ως στόχο τον αποκλεισμό της εργατικής τάξης από την πανεπιστημιακή εκπαίδευση μέσω της εφαρμογής κριτηρίων εισαγωγής. Πράγμα το οποίο σημαίνει ότι μέχρι και σήμερα κατοχυρώνεται δια νόμου, μέσα από τον Κώδικα εκπαίδευσης, ότι όποιος κάνει την ανάλογη αίτηση μπορεί de facto να κατοχυρώσει μια θέση στο πανεπιστήμιο και την ειδικότητα που επιθυμεί. Προφανώς κάτι τέτοιο δεν εφαρμόζεται στην πράξη, αλλά με το σχέδιο Macron, η όποια δυνατότητα υπάρχει θα εξαλειφόταν και τα δημόσια πανεπιστήμια θα μπορούσαν πλέον να επιλέξουν μόνο τους άριστους φοιτητές/ριες. Ως εκ τούτου υπάρχουν φοιτητές/ριες οι οποίοι μένουν στα προάστια, τις εργατικές γειτονιές, οι οποίοι απορρίπτονται από το πανεπιστήμιο, δέχονται τον αποκλεισμό από όλες τις επιλογές τους ή παραμένουν σε λίστες αναμονής, σε ατέλειωτες λίστες αναμονής, μέσω των οποίων γνωρίζουν ότι δεν θα εισαχθούν ποτέ. Αλλά πάνω απ’ όλα, ξέρουν ότι δεν πρόκειται να εισαχθούν σε κάποια από τις ειδικότητες της επιλογής τους, οι οποίες είναι συνήθως οι ειδικότητες μέσω των οποίων οι σπουδαστές πιστεύουν ότι θα βρουν δουλειά, ή κάτι τέτοιο. Επομένως, τελικός σκοπός αυτής της μεταρρύθμισης είναι τόσο ο περιορισμός της εισαγωγής στο πανεπιστήμιο, δηλαδή η μείωση των εισακτέων για να εξοικονομηθούν πόροι από την δημόσια εκπαίδευση, όσο και η προσαρμογή των προγραμμάτων σπουδών στις ανάγκες του κεφαλαίου και των αφεντικών, για να ικανοποιηθούν με το καλύτερο τρόπο τα συμφέροντα των  αφεντικών με βάση τους όρους της αγοράς εργασίας και να πάψουν τα παιδιά της εργατικής τάξης, που υποτίθεται ότι έχουν λιγότερες διανοητικές και άλλες ικανότητες από όσες απαιτούν οι καπιταλιστές, να αποκτούν την ειδίκευση που οι ίδιοι/ες επιλέγουν.




Πότε και από πού ξεκίνησε το κίνημά; Ήταν οι φοιτητές οι πρώτοι που κινητοποιήθηκαν; Με ποια κομμάτια της κοινωνίας ενώσατε την πάλη σας και πως έχει η κατάσταση τώρα;
Ο νόμος “O.R.E”  και το σύστημα “Parcoursup”, δηλαδή η πολιτική της "Διαλογής", ανακοινώθηκαν τον Νοέμβρη ή τον Οκτώβρη. Τότε υπήρξαν προσπάθειες  κινητοποίησης της νεολαίας, και συγκεκριμένα των μαθητών λυκείου, με καταλήψεις, διαδηλώσεις και άλλα μέσα. Το κίνημα στην πραγματικότητα ξεκίνησε στα τέλη Μαρτίου, στις 22 Μαρτίου, που ήταν ημέρα απεργίας των εργαζόμενων στους σιδηροδρόμους και των δημοσίων υπαλλήλων, με μεγάλη συμμετοχή των φοιτητών στις κινητοποιήσεις. Ο θυμός συσσωρευόταν για αρκετούς μήνες αλλά η έναρξη της απεργίας των σιδηροδρομικών, μετά την δημοσιοποίηση της αναφοράς Spinetta και του "συμφώνου σιδηροδρόμων", έδωσε μια ώθηση στους σπουδαστές, κυρίως των πανεπιστημίων, να βγουν στους δρόμους, να αποκλείσουν και να καταλάβουν  τις σχολές τους, και τότε ήταν που αρχίσαμε να βλέπουμε  γενικές συνελεύσεις με τη συμμετοχή 1600,1800,2000 κα 3000 ατόμων, μαζικές και μαχητικές καταλήψεις και αποκλεισμούς.
Υπήρξε ένα γεγονός ορόσημο: η επέμβαση φασιστών στο πανεπιστήμιο του Montpellier για να εκκενώσουν την κατάληψη των φοιτητών της νομικής, η οποία αντιμετωπίστηκε με ιδιαίτερη οργή στα πανεπιστήμια και προκάλεσε σημαντικές αντιδράσεις. Στην Nanterre, εκείνη την περίοδο, δυσκολευόμασταν να κινητοποιήσουμε τους φοιτητές και  να “τρέξουμε" την απεργία. Στις 9 Απρίλη, και ενώ κάποια άλλα πανεπιστήμια απεργούσαν ήδη, όπως το Le Mirail (στη Τουλούζη), το Montpellier, η Tolbiac (στο Παρίσι), η επέμβαση της CRS (τα αντίστοιχα ΜΑΤ) στις 9/4, στην οποία υπήρξαν 7 συλλήψεις φοιτητών, βίαιη καταστολή, απαγγέλθηκαν  κατηγορίες σε 3 φοιτητές, ανάμεσά κι εγώ, για άσκηση βίας κατά της αρχής, οδήγησε σε ένα νέο γύρο μαζικών γενικών συνελεύσεων και  στον ολικό αποκλεισμό του πανεπιστημίου από τους φοιτητές, καθιστώντας το ένα από τα λίγα που αποκλείστηκαν εντελώς.
Επομένως, μετά από αυτό, είχαμε ένα πολύ ισχυρό κίνημα τον Απρίλη και τον Μάη, το κίνημα ήρθε αντιμέτωπο στις τελικές εξετάσεις. Σε πολλές σχολές, και αυτό είναι κάτι το καινούργιο, οι φοιτητές απείχαν από  τις εξετάσεις, γεγονός το οποίο είναι παράνομο στο λύκειο, και το έκαναν για να επιτρέψουν στην απεργία να συνεχιστεί μέχρι τα τέλη Μαΐου. Για παράδειγμα στην Nanterre, πετύχαμε την ακύρωση  όλων των εξετάσεων, αλλά και των online και όλων των άλλων εργασιών. Αρκετοί καθηγητές απείχαν από τις εξετάσεις και πέρασαν αυτόματα όλους τους φοιτητές τους, επιτρέποντας στον κόσμο να συνεχίσει το κίνημα. Ταυτόχρονα οι σιδηροδρομικοί όξυναν την πάλη τους, ξεκινώντας με αποσπασματικές απεργίες από τις 3 Απρίλη, με  έναν προγραμματισμό που δεν βοηθάει τους σιδηροδρομικούς, αλλά τουλάχιστον προσδίδει ένα κλίμα πανεθνικό, παρά το γεγονός βέβαια ότι είναι αρκετά επιζήμιος για την ίδια την απεργία. Επιπλέον, υπήρξε και ένα τρίτο κίνημα. Μία σειρά εργατών απήργησαν  με τοπικά αιτήματα: Οι ταχυδρομικοί, οι εργαζόμενοι στην ενέργεια, οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι εργαζόμενοι στην υγεία κτλ Επομένως είχαμε ένα πολύ ισχυρό και πλειοψηφικό φοιτητικό κίνημα το οποίο κράτησε καθ’ όλη τη διάρκεια του Μάη, το κίνημα των σιδηροδρομικών το οποίο συνεχίζεται, με μεγάλα ποσοστά απεργιών, ιστορικά υψηλά μάλιστα, και ένα μωσαϊκό απεργιών άλλων κλάδων οι οποίες υποστήριζαν το κίνημα. Άρα έχουμε μία σημαντική πολυδιάστατη σύγκρουση με την κυβέρνηση Macron: με αγώνες αντιρατσιστικούς, αγώνες για τις ZAD (οικολογικοί αγώνες), αγώνες στα πανεπιστήμια, με μετανάστες να καταλαμβάνουν πανεπιστήμια απαιτώντας  νομιμοποίηση, να αγωνίζονται να περάσουν τα σύνορα, με αγώνες ενάντια στο νέο άσυλο και στον μεταναστευτικό νόμο που επαναφέρει τον συνοριακό έλεγχο και τον έλεγχο μετανάστευσης. Έτσι βλέπουμε μία σειρά αγώνων να ενοποιούνται απέναντι στην κυβέρνηση Macron.
Όπως έχουν τα πράγματα τώρα, τα πανεπιστήμια είναι κλειστά λόγω διακοπών, αφού έληξαν οι τελικές εξετάσεις. Στα περισσότερα πανεπιστήμια, το κίνημα βρίσκεται σε αναμονή και όλοι περιμένουν το επόμενο ακαδημαϊκό έτος για να απαιτήσουμε την εγγραφή όλων των υποψήφιων που τους αρνήθηκαν την είσοδο στο πανεπιστήμιο. Έχουμε δει ότι υπάρχουν αρκετές απορρίψεις. Περιμένουμε την έναρξη του ακαδημαϊκού έτους τον Σεπτέμβρη. Αυτή τη στιγμή τα πάντα εστιάζονται στον αγώνα των σιδηροδρομικών. Βασική μας επιδίωξη είναι να προσπαθήσουμε να βοηθήσουμε αυτήν την απεργία Να κρατήσει μέχρι το τέλος του καλοκαιριού, να ενισχυθεί και να χτίσει δεσμούς και με τους υπόλοιπους κλάδους που απεργούν. Είναι κρίσιμο να στηριχθούν όλοι οι τομείς που απεργούν. Ειδικά όσοι βρίσκονται σε απεργία διαρκείας. Ελπίζουμε στους ταχυδρομικούς υπαλλήλους. Ειδικά σε αυτούς του 92ου παραρτήματος, να αφήσουν τις απεργίες να επιβιώσουν το καλοκαίρι. Και να επανέλθουν δυναμικά το φθινόπωρο, ώστε να αποτελέσουν μια μεγάλης κλίμακας σύγκρουση ενάντια στον Macron. Αυτή τη στιγμή, δίνεται προτεραιότητα στο να ανασυνταχθούν οι κινητοποιημένοι κλάδοι, οι κλάδοι οι οποίοι απεργούν. Να αποτελέσουν το αντίβαρο στην συνδικαλιστική γραφειοκρατία η οποία επιζητά την λήξη του αγώνα των σιδηροδρομικών. Κυνηγάει να αποσπάσει ψίχουλα από το τραπέζι των διαπραγματεύσεων ώστε να βρει την αφορμή να δώσει τέλος στη διαμάχη.
Εμείς προσπαθούμε να εκφράσουμε κάτι άλλο. Υπερασπιζόμαστε την γενίκευση της απεργίας, να τελειώνουμε με τις αποσπασματικές απεργίες και να πάμε σε απεργία διαρκείας η οποία θα μεταφερθεί και στους υπόλοιπους τομείς. Για μια ακόμα πιο ισχυρή μάχη το φθινόπωρο. Πόσο μάλλον όταν η κυβέρνηση έχει ανακοινώσει ότι θα φέρει νέα απεχθή μέτρα. Κατ’ αρχάς, αλλαγές στο συνταξιοδοτικό, οι οποίες θα μπορούσαν να περάσουν την επόμενη άνοιξη. Αλλά και στα πανεπιστήμια με την κατάργηση πολλών δικαιωμάτων, τα οποία αφορούν στη βαθμολόγηση και τις συνθήκες εξέτασης, και έχουν αποτελέσει κατακτήσεις του φοιτητικού κινήματος, και τώρα θέλουν να τα καταργήσουν το συντομότερο μέχρι τον Σεπτέμβρη. Υπάρχει ενδιαφέρον, εκτιμούμε ότι οι φοιτητές θα ξαναρχίσουν τις κινητοποιήσεις τους με την έναρξη του ακαδημαϊκού έτους με τρόπο σαφή και δυναμικό.


Μιας και που ο φοιτητικός συνδικαλισμός στην Ελλάδα και  την Γαλλία διαφέρουν αρκετά, θα μπορούσες να μας περιγράψεις τις μορφές οργάνωσης των φοιτητών που επικρατούν στο πανεπιστήμιο σήμερα; Γεννήθηκαν νέες δομές κατά την διάρκεια αυτού του κινήματος;
Στην Γαλλία έχουμε κατά βάση 3 φοιτητικές οργανώσεις. Έχουμε την UNEF, την Εθνική Ένωση Φοιτητών Γαλλίας, όπου την πλειοψηφία σήμερα την έχει η πρώην νεολαία του Σοσιαλιστικού Κόμματος (PS) και το οποίο βρίσκεται σε βαθιά κρίση. Στην UNEF υπάρχουν διάφορες τάσεις. Υπάρχει μία τάση του Γαλλικού ΚΚ, και υπάρχει και μία τάση η οποία καθοδηγείται από εμάς, τους συντρόφους του «Anticapitalisme & Revolucion” (Αντικαπιταλισμός κ' Επανάσταση) η οποία ονομάζεται TACLE  και έχει παρουσία σε πολλά πανεπιστήμια. Υπάρχει επίσης και η FAGE, η συντεχνιακή ένωση φοιτητών η οποία υποστηρίζει ότι είναι προοδευτική  αλλά στην πραγματικότητα είναι μία ένωση προδοτών, η οποία συνυπογράφει κάθε κυβερνητική μεταρρύθμιση. Υπάρχει και η “Solidaires Etudiants” η οποία είναι πολύ μικρή και συνενώνει ένα μέρος του αναρχικού και αυτόνομου χώρου, ένα μικρό κομμάτι ρεφορμιστών και είναι αρκετά σεχταριστική και γραφειοκρατική. Έχουμε και έναν αριθμό τοπικών ενώσεων σε αρκετά πανεπιστήμια.
Στις φοιτητικές ενώσεις στη Γαλλία σήμερα, μπορούμε να δούμε ξεκάθαρα  μία αναδιάταξη των δυνάμεων. Βρισκόμαστε στην κλιμάκωσή της για την ακρίβεια. Είναι δύσκολο να προβλέψουμε που θα καταλήξει καθώς βλέπουμε ότι η κύρια προοδευτική φοιτητική δύναμη, η UNEF, δεν είναι πλέον πρώτη, αφού στις εκλογές ηττήθηκε από την συντεχνιακή ένωση. Επιπλέον, συρρικνώθηκε δραματικά από το κίνημα του 2016 ενάντια στον Εργατικό Νόμο και μετά, επειδή πρόδωσε το φοιτητικό κίνημα αρκετές φορές. Σαν αποκορύφωμα, είναι συνδεδεμένη με το Σοσιαλιστικό Κόμμα το οποίο κατέρρευσε και επομένως σήμερα βρίσκεται σε βαθιά κρίση. Η France Insoumise , η οποία γίνεται η κύρια ρεφορμιστική δύναμη στην νεολαία, δεν οικοδομεί την UNEF, αλλά αντίθετα την μποϊκοτάρει. Δεν γνωρίζουμε τι θα συμβεί. Αλλά μάλλον βαδίζουμε στην κατεύθυνση της αναδιάταξης των δυνάμεων του φοιτητικού συνδικαλισμού. Δεν γνωρίζουμε πως θα διαμορφωθεί.
Η δική μας πολιτική γραμμή είναι να πιέσουμε όλους του αγωνιστές και τα προοδευτικά στοιχεία του φοιτητικού κινήματος, οι οποίοι θέλουν να είναι μέρος του φοιτητικού και εργατικού κινήματος να συνυπάρχουν στην ίδια φοιτητική ένωση, ώστε να συνενωθούν όλα αυτά τα διαφορετικά στοιχεία και να αποκτήσουμε μία δομή ενιαίου μετώπου για να δουλέψουμε σε κάθε πανεπιστήμιο. Και να διαμορφώσουμε στο εσωτερικό αυτής της ένωσης μία τάση ταξική η οποία να είναι κομμάτι του εργατικού κινήματος, Να υπερασπίζεται την γενική απεργία και την προοπτική της, να μην συμβιβάζεται με τις αστικές κυβερνήσεις και να χρησιμοποιεί τα επαναστατικά μέσα πάλης: Την  διαμόρφωση ευνοϊκών συσχετισμών δύναμης, την χρήση της απεργιακής δράσης, να πετυχαίνει νίκες για τα αιτήματα του φοιτητικού κινήματος, Και να χτίζει ταξική συνείδηση στο κίνημα αυτό.



Υπάρχουν κομμάτια της εργατικής τάξης τα οποία να αγωνίζονται στο πλευρό του φοιτητικού κινήματος; Για παράδειγμα, ποια είναι η σχέση ανάμεσα στους φοιτητές και τις απεργίες στους σιδηροδρόμους και στα ταχυδρομεία;
Αυτό που προκαλεί ενδιαφέρον και ενθουσιασμό για αυτό το κίνημα, και αποτελεί και μία ομοιότητα με το κίνημα απέναντι στον Εργασιακό Νόμο, είναι το γεγονός  ότι η συνένωση των αγώνων είναι πολύ πολύ ισχυρή. Πράγμα το οποίο σημαίνει ότι είναι σχεδόν κεκτημένο. Δεν χρειαστηκε καν να παλέψουμε για να το κατακτήσουμε. Για το φοιτητικό κίνημα, η αναγκαία συμμαχία με την εργατική τάξη είναι αναντίρρητη. Γνωρίζουμε ότι δεν είναι έτσι η κατάσταση σε πολλές χώρες. Δεν υπήρξε κατ' ανάγκη σε κάθε κίνημα. Αλλά αυτή τη φορά, για παράδειγμα, υπήρξε πραγματική θέληση να καλέσουμε τους σιδηροδρομικούς, τους ταχυδρόμους, τους εργάτες στην ενέργεια, στα νοσοκομεία, τους δασκάλους στις γενικές μας συνελεύσεις. Και σε κοινή συμμετοχή στις διαδηλώσεις, να απεργήσουμε μαζί, να παλέψουμε μαζί. Για παράδειγμα μπορούμε να δούμε ότι κάποιοι εργαζόμενοι των σιδηροδρόμων, οι οποίοι σε καμία περίπτωση δεν επηρεάζονται από επαναστάτες, έρχονται  αυθόρμητα στις γενικές μας συνελεύσεις για να τις ενισχύσουν, και οι οποίοι έρχονται κάθε φορά. Καλούν φοιτητές για να έρθουν και στις δικές τους δράσεις. Συντονισμοί οργανώνονται μεταξύ όλων αυτών των συντρόφων. Η ιδέα των κοινών αγώνων διατυπώθηκε με τόση επιμονή καθ' όλη την διάρκεια του κινήματος που ακόμα και τα αστικά μέσα μιλούν για αυτή ώστε να την καταπολεμήσουν. Ακόμα και μέλη της κυβέρνησης αναγκάστηκαν να κάνουν δηλώσεις για το πόσο «ανόητη» ήταν. Και οι συνδικαλιστικές ηγεσίες την αντιμάχονται, λέγοντας ότι είναι λανθασμένη στρατηγικη αφού δεν επιτρέπει στον κάθε τομέα να διατυπώσει τα δικά του αιτήματα. Έχουμε μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα  από κοινούς αποκλεισμούς, όπως  για παράδειγμα ο αποκλεισμός του εξεταστικού κέντρου στην Arcueil. To πανεπιστήμιο της Nanterre, στην προσπάθεια του να κάμψει την κινητοποίηση, οργάνωσε  τις εξετάσεις εκτός του πανεπιστημίου. Κι εμείς, οι φοιτητές της Nanterre, καλέσαμε όλους τους εργάτες που ενδιαφέρονταν να έρθουν για να αποκλείσουν το εξεταστικό κέντρο μαζί μας. Υπάρχουν αρκετοί σιδηροδρομικοί, αρκετοί ταχυδρόμοι, εργαζόμενοι στην ενέργεια και στην υγεία οι οποίοι ήρθαν μαζί μας στον αποκλεισμό. Ακόμα και βουλευτές ήρθαν να συμβάλουν στον αποκλεισμό του εξεταστικού κέντρου στην Arcueil. Και φυσικά κερδίσαμε πολύ εύκολα σε αυτόν τον αποκλεισμό, καταφέραμε να αναβληθεί η εξέταση και να υπάρξουν καλύτεροι όροι. Στην Tolbiac (Paris) υπήρξαν μεγάλες εκδηλώσεις στήριξης στους σιδηροδρομικούς οι οποίες μάζεψαν αρκετά χρήματα για το απεργιακό ταμείο. Είχαμε κοινά μπλόκ στις πορείες, κοινές δράσεις, όταν είχαμε να αντιμετωπίσουμε την αστυνομία. Εκείνες τις μέρες είχαμε κοινές συγκεντρώσεις για να σταματήσουμε τις διώξεις εναντίον συνδικαλιστών και μαθητών.
Ο κοινός αγώνας είναι όντως πολύ βαθιά ριζωμένος στο κίνημα. Και αυτό είναι πολύ θετικό καθώς πιστεύουμε ότι αυτές οι απεργίες στις οποίες έχουμε φοιτητές και εργάτες να αγωνίζονται μαζί ενάντια στην κυβέρνηση που επιτίθεται σε όλους μας είναι η εμβρυακή μορφή, ένα παράδειγμα, ένα μικρό παράδειγμα του πως μπορεί να μοιάζει η μελλοντική κομμουνιστική κοινωνία. Που θα πάρει πνοή από μια επανάσταση με την οποία θα ξεφορτωθούμε όλους αυτούς τους καπιταλιστές. Για την ακρίβεια οι κομμουνιστές και οι επαναστάτες, αυτό το κομμάτι της εργατικής τάξης, έπαιξαν ένα σημαντικό ρόλο στο κίνημα καθώς ήταν οι πρώτοι μετέφεραν το μήνυμα και κατάφεραν, παρά το μικρό τους μέγεθος, να το καταστήσουν παρόν στα εθνικά συντονιστικά, στο οργανωμένο εργατικό κίνημα, στις οργανώσεις που ελέγχονται από την συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Αυτό είναι ένα πραγματικό όφελος το οποίο κατά την άποψή μας στρώνει τον δρόμο για ένα πολύ σημαντικό αγώνα και είναι ξεκάθαρα ένα θετικό στοιχείο στην προοπτική μιας γενικής απεργίας, ικανής να ξεπεράσει τις συνδικαλιστικές ηγεσίες και να νικήσει την κυβέρνηση.

Ποιες πολιτικές δυνάμεις παρεμβαίνουν σε αυτό το κίνημα; Ποια από αυτές ηγεμονεύει αυτή τη στιγμή; Ποιο είναι το πολιτικό πρόγραμμα εκείνο το οποίο είναι ικανό να ενώσει το εργατικό και το φοιτητικό κίνημα σε έναν αγώνα μακράς διάρκειας ενάντια στις πολιτικές του Macron?
Μέσα στο κίνημα, οι διάφορες τάσεις εντός του, έχουν αντιπαραθέσει τις απόψεις του και έχουν ανταγωνιστεί για την ηγεσία του κινήματος. Για την ακρίβεια, τουλάχιστον κατά τη δική μου άποψη αυτοί οι οποίοι ηγούνται του κινήματος των σιδηροδρομικών και των φοιτητών, του διακλαδικού κινήματος, είναι, προς το παρόν τουλάχιστον, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, κυρίως της CGT και η πολιτική ηγεσία της France Insoumise. Γιατί ήταν εκείνοι που καθόρισαν τον ρυθμό του κινήματος, καθ' όλη τη διάρκεια των κινητοποιήσεων Εκείνοι οι οποίοι κατέβαζαν πλειοψηφικά τους φοιτητές Στον δρόμο. Αυτή είναι και μία από τις αδυναμίες του κινήματος, παρά τον πολύ μαζικό του χαρακτήρα. Στα πανεπιστήμια είδαμε συστηματικά στα εθνικά  φοιτητικά συντονιστικά και στις τοπικές γενικές συνελεύσεις να γίνονται ισχυρές αντιπαραθέσεις ανάμεσα στις διάφορες τάσεις, του φοιτητικού κινήματος. Στην Γαλλία υπάρχει η παράδοση του συντονισμού εθνικής εμβέλειας, επομένως κάθε κίνημα έχει εθνικά φοιτητικά συντονιστικά. Με εκπροσώπους από κάθε γενική συνέλευση οι οποίοι βρίσκονται και συντονίζονται. Σε αυτές τις γενικές συνελεύσεις, το πρώτο πράγμα που θα παρατηρήσει κανείς είναι ότι η UNEF όπως την γνωρίζαμε, ως μια μεγάλη απεργιακή δύναμη στα κινήματα, στην πραγματικότητα έχασε ένα μεγάλο μέρος της βάσης της. Έπαιξε έναν πραγματικά πολύ μικρό ρόλο στο κίνημα. Έκανε ελάχιστες εμφανίσεις στα media αλλά δεν μπορούσε να ηγηθεί παρά σε μερικά μόνο πανεπιστήμια και να κάνει ότι θέλει σε εκείνες τις δομές.
Εμείς, το ΝΡΑ, ήμασταν για την ακρίβεια μια πολύ σημαντική δύναμη η οποία όμως λειτουργούσε με έναν ανοργάνωτο τρόπο. Γιατί είμαστε για την ακρίβεια μία αρκετά ετερογενής οργάνωση η οποία δεν υπερασπίζονταν κατ’ ανάγκη τον ίδιο προσανατολισμό. Παρ΄ όλα αυτά υπερασπιζόμασταν συστηματικά και από κοινού μία προοπτική: Να καλέσει το φοιτητικό κίνημα τους εργάτες, να πορευθούν από κοινού στην απεργία και ότι αυτή η απεργία πρέπει να είναι διαρκείας. Ότι χρειαζόταν να πολλαπλασιάσουμε τους αποκλεισμούς και τις απεργίες και να συνεχίσουμε να διαδηλώνουμε μαζί. Να βγάλουμε τους μαθητές στους δρόμους. Να αποδομούμε συστηματικά την πολιτική της διαλογής, την επίθεση στους σιδηροδρομικούς και την επίθεση σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες, γιατί αυτό είναι το καίριο σημείο των μεταρρυθμίσεων του Macron.
Η France Insoumise για παράδειγμα Προσπαθούσε συστηματικά να υπερασπιστεί τι δεν θα έπρεπε να καλούμε τους εργάτες να ενωθούν μαζί μας γιατί δεν θα πρέπει να δίνουμε μαθήματα στο εργατικό κίνημα. Για την ακρίβεια  προσπαθούσε να περιορίσει τα αιτήματα των εθνικών φοιτητικών συντονιστικών σε αμιγώς φοιτητοκεντρικά αιτήματα και προσπάθησε να εμποδίσει το συντονιστικό να γίνει η πραγματική ηγεσία του κινήματος γιατί σε αυτήν την περίπτωση Η France Insoumise και η CGT θα είχαν μικρότερο βαθμό ελέγχου. Δυστυχώς δεν καταφέραμε να καταστήσουμε τον συντονισμό αυτό ικανό να επιβάλει τον ρυθμό των κινητοποιήσεων, ικανό να πολώσει και να προσελκύσει το εργατικό κίνημα. Παρόλα αυτά είμαστε ακόμα ικανοί να πετύχουμε ενός  κάποιου επιπέδου εθνικής εμβέλειας συντονισμό και να του δώσουμε ρυθμό και προοπτικές. Αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό στοιχείο και οι δεσμοί που χτίστηκαν σε αυτή την κλίμακα είναι κρίσιμοι.
Υπάρχει άλλη μία δεύτερη πολιτική δύναμη Η οποία έπαιξε έναν ρόλο: οι αυτόνομοι Οι οποίοι έπαιξαν έναν πολύ πιο σημαντικό ρόλο απ' ότι συνήθως. Κυρίως επειδή για πρώτη φορά ήταν σε θέση να κινητοποιήσουν μία σειρά πανεπιστημίων, την Tolbiac και τη Rennes II μεταξύ άλλων. Η πολιτική τους ήταν να δοκιμάσουν να καταλάβουν πανεπιστήμια και να δημιουργήσουν εναλλακτικούς χώρους εντός τους. Πράγμα το οποίο σημαίνει ότι είχαν αντιπαραθετική γραμμή με εμάς που υπερασπιζόμαστε ότι πρέπει να βγούμε από τα πανεπιστήμια και να συναντήσουμε το εργατικό κίνημα και να προσπαθήσουμε να φέρουμε και τους μαθητές και τους εργάτες στον αγώνα. Οι βλέψεις τους ήταν να καταλάβουμε κάποια κτήρια, να δημιουργήσουμε τοπικές ZAD στα πανεπιστήμια και εναλλακτικούς τρόπους ζωής Πρακτικά δεν άνοιγαν το ζήτημα μαζικοποίησης του κινήματος ώστε να μπορέσει να προκαλέσει μια ριζική αλλαγή στο συσχετισμό δυνάμεων με τους καπιταλιστές και τα αφεντικά. Αλλά απεναντίας να διαμορφώσουν κάτι άλλο. Όπως το αποκαλούν οι ίδιοι αυτοδιαχειριζόμενους  χώρους οι οποίοι στην πραγματικότητα δεν είναι ούτε αυτό. Επίσης αποφάσισαν να μποϊκοτάρουν τα εθνικά συντονιστικά με το να κατηγορούν αυτές τις δομές ως γραφειοκρατικές, Παρά το γεγονός ότι ήταν οι μόνες δομές που εκπροσωπούσαν το κίνημα, δημιούργησαν παράλληλες δομές  στις οποίες συγκεντρώνονταν μόνο οι αυτόνομοι, τις ονόμασαν εθνικά συντονιστικά πάλης, παραβλέποντας ότι αυτά τα συντονιστικά απλά συγκέντρωναν το δικό τους ρεύμα που ήταν πολύ μειοψηφικό, πολύ μικρό. Δεν συζητούσαν κάποιο σχέδιο μάχης με το οποίο θα έκαναν το κίνημα πιο μαζικό.
Αυτές είναι οι δυνάμεις που συναντήθηκαν στο κίνημα. Τώρα οι συντονισμοί βρίσκονται σε επιφυλακή, μιας και τα πανεπιστήμια δεν απεργούν πια λόγω διακοπών. Αλλά μπορούμε να πούμε ότι ανάμεσα στις διάφορες δυνάμεις που παρεμβαίνουν το NPA έπαιξε έναν εξαιρετικά σημαντικό ρόλο. Μερικά μέλη του είναι αναγνωρίσιμα σε όλη την χώρα, μέλη από την Nanterre, την Tolbiac, την Toulouse. Αλλά δεν καταφέραμε το μέγιστο και δεν θα το παραδεχόμουν εύκολα αλλά αν έπρεπε να πω μία δύναμη που όντως κατάφερε να έχει την ηγεσία και να επιβάλλει τον ρυθμό, ήταν η CGT και η France Insoumise. Όμως η μάχη για την ηγεσία στο κίνημα δεν έχει κερδηθεί ούτε από τους αυτόνομους, ούτε από εμάς, ούτε από την France Insoumise. Κατά την γνώμη η μάχη κερδήθηκε από την ηγεσία του εργατικού κινήματος, κυρίως από την CGT.
Για μας η κεντρική πολιτική γραμμή πρέπει να συνηγορεί υπέρ της νίκης του δικού μας στρατοπέδου. Πρώτον, να καταφέρουμε να συντονίσουμε όλα τα πανεπιστήμια και να καλέσουμε απεργία. Δεύτερον, να φέρουμε όλη τη νεολαία μαζί στον δρόμο, που σημαινει να βάλουμε τα λύκεια στην απεργία για κάνουν την πάλη τους μαζική και ορατή. Τρίτον, να απευθυνθούμε στο εργατικό κίνημα για να μπει στον αγώνα μαζί μας. Αν το (νεολαιίστικο) κίνημα είναι μαζικό και ορατό στον δρόμο και μιλήσει στο εργατικό, όχι μόνο στα πρωτοπόρα κομμάτια του, αλλά στο σύνολο του, αυτό θα είχε ως αποτέλεσμα την διεύρυνση της απεργίας και θα γεννούσε την προοπτική της γενικής απεργίας. Αυτό θα έφερνε τον Macron σε πολύ δύσκολη θέση, γιατί δεν θα μπορούσε να διαχειριστεί κάτι τέτοιο στους τομείς “κλειδιά” της οικονομίας. Άρα αυτή την πολιτική γραμμή υπερασπιζόμαστε στα συντονιστικά και έχει δώσει καρπούς αφού κατάφερε να δώσει διάρκεια στον αγώνα των σιδηροδρομικών, και να φέρει κι άλλα κομμάτια στην απεργία, ακόμα και επιμέρους. Φυσικά είχαμε ζητήματα, αλλά η συσσωρευμένη εμπειρία και οι σχέσει που είχαμε χτίσει σε πανεπιστήμια, σχολεία και χώρους εργασίας είναι πολύ σημαντική για το μέλλον. Το βασικό καθήκον σήμερα είναι να διατηρηθούν αυτοί οι δεσμοί, να ενωποιήσουμε την πρωτοπορία της νεολαίας και της εργατιάς για να αναλάβουν δράση και στο μέλλον. Τυπικά τώρα πρέπει οι σιδηροδρομικοί, τα ταχυδρομεία, τα νοσοκομεία να κρατήσουν την απεργία και να νικήσουν. Αυτός είναι ο κύριος στόχος τώρα.

Είναι ενδιαφέρον να συμβαίνει όλο αυτό πενήντα χρόνια από τον Μάη του 68'. Αποτελεί έμπνευση για το σημερινό κίνημα;
Ξεκάθαρα ναι, αν και δεν είναι ο σκοπός μας να επαναλάβουμε τον Μάη του 68 γιατί ο Μάης ήταν ένα κίνημα γενικής απεργίας που δεν έφτασε μέχρι το τέλος. Πολλοί από τους προηγούμενους ηγέτες έγιναν το αντίθετο από αυτό που εύχονταν να είναι. Ωστόσο, υπάρχουν πολύ σημαντικά μαθήματα για μας: να έχεις απέναντι σου μία κυβέρνηση που επιτίθεται επί χρόνια, όπως η κυβερνηση του Ντε Γκολ, απέναντι στις διεκδικήσεις του εργατικού κινήματος, απέναντι στους φοιτητές κτλ το κοινωνικό κίνημα κατέληξε να απαντά ως ένα σύνολο με 10 εκατομμύρια εργάτες σε απεργία καταλήψεις εργοστασίων, μαζικές  διαδηλώσεις. Μια κυβέρνηση που ήταν τόσο τρομαγμένη από την απεργία που κατέφυγε στην Γερμανία, για να δει αν στρατεύματα θα ήταν έτοιμα να επέμβουν σε περίπτωση μιας εξέγερσης, μιας επανάστασης. Έτσι, αυτή είναι η προοπτική προς στην οποία θέλουμε να κατευθυνθούμε, ένα συνολικό μπλοκάρισμα της οικονομίας, μία μαζική, δραστήρια απεργία όλων των εργαζομένων που θα μπλοκάρει την οικονομία, επιβάλλοντας μια αλλαγή στον συσχετισμό δύναμης. Βέβαια, αν θέλουμε να πάμε πιο πέρα από αυτό που ήταν ο Μάης του 68,οι επαναστάτες σε αυτή την κατάσταση πρέπει να πείσουμε ολόκληρη την εργατική τάξη ότι χρειαζόμαστε μια απεργία που να κάνει κάτι παραπάνω από το να βάζει αναχώματα ή να κάνει καταλήψεις, μια ζωντανή απεργία με την οποία θα πάρουμε την δύναμη πίσω στα χέρια μας. Που θα αμφισβητήσει ριζικά το κράτος που θα προσπαθεί να το καταστρέψει, να το υπονομεύσει, να πάρει την εξουσία, να διώξει τους καπιταλιστές, να αναδιοργανώσει την παραγωγή και να βοηθήσει την εργατική ταξη σε όλο τον κόσμο να φτάσει στη νίκη. Γι΄αυτό σήμερα δεν θέλουμε να επαναλάβουμε τον Μάη του 68,  αλλά θέλουμε τον δικό μας Μάη του 2018, την δική μας γενική απεργία μέχρι τέλους, την δική μας επανάσταση που θα προκαλέσει ριζικούς τριγμούς στο σύστημα. Πιστεύουμε ότι σήμερα έχουμε 50 περισσότερους τρόπους να το καταφέρουμε. Η ανεργία είναι πολύ υψηλότερη, η εξέγερση της νεολαίας είναι πολύ ισχυρότερη, η εργασιακή ανασφάλεια είναι πολύ χειρότερη, η βαρβαρότητα στον κόσμο είναι όσο σκληρή ήταν την δεκαετια του 60. Έχουμε πολύ περισσότερους τρόπους να αντιταχθούμε στο καπιταλιστικό σύστημα, περισσότερους τρόπους να το ξεφορτωθούμε, καλύτερες βάσεις από πριν. Οπότε για εμάς, αυτό που είναι κρίσιμο είναι βεβαίως να ξαναχτίσουμε ένα κίνημα γενικής απεργίας. Εργάτες και νεολαία παίζουν το αποφασιστικό ρόλο για να ξεφορτωθούμε τα αφεντικά.

Τι λέει η κοινή γνώμη για αυτό το κίνημα; Υποστηρίζει ο κόσμος τον Μακρόν; Ποιος είναι ο ρόλος της ακροδεξιάς και του "Εθνικού Μετώπου" σε όλο αυτό;
Η νεολαία και οι εργαζόμενοι δεν υποστηρίζουν τον Μακρόν σε καμία περίπτωση. Δεν είναι καθόλου δημοφιλής ανάμεσα στους νέους και τους εργαζόμενους,όχι απλά δεν είναι δημοφιλής αλλά μισητός. Είναι η προσωποποίηση των χειρότερων πραγμάτων, είναι ο Πρόεδρος των πλουσίων καθημερινά ακούμε για ένα νέο αποκρουστικό νόμο ή μεταρρύθμιση απλά για να κόψει χρήματα από την κοινωνική πρόνοια, να αυξήσει τα κέρδη των καπιταλιστών, να ρίξει τα εισοδήματά μας και να μας αποδυναμώσει. Με όρους καταστολης, έχει γίνει ακραία σκληρός. Μαθητές λυκείου κατέλαβαν ένα σχολείο και 102 συλλήφθηκαν και κρατήθηκαν για 48 ώρες. Είναι μία πραγματικά μισητή κυβέρνηση. Βαδίζοντας έτσι, έχει την υποστήριξη της αστικής τάξης και των μικροαστών.
Για την ακρίβεια, στο δικό μας κοινωνικό στρατόπεδο, υπάρχει μία τεράστια υποστήριξη στην απεργία στους σιδηροδρόμους σε αντίθεση με ό,τι μεταδίδουν τα αστικά MME. Για παράδειγμα, το απεργιακό ταμείο στους σιδηροδρόμους που έχει πάνω από ένα εκατομμύριο ευρώ, οι δημοσκοπήσεις που δείχνουν πολύ υψηλά επίπεδα υποστήριξης κτλ Το 61% των νέων μεταξύ 18 και 25 ετών είναι ενάντια στο νόμο για την "Διαλογή" και αυτό είναι μια ισχυρή πλειοψηφία. Μπορεί να το δει κανείς στα πανεπιστήμια, κόσμος έρχεται για να μπλοκάρει, για να συμμετέχει στις γενικές συνελεύσεις και να αντιταχθεί στην αναδιάρθρωση. Η πλειοψηφία του στρατοπέδου μας στηρίζει το κίνημα ακόμα και όταν δεν είναι απαραίτητα σε απεργία.
Όσον αφορά την ακροδεξιά και τους φασίστες, το "Εθνικό Μέτωπο" ήταν ανύπαρκτο κατά την διάρκεια του κινήματος. Βρίσκονται σε κρίση από τις πρόσφατες προεδρικές εκλογές, άλλαξαν το όνομα τους σε National Rally, έχουν εσωτερικές διαφωνές για να ξαναχτίσουν την οργάνωση τους. Από την άλλη, οι φασίστες όντως προσπάθησαν, περισσότερο από ότι σε προηγούμενα κινήματα, να παίξουν ένα ρόλο στην κινητοποίηση. Για παράδειγμα, με το να εμφανίζονται σε πανεπιστήμια να προσπαθούν να σπάσουν με την βία τις καταλήψεις. Για παράδειγμα στην Tolbiac, προσπάθησαν να παρέμβουν. Εκδιώχθηκαν από τους φοιτητές και τους καταληψίες. Στο Montpellier, έγινε μία πολύ άγρια επίθεση  σε μια φοιτητική κατάληψη, με ξυλοδαρμούς, φασίστες που ήρθαν μετά από αίτημα και υπό το βλέμμα του Κοσμήτορα της Νομικής Σχολής. Δηλαδη ένα αποκρουστικό γεγονός πράγματι. Και επίσης κατάφεραν, σε πολλά πανεπιστήμια, να ξυλοκοπήσουν ακροαριστερούς και να εκθέσουν ακτιβιστές, στις βόρειες και τις ανατολικές περιοχές της Γαλλίας συγκεκριμένα. Ωστόσο, ωστόσο κάθε φορά, αποκρούστηκαν εντελώς. Για παράδειγμα, εκδιώχθηκαν από την Tolbiac. Στο Montpellier η παρέμβαση τους πυροδότησε το κίνημα στην πόλη και σε όλη την χώρα. Εννοώντας ότι οι επιθέσεις των φασιστών προκάλεσαν μία αντίδραση στο κομμάτι του φοιτητικού κινήματος και της στήριξης από το εργατικό κίνημα. Οι φασίστες στην πραγματικότητα δεν κατάφεραν να σπάσουν το κίνημα καθόλου, μάλλον το αντίθετο, το έκαναν ισχυρότερο. Έτσι, ρεζίλεψαν τους εαυτούς τους κάθε φορά. Αυτό αποτελεί ένα πολύ σημαντικό στοιχείο για την ριζοσπαστικοποίηση των νέων.

Είσαι κι εσύ ο ίδιος ένα από τα θύματα της καταστολής στο Πανεπιστήμιο της Nanterre τον Απρίλη, ήταν ένα από τα γεγονότα που πυροδότησαν το κίνημα στο πανεπιστήμιο σου. Πες μας λίγα λόγια γι' αυτό.
Ναι, με συνέλαβαν, μαζί με άλλους 7 φοιτητές του πανεπιστημίου της Nanterre, στις 9 του Απρίλη, γιατί ο πρόεδρος του πανεπιστημίου Jean-Francois Balaude, κάλεσε την CRS (MAT) στο πανεπιστήμιο για να εκκενώσει την κατάληψη που είχε ξεκινήσει την ίδια μέρα. Δεν είχαμε άλλη επιλογή πέρα από την κατάληψη. Κάναμε συγκέντρωση διαμαρτυρίας, και πήγαμε σε μία αίθουσα με τα μέλη της κατάληψης, και η CRS ήρθε στην αίθουσα, ενώ κάναμε γενική συνέλευση, για να μας διώξουν και συλλάβανε 7 από εμάς. Κατηγορήθηκα για εθελούσιες πράξεις βίας κατά της αστυνομίας, μαζί με άλλους δύο συντρόφους, και θα βρεθώ ενώπιον του δικαστηρίου στις 20 του Ιούνη. Ετσι, για μας αυτή ήταν μία κρίσιμη στιγμή, επειδή πράγματι κινητοποίησε τον κόσμο στο πανεπιστήμιο. Την  επόμενη μέρα υπήρχαν εκατοντάδες φοιτητές μπροστά από την διεύθυνση της αστυνομίας για να απαιτήσουν την απελευθέρωση μας. Βουλευτές απαιτούσαν την απελευθέρωση μας από το βήμα της βουλής. Την επόμενη μέρα διεξήγαμε γενική συνέλευση με περισσότερους από 1000 φοιτητές. Την επόμενη εβδομάδα, το πανεπιστήμιο είχε καταληφθεί πλήρως από τους φοιτητές, όχι μόνο μία αίθουσα. Αυτό το γεγονός πυροδότησε την απεργία. Και ακόμα και στην υπόλοιπη χώρα, όλοι μιλούσαν για τη Nanterre, το οποίο δεν εμπόδισε την κυβέρνηση να στέλνει την CRS όποτε θέλει για να εκκενώνει καταλήψεις, να σπάει τα μπλοκ, να διαλύει την απεργία, να δέρνει φοιτητές στις διαδηλώσεις, να δέρνει μαθητές λυκείου, να διαλύει καταλήψεις μαθητών κτλ Η καταστολή έχει γίνει πολύ σκληρή επειδή φοβήθηκαν να δουν το κίνημα να πηγαίνει ακόμα παραπέρα και ακόμα το φοβούνται, γι' αυτό γίνονται δίκες τώρα και θα δούμε πως θα πάει. Πιστεύουμε ότι απέναντι στην καταστολή, η μόνη απάντηση είναι να κινητοποιούμε το δικό μας στρατόπεδο και είμαστε πεπεισμένοι ότι θα καταφέρουμε την απόσυρση των κατηγοριών για όλους τους συντρόφους που δέχονται αυτή την καταστολή. Η κυβέρνηση προετοιμάζεται να ενισχύσει την αστυνομία και το δικαστικό της μηχανισμό για να χτυπήσει μελλοντικές κινητοποιήσεις ακόμα περισσότερο. Αυτό που λέμε ξεκάθαρα στην κυβέρνηση είναι ότι δεν φοβόμαστε καθόλου αυτή την κατάσταση και περιμένουμε οτι θα γίνει δυσκολότερη. Αλλά έχουν δίκιο να φοβούνται απεργίες και κινητοποιήσεις στο μέλλον.

Ένα μήνυμα αλληλεγγύης στους συντρόφους και τις συντρόφισσες της ΟΚΔΕ-Σπάρτακος στην Ελλαδα.  Ευχαριστώ για την συνέντευξη. Εδώ στην Γαλλία οι σύντροφοι του ρεύματος "Αντικαπιταλισμός και Επανάσταση" σας εύχονται δύναμη και θάρρος στους αγώνες σας ενάντια  στην "αριστερή" λιτότητα της κυβέρνησης Τσίπρα ο οποίος, εδώ και αρκετό καιρό, επιτίθεται σε όλους αυτούς που αγωνίζονται ενάντια στον καπιταλιστικό ζυγό και στις αντικοινωνικές μεταρρυθμίσεις της κυβερνησης. Ένα μήνυμα στήριξης και αλληλεγγύης στους συντρόφους της ΟΚΔΕ-Σπάρτακος, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και όλους αυτούς που παλεύουν ενάντια στις αναδιαρθρώσεις, ενάντια στον καπιταλισμό, ενάντια στην εκμετάλλευση και για μία άλλη κοινωνία!



Δελτίου τύπου της επιτροπής αγώνα φοιτητών, Πανεπιστήμιο της Nanterre

Μαΐου 14, 2018

Πανεπιστήμιο της Nanterre, οι τελικές εξετάσεις ακυρώθηκαν: Μια νίκη για το φοιτητικό κίνημα!

Οι κινητοποιήσεις των φοιτητών συνεχίζονται ακόμα στη Nanterre και σε ολόκληρη τη χώρα. Το πανεπιστήμιό μας βρίσκεται σε απεργία και κατάληψη από τους φοιτητές για σχεδόν 4 εβδομάδες, ενάντια στη μεταρρύθμιση Macron για την ανώτατη εκπαίδευση και τις αντιλαϊκές πολιτικές. Η κυβέρνηση και ο Jean Francois Balaudé, πρόεδρος του Πανεπιστημίου της Nanterre, αρνούνται να ακούσουν την οργή που ακούγεται από τα πανεπιστήμια. Ο Balaudé θέλησε να διεξάγει τις τελικές εξετάσεις με κάθε κόστος, παρά τις επανειλημμένες αποφάσεις των Γενικών Συνελεύσεων των φοιτητών. Σήμερα, εκατοντάδες φοιτητές και εργαζόμενοι συγκεντρώθηκαν ενωμένοι μπροστά από το εξεταστικό κέντρο Arcueil (ένα κρατικό κτίριο που χρησιμοποιείται για μαζικές/εθνικές εξετάσεις) για να πιέσουν να ακυρωθούν οι τελικές εξετάσεις.

Αρνούμαστε να επιτρέψουμε τη διεξαγωγή των εξετάσεων, επειδή θεωρούμε ότι οι εξετάσεις εν μέσω απεργίας είναι απεργοσπατικές. Η διεξαγωγή εξετάσεων υποχρεώνει τους φοιτητές να ξοδέψουν χρόνο τόσο για να διαβάσουν, όσο και για να συμμετέχουν. Κρατά δηλαδή μακριά τους φοιτητές από την πλήρη δέσμευση στον αγώνα.

Καταδικάζουμε κατηγορηματικά την απόφαση της προεδρίας του πανεπιστήμιου να διεξάγει τις εξετάσεις σε άλλο χώρο και μάλιστα υπό ισχυρή αστυνομική παρουσία. Η καταστολή είναι η μόνη απάντηση του πανεπιστημίου στο κίνημά μας, σήμερα όπως και στις 9 Απριλίου, όταν 7 φοιτητές συνελήφθησαν και 3 από αυτούς παραπέμπονται σε δίκες. Πολλοί από εμάς ψεκαστήκαμε με σπρέι πιπεριού, χτυπηθήκαμε από γκλοπ και τραυματιστήκαμε και ο μόνος υπεύθυνος γι’ αυτό είναι ο Balaudé.

Αρνούμαστε να δούμε την πιθανότητα διεξαγωγής των τελικών εξετάσεων εν μέσω απεργίας, πολλώ δε μάλλον με αστυνομική παρουσία και βία. Απαιτούμε τον αυτόματο προβιβασμό για όλους με δικαίωμα καλυτέρευσης βαθμού μέσω παράδοσης εργασιών από το σπίτι, έτσι ώστε η απεργία να μην δημιουργεί δυσκολίες στους φοιτητές. Απαιτούμε να παραιτηθεί ο Jean-François Balaudé, λόγω της συνεργασίας του με τις δυνάμεις καταστολής. Απαιτούμε επίσης να καταργηθεί η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση και να μην εφαρμοστεί ούτε σε τοπικό επίπεδο.

Καταγγέλλουμε την ένοχη επιμονή των  Florence Bellivier et Pascal Bauvais, συνδιευθυντών της Νομικής Σχολής που προσπάθησαν να διεξάγουν τις εξετάσεις με όποιο κόστος, θέτοντας ακόμα και τους φοιτητές σε κίνδυνο, αντί να αναγνωρίσουν τη συνέχιση των κινητοποίησεων που ψηφίστηκε από τη Γενική Συνέλευση.

Σήμερα ο Macron θέλησε να σπάσει τη συνεχιζόμενη απεργία, τόσο μέσω του άγχους των φοιτητών για τις εξετάσεις, όσο και με καταστολή. Στη Nancy οι φοιτητές αντιμετώπισαν καταστολή και δακρυγόνα. Στην Τουλούζ (πανεπιστήμιο Le Mirail), η εκκένωση της κατάληψης, συνοδεύτηκε με καταστολή, με αποτέλεσμα ένας φοιτητής να μεταφερθεί στο νοσοκομείο μετά από ρίξιμο χειροβομβίδας κρότου. Καταδικάζουμε κατηγορηματικά όλες τις προσπάθειες καταστολής και απαιτούμε να σταματήσουν οι αστυνομικές επεμβάσεις στα πανεπιστήμια.

Ως απάντηση στην καταστολή της κυβέρνησης και στην κοινωνική βία που βιώνει το δικό μας κοινωνικό στρατόπεδο, καλούμε την νεολαίας και τους εργαζόμενους να απαντήσουν μαχητικά και μαζικά συμμετέχοντας στις απεργίες στις 16 και 22 Μαΐου. Όλα τα σωματεία και οι πολιτικές οργανώσεις πρέπει να οργανώσουν δράσεις και να καλέσουν απεργία σε κάθε κλάδο. Δεν θα ανεχτούμε τις ενέργειες της κυβέρνησης, η αντίδρασή μας πρέπει να είναι μια γενική απεργία, ένας νέος Μάης 2018.

Ευχαριστούμε όλους τους φοιτητές που κινητοποιήθηκαν από την ευρύτερη περιοχή του Παρισιού, τους απεργούς ταχυδρομικούς, τους εργαζόμενους των σιδηροδρόμων, τους εργαζόμενους στην Geodis και όλους τους εργαζόμενους που ήρθαν σήμερα για να μας στηρίξουν. Αγωνιζόμαστε μαζί ενάντια σε ολόκληρη την πολιτική ατζέντα της κυβέρνησης.

Καλούμε σε νέα Γενική Συνέλευση στη Nanterre την ερχόμενη Τρίτη.

 Πανεπιστήμιο της Nanterre, επιτροπή αγώνα φοιτητών

 Arcueil, 11 Μάη


Δύναμη μας η Αλληλεγγύη! Solidarity is our Power!

Απριλίου 04, 2018

Από τις 19 Μαρτίου η τουρκική αστυνομία και συνολικά το τουρκικό κράτος έχει εξαπολύσει πραγματικό πογκρόμ στο Πανεπιστήμιο του Βοσπόρου σε όσους φοιτητές και φοιτήτριες εκφράζουν την αντίθεσή τους στο καθεστώς Ερντογάν. Αφορμή στάθηκε μια προβοκάτσια από μια ομάδα ακροδεξιών φοιτητών, οπαδών του Ερντογάν, που έστησαν πάγκο στο χώρο του πανεπιστημίου και μοίραζαν λουκούμια «για τη νίκη του στρατού μας στο Αφρίν». Οι φοιτητές και οι φοιτήτριες που αντέδρασαν λέγοντας ότι δεν πανηγυρίζουν για κανέναν πόλεμο και καμία σφαγή αμάχων χαρακτηρίστηκαν από τον ίδιο τον Ερντογάν ως τρομοκράτες που δεν σέβονται το δικαίωμα λόγου και που δεν έχουν καμία θέση στα πανεπιστήμια.
Η ακραία εθνικιστική, φονταμενταλιστική και αυταρχική ρητορική Ερντογάν βρήκε σύντομα το πρακτικό της αντίκρυσμα. Τα ξημερώματα της 22 Μαρτίου η αστυνομία εισέβαλε στις εστίες και έκανε συλλήψεις, ενώ αργότερα την ίδια ημέρα εισέβαλε μέσα στο Πανεπιστήμιο (κάτι που έχει να συμβεί πάνω από 20 χρόνια) και χτύπησε διαδήλωση υποστήριξης των συλληφθέντων, προσάγοντας και βασανίζοντας (ξυλοδαρμοί, κακοποιήσεις, δέσιμο ματιών) και άλλους φοιτητές και φοιτήτριες.
Οι συλλήψεις και η τρομοκρατία (παρακολουθήσεις, περικύκλωση πανεπιστημιακών χώρων, εξακριβώσεις στοιχείων) συνεχίζονται καθημερινά. Αυτή τη στιγμή στα κρατητήρια βρίσκονται 12 φοιτητές και φοιτήτριες, μεταξύ των οποίων και σύντροφοι-σσες του MFT (Όμιλος Μαρξιστικής Σκέψης). Στους συλληφθέντες δεν έχουν απαγγελθεί κατηγορίες, δεν τους επιτρέπεται η επικοινωνία, ενώ δεν έχει ορισθεί καν πότε θα παραστούν στον ανακριτή.
Συλλήψεις έγιναν και σε άλλα Πανεπιστήμια (πχ Άγκυρα), τουλάχιστον όμως εκεί όλοι αφέθηκαν ελεύθεροι.
Τις επόμενες μέρες το θέμα ήταν στην κορυφή της επικαιρότητας με τα στελέχη της κυβέρνησης να πλειοδοτούν στη ρητορική μίσους και στους χαρακτηρισμούς ως τρομοκρατών και προδοτών. Η αστική αντιπολίτευση περιορίστηκε στο να προτείνει η τιμωρία να γίνει από τις πρυτανικές αρχές και όχι από τον πρόεδρο. Το θέμα φιγουράριζε σε όλες τις μεγάλες εφημερίδες και τον ηλεκτρονικό τύπο στην Τουρκία και το εξωτερικό.
Την ίδια στιγμή όμως, δημιουργήθηκε ένα τεράστιο κύμα αλληλεγγύης σε εσωτερικό και εξωτερικό. Αριστεροί βουλευτές του HDP έφεραν το θέμα στην Βουλή, σπάζοντας το μονοπώλιο του κυβερνητικού λόγου. Ακόμα περισσότερο όμως, φοιτητές, ακαδημαϊκοί, συνδικάτα και πολιτικές οργανώσεις από τη Γερμανία μέχρι την Αργεντινή δηλώνουν την αλληλεγγύη τους. Οι σύντροφοί μας οργανώνουν καθημερινά δεκάδες διαδηλώσεις, συνεντεύξεις τύπου και συνεντεύξεις σε κανάλια, περιοδικά και ιστοσελίδες ενώ η καταχώρηση #BoğaziçineÖzgürlük κάνει διεθνώς πάταγο.
Το καθεστώς Ερντογάν, διεξάγοντας διπλό πόλεμο σε εσωτερικό και εξωτερικό, και με την οικονομική και πολιτική κρίση στη χώρα να σοβεί, στοχοποιεί τον πραγματικό του εχθρό. Είναι η νεολαία που δεν υποτάσσεται, που δεν συμβιβάζεται με την απουσία οποιασδήποτε προοπτικής, που δεν δέχεται να γίνει κρέας για τα κανόνια στους πολέμους που υπαγορεύουν οι ντόπιες αστικές τάξεις και οι ιμπεριαλιστές σύμμαχοι, που αρνείται τον ρόλο του σφαγέα και καταπιεστή των Κούρδων και των άλλων εθνικών και θρησκευτικών μειονοτήτων, που δεν πιστεύει στο «έθνος και τη θρησκεία». Είναι ιδιαίτερα το πιο πολιτικοποιημένο και συνειδητό κομμάτι της νεολαίας, οι σύντροφοι και οι συντρόφισσές μας, που στο πρόσωπο του τελευταίου πολέμου στο Αφρίν, αντιτάσσεται συνολικά στο σάπιο καπιταλιστικό σύστημα που γεννά οικονομική εκμετάλλευση, αυταρχισμό, ρατσισμό, εθνική καταπίεση και πολέμους. Είναι η νεολαία, η εργατική τάξη και ο λαός της Τουρκίας με τις μεγάλες αγωνιστικές παραδόσεις, που ξεσηκώθηκε στο πάρκο Γκεζί, που έκανε μεγάλες απεργίες στην Προύσα και αλλού, που είπε στην πραγματικότητα ένα μεγάλο ΟΧΙ στο περσινό δημοψήφισμα.
Οι σύντροφοί μας και οι συντρόφισσές μας, οι νεολαίοι της Τουρκίας ετοιμάζονται να πουν ξανά ένα μεγάλο ΟΧΙ. Σε αυτή τη μεγάλη μάχη στεκόμαστε δίπλα τους, δείχνοντας ότι δεν μας χωρίζει τίποτα αλλά αντίθετα έχουμε κοινά προβλήματα, κοινά συμφέροντα, κοινούς εχθρούς.
- ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΩΝ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΤΟΥ ΒΟΣΠΟΡΟΥ
- ΚΟΙΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΑΥΤΑΡΧΙΣΜΟ-ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ-ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ-ΜΙΛΙΤΑΡΙΣΜΟ-ΠΟΛΕΜΟ
- ΖΗΤΩ Η ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΚΑΙ Η ΦΙΛΙΑ ΤΩΝ ΛΑΩΝ

 Since the 19th of March, Turkish police and the Turkish state have unveiled a real pogrom at the University of Bosphorus to those students expressing their opposition to the Erdogan regime. The cause was a provocation by a group of extremist students, Erdogan fans, who set up a bench in the university campus and distributed sweets for the victory of their army in Afrin. Students and students who responded by saying that they did not celebrate any war and no massacre of civilians were described by Erdogan himself as terrorists who do not respect the right of speech and who have no place in universities.
The extreme nationalist, fundamentalist and authoritarian rhetoric of Erdogan quickly found its practical echo. At dawn on March 22, the police invaded in their homes and arrested them, later on the same day the police invaded the university (something that has not happened for more than 20 years) and struck a demonstration of solidarity to the captured, by arresting and tormenting (beatings, abusers, eye) other students.
Arrests and terrorism (surveillance, encirclement of universities, data checks) continue daily. At the moment, 12 students, including MFT (Marxist Thought Group), are present in detention facilities. The arrestees have not been charged, they are not allowed to communicate, and they have not even been yet appointed to attend an investigator.
Arrests have also been made in other Universities (eg Ankara), but at least they were all released.
In the coming days, the issue has been prevalent in the news, with government officials bidding on hate speech, accusing the students of terrorism and treachery. The formal opposition limited itself to proposing that punishment be made by the Rectorate authorities rather than by the President. The subject was featured in all major newspapers and electronic press in Turkey and abroad.
At the same time, however, a huge wave of solidarity was created at home and abroad. Leftist MPs of the HDP brought the matter to the House, breaking the monopoly of government speech. Even more, students, academics, trade unions and political organizations from Germany to Argentina declare their solidarity. Our comrades organize daily dozens of demonstrations, press conferences, and interviews on channels, magazines and websites, while #BoğaziçineÖzgürlük provokes the international attention.
The Erdogan regime, pursuing a double war in the interior and the exterior, while the economic and political crisis in the country is at stake, targets its real enemy. It is the youth that that is not subdued, which is incompatible with the absence of any prospect, which does not accept to become human-lead in the wars dictated by the local bourgeoisie and the imperialist allies, denying to play the role of the slaughter and oppressor of the Kurds and the other national and religious minorities, who do not believe in "nation and religion". It is particularly the most politicized and conscious part of youth, our comrades, who, in the face of the last war in Afrin, oppose the rotten capitalist system that generates economic exploitation, authoritarianism, racism, national oppression and wars. It is the youth, the working class and the people of Turkey with the great racing traditions, who rose up in Gezi Park, which made major strikes in Bursa and elsewhere, which in fact said a big NO in last year's referendum.
Our comrades, the young people of Turkey are preparing to say a big NO again. In this great battle we stand beside them, showing that nothing separates us but instead we have common problems, common interests, common enemies.
-     MMEDIATE RELEASE OF THE ARRESTEES OF THE UNIVERSITY OF BOSPORA
- MUTUAL STRUGGLE OF YOUTH AGAINST AUTHORIZATION-RELIGION-NATIONALITY-MILITARISM-WAR
- FOR THE INTERNATIONALIST SOLIDARITH AND THE FRIENDSHIP OF THE PEOPLES


Για το νέο σχέδιο Νόμου για το Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής και η απάντηση μας ως φοιτητικό κίνημα

Ιανουαρίου 22, 2018
Αυτές τις ημέρες κατατίθεται στην βουλή ο νόμος για το Πανεπιστήμιο Δυτική Αττικής1, που σ’ αυτόν προβλέπονται και άλλες διατάξεις για την τριτοβάθμια. Το ΠΔΑ2 εναρμονίζεται με τον Νόμο Γαβρόγλου, που ψηφίστηκε το καλοκαίρι και υλοποιείται από 1/1/2018. Με τις αλλαγές που φέρνει η συγχώνευση ΤΕΙ Αθήνας-ΤΕΙ Πειραιά είναι η συγχώνευση σχολών από 7 σε 5 και οι συγχωνεύσεις-καταργήσεις τμημάτων από 37 σε 27. Με διάτρητο τρόπο καθορίζεται ποια τμήματα θα συγχωνευτούν, καταργηθούν ή θα κλείσουν, αυτό καθορίζεται μέσω των αξιολογήσεων για τα ιδρύματα, εσωτερικών και εξωτερικών. Μετέωρο παραμένει το ζήτημα των επαγγελματικών δικαιωμάτων των αποφοίτων, το μόνο σίγουρο είναι ότι οι υπάρχοντες απόφοιτοι θα εισαχθούν στα νέα διαμορφωμένα τμήματα που φέρνει η συγχώνευση, ενώ καμία εγγύηση δεν υπάρχει από πλευράς Υπουργείου και διοικήσεων των δύο ιδρυμάτων για αύξηση της χρηματοδότησης στο νέο Πανεπιστήμιο. Στο νέο ίδρυμα υπάγεται ο υπάρχον κτιριακός και τεχνολογικός εξοπλισμός και το προσωπικό των δυο ΤΕΙ. Υπάρχει δικαίωμα επιλογής οι ήδη φοιτητές/ριες των ΤΕΙ Αθήνας-Πειραιά να επιλέξουν εάν θέλουν να πάρουν πτυχίο ΤΕΙ, με υποβολή έγκρισης -μη ανακλητής- μέχρι 30/9/2018, ή να κάνουν έγκριση για να αποκτήσουν πτυχίο ΑΕΙ, με μια ειδική επιτροπή τμήματος αποτελούμενη από μέλη ΔΕΠ, που θα καθορίσει τον αριθμό των νέων μαθημάτων. Αντίστοιχα, θα αλλάξουν τα προγράμματα σπουδών και οι νέοι απόφοιτοι του Λυκείου θα εισάγονται στα νέα τμήματα του ΠΔΑ, θα παίρνουν πτυχίο ΑΕΙ και στο μηχανογραφικό τους θα δουν να συμπεριλαμβάνονται τα νέα τμήματα.
Με διαδικασίες fast track το Υπουργείο θέλει να γίνει το ΠΔΑ και αυτό φάνηκε πολλές φορές από τις υποσχέσεις του Υπουργού. Στην μεταβατική εποχή του νέου Ιδρύματος θα υπάρχει μια διοικούσα επιτροπή που θα καθορίσει τις εκλογές και την σύσταση των νέων οργάνων του όπως: Πρυτανεία, σύγκλητος, πρόεδροι σχολών, συγχωνεύσεις τμημάτων. Το υπάρχον εκπαιδευτικό προσωπικό κατακτά τις ήδη θέσεις και αρμοδιότητες που προβλέπονται για τους καθηγητές σ’ ένα πανεπιστήμιο, αλλά υπάρχουν εξαιρέσεις για τους έκτακτους συνεργάτες των ιδρυμάτων που ένα μέρος θα προσληφθεί στο νέο ίδρυμα σε σχέση με το εάν έχουν διδακτορικό τίτλο σπουδών. Το νέο πανεπιστήμιο θα φέρει και διετή προγράμματα σπουδών για απόφοιτους ΕΠΑΛ με δωρεάν πρόσβαση. Θα έχουν αυτά μια ειδική επιτροπή με ανάλογες αρμοδιότητες για το καθορισμό των προγραμμάτων σπουδών και τα πιστοποιητικά που θα κατοχυρώνει.
Από τις εξελίξεις που έρχονται κατανοεί κανείς τι φέρνει το Νέο Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής που είναι πλήρως εναρμονισμένο με τον Νόμο Γαβρόγλου. Με βάση τις περικοπές και την λιτότητα που έχουν φέρει τα μνημόνια προωθείται ο πλήρης «εξορθολογισμός» των ιδρυμάτων. Μια συγχώνευση των δύο ιδρυμάτων που γίνεται για δημοσιονομικούς λόγους μειώνει κονδύλια για την παιδεία πηγαίνοντας τα για πολεμικούς εξοπλισμούς και για το χρέος. Οι ανάγκες μας δεν καλύπτονται και με τις επιταγές του Νόμου για την Τριτοβάθμια θα εναρμονίζονται τα ιδρύματα πλήρως με τις ανάγκες του κεφαλαίου και της αγοράς. Με τον Νόμο Γαβρόγλου εισχωρούν όλο και πιο πολύ οι επιχειρήσεις στις δομές και στην λειτουργία του ιδρυμάτων εκμεταλλευόμενοι/ες την τζάμπα έρευνα και εργασία των φοιτητών. Τέτοιες αντίστοιχες ρυθμίσεις υπάρχουν και για την λειτουργία των διετών προγραμμάτων σπουδών μαζί, αντίστοιχα, με την ένταξη σ’ αυτά χορηγιών για την κάλυψη των χρηματικών κενών τους. Ενώ, πρέπει να σημειωθεί ότι οι συγχωνεύσεις-καταργήσεις γίνονται με κριτήρια σύμφωνα με τις ανάγκες του κεφαλαίου και υποβαθμίζονται επιστημονικά πεδία που δεν βγάζουν κέρδος ή γίνεται απόσβεση κέρδους σε πιο αργό διάστημα. Οι συγχωνεύσεις «κουμπώνουν» μαζί με τα νέα προγράμματα σπουδών που φέρνουν είτε την πλήρη εξειδίκευση ή την πλήρη γενίκευση, την μετακίνηση μαθημάτων από τον προπτυχιακό κύκλο σπουδών στα μεταπτυχιακά, που εντείνονται και είναι επί πληρωμή, την εντατικοποίηση των σπουδών και τον κατακερματισμό των γνωστικών αντικειμένων.
Όλα αυτά οδηγούν σε απόφοιτους πιο ευέλικτους και πειθήνιους, φθηνούς και εξατομικευμένους. Ενώ, θα αυξηθούν οι απόφοιτοι πολλαπλών ταχυτήτων με την δημιουργία του Κέντρου Επαγγελματικής Εκπαίδευσης που σ’ αυτό υπάγονται τα διετή προγράμματα και την δυναμική που παίρνουν όλο και περισσότερο τα μεταπτυχιακά. Αντίστοιχα, οι αλλαγές αυτές κάνουν απόφοιτους όλο και πιο εξειδικευμένους και η υψηλή ανεργία οδηγεί πια την πλειοψηφία των αποφοίτων σε ένα συνεχόμενο και διαρκές κυνήγι προσόντων, πτυχίων και πιστοποιητικών. Ακόμη, ενισχύεται η ιδιωτικοποίηση των ιδρυμάτων, οι ταξικοί φραγμοί, που το ΠΔΑ φέρνει από του χρόνου μείωση των εισακτέων, και η όλο και πιο εντεινόμενη νεοφιλελεύθερη επέλαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Με το άλλοθι του ότι «λεφτά δεν υπάρχουν» η κυβέρνηση κάνει κανονικότητα τις αλλαγές αυτές που συγκλίνουν με την καπιταλιστική αναδιάρθρωση και την αστική στρατηγική για την εκπαίδευση, όπως προβλέπονται από τους νόμους για την παιδεία, τους κανονισμούς της ΕΕ και τις ντιρεκτίβες του ΟΟΣΑ. Αυτό που συμβαίνει στα ΤΕΙ της Αττικής είναι πείραμα για να γίνει και στα υπόλοιπα ΤΕΙ, που θα γίνουν είτε πανεπιστήμια ή θα συγχωνευθούν με τα ήδη υπάρχοντα ΑΕΙ, και η «ανωτατοποίηση» αυτή γίνεται με σκοπό να πέσουν όλο και πιο πολύ τα δικαιώματα όλο των αποφοίτων προς τα κάτω, με την εναρμόνιση πτυχίων ΑΕΙ-ΤΕΙ στην εργασιακή ανασφάλεια και στην αποξένωση-τεμαχισμό του γνωστικού αντικειμένου μέσω των skills απέναντι στην κριτική αντίληψη για την γνώση/επιστήμη.
Πέραν από αυτά, οι αλλαγές δεν έγιναν νωρίτερα και υπήρξε πίεση από τους φοιτητές μέσω των συλλογικών τους διαδικασιών να μην γίνουν όλα όσα προβλέπονταν αρχικώς από το Υπουργείο Παιδείας. Πολλά από τα τμήματα που θα συγχωνεύονταν θα παραμείνουν αυτόνομα. Αυτή αποτελεί μια μικρή νίκη που θα πρέπει να απλωθεί στο τωρινό διάστημα, όσο πιο δυνατόν γίνεται. Οι φοιτητικοί σύλλογοι ΣΕΥΠ, ΣΓΤΚΣ έδειξαν με τις Γενικές τους Συνελεύσεις ότι μπορούν να γίνουν ενοχλητικοί στα σχέδια του υπουργείου και των διοικήσεων των δύο ιδρυμάτων. Ακόμη, πρέπει να εκκινήσουν οι προσπάθειες αυτές και στις άλλες σχολές των δύο ΤΕΙ. Είναι σκόπιμο να συντονιστούν οι σύλλογοι σε μια αποφασιστική μάχη διαρκείας, μ’ έναν μαχητικό τρόπο διεκδίκησης και με μαζική συμμετοχή των φοιτητών. Αντίστοιχα, πρέπει να γίνει θρυαλλίδα για ένα φοιτητικό κίνημα που θα συνολικοποιεί τις αντιστάσεις, διότι η αναδιάρθρωση περνάει με διαφορετικό ρυθμό και τρόπο ανά ίδρυμα, και με αιχμές θα στρατεύεται κόσμο στον αγώνα. Σε μια μάχη, που δεν είναι χαμένη, το φοιτητικό κίνημα θα πρέπει να ενωθεί με τους εργαζόμενους και να αγωνιστούν από κοινού για τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις που στο φόντο της κρίσης του κεφαλαίου και της οικονομικής στασιμότητας χάθηκαν και όπου οι νεότερες γενιές παραμένουν μετέωρες σε όλο και πιο δυσμενείς όρους εργασίας, ζωής και αξιοπρέπειας. Με συλλογικές μορφές οργάνωσης και αγώνα μπορούμε να τους ανατρέψουμε και να σπάσουμε την βιτρίνα της συναίνεσης και του κομφορμισμού, να αντιπαραβάλουμε αιτήματα και πρόταση απέναντι στην βολή, στα λίγα δικαιώματα ή/και στον καριερισμό. Αυτά αλλάζουν μέσω των συλλογικών αγώνων και μορφών διεκδίκησης. Εν προκειμένω, ως αιχμές το φοιτητικό κίνημα, και με την δυναμική που αναπτύσσεται εντός φοιτητών ΤΕΙ, προτείνει:


  • Καμία συγχώνευση/κατάργηση τμημάτων και ιδρυμάτων
  • Ανατροπή του νόμου Γαβρόγλου και των αντιεκπαιδευτικών νόμων-κανονισμών
  • Ενιαίο πτυχίο ανά γνωστικό αντικείμενο, με κατοχυρωμένο όλα τα επαγγελματικά-εργασιακά δικαιώματα σαυτό
  • Ενιαία πανεπιστημιακή εκπαίδευση και ελεύθερη πρόσβαση στις σχολές
  • Καμία σκέψη για δίδακτρα και διάλυσης της δημόσιας-δωρεάν παιδείας
  • Αύξηση της χρηματοδότησης για την εκπαίδευση και όχι λεφτά για το χρέος
  • Ενίσχυση της φοιτητικής μέριμνας, κανένας φοιτητής/τρια έξω από εστίες




1   Ν. «Ίδρυση Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής και λοιπές διατάξεις»
2   Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής




Φοιτητική Ομάδα ΟΚΔΕ-Σπάρτακος
Από το Blogger.