ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΣΥΡΙΑΚΟΥ ΛΑΟΥ – ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΞΕΝΗ ΕΠΕΜΒΑΣΗ

 Πάνω από 150.000 άνθρωποι έχουν σκοτωθεί, εκατοντάδες χιλιάδες είναι τραυματίες και ανάπηροι, εκατομμύρια άνθρωποι έχουν εκτοπιστεί εντός και εκτός Συρίας. Πόλεις, χωριά και γειτονιές έχουν καταστραφεί πλήρως ή μερικώς, με χρήση κάθε είδους όπλων, περιλαμβανομένων μαχητικών αεροπλάνων, πυραύλων Σκουντ, βομβών και τανκς, όλα πληρωμένα από τον ιδρώτα και το αίμα του συριακού λαού. Όλα αυτά με πρόφαση την υπεράσπιση της πατρίδας και την επίτευξη στρατιωτικής ισορροπίας με το Ισραήλ (η κατοχή συριακής γης από το οποίο, στην πραγματικότητα, προστατεύεται από το συριακό καθεστώς, το οποίο δεν έχει απαντήσει σε καμία από τις διαρκείς επιθετικές του ενέργειες).

Κι όμως, παρ’ όλες αυτές τις τεράστιες απώλειες που αναφέρθηκαν παραπάνω και παρ’ όλες τις συμφορές που υποφέρουν όλοι οι Σύριοι, κανένας διεθνής οργανισμός ή μεγάλη χώρα - ή και μικρότερη- δεν ένιωσαν την ανάγκη να παρέχουν πρακτική αλληλεγγύη ή να υποστηρίξουν τους Σύριους στον αγώνα τους για τα πιο βασικά τους δικαιώματα, για ανθρώπινη αξιοπρέπεια και για κοινωνική δικαιοσύνη.

Η μόνη εξαίρεση ήταν κάποιες χώρες του Κόλπου, πιο συγκεκριμένα το Κατάρ και η Σαουδική Αραβία. Όμως, ο στόχος τους ήταν να ελέγξουν το χαρακτήρα της σύγκρουσης και να τον κατευθύνουν σε μια θρησκευτική σεχταριστική κατεύθυνση, διαστρέφοντας τη συριακή επανάσταση και με στόχο να την ακυρώσουν, ως αντανάκλαση του βαθύτερου φόβου τους ότι η επαναστατική φλόγα θα φτάσει στις ακτές τους. Έτσι, υποστήριξαν σκοταδιστικές ομάδες φανατικών τακφίρι, που στην πλειοψηφία τους ήρθαν στη Συρία από τις τέσσερις γωνιές του κόσμου, για να επιβάλλουν το γκροτέσκο όραμα μιας εξουσίας στηριγμένης στην Ισλαμική Σαρία. Αυτές οι ομάδες έχουν εμπλακεί, ξανά και ξανά, σε τρομακτικές σφαγές ενάντια σε Σύριους πολίτες που εναντιώθηκαν στα καταπιεστικά τους μέτρα και στην επιθετικότητά τους σε περιοχές που βρίσκονται υπό τον έλεγχό τους ή στις οποίες επιτίθενται, όπως το πρόσφατο παράδειγμα των χωριών στην ύπαιθρο της Λατάκια.

Ένα μεγάλο μπλοκ εχθρικών δυνάμεων, από όλο τον πλανήτη, συνωμοτεί ενάντια στην επανάσταση του συριακού λαού, η οποία ξέσπασε ως συνέχεια των εξεγέρσεων που έχουν εξαπλωθεί σε ένα μεγάλο μέρος της αραβικής περιοχής και του Μάγκρεμπ τα τελευταία τρία χρόνια. Οι λαϊκές εξεγέρσεις είχαν στόχο να βάλουν τέλος σε μια ιστορία βαρβαρότητας, αδικίας και εκμετάλλευσης, και να κατακτήσουν το δικαίωμα στην ελευθερία, την αξιοπρέπεια και την κοινωνική δικαιοσύνη.

Ωστόσο, αυτό ήταν πρόκληση όχι μόνο για τις τοπικές βάρβαρες δικτατορίες, αλλά και για τις περισσότερες ιμπεριαλιστές δυνάμεις που επιδιώκουν να διαιωνίσουν τη λεηλασία των λαών μας, και επιπρόσθετα και για διάφορες αντιδραστικές κοινωνικές τάξεις και δυνάμεις στις περιοχές όπου ξέσπασαν οι εξεγέρσεις και στις γειτονικές τους χώρες.

Όσο για τη Συρία, η συμμαχία που μάχεται ενάντια στην λαϊκή επανάσταση απαρτίζεται από μια σειρά αντιδραστικών θρησκευτικών σεχταριστικών δυνάμεων, με επικεφαλής το Ιράν και  θρησκευτικές πολιτοφυλακές από το Ιράκ, αλλά και, προς μεγάλη μας θλίψη, το ένοπλο σκέλος της Χεζμπολά, η οποία βυθίζεται στο βάλτο της υπεράσπισης ενός βαθιά διεθφαρμένου και εγκληματικού δικτατορικού καθεστώτος.

Αυτή η θλιβερή κατάσταση έχει χτυπήει και μια μεγάλη μερίδα της παραδοσιακής Αραβικής αριστεράς με σταλινικές καταβολές, είτε στην ίδια τη Συρία, είτε στο Λίβανο, την Αίγυπτο και τον υπόλοιπο αραβικό κόσμο - αλλά και διεθνώς - η οποία είναι καθαρά ευνοϊκά διατεθειμένη υπέρ της άθλιας συμμαχίας που περιβάλλει το καθεστώς Άσαντ. Η αιτία είναι πως κάποιοι το αντιμετωπίζουν ως «σθεναρό» ή ακόμα και «αντιστασιακό» καθεστώς, παρά τη μακρά του ιστορία - σε όλη τη διάρκεια της εξουσίας του – στην προστασία της Σιωνιστικής κατοχής των υψιπέδων του Γκολάν, την διαρκή αιματηρή καταστολή διάφορων ομάδων που αντιστέκονται στο Ισραήλ, είτε Παλαιστινιακών, είτε Λιβανέζικων (ή και Συριακών), την αδράνεια και την δουλοπρέπεια , από τον πόλεμο του Οκτώβρη του 1973 και μετά, απέναντι σε όλες τις Ισραηλινές επιθέσεις στα συριακά εδάφη. Αυτή η εύνοια στο καθεστώς Άσαντ θα έχει σοβαρές συνέπειες στην άποψη των απλών Σύριων για την αριστερά γενικά.

Ο ΟΗΕ και το Συμβούλιο Ασφαλείας, πιο συγκεκριμένα, ήταν ανίκανοι να καταδικάσουν τα εγκλήματα ενός καθεστώτος, ενάντια στο οποίο ο Συριακός λαός πάλευε ασταμάτητα και ειρηνικά για πάνω από 7 μήνες, ενώ οι σφαίρες των ελεύθερων σκοπευτών και των σαμπίχα (παραστρατιωτικών φιλοκαθεστωτικών ομάδων) έπαιρναν τους διαδηλωτές έναν – έναν, μέρα με τη μέρα, και ενώ οι πιο διακεκριμένοι αγωνιστές συλλαμβάνονταν, υποβάλλονταν στα χειρότερα βασανιστήρια και εξαφανίζονταν στις φυλακές και τα κέντρα κράτησης. Σε όλο αυτό το διάστημα, ο κόσμος παρέμενε απολύτως σιωπηλός και σε μια κατάσταση πλήρους αρνητικότητας.

Αυτή η κατάσταση συνεχίστηκε με ελάχιστες διαφορές και αφότου ο επαναστατημένος λαός αποφάσισε να πάρει τα όπλα και να δημιουργήσει αυτό που έγινε γνωστό ως Ελεύθερος Συριακός Στρατός (FSA) – του οποίου η διοίκηση και οι στρατιώτες προέρχονταν, σε μεγάλο βαθμό, από τον τακτικό στρατό. Αυτό οδήγησε σε μια τρομακτική κλιμάκωση των εγκλημάτων του καθεστώτος.

Ο ρωσικός ιμπεριαλισμός, ο σημαντικότερος σύμμαχος του Μπααθικού καθεστώτος στη Δαμασκό, που του παρέχει κάθε είδους υποστήριξη, παραμένει σε επιφυλακή για να μπλοκάρει κάθε προσπάθεια να καταδικαστούν αυτά τα εγκλήματα από το Συμβούλιο Ασφαλείας. Οι ΗΠΑ, από την άλλη πλευρά, δεν βρίσκουν κανένα πραγματικό πρόβλημα στο να συνεχιστεί η σημερινή κατάσταση, με όλες τις προφανείς συνέπειές της και την καταστροφή της χώρας. Αυτό παρ’ όλες τις απειλές και τους εκφοβισμούς που μετέρχεται ο πρόεδρος των ΗΠΑ, κάθε φορά που κάποιος στην αντιπολίτευση θέτει το ζήτημα της χρήσης χημικών όπλων από το καθεστώς, μέχρι την τελευταία κλιμάκωση των συγκρούσεων, που θεωρήθηκε ότι ξεπερνά μια «κόκκινη γραμμή».

Είναι εμφανές ότι ο Ομπάμα, που δίνει την εντύπωση ότι θα υλοποιήσει τις απειλές του, θα ταπεινωνόταν αν δεν το έκανε, καθώς δεν θα θιγόταν μόνο η εικόνα του προέδρου, αλλά και η εικόνα του ισχυρού και αλαζονικού κράτους, του οποίου ηγείται, στα μάτια των αραβικών υποτακτικών χωρών, αλλά και όλου του πλανήτη.

Το επερχόμενο χτύπημα ενάντια στις Συριακές ένοπλες δυνάμεις καθοδηγείται ουσιαστικά από τις ΗΠΑ. Όμως, γίνεται με την κατανόηση και τη συνεργασία των συμμάχων ιμπεριαλιστικών κρατών, ακόμα και χωρίς την εκλογίκευσή του μέσα από τη συνηθισμένη φάρσα που είναι γνωστή ως «διεθνής νομιμοποίηση» (δηλαδή τις αποφάσεις του ΟΗΕ, ο οποίος ήταν και παραμένει εκπρόσωπος των συμφερόντων των μεγάλων δυνάμεων, είτε αυτές βρίσκονται σε σύγκρουση είτε σε συμμαχία, ανάλογα τις συνθήκες, τις διαφορές και το συσχετισμό δυνάμεων μεταξύ τους). Με άλλα λόγια, το χτύπημα δεν θα περιμένει την απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας, λόγω του αναμενόμενου Ρωσο-Κινεζικού βέτο.

Δυστυχώς, αρκετοί στη Συριακή αντιπολίτευση ποντάρουν σε αυτό το χτύπημα και στη στάση των ΗΠΑ γενικά. Πιστεύουν ότι αυτό θα δημιουργούσε την ευκαιρία να αρπάξουν την εξουσία, παρακάμπτοντας το κίνημα, τις μάζες και τις δικές τους ανεξάρτητες αποφάσεις. Δεν είναι έκπληξη, λοιπόν, ότι οι εκπρόσωποι αυτής της αντιπολίτευσης και του Ελεύθερου Συριακού Στρατού δεν είχαν κανένα δισταγμό να παρέχουν πληροφόρηση στις ΗΠΑ για προτεινόμενους στόχους του χτυπήματος.

Σε κάθε περίπτωση, συμφωνούμε στα παρακάτω:

- Η δυτική ιμπεριαλιστική συμμαχία θα χτυπήσει αρκετές θέσεις και ζωτικά τμήματα της στρατιωτικής και πολιτικής υποδομής της Συρίας (με πολλά θύματα, όπως πάντα). Ωστόσο, όπως πρόθυμα ανακοινώθηκε, οι επιθέσεις δεν θα έχουν στόχο να ανατρέψουν το καθεστώς. Έχουν στόχο απλώς να τιμωρήσουν, με τα λόγια του Ομπάμα, την σημερινή Συριακή ηγεσία και να σώσουν την υπόληψη της αμερικανικής κυβέρνησης, μετά από όλες τις της απειλές σχετικά τη χρήση χημικών όπλων.

- Οι προθέσεις του προέδρου των ΗΠΑ να τιμωρήσει τη συριακή ηγεσία δεν προκύπτουν, με κανένα τρόπο και καμία μορφή, από κάποια αλληλεγγύη της Ουάσινγκτον με τα παιδιά που έπεσαν στις σφαγές της Ghouta, αλλά από την αφοσίωσή της σε αυτό που ο Ομπάμα αποκαλεί ζωτικά συμφέροντα των ΗΠΑ και ασφάλεια της πατρίδας, αλλά και στα συμφέροντα και την ασφάλεια του Ισραήλ.

- Ο συριακός στρατός και οι περιφερειακοί του σύμμαχοι, υπό την ηγεσία του Ιρανικού καθεστώτος, δεν θα έχουν το κουράγιο, το πιθανότερο, να υλοποιήσουν όλα εκείνα που έμοιαζαν με απειλές των υψηλών αξιωματούχων τους ότι οποιαδήποτε δυτική επίθεση στη Συρία θα προκαλέσει πόλεμο σε όλη την περιοχή. Αλλά αυτό το σενάριο παραμένει στο τραπέζι, ως μια τελική επιλογή με καταστροφικά αποτελέσματα.

- H αναμενόμενη δυτική ιμπεριαλιστική επίθεση δεν στοχεύει να υποστηρίξει τη Συριακή επανάσταση με κανέναν τρόπο. Θα έχει ως στόχο να πιέσει τη Δαμασκό στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και να επιτρέψει στον Μπασάρ αλ-Άσαντ να αποχωρήσει από το προσκήνιο, διατηρώντας όμως το καθεστώς στη θέση του, ενώ παράλληλα θα βελτιώνει τις συνθήκες για να ενισχυθεί η θέση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στην μελλοντική Συρία ενάντια στον ρωσικό ιμπεριαλισμό.

- Όσο πιο βαθιά κατανοήσουν εκείνοι που συμμετέχουν στις συνεχιζόμενες λαϊκές κινητοποιήσεις - που είναι πιο συνειδητοί, έντιμοι και αφοσιωμένοι στο μέλλον της Συρίας και του λαού της - αυτή την πραγματικότητα, τις συνέπειές της, τα αποτελέσματά της, και όσο περισσότερο δράσουν ανάλογα, τόσο περισσότερο αυτό θα βοηθήσει ώστε ο συριακός λαός να αποκτήσει μια πραγματικά επαναστατική ηγεσία. Μέσα από έναν αποφασιστικό αγώνα βασισμένο στα σημερινά και μελλοντικά συμφέροντα του λαού, μια τέτοια εξέλιξη θα παρήγαγε ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα συνεπές προς αυτά τα συμφέροντα, το οποίο θα μπορούσε να προωθηθεί και να μπει σε εφαρμογή στο δρόμο προς τη νίκη.

Όχι σε κάθε μορφή ιμπεριαλιστικής επέμβασης, είτε από τις ΗΠΑ είτε από τη Ρωσία

Όχι σε κάθε μορφή αντιδραστικών θρησκευτικών σεχταριστικών παρεμβάσεων, είτε από το Ιράν, είτε από τις χώρες του Κόλπου

Όχι στην επέμβαση της Χεζμπολά, η οποία αξίζει τη μέγιστη καταδίκη

Κάτω κάθε αυταπάτη για το επερχόμενο αμερικανικό στρατιωτικό χτύπημα

Να ανοίξουν οι αποθήκες όπλων για να αγωνιστεί ο Συριακός λαός για ελευθερία, αξιοπρέπεια και κοινωνική δικαιοσύνη

Νίκη σε μια ελεύθερη, δημοκρατική Συρία, κάτω η δικτατορία του Άσαντ και όλες οι δικτατορίες μια για πάντα

Ζήτω η επανάσταση του Συριακού λαού

Σάββατο, 31 Αυγούστου

Επαναστάτες Σοσιαλιστές (Αίγυπτος)

Ρεύμα Επανααστατικής Αριστεράς (Συρία)

Ένωση Κομμουνιστών (Ιράκ)

Μαχητής/Μαχήτρια (Μαρόκο)

Σοσιαλιστικό Φόρουμ (Λίβανος)

Λίγκα της Εργατικής Αριστεράς (Τυνησία)